@@mietekusypiacz7520 Pytanie czy ten most ma trwać wieczność i mają przechodzić po nim też inni ludzie, czy służy tylko tobie i ewentualnie kilku osobom i znając go dobrze sobie po nim chodzicie stale o niego dbając - według własnych zasad.
@@Pawel_W. przecież to logiczne ,że lepiej zbudować raz dla mas i na wieki. To tak jak z budowaniem przedsiębiorstwa lepiej jest zaplanować i cel realizować czy działać spontanicznie i liczyć na to ,że woda coś przyniesie ?
@@mietekusypiacz7520 Ja właśnie użyłem tej przenośni do tworzenia firmy. Chodzi mi o to i znam to z autopsji, że niektórym nieźle wychodzi właśnie budowanie bez planu i z tego co mają, spontanicznie , niż realizacje wielkich planów, które notabene również mogą kończyć się porażka i to proporcjonalną do wielkości planu. Do korpo się nie mogę ustosunkować bo znam temat jedynie z opowieści.
Obejrzałem materiał na obu kanałach. W zasadzie mógłbym powiedzieć, że osiągnąłem już wszystko: trójka dzieci, wspaniała żona, firma (samozatrudnienie IT). Jedyne czego jeszcze nie ma to zaspokojenie wydatków z dochodu pasywnego. Po obu materiałach pozostaję z myślą, która nie daje mi spokoju: " Kiedy to jest - już wystarczy?"
Mega mądry człowiek. chciałbym usłyszeć jego przemowe motywującą, wszystko co zrobił i osiągną zawdziecza tylko swojemu dosciadczeniu/nauce i wielu porazką, które sam doświadczył i wyciągną wnioski na ktorych bazuje.
Bardzo fajny, ciekawy, inspirujący wywiad. Zaczęłam obserwować kanał P. Macieja. Spodobał mi się końcowy motyw, żeby nie przywiązywać uwagi do pomysłów i planów. To wszystko jest tak zmienne. Starać się być elastycznym.
Super, że film ma 38 minut, o wiele bardziej wolę oglądać takie dłuższe odcinki. Bardzo często oglądając twoje poprzednie odcinki, które trwały około 20 minut, czułem, że coś nie zostało jeszcze dopowiedziane i czegoś mi brakowało.
Tutaj fan z kanału "zaprojektuj swoje życie " :) żeby nie było że cały traffic idzie z "dużego z malucha" w inne strony ;) tak na poważnie super odcinek. Gratuluję profesjonalizmu :)
jak zawsze mega fajny odcinek, ciekawy gość i merytoryka na najwyższym poziomie. Brawo Panie Maćku. Ja prowadze niszowy kanał ale każdy nowy sub to dla mnie radość 👊👍
Kto tak jak ja chciał poznać historię Pana Tomasz Biernacki założyciela sieci sklepów Dino ??? Dodam że o panu Tomaszu nie wiele informacji widnieje w sieci, obecnie najbogatszy człowiek w Polsce. Pozdrawiam
„Żyjesz dla innych” - ta uwaga z początku wywiadu, którą rzucił FIlip - nie, kierując się mamoną i (podświadomie) napędem seksualnym, nie żyjesz dla innych, w tym rzecz. Żyjesz dla ich poklasku, pożądania, dobrej opinii lub wyczekiwanej w sposób chory (równie chorej) zawiści. To nie jest życie dla innych, to jest... życie dla zwierząt, które są w innych. „Życie dla innych” jest fajne, bo to określenie odnosi się do życia dla tego, co jest w nas samych bardziej ludzkie. W nas i w INNYCH. Nie tego, co w nas najniższe i co próbuje nami niekiedy właśnie zawładnąć, pchając nas wtedy do zaciekłego konkurowania ze wszystkimi na wszystko, bez cienia dystansu do swojego ego, bez pozwalania sobie na czułość, którą (pod władzą tych rozbestwionych instynktów) odczuwa się błędnie jako „słabość”. Jeśli żyjesz „dla siebie” albo masz czas, który poświęcasz „sobie”, lecz też w tym sensie, że szukasz w sobie raczej tego, co szlachetne (np. poszukiwanie sensu, piękna, harmonii) i tym starasz się kierować, to w sposób niejako naturalny przekłada się to na traktowanie w ten sposób innych, a więc - w konsekwencji - DOSŁOWNE życie dla innych! Jest w tym dużo więcej tych innych, niż Ciebie; czasu, energii, czynów, słów, uwagi... choć jesteś szczęśliwy, jako że „większe jest szczęście w dawaniu, aniżeli w braniu”. Szczęście - nie mylić z satysfakcją! Choć kiedy jesteś w stanie odczuwać prawdziwe szczęście, to i satysfakcję umiesz przeżywać, ale potrafiąc je od siebie odróżnić - i w konsekwencji nie pozwalając na to, by satysfakcja przebrana za szczęście wyznaczała Ci jakieś istotne kierunki, kazała Ci innymi pomiatać, gardzić, kazała Ci w sposób obsesyjny gonić za czymś zewnętrznym. To są po prostu zupełnie różne stany ducha. W zasadzie życie dla innych możliwe jest dopiero wtedy, gdy przestaje się żyć dla ich opinii. Taki paradoks. Bo kiedy wiesz, że tylko na siebie masz bezpośredni wpływ, a najważniejsza jest miłość, to zdajesz sobie sprawę, że Twoim zadaniem jest przede wszystkim kochać i nie zrażać się - nie zaś rozpaczliwie szukać miłości, myląc ją wtedy zresztą właśnie z płytką aprobatą tak samo płytko usposobionych ludzi. Oni błądzą tak samo. A skoro błądzą, to co robić? Przejmować się ich pobłądzoną opinią, czy raczej starać się pomóc? Starać się ich kochać mimo tego, że mają złą opinię? Nie po to, by zmienić ich opinię (choć to może być miły skutek uboczny), ale po to, by dostrzec w nich pogubionych ludzi i wartość pod tym pogubieniem ukrytą? Starać się ich kochać, mimo że mają o nas opinię „dobrą”, ale nie o nas, a o tym, w co się „przyodziejemy”, gdy akurat lepiej nam się wiedzie? A propos tego seksu - jest w nas siła witalna, którą niekiedy błędnie utożsamiamy z siłą „seksualną”. Lubią to tak utożsamiać zwłaszcza guru dalekiego wschodu, bo koniec końców sympatyzują oni z zachodnim hedonizmem i współtworzą tzw. New Age. A sposób, w jaki używamy słów, ma znaczenie. Określenie „siła witalna” odnosi się do życia z całym jego inwentarzem i różnorodnością, wyzwaniami, wartościami. Określenie „siła seksualna” czyni seks i seksualność centrum życia. Owszem, gdyby nie seks, nie byłoby życia, ale o to właśnie chodzi: o życie. A celem życia też nie jest seks, tylko... życie. :) W dobrze „użytym” seksie, czyli seksie dwóch kochających się osób, w sposób szczególnie wyrazisty przeplatają się ze sobą dynamika i czułość zarazem. Po stronie mężczyzny, ale i kobiety. W sposób wypaczony i dziwaczny widać zresztą te dwa elementy również w seksie perwersyjnym. Tak, seks pokazuje nam to połączenie, ale to jedynie (w prawdziwie ludzkim wykonaniu) kulminacja intensywnych przeżyć w całym spektrum człowieczeństwa: duchowym, uczuciowym, fizjologicznym. W codziennym zaś życiu, gdy nie karmimy się świadomie kolejnymi porcjami seksualnych bodźców i nie gnamy za nimi (za seksownymi widokami w realu, za nieustannym flirtem, za pornografią itd.), a stawiamy na to, co w nas wyższe (np. patrząc na atrakcyjną kobietę pierwszoplanowo jak na OSOBĘ), wówczas też czujemy, że usiłujemy dzień po dniu połączyć ze sobą wspomnianą czułość i dynamikę. Miłość i odwagę. Wydają się sprzeczne, wydają się nie do pogodzenia, ale je jedynie TRUDNO jest godzić ze sobą, a to jest nam właśnie zadane. Na całe życie. I gdy powoli łączymy je coraz lepiej - gdy stają się one, jak mąż i żona, jednym ciałem - wtedy nasze życie nabiera tego duchowego wymiaru. Wtedy i seksualność łatwiej opanować, oswoić, wpasować w dobre ramy. Natomiast gonienie za seksem, gdy jest on naszym przewodnim i dominującym motywem w świadomości, po pewnym czasie mocno zakorzenia się również w podświadomości i coraz bardziej wykoślawia w nas jeden i drugi biegun: ten odpowiedzialny za odwagę i ten odpowiedzialny za miłość. Odwaga zmienia się w chamstwo, bufonadę i coraz skuteczniejsze zgrywanie maczo, miłość zmienia się w konformizm, płytką zmysłowość i ckliwy romantyzm. Wtedy chwiejemy się od jednej do drugiej wykoślawionej dychotomii, bo w tak wykoślawionym stanie one faktycznie W OGÓLE nie dają się ze sobą pogodzić. I zgadzam się, że postrzeganie szeroko pojętej seksualności jako „towaru” wpędza człowieka w szeroko pojętą pokazowość. Wtedy jest ona numerem jeden, a nie czymś, co (w dobrej kondycji duchowej) czasem tylko odzywa się w tle, i co czule pogłaszczemy po czuprynie, jak sympatycznego, rozbrykanego brzdąca. Kiedy stawiamy na seks jak na towar i całe nasze postrzeganie świata się temu podporządkowuje, wówczas wszystko inne zaczyna w naszym życiu przypominać ten (wypaczony) seks. Czyli bezwstydność, obnoszenie się, wyniosłość, swego rodzaju przemoc. Seks potraktowany jak towar to ten sygnał w duszy, który zaprzęga nasz najsilniejszy popęd (element zwierzęcy) do karmienia pychy (najgorszego grzechu, który ma naturę nie zwierzęcą, lecz czysto duchową i diaboliczną) - stąd też wspomniane już skuteczne wypaczanie naszych komplementarnych dychotomii. Fajny samochód nie po to, bym sam mógł się nim ucieszyć, jak dziecko ładną zabawką, lecz przede wszystkim po to, by ludzie się zachwycali moim cackiem i na tej podstawie oceniali moją wartość, przy tym frustrując się. Aczkolwiek jest możliwe życie, kiedy nawet Ford Mustang może być tylko taką wymarzoną zabawką. I takie, w którym cieszymy się, że ktoś taką zabawkę ma, choć my zadowalamy się mniej efektowną. :) Znowu się rozpisałem... Pozdrawiam!
@@warsawdream Nie do końca to miałem na myśli, choć jest w tym trochę prawdy. Jak to jednak powiedział jakiś święty, nikt nie jest na tyle biedny, żeby nie mógł pomóc komuś innemu. Chodziło mi natomiast bardziej o to, że kiedy poświęcamy coś sobie samym (czas, energię, działania itd.), ale robimy to w nastawieniu nieegoistycznym, lecz uduchowionym, to także dla innych jesteśmy bardziej wyrozumiali, współodczuwający. Bo jeżeli dbamy o siebie w sposób czysto egoistyczny, to trudno o to, by innym pomagać, choćby się miało możliwości ku temu. Wtedy raczej zasłonimy się maską „zdrowego egoizmu” i powiemy: nie będę nikomu pomagał żadną rybą, bo to (i tu doskonała wymówka): „zdemoralizuje go”. Powiemy - ja dbam o swoje potrzeby, żeby być samowystarczalnym i nigdy nie musieć kogoś prosić o pomoc, więc ten człowiek żebrzący na ulicy też powinien o siebie zadbać, a jeżeli skończył na ulicy, to nie wypełnił swego najważniejszego w kapitalizmie „obowiązku moralnego”: nie zadbał o siebie! Człowiek, który nie kieruje się tylko potocznie rozumianą miłością (w której jest sporo pożądania), ale i MIŁOSIERDZIEM, doskonale wie, że gdyby pociągnąć ten imperatyw „zadbania w pierwszej kolejności o siebie” konsekwentnie, doszlibyśmy do znieczulicy. Jasne, trzeba SOBIE radzić. Trzeba się starać. Trzeba poważnie potraktować dane nam talenty, rodzić ich owoce, coś tymi owocami ludziom dawać (czy to coś fizycznego i przydatnego, czy to coś pięknego i inspirującego - a inspiracja jest właśnie po to, by nasze życie nie było takie materialistyczne). Trzeba też chwytać się jakiejś pracy choćby minimalnie zgodnej z naszymi predyspozycjami, aby mieć dach nad głową, gdy nie możemy pracować dokładnie w taki sposób, jaki się nam marzy i do którego dążymy. W naszym systemie akurat tak się składa, że miłym skutkiem ubocznym takiego nastawienia są lub mogą być żetony (pieniądze), którymi operujemy, aby przeżyć i aby móc korzystać z życia również w tym sensie, by mieć z niego przyjemność. Chodzi jednak, w sensie najważniejszym, czyli nietechnicznym, a moralnym, o to, by po prostu dawać z siebie to, co najlepsze, wnosić coś dla innych, cieszyć się tego różnymi owocami bez pychy. By nie mieć podejścia pasożytniczego ani (z drugiej skrajnej strony) mamonicznego. Kapitalizm rodzi atmosferę konkurencji, ale nie jest on czysty, bo nawet politycznie rzecz biorąc, bez związku z chrześcijaństwem, poza konkurencją widzimy też potrzebę wzajemnego wspierania się; podpowiada to nam sumienie. Jasne, że możemy się spierać, czy rozwiązania socjalistyczne, które są pochodną tej potrzeby, to rozwiązania, które są sensowne, bo jeśli sporo obowiązków opieki przejmuje państwo, to też może rodzić mentalność, w której nikomu nie pomagamy, bo wiemy, iż to PAŃSTWO jest od pomocy. Tutaj można byłoby sporo dyskutować o całym systemie, przy czym obawiam się, iż dyskutując o takich kwestiach, w sposób nieuchronny doszlibyśmy do tego, że newralgiczny jest tu (pod)system edukacji. Oczywiście, że im więcej sami zyskamy, tym hojniej będziemy mogli pomagać innym, wydaje się to logiczne, tak na zimną logikę: ale czy obserwujemy taką prawidłowość w naszym świecie? Na ogół nie - na ogół ci, którzy mają miliony, nie mają skłonności do dzielenia się z biedniejszymi, a ci, którym nie wystarcza na przeżycie, zwykle chętniej podzielą się tym niewielkim, co mają, jeśli prosi o to ktoś w jeszcze gorszej sytuacji. Uważam, że skłonność do zagarniania wszystkiego pod siebie i nastawienie na jak największy zysk, a z drugiej strony totalna bierność, marzenie o tym, by całe życie spędzić pod palmą lub przed telewizorem, to dwie skrajności, które wynikają z różnych niedoskonałości naszego systemu. Albo inaczej: dwie równie wypaczone postawy, którym te niedoskonałości systemowe mocno sprzyjają. Ci, którzy mówią, że człowiekowi należy dać wędkę, często zapominają, iż najpierw należy poczęstować go rybą, aby miał siłę tę wędkę utrzymać. To przejawia się w przeróżnych sytuacjach. Ci, którzy mówią, że wszelka pomoc „za nic” demoralizuje, zapominają, że bardziej demoralizuje myślenie, w którym praca sama w sobie lub pieniądz sam w sobie stanowią obiekt kultu. Niedawno przeprowadzono, bodajże w USA, eksperyment: rozdano spore fundusze kilkudziesięciu bezdomnym. Okazało się, wbrew podejrzeniom, iż zdecydowana większość tych bezdomnych nie przepiła tych pieniędzy, ale postąpiła z nimi przyszłościowo, rozsądnie. Trzeba byłoby się porządnie zastanowić, co dokładnie - oprócz zwykłej ludzkiej grzeszności - sprzyja temu, by ludzie, bogacąc się, popadali w znieczulicę, a z drugiej strony by co niektórzy liczyli tylko na bezustanną „dietę rybną”. Bo przecież to nie fortuna demoralizuje. I to nie pomoc finansowa demoralizuje. Jedno i drugie raczej, niczym papierek lakmusowy, ujawnia naszą dotychczasową kondycję moralną. W niej zaś nigdy nie chodzi o egoizm, czy to w formie lenistwa, czy to w formie pędu za jak największym zyskiem za wszelką cenę. Nie chodzi o brak dobroci ani o umyślne i perfidne żerowanie na czyjejś dobroci. Jednak dobroć pozostaje dobrocią. Jest w niej miejsce na ulitowanie się i pomoc doraźną, nawet jeśli samemu ma się mało. A może tym bardziej - biorąc pod uwagę paradoksalność nienasycenia - nawet jeśli samemu ma się dużo.
Filip, uwielbiam oglądać twoje odcinki z każdego coś zawsze znajdę dla siebie, chciałbym kiedyś wystąpić u ciebie na odcinku i opowiedzieć historię jak to się stało ze oglądając dużego w maluchu osiągnąłem sukces i spełniam marzenia 😁 powodzenia !
To nie jest kurs typu "które akcje/obligacje kupić". Zakładam, że jest to dla osób, które mają wolne min. 500 tys. zł i chcą zainwestować w małe przedsięwzięcia (startupy). Dla naszego kraju jest to bardzo ważne, że pojawiają się tacy inwestorzy. To część ekosytemu, żeby taki Kowalski z "ciekawym pomysłem" mógł zdobyć na to środki. To działa na zachodzie i dlatego tam powstają jednorożce dające zatrudnienie, podatki itd. U nas też to się powoli rozkręca: Booksy, DocPlanner itd.
Gratulacje. Rzucic posade prezesa w dobrej i znanej firmie dla youtube. Przeciez to nie bedzie wieczne, wy wszyscy jak, youtube sie skonczy będziecie nikim taka prawda.
Kolejny narcyzm z parciem na szkło. Zaczął biznes od piractwa, w międzyczasie wielu ludzi zachrzaniało na niego w korporacji dzień i noc (nie zarabiali kokosów, on pewnie tak) a teraz sprzedaje książki i kursy doradzając jak żyć i jak się dorobić, pamiętając że najpierw trzeba jego dorobić. Cały czas dymanie klientów. Oczywiście, część chce być dymana, takie czasy. Ręce opadają.
