10 jaar lang heb ik de lichamelijke herbelevingen en paniekaanvallen voor mezelf gehouden, tot ik het niet meer voor mezelf kón houden. De mensen om mij heen begonnen het te zien. Ik schaamde mij hier enorm voor, omdat een VPD nou niet echt bekend staat een hele spannende missie. En onbewust vergeleek ik het met mijn collega’s die in Afghanistan hadden gediend. “Zij hebben pas écht dingen meegemaakt, dus hoe kan ik hier nou last van hebben?” Ook omdat wij als team nooit waardering hebben gekregen vanuit Defensie voor hetgeen wij daar gedaan hebben. En ondanks dat ik vond dat het het ‘gewoon’ bij mijn werk hoorde, deed dat onbewust toch pijn. Inmiddels weet ik natuurlijk dat het niet normaal is om op je 19e een aantal mensen uit zelfverdediging te doden. Sinds het overlijden van mijn beste vriend, mijn vader, is het alleen maar erger geworden. En op dit moment doe ik er alles aan om weer de oude Joep te worden. Ik ben nu in Therapie bij de MGGZ.
3 окт 2024
