Joanna Flis: Młode Głowy. Zdrowie psychiczne naszych dzieci | DALEJ Martyna Wojciechowska 

Jestem uczennicą 3 klasy liceum i ze smutkiem muszę przyznać ze polski system szkolnictwa oraz nie świadomość, wręcz nie chęć nauczycieli jest przerażająca. Nauczyciele nie wszyscy oczywiście ale większość popełnia wszystkie wymienione błędy, o których Panie wspomniały… w szkole nie ma miejsca na błędy, bycie innym, posiadanie swojego zdania, nie ma miejsca na rozwój. Pomoc psychologiczna prawie nie istnieje i nie mówie tylko ze swoich doświadczen ale moich kolegów i koleżanek. Szkoła nie wspiera uczniów, którzy poszukują siebie, zagubionych lub po prostu takich którzy mają większy problem ze skupieniem lub muszą powtórzyć kilka razy aby zrozumieć. To przykre bo mówi się na szczęście coraz więcej o tym lecz w wielu szkołach dalej mam wrażenie jakbyśmy żyli przeszłością… Nie ma ludzkiego podejścia do drugiego człowieka, zrozumienia, wsparcia, jest za to ocenianie po liczbach. Dziękuje za ten cudowny głos w tak ważnej sprawie! Mam nadzieje ze gdy moje dzieci bedą chodzić do szkoły to będzie znacznie lepiej. Pani Martyno, jest Pani dla mnie wielką inspiracją i autorytetem. Podziwiam Panią i życzę Pani siły na dalsze działania w fundacji. Ps. Zamówiłam już książkę z Pani autografem i nie mogę się doczekać aby ją przeczytać!

Trochę dałem się Martynce nabrać... Doceniam chęci, ale znalazłem opinię specjalistów o tym badaniu i ciekaw jestem co wy na to? Przytoczę ten wpis na zasadach cytatu. Ten post jest naszym protestem przeciwko temu jak traktuje się badania w tym kraju. Protestem przeciwko bylejakości danych, nadmuchiwaniu liczb i nieuprawnionym wnioskom. Protestem przeciwko temu, aby realizować badania ot tak - dla dobrego PR-u i klikalności. Protestem przeciwko temu, że tylko celebryci są słyszani w tym kraju i ich głos jest brany pod uwagę. Badanie Unawezy miało dobre intencje. Nie przeczymy temu, tak jak nie przeczymy temu, że dzieciom należy pomóc. Pomóc na poziomie systemowym - przy wsparciu specjalistów, NFZ i działań polityków. To co się wydarzyło z tym badaniem i jego wynikami przeraża nas jako badaczki. Dzieci zostały potraktowane bez żadnych norm związanych z etyką wykonywania badań z dziećmi. Link i instrukcja postępowania. To wszystko. Trudne pytania. Pytania wrażliwe - niezależnie od wieku. Czy osoby, które z taką ochotą udostępniają ten raport tego nie widzą? Jak była przedstawiana treść badania? „W badaniu zadamy uczniom pytania dotyczące tego, co myślą o sobie, jak siebie oceniają, na ile potrafią korzystać ze wsparcia innych ludzi. Chcemy również znaleźć odpowiedź na pytanie, jaka jest ogólna kondycja psychiczna młodzieży, co tak naprawdę na nią wpływa oraz jak uczniowie w Polsce radzą sobie ze stresem i płynącą ze świata zewnętrznego presją.” Po czymś takim niejeden rodzic podpisał zgodę na badanie. Czy tak by się stało, gdyby była informacja o tym, że zapytamy dzieci o depresję, samobójstwa, alkohol, pornografię, narkotyki? I po raz kolejny piszemy CEL NIE UŚWIĘCA ŚRODKÓW i nie jest tak, żeby gdyby nie Fundacja Unaweza to kto? Wielu specjalistów robi badania i mówi o nich, ale ich szanse na pierwszą stronę w mediach nie istnieją. Obudźmy się Kochani, bo za chwilę okaże się, że nie można podważać źle zrobionego badania, bo to nieetyczne. Trzeba mu przyklaskiwać, bo zrobione w dobrej wierze. A kto tego nie robi to wróg dzieci, krytykant i podważa złą kondycję psychiczną młodzieży i szkodzi sprawie. Oby Fundacja z podobną fachowością nie zabrała się za leczenie depresji u młodych, bo efekty tego mogą być tragiczne w skutkach.

Każdy rodzic powinien posłuchać tej lekcji, wiele razy, aż zrozumie. Dziękuję drogiie Panie za tą rozmowe❤️

Bardzo ważny projekt i jak bardzo się cieszę, że się tym zajmujecie. Jako mama nastolatka z zaburzeniami i chorobą psychiczną wiem coś o niedziałającym systemie. We Francji gdzie mieszkaliśmy, przez 2 lata moje dziecko było ignorowane, bo to „dorastanie”. W Polsce dopiero udało mi się coś zwalczyć prywatnie, za niemałą opłatą, ale farmakologia pomogła dziecku wydostać się z bagna. Potem powiedzmy, że francuski system w końcu się zainteresował. Ale bez szaleństw… obecnie od niedawna mieszkamy w Norwegii, gdzie jest w kompletnym szoku jak bardzo ludzie są tu wyedukowani w kwestii zdrowia psychicznego. Dziecko po miesiącu od przeprowadzki jest pod opieką psychiatry i psychologa, fantastycznych osób, do których leci na skrzydłach. Szkoła współpracuje z lekarzem i rodzicami. Szkoła, zacznijmy od tego, jest miejscem przyjaznym młodym ludziom, w co moje dziecko nie może uwierzyć. „Ale jak to?!? Dlaczego nauczyciele chcą wiedzieć co ja czuje lub co myślę!?! Dlaczego tu nikt nie krzyczy w szkole?” Trudno się przestawić z francuskiego przestarzałego systemu… Także da się w niektórych krajach mówić otwarcie o zdrowiu psychicznym. Mam nadzieję, że wszędzie tak będzie.

TO JEST NAJWAZNIEJSZY MATERIAL JAKI PANI ZREALIZOWALA!!!!! ❣❣❣❣❣ DZIEKUJE ❤

Nie wiem ile lat miałam kiedy zaczęły się moje pierwsze problemy psychiczne. Ok 4-5 klasy? Bulimia, depresja, próba samobójcze, samookaleczenie. Dziś mam 37 lat i kolejny nawrót depresji. Przez całe dzieciństwo nie uzyskałam ŻADNEJ pomocy. Dopiero w liceum, po ucieczce z domu, dostałam wsparcie świetniej psycholog, która naprawdę chciała mi pomóc. Niestety całe życie w moim domu trudne tematy byle przemilczane. Czułam się odrzucona, niekochana, niepotrzebna, bezwartościowa. Trudno mi się żyje, z tak niskim poczuciem własnej wartości a jeszcze trudniej uzyskać zrozumienie. Mam nadzieję, że moje i inne dzieci nie będą musiały tego doświadczać. Dziękuję za tą akcję! ❤️

Dziękuję Martyno że podejmujesz tak trudne tematy. A mówię to z perspektywy rodziny w której taki dramat miał miejsce. I mimo to że było to wiele lat temu, boli do chwili obecnej

Bardzo ważny projekt. Nie jestem mamą, ale cieszę się w imieniu wszystkich dla których ten projekt wniesie wartość. ❤️🌹

Pani Martyno, sięgnęła Pani po niezwykle ważny temat. Dziękuję. Znam to od podszewki jako mama pełnoletniej już córki. Pamiętam doskonale, gdy coś złego zaczęło się dziać, gdy miała około 13 lat. Za nami kilkuletnia batalia o powrót do ,, normalności '' i zderzenie się z systemem. Szczęśliwie, córka trafiła na przełomie 2021 i 2022 roku pod skrzydła grupy wspaniałych fachowców, którzy dali jej narzędzia do walki o siebie. Co niezwykle ważne z mojego punktu widzenia, ja, jako mama, również dostałam wsparcie, zrozumienie i własne narzędzia, aby poprawić swój dobrostan. To wszystko bardzo wiąże się ze sobą. Rodzina, osoby bliskie też często potrzebują pomocy psychologicznej. Nie zostałam z tym sama. Nie tylko ja. Jest nas już całkiem spora grupa. Tych, którzy żyli w pewnym momencie już tylko życiem naszych dzieci i z trwogą o ich życie. Projekt jest godny wielkiej pochwały. Coś w tej materii trzeba robić koniecznie. Wielkie dzięki za ten pomysł!

Ci, ktorzy najbardziej powinni sluchac takich podkastow nie sluchaja i to jest przyczyna ktorej szukacie…

Pani Martyno. Dopóki my żyjemy to my możemy naprawiać co zepsuliśmy. W porę się budzimy! Dziękuję za to co pani robi.

Bardzo ważny temat. Niestety w naszym kraju za mało się o tym mówi. Ludzie się wstydzą, ukrywają problemy. Psychiatra w wielu wypowiedziach to nadal lekarz od "świrów". Dziękuję za taki temat podcastu.❤️

To mój ulubiony odcinek, zrobił na mnie ogromne wrażanie.. niesamowicie za niego dziękuję i nieśmiało prosze o serię podcastów z p. Joanną

Niezwykle potrzebny wywiad. Oby trafił do jak największej liczby rodziców jak najszybciej. I został usłyszany.

Wspaniały projekt! Jakże potrzebny! Problemem jest także przemoc w szkołach i to jak dzieci czują się w tym samotne i bezsilne, co jak wiadomo także może doprowadzić do samobójstwa. Wydaje mi się, że jest to duży problem, szkoły sobie nie radzą, nauczyciele i dyrekcja zamiatają pod dywan, rodzice często bagatelizują. Mam nadzieję, że w projekcie znajdzie się też miejsce na dyskusję i uświadamianie w tym temacie.

Sama byłam szykanowana przez rówieśników i wielokrotnie miałam myśli samobójcze, jednak wszystko zaczęło narastać dopiero w okresie dojrzewania. Mój syn ma teraz 7 lat, jest nieśmiałym, empatycznym i bardzo wrażliwym dzieckiem. Z powodu odtrącenia przez rówieśników, zaczął mówić mi, że do niczego się nie nadaje, że chyba coś z nim jest nie tak skoro nikt go nie lubi, zaczął się moczyć, każdy dzień rozpoczynaliśmy od bólu brzucha. Gdy poruszałam temat z rodzicami dzieci, które były z nim w zerówce, usłyszałam, że mój syn to cipa, maminsynek i skoro teraz życie go przytłacza, to muszę być chujową matką. W trakcie roku szkolnego zabrałam go z placówki, przeszedł na edukację domową i... odżył. Od września chodzi do szkoły, ma masę kolegów, jest szczęśliwy a brzuch bolał go ostatni raz trzy dni po tym jak musiał iść na pożegnalną imprezę do przedszkola. W głowie mi się nie mieści ile nienawiści, złości i jadu potrafią mieć takie dzieciaki... Jest mi żal tych wszystkich dzieci, bo przyszło im żyć w cholernie trudnych czasach... Ze mnie śmiano się bo miałam nadwagę, z syna, bo nie wiedział czym jest tiktok i nie grał w Minecrafta, bo wolał czytać książki... Dokąd to wszystko zmierza... Opieka psychologa czy psychiatry? Prywatnie czekaliśmy 2 miesiące na wizytę 😢

Niesamowita rozmowa, dziękuję. Sama jestem psychologiem, jestem bardzo dumna, że Pani w tym filmie (obie Panie tak w ogóle) tak swietnie to przedstawiają.

Ja chciałam się rzucić pod pociąg mając 5 lat, a było to 25 lat temu. Z perspektywy dziecka dorastającego w przemocowym domu, gdzie to matka była oprawcą, a ojciec nie reagował, jestem zdania, że większość dramatów by nie miała miejsca, gdyby ludzie poważnie zastanowili się nad posiadaniem dzieci. Czy są gotowi wychowywać, być dla nich, dźwigać ich emocje albo w ogóle kochać i szanować.

Jestem mamą dwóch nastolatków (14 i 12lat) i nie miałam pojęcie że popełniam tyle błędów. Dziękuję Wam za tą trudną rozmowę, temat ciężki i aż boli kiedy się Was słucha ale bardzo ważny.

dziękuję. słucham i płaczę nad modelem edukacji w kraju, ale nie tylko szkolnej (gdzie tłumi się indywidualność i zdolności), ale przede wszystkim edukacji wśród rodziców. Przeogromny jest brak świadomości u rodziców, dziadków, rówieśników.

Turbo wartościowa rozmowa!! Każdy człowiek powinien tego posłuchać i nie ważne czy ma dziecko czy nie. Sztosss ❤

Ten odcinek powinien zobaczyc kazdy w Polsce i w sumie na swiecie. Jesli nic z tym nie bedziemy robic to kiepsko widze nasze człowieczeństwo za 50 lat 🤔😱🤯

Świetny odcinek, szkoda, że taki smutny. Gdy się słucha o postawach dorosłych to się nóż w kieszeni otwiera.

Te dane są przerażające, bardzo dziękuję za podjęcie tego tematu Pani Martyno

Dziękuję za ten materiał ❤️ Jest bardzo potrzebny. Cieszę się, że dzieciaki będą miały w końcu jakieś oparcie ❤️ Aczkolwiek jestem nadal zmartwiona i zawiedziona. Ponieważ to kolejny projekt, który bierze pod uwagę dzieci i młodzież, a nie młodych dorosłych. Mam 23 lata i nie pasuję już ani do dzieci i młodzieży, ani do dorosłych i seniorów. Jako dziecko miałam wiele problemów związanych z psychiką i nikt poprawnie się mną nie zaopiekował, teraz wchodzę w dorosłość i jestem niepewna, przestraszona i wypalona na starcie. Przez ciągłe kryzysy w kraju i moim domu, moje życie jest pełne niewiadomych. Nie wiem, czy to co robię teraz nie odbije się klęską w przyszłości i to mnie przeraża, wykańcza wręcz. Dobija mnie, że nie mogę robić tego co chcę, co lubię, bo "brak Pani doświadczenia", "nie jest Pani wystarczająca", "w tym wieku powinna Pani mieć co najmniej magistra", "łeee, Pani to młoda kobieta jest, zaraz pani chłopa jakiegoś znajdzie i zostanie Pani na macierzyńskim w domu! Nici z takiego pracownika!", "KOBIETA? I to młoda... Do TEJ pracy? A po co? Za głupia!". Takich jak ja młodych ludzi jest o wiele więcej, a przecież to teraz my mamy budować Polskę i naszą przyszłość. W zamian od lat spycha się nas na boczny tor. Rząd na przykład, bo najwięcej wyborców jest wśród dorosłych i starszych osób. Młodzi dorośli są dostrzegani tylko w tedy gdy coś "przeskrobią" albo gdy zrobią dużo dzieci i sięgają po 500+. Wiem, że sytuacja psychologiczno-psychiatryczna u dzieci jest w opłakanym stanie. Rozumiem to i popieram takie akcje jak "Młode Glowy" ale kurcze... Między 19 a 35 rokiem życia też są ludzie! I ci ludzie wchodzą w nieznany sobie świat, gdzie nie ma instrukcji obsługi! Może już jestem "ukształtowanym drzewem" ale ja jeszcze rosnę... krzywo ale rosnę i chcę rosnąć dalej! Tak, dbajmy o naszą przyszłość ale też zadbajmy o to co mamy teraz!

Strasznie mi przykro i smutno po tym odcinku.😔 Ile krzywd i niesprawiedliwosci wzgledem dzieci... Jeszcze tak duzo musimy sie nauczyc!

Pani Martyno dziękuję za ten materiał💚💚💚

Świetna inicjatywa, gratuluję pomysłów i energii do angażowania się w tematy potrzebne społecznie!

Dziękuję. Bardzo ważna rozmowa, która daje do myślenia Powoli podejście do zdrowia psychicznego się zmienia, ale sporo trzeba jeszcze zrobić w tej sprawie.

Dziękuję! Piękna, potrzebna rozmowa! Fantastyczny projekt!

Dziękuję Pani Martyno, jest Pani piękną i mądrą kobietą, która wykorzystuje swoje zasięgi we wspaniały sposób

Dużo wiedzy/potrzebnej wiedzy. DZIĘKUJĘ ❤

Wspanialy wywiad 👏 bardzo potrzebny w dzisiejszych czasach - brawo!

Dziękuję za poruszenie tak trudnego tematu,my czekaliśmy rok na wizytę, między czasie wizyta online 350zl ,która trwała 15 min,w końcu znalazłam psychiatrę cudownego,który nam pomógł wizyta trwała 60 min i kosztowała 450zl, zastanawiam się ile dzieci odbije się od ściany,ilu rodziców nie będzie na taką wizytę stać plus do tego cotygodniowa terapia psychologiczna, serdecznie pozdrawiam

Bardzo ciekawa rozmowa, świetny gość! Dziękuję Pani Martyno! Pozdrawiam

Świetna rozmowa,niezwykle poruszający temat, ważny. Będę go rozpowszechniać aby wiele osób mogło zapoznać się z tym ważnym tematem. Dziękuję i pozdrawiam.

dzięki. turbo wywiad. niesamowicie ważne sprawy. jestem "za" projektem.

Straszne się cieszę,że powstaje taka fundacja,dorośl są ppogubieni w tych czasach,co dopiero młodzi.

Wspaniała rozmowa i projekt. Trzymam kciuki i czekam na wyniki badań.

Genialna rozmowa 💞💞💞 dziękuję 💞

Powiem tylko jedno.Kocham Was i dziękuję ♥️.Podziwiam bardzo

Wspaniały i bardzo potrzebny projekt. ❤

Słuchając tej rozmowy kilka razy miałam łzy w oczach. To bardzo, bardzo ważny projekt. Dziękuję za Waszą pracę ❤

Rozmowa po prostu w punkt, genialna i tak bardzo potrzebna. Dziękuję ❤💚💙💜

Jak dobrze ze taka rozmowa powstała, dziękuje!

Super wykład, najbardziej dla rodziców...

Ależ to jest ważne !!!Już udostępniam dalej żeby uświadamiać razem z wami ♥️♥️♥️

Ale to dobra i ważna rozmowa!! Choć trudna, słuchałam momentami z zaciśniętym gardłem i mokrymi oczami. Trzymam kciuki za akcje! ❤

Ta rozmowa jest bardzo ważna! Nie tylko dla rodziców. Dziękuję!

Przerażająca statystyka ,świetna rozmowa

Ogromnie ważna rozmowa! Ze swoich obserwacji zauważyłam coś też bardzo zatrważającego apropo tematu odciecia sie emocjonalnego rodziców od dzieci: na spacerach widze jak matki prowadza za reke swoje ok. 3-letnie dzieci i nadają przez telefony. Dzieci jak nieobecne. Po prostu trzymana rączka... Niejednokrotna sytuacja... Albo w restauracjach - 4 os. rodzina, rodzice w telefonach, dzieci az sie prosza o uwagę... Bardzo smutne widoki... :< Jakaś kampania musi powstać, koniecznie, o życiu rodziców offline ze swoimi dziećmi...

Przerażające, ale jakże dla mnie zrozumiałe. Na terapię trafiłam już jako dorosła 33letnia kobieta, bo do tego czasu jakoś się trzymałam, aż dosłownie jednego dnia to moje poukładane życie runęło jak domek z klocków. Jako nastolatka wielokrotnie myślałam o odebraniu sobie życia, ale zaczęłam sięgać po poradniki, sama nagradzać się za małe rzeczy i sama sobie wręcz wmawiać, że jestem ważna, mam znaczenie. Dużo pisałam i na szczęście mogłam pogadać z bratem. Poczułam się silna aż do momentu kiedy urodziłam swoje dzieci - niestety wiele z dzieciństwa wróciło, a razem z tym myśli samobójcze. Trafiłam w końcu na terapię, rok temu rzuciłam szkodliwą choć dochodową pracę i dziś zaczynam wracać do normalnego życia. Mam dwie córki i naprawdę staram się zwracać uwagę na ich potrzeby psychiczne, bo wiem, że nie ma nic gorszego niż samotność w kryzysie. Świetnie, że ktoś w końcu zaczyna mówić głośno o samobójstwach, bo mam wrażenie, że samo wypowiedzenie tego słowa w Polsce jest zakazane. Nikt z nikim nie chce o tym rozmawiać, jakby to było jakąś prsechodnią zarazą.

Dwie wspaniałe kobiety w jednym miejscu ❤️ to musi się udać....

Dziekuje za ten odcinek ❤️ ciesze sie ze duzo tematow/sytuacji zostalo przedyskutowane. Otwiera oczy

Wielu rodziców po prostu nie jest przygotowanych do rodzicielstwa,a powinni najpierw się dowiedzieć z czym to się wiąże,mylą je z pojęciem macierzyństwa.Często „posiadają”dzieci bo tak wypada w młodym wieku,hodują niestety dzieci(karmią i dostarczają zabawek,gadżetów a nie poświęcają czas i uwagę) a nie wychowują je ...smutne to

Ogromna dawka wiedzy. Kompetencja i szczere nazywanie rzeczy po imieniu 👏

Piekna robota Pani Martyno. Poruszony temat tabu, ktory powinien byc naglasniany w pierwszej kolejnosci! Służba zdrowia, oczekiwanie w lolejkach!Izba przyjec, odsyla, brak tam empatii totalnej! Nawet gdy sa okaleczenia, przykleja plaster i każą zapisac sie do psychiatry i tak. W odpowedzi uslysza, ze sa tam straszne kolejki co z kolei izba przyjec stwierdzi ze na to wplywu mie maja, a Izba sama w sobie nie jest oddziałem(tak usłyszymy dla"chorych psychicznie". Pracowałam na Izbie przyjec, lecz niedlugo,poniewaz praca tam to nie praca dla wrazliwcow i empatow.😢 Dziękuję za uwagę ❤

Super że poruszyła Pani ten temat. Trzymam kciuki żeby zobaczyło go jak najwięcej osób. Rodziców i nauczycieli przede wszystkim. Niestety w szkole nikt nie zwraca uwagi na dzieci z problemami. Psycholog w tej instytucji to dla mnie jakiś żart. Nie istnieje. Bycie "innym", niedopasowanym, nie takim jakby chcieli np. rodzice równa się wykluczeniem, niezrozumieniem, brakiem miłości a co za tym idzie problemami ze sobą. Jak rodzic może dać dziecku miłość i zrozumienie skoro uważa to za słabość. Nie był nauczony takich rzeczy. O problemach lepiej nie mówić.

Dziękuję za ta rozmowę, niesamowicie potrzebną...

ponownie: g e n i a l n y wywiad, pani Martyno szacun za te rozmowy!

odkrywamy kanał, rozmowa po rozmowie i kolejny niesamowity wywiad. Odkrywczy i wzruszający.

Wspaniały wywiad, piękna rozmowa, po prostu duże WOW!!

Bardzo ważny temat, szczególnie teraz.

Kocham pani słuchać❤️

Brawo !. Jesteście wielkie!

Jak ja uwielbiam ten program. Trudne ale jakże ważne tematy

Tak te dane są przerażające Ale ja która nie wierzę w Ewolucje uczepie się jednej kwestii....myślę że empatię i chęć pomagania mamy dzięki temu który nas stworzył bo właśnie Ten kieruje się miłością Bo jeśli przetrwaliśmy a ewolucja jest przecież ciągłością to dlaczego nadal nie ewoluujemy?

Bardzo ciekawa audycja ❤️👍

cudowna niezwykle potrzebna akcja! dziękuję Wam za to jako mama dwóch małych dziewczynek i jako kobieta, która jako nastolatka próbowała zakończyć swoje życie

Dziękuję za kolejny odcinek!

Ogromna szkoda ,że prawie 9 lat temu tego nie było. Przynajmniej ja o takiej możliwości na tamtem moment nie słyszałam😢

Bardzo ciekawa rozmowa, dziękuję.

19:55 min. Pytanie jakie mi się pojawiło: jak rodzic, który nie ma wsparcia od państwa w temacie wychowania zdrowego emocjonalnie dziecka, żyjący w takim społeczeństwie, jakie mamy, w takim systemie, jaki mamy, sam niejednokrotnie poraniony przez własne dzieciństwo i życie (bez konkretnego wsparcia) ma udźwignąć sześciotygodniowy pobyt z dzieckiem, z którym sobie nie radził do tej pory i nie radzi nadal? Taki rodzic sam najpierw potrzebuje wielkiej pomocy, żeby moc być przy dziecku. Pisze to na szczęście nie mając takiej sytuacji, ale widzę, ze rodzice sobie z tym nie radzą. Pewnie gdybym nie zrezygnowała z pracy, żeby być z dziećmi, gdybyśmy świadomie nie wyszli z systemu oświaty i innych systemów, gdybyśmy jako rodzice nie zrezygnowali z kar i nagród, warunkowania miłości, zaprzeczania emocjom i potrzebom, wyścigu szczurów, upatrywanie szczęścia naszych dzieci w skończeniu dobrej szkoły i zdobycia dobrze płatnej pracy, edukowania ich za wszelką cenę, żeby spełniali oczekiwania otoczenia, zdali dobrze maturę itp.to wcale nie zdziwiłabym się, gdybyśmy byli w tym samym miejscu, co osoby zmagające się z zagrożeniem życia własnych dzieci. Niewykluczone, ze i tak się z tym zetkniemy, ale co chce powiedzieć, to ze żyjąc w dzisiejszym świecie oczekiwań, ocen, presji, niepewności, interesowności, niestałości w relacjach itp. i wpasowując sie w to wszystko trudno jest zachować równowagę 😕 nie oceniajmy tak krytycznie rodziców tych dzieci, oni tez mają mało wsparcia, a bardzo go potrzebują.

Dziękuję za projekt. Podam temat do szkół córek.❤‍🩹

Bardzo dziękuję za ten jakże potrzebny wywiad.

Ten wywiad powinien obejrzeć każdy polski rodzic !!!!!

doskonała rozmowa, zdecydowanie za krótka

Moja 9 letnia córka doświadczyła przemocy psychicznej w szkole teraz wiemy że ma depresję zaburzenia lękowe i triki nerwowe szkoła nic nie robi a od wychowawcy usłyszałam że córka nie ma depresji no jest wesoła masakra dziękuję Martyna za ten film zaczęłam się bardziej tym intereowac by pomóc corkce żeby było jej lepjej

Bardzo dobry temat! Tego mi brakowało.

Pani Martyno, Pani praca jest bezcenna!!! Dziękuję ze wzruszeniem i pozdrawiam z Amsterdamu.

Dziękuję za ten odcinek temat. Mój syn odebrał sobie życie niedawno. Młody piękny inteligentny człowiek który nie chciał już żyć. Dlaczego to pytanie zadaje .....

Szalenie ważny temat… Mam nadzieję, że ta rozmowa dotrze do jak największej grupy! Komunikacja to jeden z najważniejszych filarów wszelakich relacji.. Nauczmy się SŁUCHAĆ I BYĆ dla drugiej osoby. Systemu raczej nie zmienimy, ale wierzę głęboko, że sobie na wzajem możemy pomóc.

Bardzo ważny temat. Jedno mnie tutaj boli - po prostu trzeba wziąć urlop na 6 tygodni i kropka. Nie, nie kropka i nie jest to takie proste, bo ustawowo urlopu ludzie w Polsce mają 25 dni (nie wszyscy) i nie każdy może pracować z domu. Czy samotna mama pielęgniarka ma się zwolnić z etatu w szpitalu? Nie można ganić rodziców za to, ze mają finansowe zobowiązania. Poza tym faktem który uważam został mocno uproszczony… zgadzam się, że zdrowie psychiczne dzieci jest bardzo często bagatelizowane i sprowadzane do „nie wydziwiaj”.

Niezwykle cenny i potrzebny wywiad! Dziękujemy!

Niesamowicie ważna rozmowa. Az żałuję że nie mają angielskich napisów by można było się nią dalej podzielić.

Jedyna nadzieja w "budzących się szkołach".

Bardzo wazna rozmowa! Robi Pani KAWAL DOBREJ ROBOTY!❤❤❤

Dziekuje tyle I AZ tyle mega wazny temat ogromny problem dzisiejszych czasow wysluchalam z ogromna uwaga👍

bardzo dobre i ważne video. dzięki!

Twoj kanal Dalej jest po prostu mega! Swietna rozmowa, bardzo ważny temat. Martyno, Twoje rozmowy sa tak potrzebne i wartosciowe, ze chce sie podac je jeszcze dalej. Mieszkam za granicą i mam wielu znajomych, także rodzinę anglojęzyczną. Czy rozważyłabyś opcje udostępnienia Twojego kanalu z angielskimi subtitles? Twoje rozmowy sa tak świetne, ze chcialoby sie podac je jeszcze dalej. Pozdrawiam cieplo. Jestes inspiracją.

❤

❤️❤️❤️

Świetny wywiad, gratuluję

Dziękuję za ten odcinek!

Świetna rozmowa.

Kiedyś nie zdawałam sobie sprawy z tego że stosowałam wobec siebie autodestrukcję. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje bo po prostu każdy nawet najmniejszy stres odreagowywałam zdobywaniem dosłownie wszystkiego z paznokci (nawet hybryd), urywaniem skórek przy paznokciach do krwi ale takiej która leciała bez przerwy przez ok.4 minuty. Najdziwniejszym sposobem który akurat czasem umiałam hamować było to że prostowałam palec i zagryzałam to takie jakby zgięcie palca (palec był wtedy w poziomie) i dalej trzymając palec w zębach prostowałam go. Gdy puszczałam od palca odstawała mi podniesiony pion skóry. Z czasem zaczęłam "podgryzać" całą dłoń a najbardziej palce, na których nie raz maiałam krwiaki od zębów. Najlepsze było w tym wszystkim to że bardzo mi bliska koleżanka bardzo się wtedy samookaleczła i patrząc na to wszystko myślałam że nigdy bym sobie czegoś takiego nie zrobiła a w tej samej chwili wbijałam sobie paznokcie w skórę. Pamiętam że kiedyś kiedy ze mną nie było jeszcze najgorzej ale miałam bardzo silny stres to na lekcji polskiego podrapałam sobie tak bardzo lewą rękę, że wyżej wspomniana koleżanka zapytała się mnie czemu mam na rękach blizny po żyletce bo nigdy wcześniej ich nie widziała. Miałam tak podrapaną rękę że aż w miejscach zadrapań miałam taką jakby górkę skóry (tak jak po przypadkowym podrapaniu przez psa)

dobrze, że będzie działać w tym temacie :D

Ważny temat,dziękuje

Kilka dni temu uczeń z klasy trzeciej (podstawówki) miał myśli samobójcze. Wezwaliśmy mamę, policję, karetkę. Chłopca odwieziono do szpitala, ale po przebadaniu wysłano do domu. Co z nim dalej będzie? Wszyscy nauczyciele się martwią i tak naprawdę jesteśmy bezradni.

Podcast ukazał się w dniu moich 20 urodzin i sama nie wiem do końca czy to co u mnie jest prawdziwe czy może właśnie przesadzam, histeryzuję...