Jak zwiększyć WIARĘ DZIECKA we własne możliwość? 

Kocham Panią! Jest Pani fajną Mamą! 😁😁😁❤️❤️❤️

Jak ja żałuję, że dopiero teraz trafiłam na ten kanał. Moja córka niedługo skończy 4 latka....dzięki wiedzy przekazywanej przez Panią staram się naprawiać błędy, które po drodze popełniłam. Na szczęście teraz rozumiem jakie i jak je naprawiać ale i im zapobiegać. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Dziękuję za poruszenie ważnego tematu

Bardzo fajna wiedza 🙂 dziękuję

Moja mentorka!!!! I love u ❤❤❤

super

A co Pani uważa na temat wspólnego kolorowania z dziećmi? Takimi 2 i 4 letnimi?

Widać za bardzo chwaliłam syna, bo teraz jak coś zrobi pyta "mamusiu jest ślicznie", "bardzo ładnie zrobiłem" a jak powiem, że nie jest bardzo ładnie to się robi minka i łezka... Jak to odkręcić?? Czy może tak ma być i jest ok dla dziecka?

🩷🩷🩷🩷🩷🩷🩷🩷🩷😍

Niestety Kasi mama przyniesie do szkoly rysunek mamy i Kasia dostanie 6... Niestety ale tak nauczyciele oceniaja...

„Trochę Ci tam nie wyszło... To się dopracuje. Następnym razem będzie lepiej.” - czy tymi słowami można podnieść wiarę dziecka we własne siły? Moim zdaniem nie. Te słowa uczą dziecko, że jego rysunek nie do końca spełnia normy społeczne, bo przecież kot nie może być koślawy z krzywym ogonem. Te słowa stawiają przed dzieckiem poprzeczkę, znak STOP, dopasuj się do innych, od tego zależy Twoja przyszłość. Pomijam fakt bazowania na szkolnych ocenach. „Teraz jest 4+, następnym razem będzie 5.” Nie rozumiem, jak ta sytuacja i reakcja rodzica, w opisany przez Panią sposób, ma budować wiarę we własne siły u dziecka. Dodatkowo argument, którego Pani użyła - „zobaczysz, Kasia będzie płakać” moim zdaniem jest bardzo nie na miejscu. W tym momencie, Pani córka, świadomie lub nie, czekała na kompromitacje Kasi w klasie. Oczywiście, że mogło do niej nie dojść, a Ola mogła zapomnieć Pani słowa. Jednak proszę pomysleć, czy nie lepiej wykorzystać swoją wiedzę i powiedzieć do dziecka np. ‚Olu, jak myślisz, co stanie się, kiedy nauczycielka poprosi o narysowanie kota na lekcji?, Dziecko odpowie lub nie. Wówczas można zasugerować odpowiedz, np. ‚Prawdopodobnie się zestresuje, przestraszy i może nawet popłacze. Jak myślisz, co mogłybyśmy zrobić, żeby pomoc Kasi namalować kota?’ I tu dowolność. Można zaprosić Kasie do domu i wspólnymi siłami (obie dziewczynki) narysować kota. M.in. chęć pomocy drugiemu człowiekowi buduje wartość we własne siły, dzielenie się wiedzą i umiejętnościami. Wówczas dziecko zostaje docenione przez rówieśnika (Ola, to naprawdę dobra koleżanka). Oceny w szkole nie są żadnym wykładnikiem, a juz napewno nie powinny być stosowane, jako argument do budowania wiary we własne siły. „Noooo... Jak przepłyniesz dwa baseny to będzie naprawdę super. I pamiętaj, dziecko nie ma robić czegoś dla Twojej pochwały(...).” - w tych zdaniach przeczy Pani sama sobie. Z jednej strony warunkuje Pani swoją ocenę od liczby basenów, a z drugiej mówi Pani, że dzieci nie powinny spełniać oczekiwań rodziców. To ma przepłynąć te dwa baseny bo samo chce, czy narzuca mu Pani swoje oczekiwanie. Proszę pomysleć w jaki sposób buduje się wiarę dziecka we własne siły. Bo napewno nie w taki, w jaki opisuje Pani w tym filmiku. Przykłady, które Pani przytoczyła to chwalenie dziecka za to, co zrobił. Docenianie tego. Wiara we własne siły budowana jest przez lata. Rodzice mogą wspierać dzieci w ich życiowych poczynaniach, być pomocą, nie wyręczać, tłumaczyć i otwierać na świat. Co z tego, że Ola dostanie 6 za rysunek kota, jeśli mimo swoje wiedzy, w danym momencie, nie stała się oparciem dla Kasi...