Videoyla birlikte okuyunuz! . Linçlemek yerine saygı duy! . Eğlencesine yazılmıştır! . Kim sehee~ Jeon jungkook~ Yüz yılın vampiri~ ... 5 yıl sonra~ "Bende seni seviyorum jungkook, seni seviyorum ve sen ve kızımız için yaşayacağım... Söz Veriyorum" Genç kadın kitabın kapağını kapattı ve karşısındaki minik bedenlere tebessümle baktı. "Ve bir masalında sonuna geldik" Küçük ve çevimsiz bedenler isyankar sesler çıkarmaya başlamış ve kendi aralarında konuşmaya başlamıştı. "Ne o hikayeyi beğenmedinizmi yoksa?" Seheenin sorusuna küçük bir kız çocuğu parmak kaldırarak cevap vermek istemişti. Onu daha fazla bekletmek istemeyen sehee, gözleriyle konuşmasını işaret etmiş ve minik kızı dinlemeye başlamıştı. -öğretmenim neden kavuşmadılar! Sınıfta küçük kızı destekleyen sesler yükselmeye başlamıştı. Bazıları yüzünü asarak küçük kıza destek olurken, bazıları ise sözleriyle destek çıkıyordu. Sınıf öğretmenleri Sehee, onları kısıtlamaz veya bağırıp çağırmazdı. Onların olabildiğince fikirlerini paylaşmasını ve özgüvenlerini olabildiğimce yükseltmeye çalışırdı. Bu yüzden şuan olduğu gibi bir karmaşayı kızarak değil, bir çözüm bularak aşmayı hedefliyordu. "Her hikaye mutlu sonla bitecek değil ya" Tüm sınıf dolu gözlerle bakarken, kadın gülümsemiş ve onları mutlu edebilecek bir soru yöneltmişti. "Peki mutlu sonla bitseydi sizce nasıl olurdu?" Sınıfın yarısından fazlası parmak kaldırmış ve bir an önce sorunun cevabını söylemek için can atıyorlardı. Parmağını kaldırmayanlar ise devamının nasıl olacağını düşünüyordu. Sehee vakit kaybetmeden karşısındaki oğlanı konuşması için onayladı. -öğretmenim bence vampir gitmeden kızı kurtarıyor -hayır bence kız gidiyor ve geri geliyor -bence tam tersi vampir geliyor -evet bu mantıklı -bence değil ... Sehee keyifle onların saygı içerisinde yaptıkları münakaşayı dinlerken, gözleri aniden hiç konuşmayan o kıza gitmişti. Sehee, bu minik kızı yani Mirayı severdi fakat küçük kız gerek onunla, gerek arkadaşlarıyla iletişime geçmek istemezdi. Onu ne kadar bu ortama alıştırmaya çalışsada bir türlü başaramamıştı. Zaten okula geleli 1 hafta oluyordu. "Mira, sende fikrini arkadaşlarınla paylaşmaya ne dersin" Çekinerek ayağa kalkan mira elleriyle oynamayı bırakmış ve öğretmeninin gözlerinin içine bakmıştı. -öğretmenim bir mutlu son yok çünkü siz burdasınız Sehee Miranın ne söylediğini anlayamamıştı bu yüzden ne anlattığını sormaya karar verdi. "Miracım neden benden bahsettiğini anlamadım" -çünkü siz hikayedeki kişisiniz Mira sözünü tamamladıktan sonra sınıfta büyük bir kahkaha patlamış ve her bir öğrenci Miranın sözünü saçma bularak onunla dalga geçmeye başlamıştı. "Her sakin olun çocuklar!" Seheenin tek bir cümlesiyle sessizlik sağlanmıştı sınıfta. Mira bu gülüşmelere bir kez olsun aldanmamış ve ciddiyetini sürdürerek öğretmenine bakmaya devam etmişti. "Bunu sana düşündüren nedir?" -düşünmüyorum, eminim! Sınıfta tekrar gülüşmeler hakim olduğunda sehee onları yeniden susturmuş ve Miraya tebessümle bakmıştı. -nasıl emin olabilirsinki? Sadece adları aynı Miranın tam çarprazında oturan kız konuşmuştu bu sefer. Belliki kimse inanmıyordu miraya -eminim çünkü babam söyledi! "Baban kim Miracım" -jungkook, jeon jungkook Sehee bu kadar saçmalığa dayanamamış ve hızlıca yerinden kalkmıştı. "Evet bugünlük bu kadar yeter yarın devam ederiz" (Herkes): tamam öğretmenim Ve anaokulu öğretmeni olan Sehee kitap okuma etkinliğinden sonra, sıradaki derse hızlıca geçiş yapmıştı. Mirayla farklı bir vakitte tekrardan konuşmalıydı. Korkmuştu genç kadın, okuduğu kitabın onu fazla etkilemesinden korkmuştu. Sahi bu kitap onu da fazlasıyla etkilemiyormuydu? Ailensinde ne zamandan beri var olduğu bilinmeyen bu kitabı ne zaman okursa okusun kalbinde derinlerde bir acı ve özlem hissederdi. Bunu hep kitabın mutsuz sonla bitmesine yoran sehee, ilk kez böyle bir açıklamayla karşılamıştı. Küçük çocuğun saçmaladığına emindi lakin anlayamadığı bir şey vardı. Neden bu sözler onun içinde huzursuzluğa yol açmıştı? İşte bunu öğrenmek için elinden geleni yapacaktı. ... Okul bitmişti. Veliler büyük bir özlemle çocuklarına sarılmış ve onları evlerine götürmek için yola çıkmıştı. Sehee her bir çocuğun gittiğine emin olduktan sonra çantasını alarak okulun kapısına doğru yürüdü. Epeyce yorulmuştu ve bu aptal kitap oldukça ağırdı. Neden getirdiğini düşündü bir süre. Sadece onu etkileyen bir kitabı göstermek istemişti. Yanlış yaptığını düşündü çünkü onları iyi yönde etkilememişti en azından bazıları için. Okulun kapısından çıkarak evine doğru adımlamıştı sehee. Gündüzler oldukça kısalmıştı ve hava şimdiden kararıyordu. Arkasındna gelen adım sesiyle durdu genç kadın. Arkasını döndü ve onu takip eden minik bedene gözlerini dikti. 《Devamı aşağıda》
Devamı~ Arkasını döndü ve onu takip eden minik bedene gözlerini dikti. "Mira burda ne işin var?" -sizi takip ettim Sehee miraya yaklaştı ve boylarını eşitlemek adına yavaşça eğildi. "Aileni aramamı istermisin" -arayamazsın! "nedenmiş?" -çünkü benim ailemin yaşadığı yerde telefon daha icat edilmedi. Kaşlarını çattı genç kadın. Bu kadarıda fazlaydı diye düşündü. "Tamam o halde onlarla konuşmama ne dersin" -konuşamazsın! "Miracım-" -bak saçmaladığımı düşünüyorsunuz fakat yanılmuyorum. Sen o sun! Sehee bir cevap vermemişti -ve bende senin kızınım! Gözleri büyüdü genç kadının. Bu küçük kız neler söylüyordu öyle. İnanılır gibi değildi. "Miracım ben senin annen değilim" -öylesin! "..." Mira ona inanmayan annesinin elini tuttu. "Babandan bahsettin nerde o? Seni onun yanına götürmemi istermisin?" Konuyu değiştirmişti sehee çünkü bu konuşmaya daha fazla devam etmek istemiyordu. -konuyu değiştiriyorsun "Sen öyle anladın, konuyu değiştirmeye çalışmadım. Her neyse baban nerede?" -babam kitabın içinde "Ne?" Küçük kızın aklını kaçırdığını düşündü genç kadın. Buda ne demek oluyordu? -bu kitap sandığından daha özel. Bizi geçmişe, o döneme götüren bir geçit. Sadece inanırsan kapılar açılır ve sadece inananlara kapanır. Sehee gülmüş ve küçük kızın yanaklarını sıkmıştı. "Bazen hayal gücümüz bizi yanıltabilir ama onlara inanmamamız gerekiyor" -yalan söylemiyorum. Bana inanman gerek. Ben bu kitap sayesinde buraya geldim! "Mira" -yaklaşık bir hafta önce bu kitabı açık bırakıp gittin hatırlıyormusun? "Saçmalama-" -aniden odamda bir geçit belirdi ve sonrasında buraya geldim. "Yani ailenden kimse burda olduğunu bilmiyor öylemi" -hayır sen biliyorsun ve evet babam bilmiyor. Şuan beni bulabilmek için her şeyi denediğine eminim. Sehee başınu kaşımış ve belli belirsiz gülümsemişti. Ne yapması gerektiğini kestiremiyordu. "Peki nerde kalıyorsun" -buraya geldiğimden beri sizin evin yanındaki sokakta kalıyorum "Ne? Orası küçük çocuklar için güvenli değil" -kalıcak başka bir yerim yok Diyip yüzünü buruşturmuştu mira. Belliki annesiyle biraz vakit geçirmek istiyordu ve onunla yaşamak istiyordu. Sehee tabiki bir çocuğu yalnız başına sokakta bırakmayacaktı. Onu polise götürmeyi düşündü fakat daha sonra küçük kızın söylemleri yüzünden onunla doğru dürüst ilgilenmeyereceklerini düşündü. Onu kendi evine götürüp ailesini bulmaktan başka bir çaresi yoktu. Ailesi yoksada kaçtığı yere geri götürmek istiyordu... Evet genç kadın, miranın bir yetimhaneden kaçtığını düşünmüştü ve sevgisizlik onu bu tür hayallere atmıştı. Kim inanırdıki, yıllardır okuduğu masalın içindeki karakter olduğuna. Oysa yıllardır okuduğunu düşündüğü kitap hayatında sadece 5 yıldır vardı ve geçirdiği trafik kazası sonucu bunu hatırlamıyordu. (Evet şöyleki gerçek hayatla bağlantılı olsun die kızın geçmişe gittiği yerde trafik kazası geçiriyor 3 ay komada kalıyor sonra uyanınca hafızasını yitirmiş oluyor. Ve bu kitap sanki daha öncesindede hayatındaymış gibi var olmaya başlıyor) Genç kadın miraya odaklandı ve konuşmaya başladı. "Seni sokakta tek başına bırakamam, benimle gelmeye ne dersin" -olur Dedi küçük kız. Annesinin elini sıkıca tutarak. Ve yürümeye başladılar alacakaranlığın gelmeye hazırlandığı vakitte... 《Devam edecek》 Sınır~ 1,16k abone 120 beğeni Beğendinizmi yeni sezonuuuuu????? Nasıl erken atıp zort ediyorum sizi amaa
@@aria_maria3513 Devamı~ Arkasını döndü ve onu takip eden minik bedene gözlerini dikti. "Mira burda ne işin var?" -sizi takip ettim Sehee miraya yaklaştı ve boylarını eşitlemek adına yavaşça eğildi. "Aileni aramamı istermisin" -arayamazsın! "nedenmiş?" -çünkü benim ailemin yaşadığı yerde telefon daha icat edilmedi. Kaşlarını çattı genç kadın. Bu kadarıda fazlaydı diye düşündü. "Tamam o halde onlarla konuşmama ne dersin" -konuşamazsın! "Miracım-" -bak saçmaladığımı düşünüyorsunuz fakat yanılmuyorum. Sen o sun! Sehee bir cevap vermemişti -ve bende senin kızınım! Gözleri büyüdü genç kadının. Bu küçük kız neler söylüyordu öyle. İnanılır gibi değildi. "Miracım ben senin annen değilim" -öylesin! "..." Mira ona inanmayan annesinin elini tuttu. "Babandan bahsettin nerde o? Seni onun yanına götürmemi istermisin?" Konuyu değiştirmişti sehee çünkü bu konuşmaya daha fazla devam etmek istemiyordu. -konuyu değiştiriyorsun "Sen öyle anladın, konuyu değiştirmeye çalışmadım. Her neyse baban nerede?" -babam kitabın içinde "Ne?" Küçük kızın aklını kaçırdığını düşündü genç kadın. Buda ne demek oluyordu? -bu kitap sandığından daha özel. Bizi geçmişe, o döneme götüren bir geçit. Sadece inanırsan kapılar açılır ve sadece inananlara kapanır. Sehee gülmüş ve küçük kızın yanaklarını sıkmıştı. "Bazen hayal gücümüz bizi yanıltabilir ama onlara inanmamamız gerekiyor" -yalan söylemiyorum. Bana inanman gerek. Ben bu kitap sayesinde buraya geldim! "Mira" -yaklaşık bir hafta önce bu kitabı açık bırakıp gittin hatırlıyormusun? "Saçmalama-" -aniden odamda bir geçit belirdi ve sonrasında buraya geldim. "Yani ailenden kimse burda olduğunu bilmiyor öylemi" -hayır sen biliyorsun ve evet babam bilmiyor. Şuan beni bulabilmek için her şeyi denediğine eminim. Sehee başınu kaşımış ve belli belirsiz gülümsemişti. Ne yapması gerektiğini kestiremiyordu. "Peki nerde kalıyorsun" -buraya geldiğimden beri sizin evin yanındaki sokakta kalıyorum "Ne? Orası küçük çocuklar için güvenli değil" -kalıcak başka bir yerim yok Diyip yüzünü buruşturmuştu mira. Belliki annesiyle biraz vakit geçirmek istiyordu ve onunla yaşamak istiyordu. Sehee tabiki bir çocuğu yalnız başına sokakta bırakmayacaktı. Onu polise götürmeyi düşündü fakat daha sonra küçük kızın söylemleri yüzünden onunla doğru dürüst ilgilenmeyereceklerini düşündü. Onu kendi evine götürüp ailesini bulmaktan başka bir çaresi yoktu. Ailesi yoksada kaçtığı yere geri götürmek istiyordu... Evet genç kadın, miranın bir yetimhaneden kaçtığını düşünmüştü ve sevgisizlik onu bu tür hayallere atmıştı. Kim inanırdıki, yıllardır okuduğu masalın içindeki karakter olduğuna. Oysa yıllardır okuduğunu düşündüğü kitap hayatında sadece 5 yıldır vardı ve geçirdiği trafik kazası sonucu bunu hatırlamıyordu. (Evet şöyleki gerçek hayatla bağlantılı olsun die kızın geçmişe gittiği yerde trafik kazası geçiriyor 3 ay komada kalıyor sonra uyanınca hafızasını yitirmiş oluyor. Ve bu kitap sanki daha öncesindede hayatındaymış gibi var olmaya başlıyor) Genç kadın miraya odaklandı ve konuşmaya başladı. "Seni sokakta tek başına bırakamam, benimle gelmeye ne dersin" -olur Dedi küçük kız. Annesinin elini sıkıca tutarak. Ve yürümeye başladılar alacakaranlığın gelmeye hazırlandığı vakitte... 《Devam edecek》 Sınır~ 1,16k abone 120 beğeni Beğendinizmi yeni sezonuuuuu?????
Jk neden ynyi aramiyor en son birbirlerini seviyorlardi ama bu arada minik kiza hayran kaldim aferin ona annesiyle babasinj bulusturur inşaallah 😅cook guzel olmus ❤❤
![jungkook ile hayal et [YENİ SEZON] ~yüz yılın vampiri~ [13/?]](/img/logo.svg){kind=logo}
