Jak działa dysleksja, dysortografia, dysgrafia i dyskalkulia? 

Nic tak nie zabija w człowieku ciekawości świata jak szkoła.

Przez ten film przypominają mi się wszystkie koszmarne wydarzenia z podstawówki, kiedy polonistka pytała mnie z wszystkich zasad ortografii i darła się na mnie przy całej klasie.

Jestem w trakcie diagnozowania dyskalkulii i mogę powiedzieć tyle: system edukacji (szczególnie w Polsce) nie przewiduje *żadnej* znaczącej pomocy dla dzieci, które są odstępstwami od normy. Dziecko w miarę zrozumie jeden temat - już ma sprawdzian z drugiego. W ten sposób jakiekolwiek marzenia o dobrej szkole czy zwyczajnym zdaniu z klasy do klasy są weryfikowane... I gniecione.

Dzięki Tobie już łatwiej mi zrozumieć moją znajomą z klasy, ona ma dysleksję, ma złe oceny z historii jak piszemy kartkówkę lub sprawdzian i często popełnia błędy ortograficzne, ona nigdy nie mówiła mi o tym ale dzięki temu odcinku już wiem o co chodzi! DZIĘKUJĘ!

Mam 39 lat i dopiero teraz zaczyna się o tym mówić głośno. Szczerze powiem, że ten odcinek z jednej strony cieszę się, że powstał, z drugiej gdy go słuchałem to czułem się, jakbym miał w żołądku kawał betonu. Strasznie dużo lęków wróciło. Jednak zgadzam się w 100% z tym, co jest powiedziane w tym odcinku. A z haseł, których wręcz nienawidzę i jednocześnie się ich boję, bo słyszałem je cały okres edukacji, to było: Zdolny, ale leniwy. Tia. Gówno prawda. Gdy byłem dzieciakiem, a potem nastolatkiem, to takich jak ja się nie słuchało. Byliśmy po prostu słabymi uczniami, co to rowy kopać będą. Dziś może coś się zacznie zmieniać. A przynajmniej mam taką nadzieję. A najśmieszniejsze jest to, że mimo tylu dysfunkcji dyslektycznych itp. udało mi się zostać pisarzem. Malutkim, ale zawsze :P

Ostatnio ten kanał publikuje filmy na temat rzeczy, z którymi mam obecnie problemy.

Jako osoba z stwierdzoną dysleksją, dysortografią i dysgrafią stwierdzam że ten odcinek jest zrobiony dobrze i na pewno jest potrzebny by uświadomić społeczeństwu że to nie jest lenistwo tylko faktyczny problem. Oprócz kilku uogólnień oraz niewspomnieniu w kilku miejscach że nie wszystkie objawy występują u każdego, materiał bez większych zarzutów. Dobra robota oby tak dalej

Maturę zdałem za trzecim podejściem,mając dyskalkulie wiem jak jest to trudne,dziś jestem szczęśliwym studentem który na dobre pożegnał mobbing ze strony nauczycieli i zbędne zadania matematyczne,nie wiem jak ja to zrobiłem,po prostu wierzyłem że to zrobię i się udało,każdej osobie cierpiącej na to zaburzenie chce powiedzieć żeby się nie poddawała i walczyła do końca,cierpliwość,ćwiczenia i wiara w sukces to podstawa. Nauczyciele się jeszcze wiele powinni nauczyć,na pewno nie mówić „nie będę prowadziła Pani dziecka”. Pozdrawiam.

Całe życie pod górkę, do innych młodszych osób borykających się z tym- chciałbym wam powiedzieć, nie poddawajcie się, jakoś się dostałem i do dobrej szkoły i na elitarne studia. Nie dajcie sobie wmówić, że jesteście gorsi. Po prostu potrzebowałem więcej czasu, żeby przyswoić to co rówieśnicy, ale ciężką pracą jeszcze ich przegoniłem i teraz oni mi zazdroszczą sukcesów :P

Mam dyskalkulie i dyslekcję, i w szkole zawsze uważali mnie za osobę która nic nie osiągnie :( Ale dzięki pasji i determinacji dzisiaj zawodowo zajmuje się projektowaniem postaci do gier komputerowych! Może dzięki takim filmiką osoby z takimi przypadłościami będą miały w szkole trochę więcej zrozumienia.

JEZU DZIĘKUJĘ Nareszcie ktoś porusza ten temat.... Szczerze mówiąc ciężkie jest wysłuchiwanie nauczycieli mowiących, ze to coś zmyślonego, gdy tobie mózg np odmawia niektórych rzeczy Albo rówieśników, którzy nie wierząc w to, odpychają mnie od grupy, gdyż uwazają, ze np dodatkowe parę minut na sprawdzianie jest nie fair...

Odkąd dowiedziałem się jakie podejście do takich tematów mają nauczyciele w Anglii, doprowadza mnie do szału jak żałośni są polscy nauczyciele. Oczywiście Anglia idealna nie jest, ale uświadamia mi to jak niewiele trzeba zrobić, żeby zmienić czyjeś życie. Osobiście nigdy nie miałem takich trudności, ale nigdy nie mogłem zrozumieć dlaczego dyslektycy mają tak straszne problemy. Męczyło mnie jak wolno idzie im rozwiązywanie problemów, jak przeciągają lekcje. Ale dzisiaj, kiedy przypomnę sobie takich rówieśników i ich zakłopotanie, stres, emocje kiedy tylko nauczyciel spojrzał w ich stronę i kiedy po raz kolejny usłyszeli "ty leniu" to otwiera mi się nóż w kieszeni. Nie potrafię zdzierżyć że i ja kiedyś zupełnie tego zjawiska nie rozumiałem, ale na szczęście nigdy nie zdarzyło mi się nikogo tym brakiem wiedzy gnębić. Wręcz przeciwnie, większość moich znajomych zmagała się z tymi problemami a ja na okrągło pomagałem, jako ten "zdolny" ale nieasertywny uczeń. Dlatego też wiem, jak strasznie się starali i jak stresująca była dla nich sytuacja, kiedy nie ważne ile razy próbują - to po prostu nie wychodzi. A wystarczyło trochę wsparcia i zrozumienia. Cieszę się, że ten odcinek powstał i uważam że jest to szalenie ważne, żeby mówić o takich rzeczach. Przeraża mnie myśl, co ci wszyscy ludzie mogli osiągnąć gdyby tylko nauczyciele byli chociaż kompetentni. Widziałem jak się starają. Wiem że niektórzy spędzali godziny nad nauką. Znam osobę, która absolutnie każdą wolną chwilę spędzała na nauce, a i tak jechała ledwo na trójkach. Takie dzieci są po prostu niszczone ciągłym kopaniem własnej samooceny. To absurd, że takie sytuacje w ogóle mają miejsce.

Dopiero w klasie maturalnej tuż przed maturą wyszło, że przez całą edukację cierpiałam na dyskalkulię. Jak byłam dzieckiem to w ogóle nie istniało pojęcie dyskalkulii. Całe życie byłam za to gnębiona ze strony rówieśników oraz nauczycieli, że jak ja mogę tak ciągle gubić znaki i mieszać liczby i cyfry. Dopiero pod koniec szkoły Pani dyrektor (będąca matematyczką) w imieniu szkoły przeprosiła mnie za gnębienie ze strony mojej matematyczki i i że mimo ewidentnych znaków bagatelizowała mój przypadek. Znienawidziłam matematykę po całości, wiem natomiast, że to przez brak odpowiedniego postępowania ze mną i odpowiedniej motywacji tak się stało. Przed maturką jak sama się uczyłam bardzo polubiłam rozwiązywać matematykę, natomiast na myśl o tym przedmiocie w szkole mam dreszcze.

W końcu ktoś nagrał film o dysgrafii

Tak jak na miniaturce - jest to problem, o którym się nie mówi, bo większości starszych łatwiej zrzucić winę na lenistwo dzieciaka, niż zastanowić się, czy faktycznie coś może być nie tak. Sama jako dorosła osoba myślę, czy nie miałam/nie mam dyskalkulii. To, że o danej rzeczy nie mówiło się x lat temu, nie znaczy, że ona nie istniała/nie istnieje.

@nie wiem ale się dowiem świetny film Czy możesz zrobić filmik o pozytywnych cechach dysleksji? Sam jestem dyslektykiem, wiele rzeczy w Twoim materiale doświadczam w swoim życiu , ale istnieje druga strona dysleksji. Często wysoki lub bardzo wysoki poziom inteligencji, myślenie obrazami (ten rodzaj myślenia jest o wiele wydajniejszy), myślenie całościowo o danym problemie, znajdywanie często niestandardowego rozwiązania problemu i wiele wiele innych. Wielu naukowców również miało lub ma dysleksję :). Całe życie byłem postrzegany jako człowiek który ma problemu z wypowiadaniem, przekręcaniem wyrazów , szybkim uczeniem, niestety miałem bardzo niska samocenę :(. Dopiero w życiu dorosłym oo zrobieniu wielu testów, okazało się ,że nie jestem wcale taki "głupi". Wyszedłem ze swojej strefy komfortu i zacząłem walczyć z własnymi słabościami. Skutek ? Poprawa wypowiadania się , mniejsze splontanie, otwarcie na innych. Skończone dwa kierunki z wysoką średnią (napisałem to tylko dlatego, że podobno nie nadawałem się na studia, uważam,że skończenie studiów nie jest w żadnym przypadku miarodajnym miernikiem inteligencji...bardziej uporu ;) ). Im bardziej wychodziłem ze swojej strefy komfortu (która tak naprawdę jest niebezpiecznym miejscem), tym więcej zyskiwałem, dyscyplina okazała się kluczowa. Moi drodzy dyslektycy, nie poddawajcie się, jest dla każdego z nas nadzieja !!! :)

Super odcinek. Tak się składa, że mam wszystkie z tych zaburzeń ale mimo to napisałem dwie książki, i prowadzę bloga. Kosztuje to dużo wysiłku ale pomaga szlifować umiejętności i minimalizować skutki tych zaburzeń. Osobiście jeszcze bym dodał, częste powtórzenia słów w zdaniach pisanych. Pozdrawiam.

Jako osoba że stwierdzonymi wszystkimi tymi schorzeniami mogę powiedzieć że film ma bardzo dużą wartość merytoryczną dla osób kturzy nadmiernie wyśmiewają się z takich jak ja czy ninnych wśród tych komentarzy dyzlekcja, dysortografia, dysgrafia, i dyskalkulia to okropieństwo z kturym czasem nie da się żyć w niektórych środowiskach szkolnych sam doświadczyłem przemocy psychicznej od moich ruwiesinikuw z kalasy i że szkoły i nie chcę żeby to się powtuzylo kiedy kolwiek w moim życiu tagrze dziękuję ci za poruszenie tego tematu bo może więcej ludzi zrozumie jak to jest mieć te nie przyjemne schorzenia Jeszcze raz dziękuję bardzo za poruszenie tego tematu i pozdrawiam wszystkich takich jak ja z tymi schorzeniami

Dzięki tobie wiem jak działa moja dysortografia

Jako osoba z dysgrafią dziękuje za poruszenie tego tematu pozdrwiam miłego wieczorku

Jako osoba z dysgrafią, dysortografią, dysleksja i dyskalkulią strzeliłem sobie w kolano rozszerzając historię i wos, ale to jedyne przedmioty dzięki którym będę mógł osiągnąć swój mały sukces. Pamiętajcie ,,dys-osoby" nie ma rzeczy niemożliwych!

Pamiętajcie tylko, że zdiagnozowanie którejś z tych przypadłości nie zwalnia z pracy nad nią (napisał typ ze zdiagnozowaną dysleksją i dysgrafią)

Dobijają mnie ludzie mający po 30-40 lat mówiący że "kiedyś to było, nie było niczego takiego, hurr durr, ta dzisiejsza młodzież wykorzystuje przywileje". Ehhhhh, dobrze że się o tym mówi, bo to jest realny problem od lat...

Wreszcie ktoś mówi o dysleksji.

W moim dzieciństwie zdiagnozowano mi chyba wszystkie te przypadłości. Miałem sporo pomocy w tej materii, dodatkowe zajęcia lub jakieś ułatwienia. Mimo tego często słyszałem od nauczycieli (z powodu niskich stopni), że nigdy nie skończę liceum, a cudem będzie, jeśli ukończę zawodówkę. Dzisiaj mam tytuł magistra i pracuje na co dzień, pisząc ogrom tekstów. Także drodzy rodzice, rozbudzajcie w dziecku chęci poprawy poprzez kreatywność i wspierajcie je na drodze samorozwoju. Bo obstawiam, że żadna szkoła nie pomoże w takim stopniu, jak wiara we własne dziecko.

Bardzo potrzebny i pouczający film. Niektórzy ludzie nie potrafią zrozumieć co to jest, tak jak u mnie w szkole nauczycielka nazywała to lenistwem i "dysmózgią" ręce opadają

Dzięki za ten film. Robicie dobrą robotę.

Moja historia Jakoś ok. 4 klasy podstawówki polonistka poleciła mojej mamie, żeby sprawdzić, czy mam dysortografię. Mama zabrała mnie do publicznej poradni pedagogicznej (czy tam psychologicznej, nawet nie wiem) i byłem tam na chyba dwóch spotkaniach, na których rozmawiałem z jakąś panią o zasadach ortograficznych i różnych innych tematach, no i coś tam jeszcze musiałem napisać. Na koniec powiedziała mojej mamie, że może i faktycznie mam dysortografię, ale nie muszę być we wszystkim najlepszy (bo ogólnie miałem raczej same piątki w szkole) i nie wystawi mi orzeczenia. Skończyło się na tym, że mama zabrała mnie prywatnie na badania i tam już wypisano takie orzeczenie z komentarzem, że no ewidentnie jest to dysortografia... To tak, jakby ktoś chciał coś załatwiać w publicznych instytucjach

Bardzo ciekawy film. Dobrze, że wspomniał Pan o programach komputerowych jako pomocy dla uczniów.

25lat za późno ale jak to mówią lepiej późno niż wcale... mam stwierdzoną dysleksje dysgrafie... i powiem tak nie tylko moje przypadłości były w szkole olewane (bo się nie staram). Ech szkoda tylko że nauczyciele nie oglądają tych kanałów.

Kiedy popełniałem jakiś błąd w pisowni czy w rozmowie ze znajomymi często wspominałem, że mam "3D" - Dysleksja - Dysgrafia - Dysortografia Zazwyczaj przyjmowali to z uśmiechem 😉, więc jeśli ktoś nie chce powiedzieć znajomym otwarcie o swojej chorobie zawsze może spróbować w ten sposób

Bądź mną podstawówka. Nauczycielka matematyki pod koniec lekcji pyta: Czy ktoś nie zrozumiał tematu ? Ja się przyznałem... Iksiński !!! siadaj jedynka temat był prosty jak byś słuchał to byś zrozumiał.... od tamtej pory już się nie przyznawałem że czegoś nie rozumiałem

Mega odcinek już wiem co będę podsyłać znajomym którzy non stop czepiają się że czasem robię błędy ortograficzne i gubię interpunkcje. Żeby nikt mnie źle nie zrozumiał nie chodzi tu o usprawiedliwianie się lub zrzucanie winy na posiadane przeze mnie Dysleksję Dysgrafię i Dysortografię tylko o pokazanie że naprawdę utrudnia to życie i mimo starań wielu rzeczy nie jestem wstanie przeskoczyć np. pisząc ten komentarz ratuje mnie autokorekta na komputerze, za to gdybym pisał na telefonie gdzie autokorekta jest taka sobie to znalazło by się kilka wyrazów totalnie zmienionych lub napisanych z błędem przez to że nie miał bym siły ich poprawiać po 5 razy przez co wielu moich znajomych często miewało do mnie pretensje że nie potrafię poświęcić minuty na poprawienie błędów których nie widzę bo dla mnie ó nie różni się od u, ń od ni itp itd. do tego dochodzą problemy z czytaniem przez co nie jestem w stanie oglądać filmów z napisami bez stopowania co kilka zdań przez co anime które uwielbiam oglądam w 90% z "lektorem" mam tu namyśli Ivone. Czytanie książek to udręka szczególnie gdy były to lektury które w ogóle nie były interesujące prócz oczywiście kilku wyjątków i gdyby nie mangi to prawdopodobnie moje czytanie było by na poziomie 0. I tak dla osób które nie są w stanie sobie wyobrazić jakie ciężkie jest dla dyslektyka czytanie niech sobie wyobrażą swoją pierwszą jazdę samochodem gdzie wszystko się myli. A to sprzęgło się za szybko puści, nie zauważy się czegoś i człowiek się czuję zmęczony już po 30 minutach a teraz wyobraźcie sobie to w mieście w godzinach szczytu. I co? dla wielu z nas tak wygląda czytanie lektur. Jeśli ktoś nie zbyt dał radę się wczuć to drugim porównaniem niech będzie trzymanie czegoś bardzo ciężkiego przed sobą na wyprostowanych rękach. Albo bardziej dosadnie mega szybko męczy i nie pozwala się skupić na niczym dla tego też nie jestem w stanie się cieszyć niektórymi grami i wyżej wspomnianymi anime. Często nie jestem w stanie przeczytać jakichś ważnych informacjami które pokazują się tylko na chwilę bo są przystosowane dla odbiorcy który czyta w normalnym tempie i nawet jeśli się człowiek stara to często nie jest w stanie się wyrobić na sprawdzianach nawet z głupiej matmy gdzie tekstu nie jest jakoś mega dużo. Żeby też nie było staram się przeczytać coś więcej lub napisać raz w miesiącu np. tom mangi lub dłuższy komentarz i piszę to osoba w wieku 21 lat niedawno skończoną szkołę i nadal napotyka na problemy w życiu przez te wszystkie dys. ale stara się z nimi walczyć. Tak na zakończenie propozycja na odcinek oparty na Mandzę "Gakkou Gurashi" na polski "Szkolne życie" jak przez traumatyczne przeżycia nasz mózg potrafi wypierać się niektórych zdarzeń. (nawiasem mówiąc moja ulubiona manga

Dziękuję! Teraz jak kolwiek będę umiała zrozumieć mojego kolegę z klasy, super odcinek

Mój syn ma dysleksję, dysgrafię i dysortografię. Jednym z kilku problemów u niego wyszła lateralizacja oka ( oko lewe, prawa ręka) Ma opinię psychologiczno - pedagogiczną, która przy egzaminach 8-klasisty pozwoliła mu na wydłużenie czasu z każdego przedmiotu egzaminacyjnego. Mimo tych przypadłości jest bardzo inteligentny. Szkołę podstawową skoczył ze średnią 6.0. Należało by wspomnieć , że sam od siebie dużo wymagał i wkładał w siebie dużo pracy. Zaznaczę, że bardzo dużo czytał, by poprawić swoje zaburzenia.

Bardzo wartościowy materiał- dziękuję:)

Dobrze ze poruszasz te tematy. Najwazniejsze jest probowac te slabosci korygowac, doskonalic sie w tym co nie wychodzi a noz widelec uda sie jakos przeciwstawic temu, bez stresu i na spokojnie.

Bardzo podoba mi się że zrobiłeś o tym film. Osobiście mam dysortografię i mój najstarszy brat też ją ma. Wiele osób uważa że dysleksja (i jej pokrewne) jest wymyślona i nie rozumieją osób które ją mają. Spotkałam wiele osób które mnie krytykowały przez moje błędy ortograficzne pomimo iż wiedziały że mam z tym problemy. Mam nadzieję że film pomoże takim osobą zrozumieć nasz problem.

Jestem dyslektykiem, ale pamietam, że progres jaki udało mi sie osiągnąć z eliminacja błędów ortograficznych były zwykłe lekcje fonetyki w gimnazjum. Zacząłem rozumieć przyczyne zapisywania słów przez taką, a nie inną literę i zacząłem rozumieć, jak słowa przekształcały się na przestrzeni lat i cała (niegdyś trudna) ortografia stała sie dla mnie logiczna . Mimo, że ten dział gramatyki powinien sie wydawać dla wielu oczywisty, to u mnie w głowie otworzyły się drzwi i od tego czasu błędy ortograficzne (prawie) zniknęły. Niestety gorzej idzie mi nauka języków obcych, co jest przykre jak twoi rówieśnicy odważnie rozmawiają po angielsku, decydują się na Erasmusa, czy planują studiować za granicą, a ja jestem uziemiony, bo najnormalniej w świecie wiem, że będzie mi o wiele, wiele trudniej sprostać takiemu wyzwaniu.

Fajnie że ktoś porusza takie tematy sama mam dysgrafie i jedyne co słysze od nauczycieli to : " musisz stara się ładniej pisać ", " pisz ładniej"

W końcu się dowiem o co chodzi z moją choroba :) Edit: mam przejebane do końca życia :(

Dziękuję że dowiedziałem się więcej o moich problemach

Bardzo dziękuję że ktoś poruszył ten temat bo mam tą chorobę i to bardzo utrudnia życie

Jako osoba ze zdiagnozowaną dysgrafią dziękuję za ten materiał

dobrze ze ktoś w końcu mówi o tym głośno . Ja nadal to ukrywam gdzie kolwiek jestem

Mój brat ma dysleksję . Już od 1 klasy było widać ,że ma problemy z nauką . Ale ,że rodzice starej daty to uważali, że leń , nie uczy się i to jego wina. Dopiero w 5 klasie nauczyciel to zauważył i wysłał do pediatry . To jest największy problem w społeczeństwie , ale też trzeba pochwalić wychowawcę z 1-3 , że "nic nie zauważył" (a sam zwracał uwagę na złe oceny brata , mówiąc rodzicom i jemu samemu)

Jako osoba z dysleksją i dysortografią bardzo dziękuje za ten jakże potrzebny materiał💓

Słuchając ten materiał przypomniało mi się jak kiedyś nie mogłem nauczyć się zasad ortografii będąc w podstawówce i przed dyktandem nauczyłem się pisowni większości wyrazów. Napisałem dyktando na 5 i nauczyciel stwierdził, że musiałem ściągać. Spytał mnie z zasad pisowni wyrazów i dostałem 1 finalnie bo nie umiałem zasad.

Jako osoba z dysleksją i dysortografią bardzo dziękuję za ten materiał. Jestem już osobą dorosłą i wciąż nieraz ciężko wytłumaczyć nowym osobom, że posiadanie problemów z ortografią, nie oznacza problemów z inteligencją, czy zasobem słownictwa. Brakuje mi jednak właśnie informacji co z dysleksją w życiu dorosłym. Owszem szkołę da się przejść dzięki specjalnemu orzeczeniu, ale na studiach, czy w pracy mało kogo to obchodzi. Jest to często pomijane, a szkoda. Świetny materiał i oby więcej takich!

Jak zwykle cenny materiał

Mam 32 lata w 4 klasie podstawówki wykryto u mnie dysleksję dyskalkulię dysortografię i miałam problemy z przechodzeniem z klasy do klasy rodziców miałam wyrozumiałych i poprostu ważne bym przechodziła z klasy do klasy chodziłam do psychologa i dzięki wizytom ogarnęłam swoje problemy ale najgorszej było z nauczycielami jechali mi mnie i uważali za lenia lub debila w dorosłym życiu te zaburzenia czasem mi przeszkadzają ale daje radę

To większość osób na FB, które komentują artykuły mają problemy: nie używają znaków interpunkcyjnych, nie piszą poprawnie, nie znają pisowni słów (tak jak słyszą, tak piszą), np. wziąść, przełanczam, pułka itd. Nie przeczę, że mogą to być rzeczywiście zaburzenia/choroby, ale mam wrażenie, że z postępem technologii ludzie coraz bardziej się rozleniwiają i zamiast trenować, szukają wymówki/usprawiedliwienia dla swoich wad. Uważam osobiście, że nałogowe gapienie się w ekrany (telewizora, komputera czy Smartfona) psuje najbardziej ludzki umysł, jednak większość nie zdaje sobie nawet z tego sprawy i idą bezwzględnie w modę dając otumanić swoje logiczne myślenie, jak i zepsuć dodatkowo CAŁY organizm.

Mam 16 lat, chodziłem około 3 lata w szkole podstawowej na dodatkowe zajęcia w związku z moją dysleksją i dysortografią. Zawsze mnie zastanawiało to dlaczego mój kolega nie musiał chodzić na żadne choć miał bardziej obrzydliwe pismo niż ja. Oczywiście mógł być przypisany do "innych" grup tylko z ćwiczeniem z dysortografii, jednak nic mi nie mówił o tym - mówił że na żadne zajęcia nie chodzi, ba z dumą to mówił...

Mam ADHD i dyskalkulię, dopiero kiedy zaczęłam brać leki byłam w stanie się czegokolwiek nauczyć. Miło wiedzieć że nie jest się samemu :)

Mam wszystkie wymienione w materiale dysfunkcje. Zdiagnozowana zostałam już przedszkolu. Jest trudniej, mam wrażenie, że jestem lekko ułomna, ale da się z tym żyć. Skończyłam liceum, zdałam maturę, skończyłam bardzo dobrą uczelnie, kilka kierunków studiów. Rzadko spotykałam się z brakiem akceptacji... i nie, to nie jest lenistwo, ale będąc dyslektykiem warto nie zwalać wszystkiego na swoje dysfunkcje.

W dzieciństwie miałem dyslekcję i dysokrtografię. Na szczęście w pewnym wieku zacząłem czytać książki. Myślę że zachęcanie dzieci do czytania książek to połowa sukcesu edukacji.

Miałam to samo tylko że nikt kiedyś tego nie badał. Zresztą najlepiej ocenić Leń nic mu się nie chce iść dalej A,dzieci i ludzie którzy problemy niech mają je dalej bo trzeba gonić z programem. Tylko ilu ludziom przydało więc to co nad uczono w szkołach w życiu. Czytanie pisanie liczenie. Liczy się program nie to że ktoś może mieć problemy. Miałam kochanych nauczycieli dużo dostałam pomocy ale dopiero w szkole średniej. Dziękuję pani Derektor Alicji Fijałek i reszcie nauczycieli.

Niby mam 17 lat i problemy z matematyka, ale gdy byłam badana jakoś 11lat temu, to nikt nawet nie mówił o czyms takim jak dyskalkulia. Możliwe że ją mam, nie w jakimś mocnym stopniu, ale i tak... Słabo w szkole gdy idzie się do tablicy a ty nic nie wiesz. Zawsze było mi mówione, że po prostu zbyt mało się uczę matematyki, a mi nawet na kalkulatorze się długo liczy😂

Sam mam dyzortografię i dysgrafię. Cieszę się że moi nauczyciele tolerują moje błędy ortograficzne a także nieestetyczne ale chociaż czytelne pismo. Jestem już w szkole średniej, jednak w podstawówce był to duży problem - najgorsze były dyktanda

Mam dysleksje, dysgrafie i dyskalkulie stwierdzoną przez specjalistę, miałem bardzo duże trudności w nauce nie umiałem czytać do 3 klasy podstawówki. Naszczeście moji nauczyciele wiedzieli o mojej przypadłości i traktowali mnie nieco ulgowo. Przez lata odrabiałam lekcje z rodzicami i chodziłem na terapie na których uczyłem się ortografii grałem w gry ogólnorozwijajace itd. dzięki temu powoli zaczynałem wychodzić na prostą jednak dalej odstawałem od innych. Trafiłem do jednego z lepszych gimnazjów w mieście co było dużym stresem czy to nie aby skok na głęboka wodę, na początku było ciężko zwłaszcza z przedmiotami humanistycznymi ale po czasie wszystko zaczęło się wyrównywać. Testy gimnazjalne poszły mi dość średnio ale udało się dostać do bardzo dobrego liceum w którym po czasie zacząłem dorównywać rówieśnikom. Pod koniec byłem jednym z lepszych uczniów w klasie zdając maturę z biologi i chemii najlepiej w szkole a matematykę podstawową na ponad 90% wszystko za pierwszym podejściem. Dostałem się na wymarzone studia medycynę i to bez żadnego problemu. Aktualnie jestem w połowie studiów i mam się dobrze wszystko zdaje za pierwszym razem. Jest to bardzo zabawne w odniesieniu do osób z mojego liceum którzy śmiali się ze mnie jak czytam na głos i jak pisze na czele z nauczycielem biologii który pisał na tablicy cytaty z moich sprawdzianów z błędami wszyscy oni zostali pokonani przez tego „upośledzonego” z „dysmózgią” samemu ładując na jakiś dziwacznych kierunkach których często nie pokończyli. Dla wszystkich dotkniętych tą przypadłością, najważniejszy jest trening i samodyscyplina, wszystko da się wypracować. Sam nadal mam problemy z nauka języków i czytaniem na głos.

5:05 Apeluję o sprostowanie, że autyzm(spektrum autyzmu) nie jest chorobom, a zaburzeniem neurologicznym/neurorozwojowym. Tak samo jak zespół tourette'a i ADHD, więc nazywanie otóż tych zaburzeń chorobami jest błędne

Jestem człowiekiem z dysleksją/dysortografią. Byłam uczniem dobrym, z niektórych przedmiotów nawet bardzo dobrym. Aleeee.... do tej pory historia, języki obce, czytanie na głos nieznanego tekstu, to masakra... skończyłam studia, a do tej pory mieszam wyrazy. Język angielski mnie przerasta, pomimo wielu kolejnych podejść i prób. Kocham książki od najmłodszych lat, czytałam ich zawsze dużo. Zasady ortografii znam wszystkie na wyrywki, wyjątki też i u innych widzę błędy. Gdy pisze szybko nie jestem w stanie ich wyłapać. Robię literówki, a zauważam je dopiero po czasie, lamigowki uwielbiam od kiedy pamiętam... a to tylko wierzchołek góry lodowej. Moją traumą z dzieciństwa jest pisanie szlaczków. Nikt nie rozumiał tego, że nie jestem w stanie ich dobrze i sprawnie pisać. Wszyscy zakładali, że nie chce tego robić, że robię im na złość, że się nie staram. Nikt nie był w stanie zrozumieć bezsilności dziecka na początkowym etapie edukacji... dla wielu uczniów i nauczycieli zaświadczenie było jedynie wymówką, a zalecenia nie były stosowane nigdzie z wyjątkiem egzaminów kończących szkole. Minęło już trochę czasu od ukończenia przeze mnie szkoły, mam nadzieję, że coś zmieniło się na lepsze

Świetny materiał 😊

Jaki dys..., to jest zdrowa reakcja organizmu młodej ciekawej istotki chłonnej wiedzy na gówniany nic nie warty, poświęcenia uwagi "szkolny materiał", w którą "szkolne fachowce" chcą wtłoczyć na siłę, bezwarunkowy odruch obronny na toksyczne środowisko..., dlatego.

Mam 19 lat, przez cały okres szkolny mnie męczyła dysleksja i dysortografia. Dopiero nie dawno udaje mi się czytać płynie długie teksty, chodź czasem mam problemy z czytaniem z zrozumieniem. Największą pomocą w nauce miedzy innymi był RU-vid dzięki któremu nauczyłem się wiele rzeczy na lekcje.

Kolejny świetny materiał 👍

Mam 19 lat i dysgrafie od podstawówki. W moim przypadku nie było żadnej raniącej krytyki a była po prostu pomoc. Nauczyłem się pisma bibliotecznego i piszę całkiem dobrze i bezbłędnie. No i dzięki dysgrafii i Aspergerowi zawsze jest jakiś dodatkowy czas :3

Dziękuję za odcinek, jeszcze w podstawówce stwierdzono u mnie dysleksje a dopiero w tym filmie dowiedziałam się na czym to tak naprawdę polega. Wyłącznie mówiono mi, że to dotyczy przestawiania liter w danym słowie. Niestety w szkole nie podchodzi się do tego poważnie, uczniowie z dyslekcją, dysgrafią i dysortografią są wrzucani to jedego wora i na zajęciach dodatkowych robią masę ćwiczeń z ortografii. W szkole średniej natomiast nauczyciele całkowicie olewają temat bo,, te problemy mieliście dawno temu, większość z nich jest teraz nieaktualna". Nie wiem jak jest w innych szkołach ale w mojej usłyszałam mniej więcej taki tekst po zapytaniu o dyslekcję na forum klasy.

Ja zawsze z dyktand miałem najwyższe oceny. Ponadto używam w piśmie trudnych słów i sformułowań. Ale mam tak tragiczne pismo, że sam nie jestem w stanie siebie rozczytać. I to nie pismo lekarskie, to przypomina pismo 4 letniego dziecka. A no i mam dyskalkulię. Od gimnazjum do końca szkoły średniej (której nie ukończyłem przez matematykę) co rok byłem zagrożony, bądź nieklasyfikowany z matematyki. Z humanistycznych przedmiotów miałem najwyższe oceny. Taka sytuacja.

Z własnych doświadczeń wiem że większość tych "stwierdzonych" ułomności albo załatwią sobie na to papiery aby np , mieć więcej czasu na egzaminach, mieć łatwiej w szkole itp. , lub myśla że jeśli czegoś nie wiedzą to na pewno nie ich wina tylko jakiejś choroby/innego problemu, a to że się nie uczą to nic.

O jak miło mieć odcinek na swój temat

Miałem test na dysleksję i strasznie byłem przestraszony w pierwszej klasie, po nim okazało się wszystko w porządku a nawet lepiej niż przeciętnie (mam uzdolnienia) tylko nauczycielka miała wewnątrzną misje zastraszenia. Gdyby mnie od niej nie zabrali to bym miał fobię społeczną.

Nienawidzę szkoły i ludzi, ponieważ nikt nie potrafił mnie zaakceptować :) to bardzo bolało i nigdy tego nie zapomne.

Ja mam kolegę co pisze wyrazy z takimi błędami jakby to robił specjalnie a jak mu zwracam uwagę to on mówi „Ja mam dysleksje i mogę”. No jeżeli ma się świadomość i zupełny brak chęci do poprawy swojego problemu a nawet wrogość do pomocy to już chyba dla mnie lekko patologiczne zachowanie

Jakieś takie płynniejsze to Twoje wideo :) nice

Szanuję i dziękuję że jest poruszany temat takich zaburzeń. Jestem 24 letnim dyslektykiem oraz mam też dysortografie. Pamiętajcie że da się z tym żyć, utrudnia to życie lecz z pomocą bliskich i duże przyglądanie się swoich błędów pomaga. Ludzie w większości myśli że zmyślam że takie błędy popełniam natomiast to nie takie proste do zrozumienia dla zwykłych ludzi. Ps. Jestem inżynierem więc nawet z takimi problemami możecie osiągnąć wszystko moi drodzy❤️

Próbowali mi wmówić że jestem dyslektykiem w podstawówce. Ale z perspektywy czasu teraz wiem że po prostu byłem leniwy.

Nie chcę chwalić się, ale posiadam opinię, potwierdzającą dysleksję. Jednakże do dzisiaj nie wykorzystałem jej ani razu i przeszedłem cały cykl edukacji, wraz z ukończeniem studiów wyższych, nie należących do łatwych. Prawda, mam czasami zawiechę i nie wiem jak napisać dane słowo, czy piszę fatalnie. Jednakże spowolnienie w swoim działaniu, odetchnięcie, by na spokojnie napisać dane zdanie, chwila pomyślenia nad sposobem zapisania danego słowa czy niepojęta ilość przeczytanych książek, sprawiła, iż nie odbiegam od innych i żyję normalnie. Według mnie leczenie powinno być w naszych głowach, wpajaniu sobie że wszystkiego można się nauczyć, wystarczy skupić się mocniej na danej czynności czy zdolności i można wręcz przenosić góry

Na szczęście poważne zaburzenia, dotyczą tylko kilku % społeczeństwa, więc dla większości jest nadzieja. Wystarczy nieco więcej czasu poświęcić na naukę ;)

Niewątpliwie jestem dyslektykiem, ale nigdy nie czułem się z tego powodu gorszy, a wręcz przeciwnie, nie miałem nigdy żadnych problemów z nauką, czy rozumieniem, po prostu wolałem przekaż werbalny. Wysłuchanie wykładu przeważnie wystarczało mi do przyswojenia danego zagadnienia. Cieszy mnie fakt że mój umysł nie zaśmieca się różnego rodzaju fotograficznymi przekazami, a zamiast tego skupia się na zapamiętywaniu i rozumieniu reguł. Gdyby ortografia była regularna nie była by dla mnie problemem, a skoro nie jest to nie jest to nie jest mi do niczego potrzebna. Np pisząc tutaj nie zrobiłem przecież żadnego błędu :P

Jeśli nadal się uczycie i macie którąś z tych dysfunkcji to warto pójść do specjalistów by dostać papiery. Gdy się je da do edukacyjnego budynku ten będzie musiał dać Ci ułatwienia związane z daną dysfunkcją. Ze swojej strony mogę powiedzieć tylko o dysekcji i o dysortografii. - Dyslektycy dostają wydłużony czas na: kartkówkach, sprawdzianach, pracach klasowych, a nawet na egzaminach zawodowych. Jak dobrze pamiętam to mogą też ubiegać się o wydłużony czas na maturze. Czemu akurat wydłużony czas? Już Ci to tłumaczę, wydłużony czas wziął się zapewne z tego, że osoba z dysklecją często ma problemy ze skupieniem się na zadaniu. Dosłownie Wszystko może ją rozproszyć. Niestety to skutkuje tym, że coś co "normalnej osobie" zajmie na przykład pięć minut, Tobie może zająć już dwadzieścia. A bo tam na różowym kwiatku ładny ptaszek usiadł, a tu koleżanka ma dzisiaj ładnie paznokcie pomalowane, tamten chłopak z ławki za tobą zaczął nucić fajną melodię. O! Ale fascynujący zegar tu wisi na ścianie. Takich przykładów można by wymieniać przez wieki...

Ja miałem problemy z nauką/rówieśnikami, ale wynikały z czegoś innego. Chodziło o toksyczne środowisko w domu i znajomych.

Obecnie mam 16 lat..jak miałam około 9 zdjagnozowano u mnie dysleksję, dysgrafię i dysortografię. Jeszcze zanim wiedziałam o tym miałam mega duże problemy z nauką. Byłam wyśmiewana przez rówieśników przez to że pisząc temat lekcji na tablicy popełniałam nawet błache błędy ortograficzne czy też na potrafiłam czytać "normalnie" jak wszyscy a przeczytanie na głos 3 zdań zajmowało mi całą wieczność. Nawet jak już otrzymałam diagnozę i tak byłam wyśmiewana i nieakceptowana..przez co chorowałam na fobię społeczną przez dość długi czas..teraz jak jestem już w szkole średniej mam aż takie zaległości że ledwo sobie radzę ale tak to jest w porządku.. w miarę. Nie mam już fobii społecznej ale za to ED więc śladów ale zawsze mogło być gorzej. Wiele osób mi mówi że moje problemy w nauce są moim usprawiedliwieniem na wszystko..ale jedyne zalecenia jakie dała mi poradnia psychologiczno pedagogiczna to częste czytanie na głos i pisanie ale nie mam na to czasu przez szkołę..dużą ilość pracy domowej + czas na znajomych

Dysleksja w dużym stopniu przekłada się również na życie społeczne. Ciężko skupić się podczas rozmowy, zapamiętać swoje myśli, żeby od razu przedstawić je jak rozmówca skończy gadać, czy chociażby umiejętność poznawania ludzi. jako dyslektyk bardzo irytuje mnie fakt mojej niezdarności i nieradzenia sobie często z podstawowymi życiowymi czynnościami jak składanie ubrań, wiązanie sznurowadeł odwrotna strona niż wiążę na co dzień. Wstyd mi aż jak to wychodzi na zewnątrz i każdy się dowiaduje jaki ze mnie niezdara. Czuje się wtedy mniej szanowany i takii, taki po prostu inny..

Przypomniało mi się jak na dyktandzie zrobiłem 4 błędy na 3 możliwe, nauczycielka uznała, że nie ma sensu bym pisał dyktanda. Wynikało to z mylenia t z d itp. Ale z czasem jak się czyta, czy pisze komentarze na Nie wiem, ale się dowiem i podkreśla co drugie słowo na czerwono, to pomału się uczysz jak poprawnie pisać. Jeśli chodzi o dysgrafie, jak ktoś usiadł zemną, dopasował długopis, pokazał jak pisać, to nauczyłem się pisać w miarę czytelnie. W samej dysleksji, to wadą jest problem w komunikacji werbalnej, ale zaletą jest myślenie obrazowe, co pomaga skuteczniej myśleć i osobiście, jako dyslektyk, nie nazwał bym tego "zaburzeniem" tylko cechą.

Mam stwierdzoną dysleksję, dysgrafię, dysortografię mimo to nie mam problemu z nauką. Jedyny mój problem to to, że gdy piszę popełniam błędy ortograficzne, interpunkcyjne i ciągle popełniam literówki a i piszę też niezbyt ładnie więc treść materiału się zgadza. Myślę, że mimo wszystko trzeba pamiętać, że to nie blokady a utrudnienia i można je przekuć w motywację.

Ja popełniałem błędy specjalnie i pamiętam, że w podstawówce aż do 7 klasy miałem pismo nieczytelne, bazgroły, a później pomogło mi przepisywanie programu TV połączonego z wymyślaniem kaset VHS, a później tworzenie zeszytowych wersji książek kucharskich i do teraz moje pismo jest czytelne i najładniejsze z klasy w szkole specjalnej, do której trafiłem dlatego, bo nie dałem rady z praktykami w szkołach masowych. Mimo to okres podstawówki wspominam najmilej, ponieważ niektórzy traktowali nasze środowisko zbieraczy gazet TV, z których tworzę programy dnia, które można zobaczyć na moim głównym kanale z szacunkiem ale był jeden kolega, który nie rozumiał naszego środowiska. Większość tych osób to przynajmniej tolerowała, ale niestety nastał ten zły okres szkoły specjalnej, gdzie nasze społeczeństwo jest im obojętne, chcą mnie kojarzyć z grupą Ręcznie pisane książki kucharskie, a ja chciałbym robić te nagrania TV i zbierać gazety TV, bo mi to najlepiej wychodzi i chcę być z tym kojarzony.

Oglądamy!

Ale się uśmiałem! I to serio. Mam stwierdzoną dysleksję dysgrafię itp. A śmiałem się bo zawsze mi wytykano moje problem z stronami - do teraz, spotykam stwierdzenia "Co ty Baba aby nie rozróżniać lewa albo prawa". Nie miałem pojęcia, że to jest powiązane z dysleksją. To samo się tyczy np miesięcy. Jest to okropne wiem każdy który ma numer miesiąc, ale jaki jest po którym - pustka, muszę się dobrze zastanowić, czytam wyrazy na odwrót - czasem pierwszą część zdania potem drugą i zastanawiam się "co ja przeczytałem" :D Ale najgorsza to była w szkole matematyka. Bo mam okropny problem z tym, że czytam drugą, a potem pierwszą część zdania. I w matematyce to wyglądało w ten sposób, że po np. przeniesieniu liczby nagle z 2445 miałem 4524, zazwyczaj jakby liczba w połowie ucięta o odbicie zamiana miejscami. I kontynuacja obliczeń. I przez to miałem niesamowite problemy z zaliczeniem matematyki w szkole średniej. Mimo całej poprawności obliczeń. Edit: Dysgrafie podejrzewam, że mam przez to iż jak byłem dzieckiem to na siłę wymuszono na mnie zmianę ręki z lewej na prawą. Bo "Majkut to zły omen". Takie to było wychowywanie się na wsi. W szkole średnio było to traktowane serio - moja dysleksja. Niby miałem więcej czasu na testach, ale te zawsze kończyłem jako jeden z pierwszych. Jedynie fory z ortografii pomogły. Lecz jak pisałem, matematyka to była katorga przez problemy z liczbami. Czytanie, szczególnie na głos to do widzenia, tragedia, itp. I na koniec zabawna sytuacja: Na egzaminie na prawo jazdy, gdy instruktor powiedział "Jedziemy w lewo", ja pojechałem w prawo w polną drogę - ale zdałem :D

Ja raz w życiu napotkałam pisarza, który swobodnie pisał w książkach dla dzieci o homoseksualizmie, lgbt, różnych zaburzeniach typu dysleksja, ADHD. I szczerze mówiąc, wtedy po raz pierwszy zrozumiałam, o co z tym wszystkim chodzi

Szczerze to współczuję mojemu bratu, on ma dopiero kombo. Dysgrafia, dysortografia, dyslejcja a w najmłodszych latach ADHD i miał bardzo trudno od zerówki do teraz.

O Panie jak by ktoś coś takiego głośno powiedział 20-25lat temu, żyło by się w tedy troszkę lżej (◠‿◕) Ps. gadanie że jesteś leniwy, nie zależy Ci na niczym, zawsze szukasz drogi na skróty i skończysz kopiąc rowy 100% się zgadza. Chciał bym teraz tym nauczycielkom móc pokazać stan mojego konta, powiedzieć z jaką łatwością i na czym się takich pieniędzy dorobiłem nie mając jeszcze 33lat. I liczę że by je szlak jasny trafił. Amen.

Miałem *dysleksję l* stwierdzoną kilka razy w kilku szkołach i nieoficjalnie, ale wszystko się zgadza - *dyskalkulię pojęciowo-poznawczą* ALE chodziłem na zajęcia korygujące i w skutku mam maturę. :) Teraz bardzo mało błędów popełniam ortograficznych, a z podstawową matmą daję radę w życiu. Błędy popełniam głównie z tego powodu, że mam kiepskiego smartfona do pisania. Mam kolegę, który ma prawie 30 lat i przez to że się z tym pogodził, to nigdy nie próbował naprawić tego problemu i teraz pisze zdania błędnie, jak dziecko na początku podstawówki. Jego matka po prostu pogodziła się z tym, by nic nie próbować z tym zrobić. A szansa była przynajmniej na poprawę jak u mnie. W dodatku, jemu się pp prostu nie chce , bo rażące błędy popełnia nawet pisząc na komputerze, gdzie może używać korekty do schematycznej nauki słów i zapamiętywania ich pisowni. Bez chęci przezwyciężenia problemu nie ma rezultatów.

Aż mi się przypomniały komentarze niektórych nauczycieli w stosunku do uczniów z dysleksją - kiedyś nie było żadnego "dys"...

U mnie stwierdzono dysleksję, dysortografię i dysgrafię w klasie maturalnej technikum. Cudowne czasy orania przez nauczycieli i bycia lanym po dłoniach drewnianą linijką przez "wychowawcę"(w klasach 1-6 podstawówka)... Z dwojga złego dysleksja dała mi dużo w życiu i dzięki niej jestem świetny w swojej pracy 😌

Kiedyś w szkole kładło się nacisk na kaligrafię, co sprzyjało utrwalaniu prawidłowych wzorców pisowni. Przypuszczam, że głównie dzięki temu dysgrafia praktycznie nie była znana. Dzisiejsze dzieci bazgrolą, jak chcą ulega więc zerwaniu powyższy mechanizm. Pozdrawiam!

Sam jestem zdiagnozowanym dyslektykiem i całkiem śmieszne wydaje się, że jako dorosły gość myli mi się wtorek z czwartkiem, Warszawa z Wrocławiem czy zachód ze wschodem (jako kierunki geograficzne). Do tego dalej nie znam wszystkich miesięcy na pamięć, a tabliczka mnożenia powyżej 7 to problem. Całe szczęście na maturze nie było takich zadań i dzięki temu mogłem iść na studia XD

O, to o mnie! Czyli "dysleksja, dysortografia, dysgrafia", jak to określili, z poważniejszych. Początkowo nazwali to niskim IQ, ale okazało się na przekór, ponad przeciętnym wynikiem. Ostatecznie okazało się właśnie, że mam te trzy wartości. I tak oto skończyłem studia :D Złe trzymanie długopisu czy pióra, dawało mi brzydkie pismo. Co dziwne, podczas rysowania, mi to nie przeszkadzało. Miałem wielkie problemy z ortografią, gdyż przez niedosłuch fonetyczny nie raz zamazywał mi się obraz danych słów... Jednak ominęła mnie dyskalkulia, i nie miałem z tym problemu, i w głowie mogłem obliczyć sporo. Mimo moich bardzo dużych problemów z pisaniem, staram się coś z tym zrobić i ostatecznie przynosi to owocę.

Do poradni o dysleksje skierowała mnie polonistka w podstawówce. Wtedy czułam się źle ze jedyna w klasie mam problemy z ortografią. W gimnazjum i liceum to spowszedniało bo zawsze ktoś się jeszcze znalazł. Jeśli chodzi o problemy z czytaniem to jestem idealnym przykładem, kiedy uczyłam się czytać czytałam słowa po literce lub po sylabach ale nie potrafiłam ich później skleić w jedno słowo. W liceum miałam kolegę z dysgrafią i szczerze mówiąc ironiczne jest to, że bardziej mu to liceum ułatwiło niż utrudniło XD

Mam to wszytko tyle że jak byłem młodszy to działałem z rodzicami ale z tego co wiem to mi się pogarsza z wiekiem i jest to naturalne