Hani bazı insanlar vardır. Onu hiç tanımasanız da çok seversiniz. Bu öyle bir sevgidir ki onun yokluğu
deler geçer kalbinizi.
İşte öyle biriydi şair ceketli çocuk.
Aramızdan ayrılalı tam 17 sene oldu. Ondan geriye şarkıları ve devrimci düşünceleri kaldı.
“Birbirimizi anlamamız için aynı dili konuşmamız gerekmez. Ezildikten sonra hepimiz aynı şarabız…”
derdi.
Karadeniz’in hüzünlü çocuğu, evimizin bir ferdiydi sanki. Kimi zaman dalgalı kimi zaman hırçın ve
sertti. Söz yazarı, oyuncu, müzisyen, aktivistti.
“Bir beş sene daha yaşasam yeter” dedi. Ama olmadı.
Yaşadığı sürece; kendi çıkarları için savaş çıkaranlardan, doğayı tahrip edenlerden, para için yalan
söyleyenlerden hiç haz etmedi.
“Ben bir müzisyenim, ondan sonra Karadenizliyim. Ama hepsinden öte ben bir devrimciyim…”
diyordu.
Unutulmaya yüz tutmuş Lazcayı yaşatmak için elinden geleni yaptı. Unutulan tüm kültürleri ve dilleri,
o karanlık mezardan çıkarmak için büyük bir adım atmıştı.
Tüm topraklar memleketimdir, dedi bağıra bağıra. Lazca, Türkçe, Kürtçe, Arapça şarkılar söyledi
konserlerinde.
O ya da bu olmak istemedi; insanca yaşayabilmekti tek derdi. Onun için önemli olan müziğinin türü
değil, içeriğiydi. Protest ruhunu yansıttı şarkılarına.
Birilerine yaranmak için kimseye eyvallah da demedi. “Yaptıklarımdan her zaman gurur duyuyorum.
Verdiğim rahatsızlıktan dolayı kimseden özür dilemiyorum.” diyecek kadar dik başlıydı.
“Eğer yaşarsam; daha da gıcık, illet, muhalif ve deli biri olmaya gayret edeceğim.” diyordu.
İnandığı şeyleri yaptı. Yeri geldi devlete kafa tuttu.
“Binlerce insan depremden, heyelandan ölüyor. Bu kader mi? Bu sizin beyinsizlikle yaptığınız kötü
politikalar, imara açtığınız yerler, dereleri baraj yapma kaygınız” diyecek kadar sertti eleştirileri.
İşte bu yüzden onunla aynı düşüncede olmayanlar bile sevdi onu.
Çünkü insan ölür, isyan yaşardı. Kazım’sa isyandı. Sesimizdi.
Ta ki bizi koyuverip gidene kadar...
28 июл 2022
