Jestem Introwertykiem 

True, witaj w klubie, też jestem jednym z tych bardziej hardkorowych, do tego stopnia że jak jest jakaś nowa eskpedientka w sklepie do którego chodzę, to tak się tym stresuje że idę dwie ulice dalej do innego skepu, heh.

Masz rację, ja na przykład jestem uznawany za głupiego, ponieważ nie lubię się odzywać na lekcji.

Introwertyków jest więcej niż myślałem :D Uwielbiam siedzieć w domu całymi dniami, słuchać muzyki, grać na gitarze i się tym jarać. Ciągle słyszę, że powinienem gdzieś wyjść, albo czy na pewno się dobrze czuję, bo nigdzie nie wychodzę. Dla mnie to bezcelowe. Po co mam iśc na imprezę i pić? To mi nic nie da. Za to brządaknie na gitarze mnie rozwinie, z każdym dniem jestem coraz lepszy. Ludzie tego nie rozumieją. Nie boję się ludzi, mogę się odnaleźć w większej grupce, nie czuję już takiej paniki jak kiedyś, gdy byłem młodszy. Po prostu obecność innych szybko mnie męczy. No chyba, ze przebywam z innym introwertykiem o podobnych zainteresowaniach, wtedy nasza rozmowa może trwać godzinami :D

Jestem szczęśliwą introwertyczką, bo znalazłam ukochanego mężczyznę, również introwertyka. To była pierwsza osoba, przy której siedzenie w ciszy nie było krępujące. Po prostu nie czuliśmy potrzeby mówienia do siebie po to, żeby mówić... Oprócz naszego "zewnętrza", wyjść ze znajomymi i przebywania wśród ludzi, dodatkowo każdy z nas ma swój zamknięty świat - swoje pasje. Ja spełniam się twórczo - robię kartki, rysuję, szyję, piekę, On żyje w świecie gier komputerowych i uczy się pisać własne. Jesteśmy szczęśliwi. : )

Też lubię jak deszcz pada, szczególnie pod koniec dnia gdy zasypiam ;3

Jestes gitem.

Ja jestem trochę dziwnym typem... Nie cierpię przebywać za dużo wśród ludzi, jestem wstydliwy, ale np. jak siedzę sam w domu to często aż mi się nudzi bycie samemu i wbijam na ts pogadać z kumplami.

Ciężki temat. Mam wrażenie że niektórzy traktują mnie jak wyrzutka czy innego no life'a tylko dlatego, że nie obnoszę się z tym co robię. Prawda jest taka, że nie lubię się przechwalać czynami bo nie widzę w tym sensu. Taki nasz (tak, też jestem introwertykiem jeśli nie idzie wywnioskować) los. Nawet nie spodziewam się zrozumienia u ekstrawertyka, niech dalej spamuje zdjęciami swoich wypraw czy też żarcia. Taki natomiast już jego los.

A ja się zawsze zastanawiałam, czy tylko ja mam tak z deszczową pogodą :D

Szczerze mówiąc chyba też jestem takim hardcorowym introwertykiem. W czasie całej mojej edukacji miałam jedną znajomą, z którą przyjaźniłam się pół roku. Potem jednak ta znajoma się przeniosła do innej szkoły i nie miałam znajomych. Najgorsze lata mojego życia to było gimnazjum. Cała klasa (28 osób, z czego 25 to chłopacy) byli zaawansowanymi ekstrawertykami którzy gadali, wyzywali i byli głośni. Na okrągło. Byłam jedyną odizolowaną osobą, reszta prowadzała się w przynajmniej ośmioosobowych grupach. Przez całe trzy lata wszyscy śmiali się ze mnie bo nie rzucałam w nauczycieli i nie wrzeszczałam tego co mi ślina na język przyniesie i ogólnie bardzo mało się odzywałam. Byłam dobrą uczennicą więc nauczyciele bardzo mnie lubili po pierwsze przez właśnie oceny po drugie przez to, że nigdy nie mieli ze mną problemów i mieli do mnie ogromne zaufanie, np, na wycieczkach jako jedyna mogłam oddalać się od grupy. Niestety klasa nie doceniała tego, że można na mnie polegać, że jestem inteligentna, interesuje się sztuką (rysuję/szkicuję, maluję) i nawet potrafię być zabawna. Chłopacy przezywali mnie ,,zombie" i uważali mnie za głupią bo przecież wyznacznikiem mądrości jest ilość wypowiedzianych niekoniecznie mądrych wyrazów i zdań. Na początku w wieku pierwszej klasy gimnazjum do drugiej klasy przejmowałam się tym. W końcu nikt nie lubi być obrażany, a czułam się z tym źle, że nikt mnie nie rozumie i na starcie krytykuje, a nie stara się mnie poznać. Potem na szczęście zrozumiałam jacy ci ludzie są śmieszni i żałośni. Dokuczają mi bo sami nie mogą powiedzieć nic mądrego. W trzeciej klasie totalnie mnie to nie obchodziło. Zawsze na końcu lekcji mieliśmy około 5 minut wolnego więc zakładałam słuchawki lub czytałam i odcinałam się od tej bandy ordynarnych idiotów. Na przerwach raczej chowałam się w świetlicy, niestety kibel był zajęty przez zwykle cztery tapeciary czy plotkary. Standard. Co do życia poza szkołą - deszcz rzeczywiście idealna pogoda. Mam duszę artysty i uwielbiam patrzeć na przyrodę do tego taka subtelna "muzyka deszczu". Otoczona przez ciepłu kocyk jestem szczęśliwa. W miejscach publicznych strasznie nie lubią gdy ludzie mi się przyglądają, a na nieszczęście większość chłopaków uważa mnie za ładną i po prostu jak siedzę na przystanku i widzę kątem oka wzrok jakiegoś uśmiechniętego chłopaka mam ochotę naciągnąć kaptur i odejść z przystanku. Gdy wchodzę do pustego sklepu to naprawdę, aż nie chce mi się z niego wychodzić bo wiem, że będę oglądała tych wszystkich ludzi i aż specjalnie przeciągam zakupy. Rodzice za bardzo się tym nie przejmują i akceptują mnie. Nigdy nie robią mi uwag na ten temat i nie karzą wychodzić z domu. Najgorzej jest jednak gdy przychodzą goście (zwykle około 4 osób). Wtedy albo ewakuuję się do swojego pokoju albo jeśli koniecznie muszę z nimi być to siadam w najbardziej oddalonym miejscu i staram się nie zwracać uwagi na nich.

Moi rodzice na mój introwertyzm mówią ''aspołeczność'', chyba muszę im pokazać ten film.

Myślę, że dogadalibyśmy się. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że dużo osób postrzega Cię jako osobę zbyt cichą, inaczej ''szarą myszkę'', którą tak naprawdę to nie jesteś. Super by było poznać jakąś osobę, która jest podobna do Ciebie i też tak jak Ty woli wieczór spędzić w domu niż na imprezie

Ja jestem również człowiekiem, który nie zbyt ubóstwia "głośny" tryb życia. Sądzę, że jak to się mówi "Cichy człowiek - głośno myśli", czasem po prostu tacy ludzie jak my wolą pobyć trochę sami i zastanowić się nad swoimi myślami, odpowiadać sobię w głowie na pytania. Ostatnio zostałam zmuszona, żeby pójść na szkolną dyskotekę, ponieważ uciekłam 2 dni wcześniej z lekcji z klasą. Nie czułam się tam zbyt komfortowo. Czekałam w klasie słuchając spokojnych piosenek i myśląc, niestety co 20 minut, przychodziły 2 dziewczyny z klasy i ciągneły za ręcę, abym szła z nimi zatańczyć. Głośna muzyka, do tego nie mój gust, no i dziwne wygibasy, których nie rozumiem. Moim wyjściem z tej obłędnej sytuacji było co chwile "ważne telefony w sprawie kolegi i jego nerek". Każdy człowiek ma głos i ma prawo wyrazić swoje poglądy na głos kiedy chce. Sądzę, że pomimo tego, że Introwertycy nie mówią za wiele, rozumieją czasem, aż za dużo. Należy również pamiętać, że każdy z nas ma marzenia, które pragnie zrealizować. Nawet ci, którzy stoją w cieniu i nic nie mówią. Dziekuje za ten wspraniały odcinek. Pozdrawiam. :)

Podczas oglądanie Twojego filmu praktycznie widziałem siebie. Może nie jest tak hardcorowo jak z tym zamykaniem się w kiblu, ale historyjka o autobusie jest świetnym streszczeniem mojego życia. Poszedłem właśnie do nowej szkoły, z której byłem z kolegą, który też jest introwertykiem, lecz tym "zdrowym", bardziej ekstrawertycznym. Boli mnie, jak nie rozmawia ze mną, tylko idzie do nowych znajomych i zostawia mnie na pastwę losu. Gdy już jestem sam nie mam się gdzie podziać, co mam ze sobą zrobić, stać czy usiąść pod ścianą? A może wogóle się położyć? O dziwo nigdy nie wybrałem tej ostatniej opcji. Co do kontaktów z innymi, zauważyłem, że jak znajdę z kimś wspólny język i dobrze go poznam, mogę do tej osoby mówić bez końca. Niestety takich osób jest bardzo mało w moim życiu, tylko 2. Pozdrawiam wszystkich introwertyków.

Serdecznie Ci dziękuję za ten film. Bardzo otworzyłeś mi oczy, spojrzałam na siebie inaczej. Dotychczas myślałam, że muszę się zmienić, zmuszałam się do bardzo wielu rzeczy, które tak naprawdę tylko pogrążały mnie w poczuciu beznadziei. Jednak bardzo ważna jest akceptacja samego siebie i zrozumienie czym jest introwertyzm oraz, że wcale nie jest on zły.

Sam jestem introwertykiem i powiem szczerze całkowicie się z tobą zgadzam i rozumiem :) W moim przypadku jeden z dwóch najgorszych przypadków jest to iż w szkole gdzie z 6-8 godzin musisz przebywać z osobami, którymi nie chce się rozmawiać, a co gorsza współpracować w jakimś projekcie itd. A także mówienie o swoich poglądach, które się zupełnie różnią od innych. No i o zmuszaniu by się komuś powiedziało dlaczego tak się zachowuję, dlaczego tak się denerwuję, dlaczego nic nie robię to już wiadomo. A druga rzecz to jak cię oceniają po wyglądzie, twoim zachowaniu, ocenach szkolnych lub nawet ciuchach. I to jest kompletna głupota gdyż to, że ja się ubieram w bluzę z kapturem i szerokie dżinsy nie znaczy, że jestem jakimś raperem bądź złodziejem lub co tam jeszcze wymyślą. Tak naprawdę idzie mi się otworzyć przed ludźmi jedynie w internecie. Jestem sam w domu i nikt mi nie przeszkadza i nie muszę nigdzie wychodzić. Tak jak ty to ująłeś to dla introwertyka błogosławieństwo :) No i imprezy to wiadomo, że z przypadkowymi ekstrawertykami to będzie w sumie dziwnie. Sam raz byłem na imprezce no i niby dobrze się bawiłem, ale jakoś wolałem przebywać w samotności. A co do wyobraźni to też się zgodzę ja sam potrafię sobie jakieś nowe planety wyobrazić jak mogłyby wyglądać z poza naszego Układu Słonecznego o ile takie istnieją, zbroje wzięte niczym z filmów Sci-Fi itd. Unikanie ludzi na ulicy też nie jest u mnie obce. Jak już kogoś zobaczę to mam obawę, że coś mi zrobi i dlatego zawsze ich unikam jak najbardziej. Może to przez moją sporą nieufność, ale jednak introwertyzm to też ma tu miejsce. Docenianie to to samo co powiedziałeś. Miło, że zrobiłeś film o tym temacie i miłego kręcenia następnych Vlogów :)

Źle rozumiane pojęcie introwertyzmu jest często wymówką wielu osób do bycia niedojdą życiową. Wiem bo sam taki byłem ale wziąłem się za siebie, teraz mam 27 lat i zmieniłem się o 180% zarówno fizycznie jak i psychicznie. Starzy znajomi widząc mnie teraz są w szoku jak w kilka lat można się pozytywnie zmienić. Pozdro

A ja jestem aspołeczny, nigdzie nie wychodze nie mam żadnych przyjaciół ani kolegów. Chodzę do liceum zaocznie co 2 tygodnie, nic sie nie ucze, nic mi się nie chce , nie mam żadnych pasji ani hobby.

W końcu wiem co mi dolega xD dziękuję Turpat jestem wdzięczna ^^ Ty zamykałeś się w toalecie a ja do tej pory mam pietra jak mam iść do toalety na przerwie "bo ktoś tam może być" dlatego wybieram wyjście na lekcji xp, a gdy mam coś załatwić w urzędzie lub gdzie indziej to jest dla mnie koszmar i wtedy potrzebuję osoby mi bliskiej jako towarzysza bo inaczej jest ciężko xd.

A ja miałam kiedyś tak jak Ty, przeciągałam wizyty w toalecie żeby nie musieć smalltalkowac, a teraz mam wyjebane i już się nie oceniam i mogę podejść i pogadać. Kwestia tego jak się chce. Ale wiem ze to jest zmienialne jeśli się ma ochotę. Ale nie każę nikomu bo decyzje jak żyć każdy ma swoją własną. :)

Jak miło wiedzieć, że nie tylko ja jestem taka jaka jestem :) a podkreślam, że również jestem hard introwertykiem na tyle, że nie odważę się wyjść z tłumu "znajomych" do kibla bo może zwrócą a mnie uwagę czy coś (ale jak już się uda to... prawda... nie ma nic lepszego :P), a dodatkowo jestem nieśmiała. Więc resztę mego żywota to chyba spędzę pod kołdrą... ^^ w samotności O.o

Najgorsze co może być dla introvvertyka to śvvięto zmarłych i stanie na tym cmentarzu z resztą ludzi...

Tylu nas introwertyków aż miło :). A filmik bomba bo trzeba pokazywać że nas nie trzeba zmieniać, ani świata specjalnie dla nas. Łączmy się po cichu ;)

Cholera, niby oglądam filmik o samym siebie. Tyle że jestem z Białorusi i muszę teraz służyć w wosku podczas karantyny. Przez 5 miesięcy już nie odwiedzałem własny dom. Mam żyć przez cały czas w społeczeństwie, którego nie mogę się pozbyć ani na chwilinę. W kazdym razie jestem trochę wdzięczny tym okolicznościam, w których się znalazłem, dzięki temu zacząłem lżej przenosić czasy, gdy jestem w społeczeństwie. Dziękuję za ten mały filmik, pomogłeś mnie zrozumiać swe własne poczucia.

Mam dokładnie to samo. Przebywanie m obecności ludzi bywa dla mnie stresujące. Nie chodzę na imprezy, wolę posiedzieć i obejrzeć jakiś film niż pchać się w tłum. Bycie introwertykiem bywa czasem męczące bo mamy problemy z zawieraniem znajomości, ale mi do szczęścia wystarczy deszczowa pogoda, tabliczka czekolady i oglądanie mojego ulubionego serialu "Charmed" w SAMOTNOŚCI. Mam nadzieję, że dzięki twojemu wideo, tacy ludzie tak my zostaną zrozumieni.

Kurczę, jakbym słyszała o sobie. Ta historia ze śmieciami i zamykaniem się w kiblu :-) dzięki Turpat za taki film

ja nie lubie pracy z ludzmi bo trzeba ich brac pod uwage i czesto przez druga osobe praca idzie wolniej i ciezej mi sie zorganizowac

Szczerze - nie zdziwiłabym się, gdyby 3/4 RU-vidrów okazało się introwertykami. Prawie nie znam żadnych ekstrawertyków na Tubie, a introwertyków - włącznie ze mną - jest od cholery.

Dzięki Ci za ten filmik, do tej pory myślałem, że jestem idiotą, (możliwe, że zacząłem tak myśleć właśnie przez gadanie ludzi dookoła), a dzięki Tobie zrozumiałem teraz, że jestem introwertykiem. Zgadza się prawie wszystko o czym mówiłeś. Myślę, że sporo mi pomogłeś tym filmikiem, a przynajmniej mam taką nadzieję (to się okaże). W każdym razie dzięki i gratuluję, że dałeś radę nakręcić taki materiał. Możesz się czuć naprawdę doceniony z mojej strony :D Może to nie wiele, ale skoro jesteś introwertykiem to może Cię ucieszy (mnie by ucieszyło. Mogę jeszcze jedynie dodać, że jesteś jednym z naprawdę nielicznej grupy youtuberów, których oglądam i szanuję Cię za przedstawianie wartościowego contentu :D

A co jest najgorsze.. To, że ludzie wypychają Cię wszędzie, np. mnie dlaczego nie pójdziesz do kolegów, inni mają już dziewczyny w tym wieku i wiele, wiele więcej. W szkole mam swoją 4 osobową grupkę dobrych znajomych z klasy, inny jak ktoś zagada z klasy przytaknę, odburknę, etc. Najgorszy jest WF, podczas gry, np. w nogę: Jak zagrać by się nie błaźnić. A lekcje, boję się iść do odpowiedzi, a jak pójdę, to co umieć umiem ale mało powiem, bo się boję i dostanę 2, a na kartkówkach już lepiej, bo nie muszę nic mówić przed ogromem ludzi. Turpat super filmik. No i witam wszystkich introwertyków. :D

Podobnie jak wiekszosc tutaj rowniez jestem introwertykiem. Ile razy wkurzalo mnie i pewnie rowniez innych gadka mamy typu" Wyszlabys w koncu na dwor, bo tak tylko siedzisz(...)" To jest dla mnie jakby no- normalne po prostu, ze siedze caly dzien nawet w pokoju na internecie czy tez rysujac, sluchajac muzyki jaka lubie. Przez to, ze kilka osob skomentowalo negatywnie to jakiej muzyki slucham od bardzo dawna przestalam sluchac jej na glosnikach, a zawsze w sluchawkach byle by ktos nie uslyszal i nie komentowal, zebym miala spokoj i mogla sie odizolowac chociaz na chwile. Czesta sytuacja jaka doswiadczam co jakis czas jest stres podczas jezdzenia/chodzenia do sklepow, nawet tych malych. Ogromna ulga jest dla mnie, gdy moge kupic np.ciuchy przez internet bez koniecznosci przymierzania ich "na zywo"(?) Zawsze problematyczne jest dla mnie chodzenie powiedzmy do sklepow z odzieza, bo wiem, ze znajdzie sie ktos kto podejdzie i spyta mnie czy nie potrzebuje pomocy. Okropnie sie w takiej sytuacji czuje, nawet tylko przegladajac co lezy na polkach, bo czuje na sobie wzrok innych i zaraz zaczynam sie stresowac co nie dosc, ze wysysa ze mnie energie to jeszcze mocno denerwuje. Chyba nie trzeba wspominac jak odbiera wiekszosc rowiesnikow z klasy takiego malego introwertyka jak ja: ")

A co jak introwertyk się zakocha..

A ja to Ambiwertyk... Mam takie czasami dni kiedy "Wyjdź nie mów do mnie ,ja chcę być sama"-i wtedy rzeczywiście mam pomysłów masa ,ale moje myśli brzmią" Kogo to obchodzi". A czasami nie mogę żyć bez człowieka- zróbmy coś ,pójdźmy gdzieś. Dziwny ze mnie człek...

Pytanie w którym momencie zaciera się granica między introwertyzmem, a tzw. fobią społeczną..

ten film uświadomił mi że jestem leniwy na kontakt z ludźmi a nie jestem introwertykiem

Witaj w klubie ;) Włodek, jak i Ty zrobiliście kawał dobrej roboty przybliżając nieświadomym osobom o istnieniu takich rzeczy.

Jak z Introwertyka zrobić Ekstrawertyka w jednen wieczór? dać mu alkochol :D sprawdzone.

Turpat, pozwól, że zamieszczę pod Twoim filmem, podobny komentarz, który dodałem pod filmem Włodka, bo to jest właśnie to, czym chciałbym się podzielić. Nie umiem tego obrać w inne słowa. Jestem pełnoprawnym introwertykiem, wiem o tym już od długiego czasu, jestem w pełni tego świadomy I JESTEM Z TEGO DUMNY. Jestem dumny ze swojej inności w mojej społeczności, z mojego bogatego wnętrza, którego za cholerę nie potrafię wyrazić. Jestem dumny z tego, że będąc sam, czuję się szczęśliwy. Jedyne, co sprawia, że cierpię, to brak zrozumienia. Cholerny brak zrozumienia! Ale dzięki Włodkowi czy Tobie, mam nadzieję, że to się skończy. Z początku chciałem udostępnić film Włodka, Twój też bym mógł opublikować na Facebooku, ale zrezygnuję z tego. Bo nikt tego nie obejrzy, a jak ktoś się jednak o to pokusi - nie zrozumie. Inaczej znałbym drugą taką osobę jak ja. Dziękuję i Tobie za ten film.

Najciekawsze jest w tym wszystkim to, że rozglądając się wśród swoich znajomych z realnego życia, ze szkoły, studiów, miasta itd. nie dostrzegam właściwie w ogóle introwertyków, no może jednego, dwóch co najwyżej, wszyscy dookoła żyją towarzysko, imprezują, wrzucają po tysiąc zdjęć na Facebooka... a gdy wejdę do internetu wówczas często aż w oczy biją liczne wyznania masy ludzi w stylu: 'jestem hardkorowym introwertykiem', 'jestem bardzo nieśmiały', 'chorobliwie wstydzę się zagadywać', 'nie cierpię tłumów i imprez'... momentami bardzo mnie to dziwi skąd oni wszyscy się biorą podczas gdy ja w swoim otoczeniu nie znam praktycznie nikogo takiego. Sam też jestem introwertykiem i w realnym życiu do tej pory poznałem może kilka osób podobnych w tym względzie do mnie.

Ja chyba jestem ambiwertykiem :p Uwielbiam być sama, wolę siedzieć w domu, chociaż dobrze się bawię, jak już wyjdę :D Deszczowa pogoda to moja ulubiona, dobrze znana wersja z kiblem i uciekaniem :P Ale z drugiej strony nie boję się mówić w szerokim gronie ludzi, uwielbiam dyskusje i całkiem lubię być w centrum uwagi... Trochę pomieszanie z poplątaniem :P I tak wiem, że odcinek jest stary. :)

Wiele osób jest introwertykami ale warto zastanowić się czy sami nie stawiamy sobie barier. Nie róbcie sobie ludzie wymówki od bycia aspołecznym.

Ja jestem takim skrajnym introwertykiem. Nie cierpię poznawać nowych ludzi, nie za bardzo lubię także z nimi przebywać. Mam raptem 3-4 znajomych(też introwertycy, ciągnie swój do swego :P)z którymi utrzymuję kontakt a i tak nie licząc szkoły nie spotykamy się za często, czasem tylko gdzieś wyjdziemy i najczęściej jest to biblioteka + kebab :P Nienawidzę tlocznych miejsc, a najbardziej chyba dyskotek i imprez. Uwielbiam za to siedzenie samemu w domu, czytanie, oglądanie filmów, granie w gry, a ubóstwiam wręcz słuchanie muzyki. Od kiedy skończyłem gimnazjum się to zaczęło bo znalazłem swoją tożsamość muzyczną. Niestety, dużo osób z mojego otoczenia nie potrafi tego zrozumieć i często się czepia, że całymi dniami siedzę w domu itp.

Deszcz. Najlepsze co tylko mogło powstać. Jesień najlepszą porą roku. Bycie introwertykiem - najlepsze.

Turpat...słucham Cię i rozumiem w 100000000 procentach.Introwertycy łączmy się :D

Kurwa jakbym słuchał siebie... Witaj w klubie,bracie ;)

Jakbym słuchała o sobie, totalnie. Nikt tego nie rozumie, czasem się zmuszam, żeby się z kimś spotkać, masakra. Albo pamiętam sytuację, gdy zawsze biegam do parku, ale gdy widzę, że ktoś tam jest to specjalnie biegnę w inną stronę, niby wiadomo nikt nie zagada, bo biegnę, nie zna mnie ten ktoś, ale jednak wolę pobiec gdzieś gdzie nikogo nie ma, niż do parku mimo, że uwielbiam właśnie tam być.

Teraz w komentarzach każdy jest introwertykiem. XDDDD

Turpat, Jeśli to czytasz to, to nie zgadzam się z Tobą jako introwertyk z 5:14 deszczowa pogoda jest fajna, ale jak się ją ma raz na miesiąc mieszkam w Anglii i tu deszczowa pogoda jest codziennie co zarąbiście zaczęło mnie drażnić, osobiście preferuje słoneczny dzień gdzie mogę w samotności wyjść na ogród i coś w nim w samotności porobić, czy też wyjść na jezioro, czy do parku.

Też jestem introwertykiem (ISFP). I to jest piękne. :) Piękne w byciu introwertykiem jest to, że jesteśmy najczęściej świadomi swych wyborów i nie chcemy udowadniać swej pozycji społecznej wśród innych. Wolimy przebywać sami z sobą, w swoim świecie uczuć i emocji, zagłębiać się co prawda w mniejszą ilość zainteresowań, ale jak już to robimy to całym sercem przez co nie jesteśmy tak narwani i nachalni jak ekstrawertycy. Jesteśmy wrażliwsi na krzywdę innych, na działanie bodźców zewnętrznych przez co odnoszę wrażenie, że jesteśmy bardziej ludzcy i przyjaźni, ale polska mentalność albo nam zabrania takimi być, albo sami chcemy ją zmieniać, ale nieudolnie nam to wychodzi. W moim przypadku natura ekstrawertyczna jest nawet niemożliwa bo jestem osobą niepełnosprawną w umiarkowanym stopniu, chorą na padaczkę miokloniczną (G40, F43), po przejściach przez co nauczyłem się tolerować mniejszości i nie jeżdżę po kimś przez to w jaki sposób się ubiera, lub jaką ma seksualność (naprawdę jestem w tych kwestiach elastyczny). Do tego zawsze się otaczałem wśród introwertyków i nie potrafię po prostu inaczej funkcjonować. Mam depresję, fobię społeczną, osobowość melancholiczną, i nie potrafię sobie radzić w życiu, i nie wstydzę się o tym mówić (może ktoś rozsądny i dojrzały mnie zrozumie). Mam własny styl ubierania się (w granicach rozsądku) przez co obawiam się najazdów po mnie. W tym kraju to naprawdę można dostać depresji. Same bluzgi, buractwo... To nie jest kraj dla normalnych, spokojnych ludzi. :/ Rani mnie to, że takie osoby zwyzywają nas za to jakimi jesteśmy, a przecież nie ma w tym nic złego. Tacy się urodziliśmy, tacy jesteśmy, i takimi niechaj pozostańmy. To właśnie introwertycy tworzą świat, a ekstrawertycy jedynie nadają mu smaku i odpowiedniej formy przez co sami go potem najczęściej niszczą. Osobiście to cieszę się, że mężczyźni stają się wrażliwsi, nie każdy jest narwany i nie każdego musi to samo interesować (mnie nie interesują te ''męskie'' rozrywki na przykład). :) Pozdrawiam wszystkich introwertyków! :) Żyjmy w spokoju, harmonii i przede wszystkim w zrozumieniu z samym sobą!

Doskonale Cię rozumiem :)

Hej, nie sprowadzajmy ekstrawertyków do tych gorszych i mniej inteligentnych, którzy mówią dla samego mówienia. Introwertyzm nie oznacza od razu inteligencji i w drugą stronę. I nie, introwertycy nie są zawsze pokrzywdzeni, po prostu uświadamianie ludzi jest ważnym elementem poznania problemu. Sama uważam się za introwertyka i niejednokrotnie chowałam się przed ludźmi, jednocześnie jeśli siądę na jakiejś imprezie z boku i zajmę się sobą przez jakiś czas - moi znajomi to zrozumieją i nie będą mieć nic przeciwko. Wiedzą, że muszę odpocząć, mimo, że sami mają bardzo ekstrawertyczną naturę. To nie jest tak, że jesteśmy na dwóch biegunach i nie ma szans, żebyśmy się zrozumieli, wystarczy po prostu zaakceptować fakt, że inni inaczej czują się w towarzystwie, czy samotności. Większość ludzi to ambiwertycy, na świecie jest bardzo niewielu "hardkorowych" przedstawicieli jednej ze stron. To raczej rzadkość. Nie, żebym się z Tobą zupełnie nie zgadzała, bo jasne, niejednokrotnie doświadczyłam już podobnych sytuacji, w których miałam ochotę uciec od świata i schować się gdzieś, gdzie kontaktu z ludźmi nie doświadczę. Po prostu nie idźmy w ekstrema i nie szufladkujmy ludzi za bardzo. To, że ktoś deklaruje się jako ekstrawertyk i rzeczywiście przedstawia najczęściej takie cechy, nie oznacza, że niekiedy nie chce pobyć chwilę w samotności czy zająć się książką. To normalne.

Mój boże, święte słowa, zgadzam się, mam tak samo. Lubię zaszyć się w książkę, dobrą grę komputerową - wtedy odgrywa rolę moja wyobraźnia, moje wnętrze... Uwielbiam grać w No mans sky, jest tam tak cudownie pusto (hihi) i samotnie.Zbyt częste bycie z ludźmi męczy mnie szybko. Natomiast w samotności ożywam i NIGDY się nie nudzę.

Temat ciekawy ;) nie powiem , ale muszę się wypowiedzieć na temat jednego typu introwertyków którego nie cierpię jest to typ ludzi co piszę " wole siedzieć w domu i rozwijać moje pasje niż iść na imprezę gdzie będę tylko chlał " . Ludzie imprezy to nie tylko picie a wyjście z kumplami nie musi się kończyć piciem . Wychodząc ze znajomymi poznajemy sb , rozwijamy kontakt między ludzkie oczywiście znajdą się ludzie co lubią siedzieć w domu , ale siedzenie w domu samemu czyni was od razu mądrymi .Oczywiście jeśli zajmujecie się w tedy rozwojem swoich pasji , nauką czy kulturą to punkt dla was robicie coś pożytecznego dla sb . Znajdą się głupi ekstrawertycy co jedyne co to umieją drzeć ryja po pijaku i Introwertycy wredni dla innych i nie mili . :D sam uważam że należy znaleźć złoty środek pomiędzy spędzanie czasem samemu , a spotkaniem ze znajomymi . Pozdrawiam wszystkich Introwertyków i Ekstrawertyków ;p

Z tym uciekaniem do kibla to ja też tak miałam. Pracowałam kiedyś w korpo, bo na początku 2000 to było niby COŚ i oczywiście ja też chciałam być KIMŚ. Pracowałam tam 5 miesięcy, to był koszmar! Nie dość, że wszyscy mieli mentalność typu JUICE, że wszyscy razem, hej ho i do przodu to jeszcze siedziałam w boksie otoczona ludźmi, którzy napierali na mnie swoimi rozmowami telefonicznymi, staniem za moimi plecami i w ogóle byciem dookoła. Uciekałam wtedy do kibla. Nie rozumiałam tego kompletnie, bo w moim odczuciu zawsze byłam ekstrawertykiem, jestem bardzo wesoła, towarzyska, pozytywna wariatka i tak mnie widzą inni. Dopiero później dotarło do mnie, że aby być taka w towarzystwie, muszę naładować baterie w samotności. Obecnie jestem freelancerem, grafikiem i ilustratorem. Pracuję w domowym zaciszu i po prostu to kocham. Uwielbiam być sama! Raz, dwa lata temu, dałam się namówić na wyjście do klubu w Andrzejki (dzikie tłumy!!!), wytrzymałam dwie godziny, głównie siedząc na kanapie i trzymając torebki wszystkich koleżanek, które tańczyły. Czułam się jak zaszczute zwierzę. W końcu stwierdziłam, że nie chcę dłużej udawać, że się świetnie bawię i powiedziałam, że wracam do domu. Po drodze kupiłam browara, w domu wlazłam pod koc, puściłam ST TNG i poczułam, że jestem najszczęśliwszą osobą pod słońcem. :) Pozdrawiam :)

Tak może być właśnie, że ekstrowertyka można poznać po tym, że lżej traktuje swoją pryawtność i więcej się chwali i postuje na portalach społecznościowych. Jak myślisz/myślicie?

Jak już coś to zamykanie w kiblu to lajtowy przykład.

dziękuje turpat dzięki tobie wiem że nie jestem jakiś dziwny tylko poprostu jestem introwertykiem i teraz jest mi z tym dobrze

W końcu ktoś to ujął we właściwe słowa, nie obrażające, czy lekceważące. Dzięki.

Trochę mi chyba pomogłeś z określeniem siebie. Faktem u mnie jest, że: obawiam się zawsze reakcji innych ludzi na moje działania, moją obecność, mój sposób mówienia, wyraz twarzy (zawsze się czuje niezręcznie), boję się popełnienia błędu i związanych z tym wyrzutów sumienia, lubię chodzić sobie na samotne spacery i uciekać w swój świat (ale czasem samotność mnie boli i chciałbym z kimś być). Często obecność ludzi mnie męczy. Nie chcę po prostu z nimi gadać o niczym. Czasami się boję ludzi, często im nie ufam. Czasami lubię kiedy jest pochmurno, ale nie często. Zapraszanie introwertyka na imprezę na siłę - masz rację, jest to dla nas bardzo niezręczne. Zmuszanie kogoś do rozmowy też jest niezręczne i powoduje u mnie wyrzuty sumienia, bo nie pogadałem z daną osobą, kiedy ona mnie zobaczyła. Częściej jednak nie ogarniam samego siebie, pogubiłem się. Boję się iść do przodu i boję się wtłoczenia mnie w świat ekstrawertyków (męczyło by mnie to), w świat rywalizacji, rozwoju, zmian, pędu... Najbardziej boję się niezrozumienia i odrzucenia. Tak, jestem introwertykiem w grupie B raczej. Mam nadzieję, że nie zrobią z introwertyzmu teraz mody - to by była żenada i krzywda dla introwertyków. Włodek ma rację - trzeba ludzi edukować i uświadamiać, bo to poważny problem, wokół którego powstało wiele krzywdzących stereotypów. Można przeczytać literaturę na ten temat też...

Ej... teraz jak tak ciebie słucham i porównuję moje zachowanie i cechy do zachowania i cech introwertyka to wychodzi na to, że jestem introwertyczką...

Bardzo ciekawy filmik pokazujący całą prawdę o nas introwertykach. Wielki szacunek dla Ciebie Turpan

Jestem z filmu o sylwestrze i tutaj zobaczcie film włodka

Turpat Dziękuję za ten filmik, uśmiałam się nieźle, bo jestem taka sama i przykłady podałeś świetne, jak z tym deszczem, czy łazienką na imprezie :) caly filmik kiwałam głową ze zrozumieniem, jak dobrze ze nie jestem sama w tym :) świetny film, gratuluje!

Jak dobrze wiedzieć, że jest więcej takich osób jak ja. Dzięki za ten film! :)

Dobry materiał. Ale... Wydaje mi się większość ludzi tak naprawdę balansuje pomiędzy intro i ekstrawertyzmem. Raz mają tak, a raz tak, z tendencją do przechylania się w jedną ze stron. Nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że to jest coś co nie może zostać zmienione. Może kwestia odzyskiwania energii nie do końca, ale (nie)śmiałość z całą pewnością. Prankster Wapniak kiedyś był tak nieśmiały, że bał się odezwać do faceta w pociągu, żeby go przepuścił i przez to pojechał stację dalej. Dziś jest nieobliczalnym kolesiem. Wardęga też był mega-nieśmiały zanim zaczął robić pranki. Śmiałość i nieśmiałość to tylko części składowe intro/ekstrawertyzmu i też niekoniecznie, bo ludzie mogą np. zdradzać dużo cech introwertyka, a nie mieć problemów z porozmawianiem jeśli już muszą i tego wymaga sytuacja. Brak problemu z rozmawianiem nie znaczy też, że od razu się uzewnętrzniamy czy jesteśmy głośni i energiczni. Są introwertycy śmiali i nieśmiali. Ja jestem takim balansującym typem ze skłonnościami do intro. Pozdrawiam : )

U mnie na małej wsi niestety wszyscy są raczej bardzo otwarci i niezbyt chcą zrozumieć czemu nie chodzę na imprezy i ogólnie dziwnie na mnie patrzą i raczej szybką ze mnie, szkoda ze nie potrafią zrozumieć, że takie imprezy i inne takie aktywności raczej mnie męczą niż bawią

Zawsze jak chce wyjść z domu i słyszę,że któryś z sąsiadów wychodzi z mieszkania to wracam do domu i czekam aż przejdzie,bo nie chce mi się z nim spotykać i mówić "dzień dobry”.

Ze mną to jest trochę dziwne, bo od dziecka byłam raczej zamknięta i nie nawiązywałam od razu kontaktów z innymi teraz jest różnie, wydaje się otwarta do ludzi itd, lubię dużo robić, nie lubię się nudzić. Załatwiam sobie coraz to nowe zajęcia i wyzwania. Lubię spotykać się ze znajomymi, pójść na imprezę. .Jednak takim moim resetem jest obejrzenie kilkunastu odcinków serialu pod rząd, wyspanie się i taki wewnętrzny spokój, że dzisiaj robię tylko to na co mam ochotę. Ludzi też nie lubię spotykać, zazwyczaj udaję, że nie widzę lub właśnie potrafię zmienić kierunek drogi albo się gdzieś schować(przez znajomymi z dawnej szkoły lub z ludźmi z którymi nie mam o czym gadać) ;p

Te bycie introwertykiem wynika z takiej wewnętrznej głębokiej wrażliwości, dobrze to ująłeś "wśród ludzi introwertyk się rozładowuje, potem w samotności musi się naładować" .

Jaki ten YT mały. Ostatnio zaczęłam odkrywać, że coraz więcej kanałów, które oglądam w jakiś sposób są ze sobą powiązane, inspirują się sobą nawzajem :) Rozumiem cię w 100%. Między innymi dlatego nie mam osobistych portali społecznościowych (i jakimś cudem jeszcze żyję) i przestawiłam się na nocny tryb życia. Większość popołudnia po powrocie do szkoły po prostu przesypiam, żeby móc spokojnie samemu spędzić wieczory, kiedy tworzą się w mojej głowie wspaniałe rzeczy. A wtedy cały dom sobie smacznie śpi. Jeden mój związek się przez to nawet rozpadł bo on nie potrafił zrozumieć, że w tygodniu zazwyczaj nie mam ochoty nigdzie wychodzić i nie lubię jak mnie odprowadza ze szkoły, wolę wtedy właśnie założyć słuchawki. A zawsze się cieszyłam kiedy okazywało się, że nikt nie wraca w moją stronę :) Także znalazłam sobie miejsce w internecie, gdzie mogę się rozwijać, ale niewiele moich znajomych o tym wie, a nawet jeżeli to te tematy trafiają raczej do niszy. Świetny materiał. Pozdro.

Byłam taka jak Ty, ale sytuacja poniekąd zmusiła mnie do częstego wychodzenia ze strefy komfortu i dobrze się stało, wiele mnie to nauczyło i ludzie już nie przeszkadzają mi tak bardzo. Mimo, że jestem introwertykiem i pobieram energię z wewnątrz to sytuacje, w których zapas mocy się wyczerpuje nie są dla mnie aż tak uciążliwe (w porównaniu z tym jak było kiedyś) Chodzi mi tylko o to, że warto często wychodzić ze strefy komfortu :)

Co jeśli nie czuje się komfortowo w obecności innych i "boje się ludzi" jak Turpat, ale szybko się nudzę, gdy jestem sam?

Lubię spotykać się z ludzmi ale nie z wszystkimi to zazwyczaj są zamknięte kręgi znajomych. Nie lubię "wychodzić na miasto" czuje że marnuj tedy czas (oczywiście jeśli nie mam jakiegoś określonego celu) do jakiej grupy się zaliczam ?

gorzej jak jednak to juz Ci przeszkadza w zyciu. Kiedy zamykasz sie w kiblu a tak naprawde nie chcesz, to chyba nie jestes do konca wolny. Przeciez calkowicie w domu tez sie nie zamkne bo sie odczuwa samotnosc. nie da sie calkowicie pozbyc relacji, zawsze mniej lub bardziej sie bedzie się na nie nastawionym. to moze byc juz jakas fobia spoleczna a moze nie introwertyzm. sam nie wiem. a co Wy myslicie?

Jakbym słuchała o sobie. Mnie ciągle mówią "wyjdź do ludzi" "otwórz się nie możesz tak żyć" "co nic nie mówisz?" itp.. Aż szlag mnie od tego trafia.

Dokładnie,masz rację w tym,co opisujesz,też mam bardzo podobnie,no może oprócz pogody i zamykaniu w kiblu to również nie lubię się zadawać za bardzo z ludźmi i jestem zdania że wara ode mnie ja już taki jestem i się nie dam przestawić na innego człowieka.

Próbowałem znaleźć ale nie udało mi się. W jakim programie montujesz i jaki polecasz?

Super! Masz racje ja podobnie cierpie jak ktoś coś chce odemnie.

ja juz nie wiem kim jestem, czy jestem introwertykiem, czy nie.. kiedys lubilem siedziec sam, żeby później pójść do mojego przyjaciela.. tak bylo do czasu kiedy poznałem dziewczyne w ktorej sie zakochałem.. chcial bym z nia spedzac kazda chwile. i nie wytrzymuje siedzenia gdziekolwiek bez niej.. czy ja nadal jestem introwertykiem.. czy juz w koncu nie..?

Zgadzam się z tobą Turpat od małego nienawidzę imprez,i wychodzenia na gdzieś ja lubię sobie cały dzień grać do tego dobre piwko i jestem spełniony :)

Witaj Turpat, oglądałem materiał Włodka, właśnie on uświadomił mi że jestem Introwertykiem. Miałem tak samo jak Ty w wielu przypadkach a głównie z myleniem pojęcia nieśmiałości a introwertyzmu. Mógłbyś wyjaśnić mi jedno, skoro jestem pewien tego że introwertyzm jest rzeczą całkowicie zdrową, akceptuje w pełni to kim i jaki jestem, to dlaczego czuje ten dziwny niepokój i chęć przynależenia do tej przeciwnej połowy. Dlaczego skoro bardzo często nawiązywanie niepotrzebnych kontaktów nie jest rzeczą dla mnie przyjemną to dlaczego pomimo tego ciągle wbrew sobie staram się to robić? Nie chce byś dawał mi porady jak mam żyć ^^ Chce tylko byś wyjaśnił mi, dlaczego tak wielu introwertyków (zgaduje że nie jestem sam) chce być ekstrawertykami, a żaden ekstrawertyk nie stara się być introwertykiem? Przecież jest to całkowicie normalne i zdrowe. Byłoby mi bardzo miło gdybyś odpisał na to dokuczliwie nurtujące mnie pytanie, pozdrawiam bardzo serdecznie :) Świetny materiał, leci łapka! ;)

Obejrzałem 1 film. Uważam że ten kanał to lepsza/nie pszymusowa szkoła

hmmm szczerze mówiąc nie potrafię rozstrzygnąć kim jestem... mam cechy zarówno introwertyka jak i ekstrawertyka... możliwa jest taka fuzja, czy po prostu nie do końca jestem sobą i próbuję samą siebie oszukać?

o jeny XDD Ja mam właśnie coś podobnego co twój kolega w tym przykładzie z wyrzuceniem śmieci... Kiedyś gdy miałam już wychodzić z psem na dwór, usłyszałam, że ktoś rozmawia na korytarzu, i zanim wyszłam odczekałam z 10 minut, aż sobie pójdzie... Jak spaceruję to też mnie często denerwuje sam fakt, że widzę ludzi i oni mnie widzą... Żałosne w sumie trochę to jest, ale już tak mam.

Wielkim plusem introwertyka jest to, że też potrafi czerpać przyjemność z sytuacji z ludźmi, tylko nie godzinami :) To, ze potrafi się przystosować, tylko czasami musi się zresetować, ale nadal potrafi być pewnym siebie w mniejszej grupie (w większej raczej nie będzie chciał się wychylać, ale też może się dobrze bawić). Ekstrawertyk pewnie też czasem lubi być sam. Nie wiem, nie jestem nim, ale może nie zawsze go to męczy :) tak samo, nie na dłuższą metę.

ile zapuszczałeś włosy?

Osobiście dużo siedzę sam, ale mam dość dużo energii dla innych ludzi, gdzieś 3/4 czasu spędzam sam na przerwie, jednakże nadal czuję potrzebę przebywania w jakimś gronie co jakiś czas, chociażby żeby posłuchać ludzi, mnie nie denerwuje gdy ktoś chce ze mną gadać, ale mnie denerwuje gdy ktoś się użala nad sobą, bo "rzycie jest hujowe, bym se umar i generalnie bezsens". Nie mówię że sam jestem mega pokrzywdzony, ale życie mnie też nie szczędziło (teraz druga grupa ludzi mnie denerwujących: "Mnie też życie nie szczędziło, miałam/em chłopaka/dziewczynę i mnie zostawiła, do tego jestem gruby/a", przy czym mają płaski brzuch, a ja małej wielkości bęben, z którego jestem dumny)

w dzisiejszych czasach czlowiek troche bardziej wstydliwy, czy potrzebujacy samotnosci nie jest introwertykiem tylko pizdą, dziekuje wszystkim ktorzy w zyciu mnie tak nazwali

Najgorzej jest jak ktoś chce przyjść po szkole! Nie chce być z ludźmi 24 na dobę, a jak po raz setny mowie że nie to uznają mnie za dziwaka. Na lekcji pani pytala, a ja się nie zgłaszałam , potem mi dała minusa za aktywność na lekcji. Teraz i tak jest lepiej, kiedyś wstydzilam się powiedzieć dzień dobry...

Miło posłuchać kogoś kto jest taki sam.

bardzo trafne spostrzezenia! dziekuje za filmik

Przez cały filmik tylko kiwałam głową, po prostu cała ja. Ciesze że, że zarówno Włodek jak i ty poruszyliście ten temat, bo dodajecie mi skrzydeł i sprawiacie, że czuje sie zrozumiana(i jestem przekonana, że nie tylko ja tak mam). Drodzy introwertycy, pamiętajcie: ''Quiet people have the loudest minds''.

Przez te 17 min. czułem jakbyś mówił o mnie, myślałem, że jestem dziwny rozwiałeś moje wątpliwości, dzięki ! :)

Tak, doskonale rozumiem o czym mowisz. Pod wieloma wzgledami mialem podobnie. Do ok 25 roku zycia. Potem pomalu zaczelo sie zmieniac, ale sam juz nie wiem czy to kwestia wyrobienia czy faktyczna zmiana... Powiem tez tak - moj introwertyzm nie powodowal ze ja nie chcialem relacji z ludzmi, ze nie tesknilem za tym. Owszem, ale mialem za duzo blokad i lekow ktore mnie przed tym blokowaly. I dopoki ten strach byl silniejszym uczuciem to zachowywalem sie identycznie jak ty.

Dobry film, zgadzam się z tobą w 100%, fajnie to wyjaśniłeś wszystko. To mógłby być taki instruktażowy film "jak postępować z introwertykiem". Mam dokładnie te same odczucia co ty. Też mnie nachodzi takie nieprzyjemne uczucie gdy ktoś nakłania mnie do pójścia gdzieś lub zrobienia czegoś. Minęły wieki zanim udało mi się wyjaśnić bliskim po co się zamykam w pokoju, czemu nie chcę z nimi siedzieć, a raczej nie mogę już z nimi siedzieć. Dlaczego tak mało mówię. Dlaczego tak często lubię być z kimś na osobności. Dlaczego nie lubię gwaru. Dlaczego zakładam słuchawki na uszy i jestem nieobecny. Wiesz tak czy siak trzeba jakoś żyć w społeczeństwie, czy masz pełną baterię czy pustą. Ja się tego nauczyłem, choć zajęło mi to trochę. Da rade wszystko przetrwać gdy ma się poczucie własnej wartości. Wtedy człowiek nie boi się powiedzieć takiemu ekstrawertykowi "albo mnie akceptujesz takim jakim jestem, albo nie" Nie zależy ci na opiniach innych. To bardzo pomocne.

No to okazuje się, że też jestem introwertykiem ;] Na Woodstocku nie ciągnęło mnie na koncerty, wolałem poleżeć w namiocie, czasem porozmawiać z kumplem albo z kimś normalnym zamiast z tą masą indywidualności. Gdy z kolei mam już dość ludzi wychodzę pobiegać, głównie w nocy, czasem właśnie w deszczu, bo na ulicach są pustki. Lubię jednak rozmawiać z ludźmi, pomagać im ale gdy kurde każdy na mnie naskakuje, wyłączam telefon, czat na FB czy w ogóle lapka, zaczynam rysować bądź montować coś w After Effects. Moja dziewczyna z kolei niby jest bardziej odizolowana od świata jednak gdy dochodzi do jakiegoś koncertu czy festiwalu muzycznego, odrywa się od tego jaka była i musi się wyszaleć. Na Facebooku to każdy cholera pochwali się tym, że przebiegł 10km i jeśli jego status z Endomondo się tam nie pojawi to pierdzielną screenem po oczach xD Dlatego właśnie w ramach sprzeciwu już nie męczę znajomych moimi treningami, jednak żeby o mnie nie zapomnieli, jeśli coś osiągnę fajnego to dam o tym znać. To jednak co nie jest za mnie uznane za wyjątkowe nie będzie im ukazane, bo po jaką cholerę? Miałem niby nie oglądać ale komentowałem na bieżąco xD Pozdrawiam ;)

A ja sie nie zaliczam do zadnej z tych 'kategorii". Uwielbiam posiedziec w domu w deszczowy dzien i spedzic go na graniu czy ogladaniu ulubionego filmu/serialu, czasami zle sie czuje idac ulica gdy jest pelno ludzi, ale z drugiej strony uwielbiam poznawac nowych ludzi, spedzac z nimi czas, imprezowac no i oczywiscie chodzic na koncerty :D

ROZUMIEM CIĘ Ja byłem ekstremalnym Introwertykiem wręcz zamknięty w sobie (do gimnazjum praktycznie do nikogo się nie odzywałem), bałem się ludzi, i to był problem ale stopniowo stało mi się to obojętne kto co pomyśli o mnie, czyli jak jestem ubrany, moje zachowanie, w większości olewam to, że ktoś mnie zmusza do czegoś

Też mam ten problem. Kiedy widzę mojego sąsiada który często do mnie przychodzi dlatego gdy widzę jak przechodzi gdzieś to natychmiast się chowam żeby mnie nie zauważył, albo jak poznawałem się z nową klasą i ktoś kazał mi żebym z nimi rozmawiał to się tak źle czułem i robiłem to z przymusu. Na przerwach siedzę sam i jest mi z tym dobrze. Jak już mam z kimś rozmawiać to tylko z kimś kogo dobrze znam i mogę swobodnie gadać na każdy temat bez obawy że będę wyśmiany albo niezrozumiany.

Stary jak ty mnie rozumiesz! Mam dokładnie tak samo :)