henüz 20 yaşındayım ve hayatın daha başında olduğumun farkındayım ve her geçen yılda bir şeyler için geç kaldığımı hissediyorum. Kendimi uzun zamandır ait olmadığım ortamlarda buldum. Ya başkalarının gözleri için ya da ailenin gururlanacağı biri olmak için. Ama kendimi kaybettiğimin farkındaydım ve sanki hayatın sonuna gelmişim de her şey için geç kalmışım gibi hissederdim. Hala da öyle. Resim çizmeyi sevdiğim için gsf okumaya başladım ve beni dünyaya bağlayan en güzel şeylerden biriydi. Bahsettiğin bu hırs konusu yüzünden bu sevdiğim şeyi uzun zamandır yapmıyorum. Ara verdiğim için üzülüyorum ama nihayetinde kendimi ait hissettiğim kalıbı buldum ve onun için uğraşıyorum. Ve söylemem gerek ki senin resim kursuna başlaman benim için büyük bir ilham oldu. Keşke resim çizmeyi keyif alarak yapmaya devam etseydim. Doğru yolu ararken kayboldum ama en sonunda yolumu buldum. Ve o yolun sonuna geldiğimde de resim çizmeyi hobi olarak yapmaya devam edeceğim. Senin bu şekilde aktarman hayatın bir özeti oldu. Hangi noktada durursam durayım en iyisi olmak için değil de hayatı keyifli bir hale getirmek daha değerli.
Biraz önce bunalıp günlüğüme yazdığım şeyler bu yorumun başlarındaki şeylerle neredeyse aynı. Yirmili yaşlarında olup kendin için hiçbir şey yapmadığını fark etmek berbat bir his gerçekten. Kendimden çok iyi biliyorum. Artık kendi hayallerim için elimden geleni yapıyorum. Umarım başarırız.
15:49’daki “Bize, bir şeyleri iyi yapamıyorsak yapmamamız gerektiğinin fikri yüklendiği için” cümlesi beni çok etkiledi ve aydınlanma yaşattı. Şu ana kadar yapmak isteyip iyi yapamadığım için bıraktığım şeyler aklıma geldi ve üzüldüm. Bu videoyu seyredince “Evet ya, en iyisi olmak zorunda değilim. Bundan mutlu oluyorsam yapmaya devam etmeliyim” düşüncesi geldi. Teşekkür ederim Ecmel, videoların bana her zaman hayata daha pozitif bakmamı ve küçük şeylerden mutlu olmamı sağlıyor 🫶🏻
Bu videoyu 5. Sınıftaki resim hocama atmak istiyorum. Ben çizmek için bir resim seçtiğimde bana bakıp "Sen bunu yapamazsın." deyip başka bir resim çizdirtmişti. O zamanlar çok ağlamıştım. Bıraksaydı da yapamasaydım diyorum şimdi. Hiçbir şeyi mükemmel yapmak zorunda değilim veya yapabilmek de zorunda değilim. Ben o şeyi yapmayı denerken kendimi mutlu ve huzurlu hissediyorsam geri kalan hiçbir şeyin bir önemi yok aslında. Hayat çok kısa ve bu kısa zamanı kendimize zehir etmenin hiçbir mantığı yok.
daha dün tüm bu anlattığın şeylere benzer sorunlar ve problemlerden ötürü saatlerce ağladım. geçirdiğim en kötü geceydi. uyuyamadım, ağır bir mide bulantısı yaşadım. yüzümü tavana dönüp baktığımda birden bir şey kafama denk etti. 21 yaşındayım, pek çok şeyin başındayım. hayallerimden ötürü okuduğum bölümü ve okulu bırakma kararı aldım. sırf şu üniversite muhabbeti yüzünden pek çok hobimi es geçtim. resim çizerdim artık çizmiyorum. yazardım artık yazmıyorum. okurdum artık okumuyorum, okuyamıyorum. hayalimden ötürü açtığım yolun dışında hayatın da bana organize ettiği maratonlar var. ve ben tüm bunlara aynı anda yetişmeye çalışıyorum. ama dün gece kafamda patlayan balon bana hayattan tüm bu stres ve yoğunluktan ötürü keyif almadığımı hatırlattı. yolun başındayım. geç kalmadım. zamanım var, izin verildiği kadar. bunu neden zehir ederek harcayayım? hayatta pek çok risk var ama zamanı tüm bu riskleri ve tehlikeleri düşünerek geçiremeyiz. insan kendisine bir kere veriliyor. tüm her şeye rağmen hayatı en sevdiğiniz şeylere, kişilere vakit ayırarak geçirmeliyiz. her şey mükemmel olmak zorunda değil.
anlattıklarına kendimi o kadar özleştirdim ki... ben yıllarca basketbol oynadım. en başta başlamak bile istememiştim ama bir şekilde aile zoruyla kurslara başlayınca devamı geldi. başarılı da oldum, yeteneğim de vardı ve bir yerden sonra artık bu işin profesyonelliğe gittiğini de anladım doğal olarak. bunu fark ettiğim yaşlarda aileme hep aynı şeyi söyledim. benim hayatımla ilgili yapmak istediğim şey bu değil, ben hayatımı bu şekilde geçirmek istemiyorum. spor yapmak ve takım arkadaşlarımla vakit geçirmek, yeni yerler gezip görmek bana çok iyi gelen şeylerdi ama ben o temponun içinde başka hiçbir şey yapamaz hale geliyordum. zaten çok hırs gerektiren bir spor ve ben hiçbir zaman hırslı olmadım. dolayısıyla bana bunun hep kötü bir şey olduğu alışandı. hırslı değilsin, senden daha iyileri kazanacak bilmemne. ben de iyi kazansın benden iyiyse hak ediyordur modundaydım. bu yüzden yaklaşık bir yıl önce basketbolu bıraktım. ve böylesine sevdiğim bir spordan nefret etmemi sağlayan kişilere de çok öfkeliyim. tek istediğim kendime başka bir yol çizmekti. hep sanat dallarında yetenekli olduğumu düşünürdüm. hatta basketbola başladığım senelerde piyano eğitimi alıyordum. sonrasında yoğun antrenman tempolarından piyanoyu bırakmak zorunda kaldım ve çok seviyordum. hala merak ediyorum mesela, bırakmasaydım ne olurdu diye. resim çizmeyi de çok severdim ama hiç geliştirmek için vaktim olmadı. basketbolu bıraktığım için üzgünüm ama şu an çok sevdiğim bir bölümde okuyorum ve bıraktığım hobilerime yavaş yavaş geri dönmeye çalışıyorum. konuya nereden girdiğimi ve nereye bağlamak istediğimi bile unuttum ama benim gibi hisseden başka insanların da bulunması beni iyi hissettirdi. 💜
İnsanlar hırs ve hırslı olmak konusunda hep aynı şeyi söylüyorlar. Şu ailenle yaptığın diyalog çok tanıdık. Ben de öyleyim, hırslı değilim hiç ve bu sanki bir eksiklikmiş gibi bir yargı var insanlarda, olması gereken hırslı olmakmış gibi. O yüzden şimdi Ecmelin söyledikleri ve yorumlarda yazanlar çok iyi geldi :)
o kadar haklısın ki başkalarının hırsında süreklenip gitmeye çok yatkınız çocukken bunu büyüdükçe kırmaya çalışsak da bazı şeyler tatsız olabiliyor, paylaştığın şeyler için teşekkürler ecmel seviyoruz seni
Hırs hakkında insanların iyisini yapamıyorsan bırak diye anlattığın kısımda içimde uzun zamandır orda olduğunu unuttuğum bi ağrı hissettim. Ne kadar zaman önceydi hatırlamıyorum ama matematiği asla yapamıyorum ve ayrıca özel derslerden de nefret ederim buna rağmen "benim iyiliğim için" beni matematikten özel ders aldırdılar tabi ki sonuç fiyaskoydu her ne kadar istesem de ne kadar çalışsam da stres olup yapamıyordum matematiği ve birgün annem eğer iyi yapamıyorsan bırak okulu gel bana evde yardım et hem boşuna para harcamayız bak milletin çocuğu avukat olmuş demişti. Diyemedim sanki boğazım düğümlenmiş gibi 'anne çok denedim olmuyo' diyemedim ya da 'ben matematiği sevmiyorum edebiyat seviyorum' diyemedim çünkü anneme göre başarı demek matematik bilmekti ve ben küçüktüm anneme karşı çıkamazdım, saygısız olurdum. Hala kendime baskı yapıyorum bunun bana iyi gelmediğini bile bile yapıyorum çünkü sınav senemdeyim ve hataya yer yok diye düşünüyorum umarım pişman olmam çünkü artık çok yıprandım
hissettiğim şeyleri bu kadar benzer anlatman... aslında Türkiye'de gençler olarak bu baskıya hep maruz kalıyoruz hepimiz YKS/KPSS/ALES vb. gibi sınavlara girmek için efor harcıyor, yarıştırılıyoruz. aslında neyi yapabildiğimizi ve istediğimizi bilmeden saçma sapan bi yolda koşuyoruz. umarım mutlu olduğumuz yerlere varabiliriz bir gün
20 yaşındayım ve henüz öğrendiğim şeyler var. Mutlu olmayı, bir başkasının benim adıma yapamayacağını henüz öğreniyorum. O yüzden ben de kendimi mutlu hissettiğim alanlara yöneldim. Kimseyi bir şeyi iyi yaptığıma inandırmaya çalışmadan sadece keyif aldığım için.. Ben de psikoloji okuyorum ve aslında psikoloji okumak farkındalık kazandırıyor bu konuda. Böyle sohbetli videolara da ihtiyacım olduğunu fark ettim. O yüzden bu tarz videoların devamı gelmeli bence paylaşmak istersen. Teşekkür ederim. Böyle bir dünyada insanın yapacağı en güzel yatırımın kendisine yapacağı yatırım olduğunu tekrardan hatırlattığın için 💙
Seni dinlemeyi özlemişim, lütfen bu tarzda daha fazla konuşma içerikli videolar çeker misin? Bu videolar sayesinde unuttuğum ve bazen kendime hatırlatmam gereken bazı şeyleri senin sayende kendime hatırlatmış tekrar gün yüzüne çıkartmış oluyorum.
"Hayatımın hiçbir noktasında en iyi olmadım ama mutluyum" o kadar kıymetli bir cümle ki bu. Ortaokulu birinci olarak bitirince çevremden oturduğum yerdeki insanlardan sen liseyi de birinci bitir baskıları geldi ve ben birinci olamadıkça üstüme gelen baskı arttı. Bir noktadan sonra onlar baskıyı kesti ama ben kendime yaptığım baskıyı bırakamadım. Dört yıllık lise hayatım her ne kadar fotoğraflarda ve anılarda dolu dolu dursa da depresyona girdiğim bi dönemdi aslında. Sevdiğim her şeyi yapmayı bıraktığım gibi ders çalışmayı da bıraktım. Üniversiteye geçince şumı dedim kendime canım ne istiyorsa onu yapıcam. Sevdiğim bölümü yazdım,korktuğum işlere giriştim. Çini kursuna başladım ve sertifika bile aldım ki hâlâ devam ediyorum. Tekrardan kitaplar okumaya filmler diziler izlemeye başladım. Hiç bilmediğim bi şehirde kendime yeni bir çevre ve hayat oluşturdum. Hâlâ ara sıra zorlansam da bazı konularda en azından her şeyi keyifle yapıyorum. Okula giderken, hastaneye staja giderken, çinicilik yaparken, kitap okurken o kadar mutluyum ki. Başkası için tüm bunlar basit olabilir ama benim için değil. AMA BEN MUTLUYUM❤
Koşmak istemediğim o kadar çok maraton var ki… Ve koşmak isteyip imkan bulamadıklarım. O yüzden bu başlık bana çok vurdu. Umarım yapmak istediklerimizi yapabilir ve hep istediğimiz maratonları koşarız
Bu videoyu izlemek bana o kadar iyi geldi ki. Bu son 2 yildir kendimi cok kaybolmus hissediyorum, yolumu her bulmaya çalıştığım zaman önüme engeller çıkıyor ve uzaklastiriyordu. Bazı seylerde asiri hırs yapiyodum hırs yapmam gereken yerlerde ise asiri rahat oluyodum, bu durumda dogal olarak beni cok cok rahatsiz ediyodu. Bazen cok bencil oluyodum bazen baskalari icin yasiyodum kisacasi isler yolunda degildi (hala degil ve hala boyle hissediyorum) ama bu video bana ilac gibi geldi sanki kafamdaki bazi seyleri iyilestirdi. Tesekkurler Ecmelcim sana bunu soylemek istedim cunku bana yardimci oldugunu bildiginde sende mutlu olucaksin ve senin mutlu olman beni de mutlu edicek 🤍🤍🤍
Ne güzel söyledin "yaptığım şeyler, hobilerim, hayatta olduğum yer konusunda mutluyum" diye. Çok sevindim senin adına. Çoğumuz bunun için çabalıyoruz bence. Hayatta iyi ki diyebileceğimiz yerlere gelmemiz dileğiyle...
bu video sayesinde ufak çaplı bir aydınlanma yaşamış olabilirim. şunu fark ettim bu zamana kadar yaptığım en ufak şeyde bile hep en iyisi en mükemmeli olması gerekiyormuş gibi davranmışım. evet bu düşünce bi noktaya kadar iyi olabilir ama ben o kadar fazla buna odaklanmışım ki yapmaktan hoşlandığım şeyleri tek tek terk etmişim. bu yıl için en büyük hedeflerimden biri kendime hata yapma opsiyonunu sunmaktı, artık bunun üstüne daha çok düşmem gerektiğini farkettim. çünkü bu "en iyisi" olma durumu bana kesinlikle iyi gelmiyor aksine üzerimde müthiş bi baskı oluşturuyor ve beni mutlu olduğum şeylerden uzaklaştırıyor. belki de şu son zamanlarda bu kadar mutsuz olmamın sebebi de buydu: hobilerimden uzaklaşmam..
Sinirlerim alınmış gibi dediğin hissi çok iyi biliyorum. Ciddi bir sağlık sıkıntısı geçirdim ve 6 yıldır bununla uğraşıyorum ve bu yaz ciddi bir tedavi süreci geçirdim. Ondan sonra önceden sinir bozucu gelen şeyler bana o kadar normal ya da hafif gelmeye başladı ki anlatamam. Trafikte kalmak, biryerlere geç kalmak, birileriyle bir buluşma vs ayarlamak ya da bir seylere karar vermek benim için zor ya da sinir bozucu şeylerdi özellikle insanlarla konuşmaktan çok gerilirdim ya da bir şeyi seçerken resmen ölüm kalım meselesi gibi davranıyordum. Son birkaç aydır bunlar bana o kadar dokunmuyor ki. Trafik varsa müzik dinliyorum daha fazla dinleyebilecegim, geç mi kaldım önemli değil nolcak yani, buluşma mi ayarliyoruz tamam arkadaşlarımla buluşacağız gerilmene ne gerek var. Bunları hem benim degismeme hem de çevremi gerçekten bana uygun insanlara göre degistirmeme bağlıyorum. Anlatamadım şu anda tamamen ama olsun yazmak istedim çünkü dediği büyüdüm hissini çok iyi anlıyorum. Biraz yaşlanmış gibi hissettiriyor ama güzel fjsmfjskf
Bu video neden bu kadar iyi geldi. Lütfen lütfen lütfen böyle kendini açtığın, düşüncelerini paylaştığın şeyler daha çok gelsin. İnsanların görüşlerini bakış açılarını öğrenmiş oluyorum. Çok iyi ya
keman kursu ile ilgili söylediğin şeyin ayyyyynısını yaşadım. bi parçada sıkılıyodum ve çalmak istemiyodum. ki müzik kulağım iyidir, güzel şarkı söylerim bu konuda yetenekli bi insanım. sırf orda aşırı baskı hissettiğim için yetenekli olduğum kemanı bıraktım. dediğin gibi büyük ziyan gerçekten
Ecmel videoyu izlemek çok istedim beklettim beni tetikler mi diye ama iyi ki izlemişim. Aynı şeyleri yaşamış, aynı yollardan geçmiş olmak birileriyle insana yalnız olmadığını hissettiriyor. Ben de birçok şeyle sınanmıştım bu yaşıma kadar ama hep kendimi görmezden geldim, tuttum, kimseye anlatmadım, yokmuş gibi davrandım. Canım babaannem Corona da çok hasta olunca benim tüm mekanizmam çöktü. Halbuki bundan önce hastalık, ölüm, ve lisedeyken bi sapıkla mücadelem gibi beni travmatize eden çok şey olmuştu galiba bu son darbe oldu 48 saat uyuyamadığım olmuştu. Terapiye başladım, sevdiklerinle konuştum. Şükürler olsun ki babaannem iyileşti. Babaannem benim hayatımın mihenk taşıdır, umarım daha çok sağlıklı güzel günlerimiz olur🤎 sevgiden ağladım bunları yazarken de… Dilerim bu videoyu izleyen,dinleyen, bi şekilde denk gelen, tetiklenirim diye izleyemeyen ve tabii ki videoyu çeken sen umarım hayat bize güzellikler getirir, sevdiklerimize ve bize sağlık,huzur,mutluluk,neşe,bereket ya da her ne istiyorsak onu hayırlısıyla verir. Yalnız değiliz, kötü zamanlarda bunu bilelim. İnsan yaşarken dünyası yıkılmış gibi hissediyor bazen dışarıdan bakmak gerekiyor. Bir bakıma bu yaşadıklarımız bizi günlük hayatın ufak sorunlara karşı diğer insanlara göre daha anlayışlı ve toleranslı hale getiriyor. Çoğu kişi bana sen neden hiçbir şeyi takmıyorsun der ohooo bir bilseler ben kendime ne eziyetler etttim. Velhasıl huzurumuz, sevdiklerimiz ve sağlığımız olsun gerisi hallolur. Bu yorumumu buraya kadar okuyan olduysa da her kimseniz ben hepiniz için her gün güzellikler, iyilikler için dua ediyor olacağım. Başkasının iyiliğini istemek bize de iyiliği çekiyor en azından ben buna inanıyorum🙏☺️🌺
haftalık ajandamı yaparken seni dinlemek o kadar iyi geldi ki ✨ teşekkür ederim bu video için geçmişte yaşadığım şeylerin sadece benim başıma gelmediğini bilmek kendimi iyi hissettirdi 🤍
21 yaşındayım ve videonu izlerken sonlara doğru gözlerimin dolduğunu fark ettim. Hırs konusunda konuştuğun kısımlarda kafamı kaldırdım ve sadece duvara baktım.. bazı şeyler için kendimi fazla zorladığımı ve aslında toplumsal bir baskı gördüğümü düşünüyorum. Hayattaki bazı dönemlerime dönüp baktığımda senin yaşadığın olayların çok benzerini yaşadığımı fark ettim. Çok severek gittiğim bir kurs vardı. Kürek sporuna gidiyordum ve o yoğun antremanların sonucunda sadece baraja gidip o suyun akışında kürek çekmek istiyordum. Bir gün spor hocamız geldi ve bana şu soruyu sordu : Bir meslek secip onda mı ilerlemek istiyorsun yoksa sporda mi ilerlemek istiyorsun. Ben sadece baraja gidip kürek çekmek istiyordum. Ancak işler işler şekilde olmadı. Ben ayrıldım ve o suya girmeden o tadı, keyfi yaşamadan her şey bitti.. İnsanların etiketlerinden, kalıplaşmış yargılardan ve olması gerektiği gibi her şeyin ilerlemesi durumundan yorulmuş olduğumu hissediyorum.. Herkesin içinde bir şekilde bir yerlerde unutmuş ya da çok arka odalara atmış, belki de üstünü örtmüş bu konuları bizimle paylaştığın ve bizi aydınlattığın için çok teşekkür ederim ✨️ bu çok özeldi.. iyi ki varsın 🤍
bilmiyorum sadece ben mi böyle hissettim ama video aşırı iyi geldi. hiçbir zaman ekrana takılıp uzun süre onu izlemeyi çok sevmedim ve yapamadım da bunu o yüzden senin videoların bana kurtarıcı gibi geliyor. bir arkadaşımın bana hayatıyla alakalı kısa özet vermesi gibi safe hissettiriyorsun. video atman aşırı modumu yükseltti umarım sende çokça mutlu olmuş ve olmaya devam edersin.
Zamanında benim de kitap blogum vardı, o zamanlar thinbooksu çok severek takip ederdim hatta birlikte ortak bir etkinlik bile yapmıştık. Kendi grubumuzda senin gibi bir blogger olmayı ne kadar istediğimizi konuşur dururduk ama aynı baskı, aynı durumlar bizi hem blogtan hem de okumaktan uzaklaştırdı. Kendim için kitap okuyabilmem oldukça zaman aldı. Bir şeyleri yapmayı çok sevdiğimizden çıktığımız bu yollarda karşılaştığımız bu baskı gerçekten çok yorucu oluyor. Sırf matematiğim iyi diye tıp okudum mesela. Ne alakaysa. Bazı hatalar bazı insanlar yüzünden yapılmış olabilir ama hala sevdiğimiz şeyleri kovalamak için yeni bir şans yaratabiliriz. Bende hayatımda böyle bir dönemden geçtiğim için videon çok iyi geldi. Buraya da içimi dökmüş oldum, seviliyorsun Ecmel ❤
abla ben seni 13 yaşımda izlemeye başlamıştım hatta belkide 12 şuan 15 gircem ve sanırım en sevdiğim youtubersın örnek aldığım idolüm diyebileceğim insansın üzüldüğüm zaman sıkıldığım zaman ve daha bambaşka zamanlarda birşeyler izleyeyim dediğimde hep ilk gittiğim yer senin kanalın oluyor iyiki varsın
günlük olarak aslında hepimizin maruz kaldığı gerçeklerden bahsetmişsin ve bunun böyle olduğu benim aklıma hiç gelmemişti mesela. doğru olduğunu düşündüğün ve kendini iyi hissettiğin şeyleri yapman eminim bana da olduğu gibi insanlara ilham oluyordur. ✊🏻✨🫰🏻
küçüklüğümden beri çiziyorum, şu an 19 yaşındayım. küçüklüğümde kitap videolarınla büyüdüm. ama üniversiteye geçtiğimde çizimi ve tasarımı iş olarak yapmanın, istanbulda aileyle okumanın bana iyi gelmediğini fark ettim. şu an makeup artist olmak için çalışıyorum. sanatın makyajla birleşimi beni mutlu ediyor. üniversite 2. sınıfta okul değiştirmek kolay bir karar değil (aileniz yarısını bitirdin, kalanı da halledersin gibi bakıyor) ben gideceğim şehirde yeni bir hayata başlayacağım. umarım sizin de sevdiklerinizle ve hobilerinizle güzel bir hayatınız olur. sevgiler
terapiye gitmem gerekiyo. kendimi bu videoda tetiklenmiş bulunca fark ettim iki haftadır gitmediğimi. bilmiyorum, halletmem gereken bi problemim vardı. konuşmuştum aslında. halletmem gereken bi problem mi, onu bile bilmiyorum. hobilerim beni hem dünyadan kaçırmaya hem mutlu etmeye hem de geliştirmeye hizmet ettiler. sayısal verilere küçük yaşlarımda çok takılır, yaptıklarımın beni mutlu etmeleri dışında dış bir gözle verdiği fazlalık tatminiyle de kendimi iyi hissettirirdim. bunun beni yorduğu galiba hiç olmadı ama hobilerimi hoşuma gitmedikleri halde yapmak zorundalığı hissetmeye başladım. dünyadan o şekilde kaçmak istemiyosam bile hem bi film daha izlemiş olurdum hem kafam dağılırdı hem de işe yarayacağını biliyo olurdum. çok verimli olurdu. ama istemiyodum. istemedikçe kendimi sabote mi ediyorum diye düşünmeye başlardım. bi noktada bu sorgulama süreci eğer bi şeyi severek yapıyosam, atıyorum dizi bingelemek bana o sıra süper geliyosa, bingelenecek en iyi diziyi bulmak zorundaymışım gibi hissettirdi. 2021 yazın bi hafta hangi diziyi izlesem diye düşünmekten rutinimi yitirdim ama o bi haftada çok güzel şeyler tükettim ve hatrımda hem komik bi anı olarak kaldı hem de güzel bi dönem. ama yine de bu güzel şeyin başlama motivasyonunda bi sıkışmışlık, zorundalık, efektif ve en iyisi olma gerekliliği vardı. bilmiyorum. bu gereklilik üstüme bindikçe biniyo ama hayatımı devam ettirebiliteme hiç etki etmiyodu. asıl onunla uğraşmaya başlarsam duraksıyodum ya da sorguluyodum ve bi şeye de ulaşamıyodum. kabul etmem lazımdı sadece. ama neyi kabul etmem gerektiğini de bilmiyorum. hobilerimde hırslı olmayı seviyorum ama özgür olmayı da seviyorum. bu dengeyi tutturmaya çalışıyorum. ama tutturamadığım çok oluyo ve o zaman da sürekli bi şeyi düzeltmem lazımmış gibi hissediyorum. bu dengeyi korumaya çalışmak akışı takip edebilitemi engelliyo, fixleniyorum. ve işin en kötü ya da iyi kısmı, dediğim gibi, bu çok ufak bi şey ve hayatımı aklım haricinde neredeyse hiç etkilemiyo. gerçekten bilmiyorum ya. hırslı olmadığımda öyleymiş gibi davranıyormuşum gibi hissediyorum, özümde yok ya da artık dibime kadar geçmiş bi şey bu benim. ama belki de bu sonradan bana eklenen bi nitelik ve ondan kurtulamayacağım ya da kurtulmak istemediğim gibi onuna tamamen özdeşleşmiş de hissetmiyorum ve kendime-özgürlüğüme-mutluluğuma (vs.?) yatkın benliğimden dolayı beni kasıp kavurması, çok acayip hırslı olmam da -hem de mental sağlığım ve farkındalığım sayesinde- mümkün değil. bi yolunu bulcam ya bu konu her neyse.
ses tonun,konuştuğun şeyler beni çok duygulandırıyo sadece bu videoya özel değil ne zaman seni dinlesem hayatımı iyi yaşayabilirmişim gibi geliyor teşekkür ederim💜
Hırs konusunda o kadar haklısın ki üniversiteye başladığımdam beri düşündüğüm ama içinden çıkamadığım bir şeydi ve tam olarak şu an cevabını buldum ben tamamen sevdiğim için okuyorum bu bölümü en iyisi olmaya ihtiyacım yok bu hırsla kendimi yıpratmama da hayata bir kere geliyorum zaten zevk alarak yapayım bu işi de
Ben çocukluğumdan beri ne yaparsam en iyisi olmaya çalıştım. Bu benim seçimim değildi de bana dayatıldı, sonra da iç sesim de o dayatmaların yankısı haline geldi. Farkına vardığımdan beri bunu aşmaya çalışıyorum, diğer türlüsü bir azap gibi çünkü. Mesela arkadaşlarımla bir oyun oynamak bile benim kazanmam gerek düşüncesinden dolayı keyif aldığım bir şey olmaktan çıkıyordu. Neyse dediğim gibi aşmak için çabalıyorum. Ama bu video benim için başka bir uyaran daha oldu. Kızım olacak ve mutlu bir çocuk olmasından başka bir şey istemiyorum. O da böyle düşünürse sadece tenis oynamak için oynasa, keman çalmak için çalsa ya da ne bileyim dans etmekten keyif aldığı için dans etse ne güzel olur. Öğretmenleri, eğitmenleri de böyle düşünen insanlar olsa keşke. Çok iyi konulara değindiğiniz bir video olmuş. Teşekkürler 🙏
Sayende şuan bi gercekle yüzleştim bir şeyleri iyi yapamıyorsam yapmamam gerektiğini iliklerime kadar işlemişim resmen bu kimlerin tarafından oldu bilmiyorum ama yüzyıllık mutsuzluğumun sebeplerinden bi tanesini buldum tamda şu anda ve senin sayende. Teşekkür ederim ❤️ şimdi çözümlerin üstüne gideceğim
Yaşça büyük birisi bana tavsiye veriyormuş gibi değilde benimle sohbet ederken kendi tecrübelerini paylaşıyormuş gibi hissediyorum bu yüzden aklıma daha iyi not alıyorum bir zorunluluk gibi değilde zamanı gelince kullanacağım bir şeyi tutmak gibi o yüzden teşekkür ederim🥹🥹
herkesin böyle bir yarası olması ne kadar üzücü ailemiz tarafından bile dayatılmayan bu başarı algısını toplum tarafından bi şekilde yaşamışız hepimiz. ben de lisedeyken gittiğim okçuluk kursunda aynı dayatmayı yaşamıştım sadece ama sadece o dönem canım çok sıkılıyor bi aktivitem olsun diye babam yazdırmıştı ve 15 yaşındaydım hiçbi şeyini bilmediğim bir kursta buldum kendimi ama çok hızlı ısındım ve çok sevdim ama o dönemde kapalıydım ve sürekli eğitmenim sweat gitdiğim için “munise bol şeyler giyme munise bizde yarışmalarda kapalılar dar giyer yoksa zorlanırsın “ yani ne yarışması ben buraya canım istedi diye gelmişim zaten daha bismillah yeni başlamışım sırf sen eğitip senin adını taşıcak biri buldun diye zorunlu muyum ben sonrasında bir de ailemdeki büyüklerden “ama hocan haklı o kadar emeğe meyvesini ister “ sözlerini işittim tam olarak o zmn soğudum ama yinede gittim bir sene daha sırf o anki hissiyatı terapi gibi geldiği için sonra hoca artık turnuva kayıt fln dediği gibi hocam benim seneye sınav senem diyip ayrıldım vakiti bahane ederek yani o kdr üzülüyorumki şuan sağlık sorunlarım nedeniyle şuan okçulukta yapamıyorum başka bi yerde başlıyım ama içimde hala istek var , insanlar ve dayatmaları yüzünden kendimi en iyi hissettiğim yerden alı koymayacağım engeller gerçekten toplum tarafından konuluyor ve yine aynı toplum gençlerimiz bi şey yapmıyor diyor hiçbir şeyi takmadığınız bir gençlik diliyorum
bana iyi geliyorsun ecmel, umarım yakın zamanda kendimi keşfedebilirim. Çocukluğumdan beri 6 yaşından beri benim üstüme büyük bir sorumluluk yüklendi annem ve babam çalışıyor ve bir ablayım bu sebeple kendimi keşfedemedim şuan ailemden ayrı yaşıyorum umarım bu serüven kendimi keşfetmemi ve kendime her gün yeni bir şey katmamı sağlar, umutluyum teşekkür ederim.
gerçekten çok nitelikli ve düşüncelerine çok hak verdiğim bir insansın seni dinlenmekten çok keyif alıyorum 💗 her şeyde en iyi olma hırsı hakkında düşüncelerine katılıyorum aşırı kıyaslayıcı bir eğitim ortamında büyümüş biri olarak İzmir e müzik eğitimi için gittiğim zaman ordaki hocamın bu konuda ciddi iyi çocuklar olmasına rağmen bizi kıyaslamamasına baya şaşırmıştım. orda ciddi ciddi oturup adamın toksik bir şekilde hepimizi kıyaslamasını beklemiştim sjjsksksis
Söylediğin şeylerin hepsi çok doğru. Ve daha önce hevesin kaçmış soğumuş olsan bile tavsiyem tekrar hiçbir şey düşünmeden denemek çünkü hayat kısa ve hiçbir şey kalıcı değil. Sevdiğim şeylerden bu yanlış etkiler dönemler yüzünden tamamen vazgeçmemeliyiz.
Çok güzel düşüncelerinle bana ilham veriyorsun keman konusunda dediklerine katılıyorum aynılarını gitarda yaşadım ve bıraktım aslında bu aralar tekrar başlasam mı diye düşünürken amaaann notaları bile unuttum tekrar mı ezberleyip kendimi yorucam derken senin videon karşıma çıktı ve dediğin gibi notaları ezberlemek yerine üstüne yazmak fikri daha cazip geldi aslında ne kadar gereksiz şeyleri takıyor ve taktığımız şeyler yüzünden önümüzü göremiyormuşuz, sevdiğimiz şeylerden mahrum kalıyormuşuz bunu fark ettim teşekkürler ecmel
Seni ilk izlemeye başladığımda liseye gidiyordum. Sen de üniversitenin ilk yıllarındaydın. Hatta yurttayken kitap videoları çekiyordun diğer kanalında. Seni izlediğimde çok heyecanlanmıştım. O sıralar bu kadar fazla kitap kanalı yoktu ve kitaplardan bahsederken senin hep gözlerin parlıyordu. Sanırım en çok da bu nedenle seni izlemeyi seviyordum. Yıllar içinde de hep bir şekilde takip ettim videolarını ve sen, yani özün, bu videonda bile aynı. Bilmiyorum, bunu yazmak istedim. Çünkü o zamanlar hissettiklerimle benzer şeyleri hissettim. Bu videonu aylar önce görmüştüm ama izlememişim. Neden bilmiyorum ama iyi ki şimdi izliyorum. İyi ki varsın Ecmel. Hep böyle ışıl ışıl kal ve anlat. Çünkü sanırım ne anlatırsan anlat, söylediklerinde kendimden parçalar buluyorum. Teşekkür ederim bu his için. 💜 Not: Sen de videonun yarısında bundan bahsetmişsin. :)
Kitap kanalını takip ederdim ve dört gözle beklerdim oraya video atmanı ama bu karakterdeki duruşunu da taktır ettim gerçekten. Bir insanın gerçekten istediği şeyleri yapabilmesi, içinden öyle geldiği için yapması ya da başkasının bunu dayatmaması çok güzel bir şey olsa gerek. Seni seviyorum Ecmel.💕
Izlemek de dinlemek de çok hoşuma gidiyo umarım etkilenen herkes kendine tat verecek güzel bir noktayı alır farkına varır ve mutlu olmaya devam eder tatlis
Tenis/keman mevzusunda yalnız olmadığımı hissettim, sorunun hep bende olduğunu düşünürdüm. Düşünce paylaşımlarınız çok değerli. Emekleriniz için teşekkürler 🙏🏻
ben de son zamanlarda bu konular üstüne biraz düşünüyorum. belki biliyosunuzdur bilmiyorum mihayli'nin bi kitabı var "akış: mutluluk bilimi" diye. insanın zaten kendisini kaptırdığı hobileri olduğunda, bundan geçimini ve ya herhangi başka bir çıkarı olmadığında esas mutluluğu yakaladığını, akışın mutluluk olduğunu anlatan bi kitaptı özetle. söylediklerin buna çıkıyor aslında, bi şeylerden zevk almak onu yapmak için yeterli olmalı. hayat vardığımız sonuçlardan ziyade günlerimizi geçiriken andan aldığımız keyifler neticede.
Bugün benim için iyi bir gün değildi, fazla kırgın hissederken "koşmak istemediğim maratonlar" başlıklı bir video geldi Ecmel'imden. Şimdi daha iyi hissedeceğim, ihtiyacım olduğu bir anda iyi geliyorsun. Teşekkür ederim, meleğim
kendi kelimesini her defasında doğru telaffuz etmen beni o kadar mutlu ediyor ki anlatamam... Yanlış telaffuz edilen kelimelerin başında gelen bu kelimeyi doğru telaffuz eden insanları görmek beni ÇOKK mutlu ediyor
Çok güzelsin Ecmel ❤️ seni yıllardır çok mutlu olarak izliyorum bizlere çok güzel bir enerji aşılıyorsun teşekkür ederim 🥺 umarım hep çok mutlu olursun
O kadar güzel konuşmuşsun ki ❤ O kadar mantıklı geldi ki. Hiç oturup bu açıdan düşünmemiştim. Geride bırakılan tenis dersleri, müzik dersleri... Gerçekten sadece sevdiğim için başlayıp korkudan, öğretmen baskısından, dersler sıkıntısından bıraktığım şeyler. Umarım bu videoyu gören herkes bu farkındalığa varır ve, we pick up where we left off ya 🥹 Yetişkin hayatımızda baskıdan, korkudan ve hırstan uzak nice hobiler ve keyifle kazandığımız skill'ler diliyorum bize ✨
küçükken topluluk önünde konuşmaktan şarkı söylemekten dans etmekten aşırı zevk alıyordum. sesim çok güzel olmadığı için çok dalga geçildi. daha üçüncü sınıftayken aşırı komik bir dans grubu kurmuştum ve sadece ulusal bayramlarda dandik okul gösterisinde çıkıyorduk ama onlar için yeterince güzel ve zayıf olmadığımdan veliler beni gruptan çıkardılar. benim de tüm hevesim söndü. şuan kendi başıma bile şarkı söylerken bir garip oluyorum. eğlenilmesi gereken konularda hırslı insan görünce de uzaklaşıyorum açıkçası. sen anlatırken de bir sinirlendim
Hırs konusunda o kadar haklısın ki.. Ünivesitedeyken Overwatch oynuyordum ve acaip hırslıydım 3 saat oynayacaksam başta 1 saat hedef ısınması falan yapıyordum yok metayı takip et kim bufflanmış kim nerflenmiş profesyonel maçları izle öğren falan 0 eğlenmeye başladığımı farkettim sanki full time işte çalışıyordum overwatch oynamak için fjdhasjfhds Şimdi 26 yaşındayım 1000 saat Apex legends oynadım ve bunun toplasan 100 saati ranked değildir ve çok mutluyum :D
Merhaba Ecmel, az önce kitaplığımı temizlerken İzmir Kitap Fuarında sana imzalattığım Erebos kitabına denk geldim. O zamanlarda da karikatüre merakın varmış sanırım :) Ondan vesile ile bu videonu izledim. O kadar bana beni anlatıyormuşsun gibi geldi ki, hayatımın gerçekten karmaşık bir evresindeyim. Herkesin benden beklentileri farklı, benim isteklerim ve beklentilerim farklı, yaptığım şeyler ise hepten farklı. Nefret ettiğim bir şehirde nefret ettiğim insanlarla zoraki bir bölüm okuyorum, bir yandan kendi ilgi alanlarımda profesyonelleşmek için deli zaman harcıyorum. Şu son bir bir buçuk aydır, panik atak ve ağlama krizlerinden hiçbir şey yapamaz oldum. Yurda her gelişimde "Sikerler böyle işi" diyerek odaya giriyorum. Yemin ederim bezdim. Senin videonu görmek beni bi nebze olsa da rahatlattı, kendime birazcık zaman verip cidden ne yapmak istediğime karar vereceğim. Ve senin de dediğin gibi, en iyisi olmama gerek yok. Ben mutlu olayım yeter. İyi ki varsın. ♥ Dip not : beynim çalışmıyor aşırı tutarsız ve daldan dala atlar biçimde yazmış olabilirim kanser olan arkadaşlardan özür diliyorum
Ecmel o kadar haklısın ki. Benim de başıma benzer bir olay geldi ve yazmak istedim. Ortaokul 7. sınıfta keman kursuna yazıldım. Ailem de çok teşvik etmişti babam da zaten profesyonel müzik aleti çalıyor fln. Neyse kursa başladık fln sonra kurs hocam birrden bire kursu bıraktı hamile olduğu için ve biz ortada kaldık. Küçük bir yerde de yaşıyoruz çok altarnetifimiz de yoktu. Neyse ben kendim devam etmeye çalıştım babam destek olmak istiyor falan ama onun çaldığı enstrüman degil sonuçta yani o da hakim değil. Ben de bıraktım. Sonra yıllar sonra 11 sınıfta tekrar kemana başlamak istediğime karar verdim. Bir çok kişi kaç sene sonra nasıl yapican enstrüman için erken baslaman gerekir vb laflar etti ama takmadım tekrar başladım. Çok hevesli bir şekilde gittim. Hocam bana o kadar ödev vermeye başladı ki ilk dersten itibaren günlük en az 3 saat çalışmam gerekiyordu. Benim öyle hızlı öğrenmek çok iyi çalmak gibi bir hedefim yoktu sadece hobi olarak öğrenmek istedim. Hocam da bunu biliyor. Bununla ilgili bir bölüm sevmeyeceğim, kariyer planlamiyorum. Kafamı dağıtmak ders çalışmak istemediğimde yaptığım, zorunlu hissetmediğim bir şeydi. O kadar bunalttı ki beni ödev konusunda ben kemanı tekrar bıraktım. Soğudum artık keman çalmaktan, elime bile almak istemiyorum. Halbuki ne kadar hevesliydim. Sadece biraz çalmak öğrenmek belki istediğim parçaları çalabilmek... Yani böyle bir amacım varken insanların çok iyi olmak zorundaymışım sanki konservatuvar ögrencisiymişim gibi enstrüman çalmamı beklemesi beni hobimden soğuttu. Keşke böyle olmasaydı.
Lütfen böyle videolar çek seni izlemek üniversite hayatımın güzel olacağını hissettiren yegane şeylerden biri motivasyon kanalı değilsin ama bana konuşman motivasyon veriyor gerçekten
10 yaşındayken koşmayı sevdiğim için atletizm kursuna gitmem hocanın turnuvaya sokmak için bizi yarıştırması. Benim kaybedişim ve kurstaki arkadaşlarımın kazanıp beni dışlamaları ve atletizmi bırakışım. Aynı şekilde voleybola giderken maçlarda stres yapıyorum deyip onuda bıraktım. Hoca beni aradığında stres yapıyorum diye ağlamıştım. Kötü zamanlardı. Şimdi hiç bir sporla uğraşmıyorum.
keman çalarken sırf mozart gibi klasik değil insanları eğlendirebileceğim şeyler çalmak istediğimi söylediğimde keman öğretmenim beni bıraktı. Bende malesef keman çalmayı bıraktım gerçekten insanların kendi başarı ve hırsları için yapamaycakları şey yok :(
küçükken keman kursu aldım, tenise gittik, kedim var, ajanda çıkarıyorum, takipçilerim var, 18 yaşında parayı kırabilirdim, ailem var, zart, zort, dsadnj alt metin bunlar kimse kusura bakmasın. gerçekten kalbime dokundu....
ha şunu derseniz de anlarım; senin algılayışında sorun var. evet, belki olabilir... ama inanın bunları (ya da videoda bahsedilenleri) daha farklı konuşabilirdik.
Ne zaman ecmeli izlesem hep aydınlanma yaşıyorum zor dönemden geçiyorum geçmişe baktığımda ne kadar çok haksızlık etmişim saçma sapan herşeyi düşünüp üzülmüşüm şimdi bakıyorumda gerek yokmuş çok pişmanım kendime bu haksızlığı nasıl yaptım insan kendine öz şefkatli davranmalıymış, eşimin ailesini ön plana atıp bizi geri plana atması ikimizdede çok ağır darbe bıraktı
Ortaokulda okulumun voleybol kursuna gidiyordum. Bu spordan aşırı keyif aldığımı fark edince daha çok profesyonel oynamak istedim ve takıma girmek için çalışmalara başlamıştım ama diğer arkadaşlarımdan hep bir adım gerideydim. Antrenörümün hırsı yüzünden hep daha çok yoruldum ve yedekte kaldığım zamanlar da oldu. O zamanlar ben voleybol oynamak istiyorum şuan neden yedek durumunda kenarda bekliyorum diye çok düşündüm ve takımdan ayrıldım. Belki de bu bir hataydı çünkü o zamandan sonra asla hobi olarak devam edemedim. Lgs sınavları, okul sınavları, corona derken bireysel bir şekilde sürdüremedim. Şuan en pişman olduğum şeydir keşke takıma girmeseydim, hobi olarak arkadaşlarımla oynasaydım diye. Çünkü haftasonları da kurs oluyordu ona devam edebilirdim. Hâlâ bir voleybol maçı izlediğimde gözlerim dolar, güzel yerlere gelen takım arkadaşlarımı gördükçe bı imrenirim. Annem hâlâ geç değil dese de şimdi de bazı sebepler yüzünden geri dönemiyorum voleybola.
bu videoyu izlerken çocukken asla gitmek istemediğim ama zorla gönderildiğim kurslar aklıma geldi. sen anlatınca kendimi gördüm ortaokulda arkadaşımla tenis kursuna gitmeye karar vermiştik, ilk defa oynadığımız için çok da iyi değildik daha sonrasında hoca bizi turnuvalara sokamayacağını anladığı için (amacımız gitmek değildi) bizi kurstan atmıştı. sonrasında çok üzülmüştüm bize öğretmek için bile çaba göstermemişti. özür dilerim doğuştan yetenekli olmadığım için :(
Müziğe bayılıyorum, 11 12 yaşımdan beri hep müzik aleti çalmak istedim ve 3 tane ayrı müzik aletini çalmaya başlayıp hep yarım bıraktım. Hocalarım da hep iyi olduğumu yeteneğimin olduğunu söylerlerdi. Ama gerek bendeki mükemmeliyetçilik yüzünden (bunu sen dedikten sonra fark ettim) gerekse maddi imkansızlıklar yüzünden hep yarım bıraktım. Bunu aşıp hayattaki en sevdiğim şey olan müziğe geri dönmeye çalışacağım. Teşekkür ederim Ecmel💛
Eskiden olduğu gibi kameranın karşısına geçip bir şeyler anlatmanı çok özlemişimmm. 5 yıldan fazla süredir seni takip eden biri olarak değişimini, gelişimini izlemek, fikirlerini dinlemek, söylediklerin üzerine düşünmek beni hep mutlu etti. İyi kiii 🎉❤
seninle şöyle karşılıklı kahve içerek bir şeyler konuşsak ben o masadan bambaşka biri olarak kalkarmışım gibi hissediyorum. aynı şeyi namjoon'u düşününce de hissediyorum 🥺 söyleyecek anlatacak çok şeyim var ama hiçbirini buraya yazmayacağım. sadece demek istiyorum ki umarım kendimden memnun olacağım zamana çabucak ulaşırım ve umarım bir an önce ay dede'ye verdiğim sözü tutabilirim. seni seviyorum ecmel umarım hep huzurlu olursun 💖💖
15:32 2023 ile beraber 10 yıldır yüzme yapıyorum, profesyonelim ve milli takım seçmelerine gidebilirim fln. Ancak artık istemiyorum. Yüzmekten bıktım. Geçen sene geçici olarak bırakmıştım ancak ailemin yaptığı ‘baskı’ sebebiyle tekrar başladım. Ve şunu fark ettim: ilk geçen sen bıraktığımda istemediğim şey o rekabet o acımasızlığın bana fazla gelmeye başlamasaydı. Artık antrenman için bile havuza gitmek, o suya girmek istemiyorum. Ruhumu yıprattığını çok farkındayım ancak aileme söyleyemiyorum. Ve biraz daha devam edersem artık havuz suyu görmek bile istemeyeceğim. Okuldaki rehberlik hocam ile konuştum eğer rahat hissedersem onunla beraber söyleyebileceğimi söyledi. En yakın zamanda aileme söylemek istiyorum. Hadi hayırlısı.
Keske diyorum keşke ailem bilinçli olsaydı da bana küçükken keman öğrenme şansı sunsaydı su an böyle olmasaydı. Üç yıldır keman çalıyorum, yetmedi, yetmiyor, yetmeyecek. Yaşıtlarım sular gibi çalarken ben küçük şeyleri yeni öğrenmekten yoruldum. Hep geç kalıyorum. 19 yaşındayım ve 17 yaşımdan beri üniversite sınavına giriyorum. Hep karşıma engel çıkıyor, yaralaniyorum , sekreter yanlış gün veriyor. Ben neden olmadığını düşüne düşüne artık yapamiyorum. Kemandan uzaklaştım. Babam öte yandan hala giremedin mi diyor. Ya beni küçükken başlattınız da benim mi haberim yok. Herkes basaramiyormusum gibi davraniyo halbuki ben çok çalışıyorum çok şey yapıyorum. Görmüyorlar. Çok yoruldum bu maratondan. Ben yarış atı degilim ki.
ailen seni köşeye attığı çeyrek altın gibi yatırım olarak görüyor ve bu değerlenmeyecek mi hadi amk moduna giriyor. ama emin ol bu yaşta bu yapılır diye kalıplar yok. DAHA KAÇ YAŞINDASIN KAN SEN? yuvarlama 20 diyelim. öleceğin yaş kaç? 70 belki 80. sence önünde kocccaman 50-60 yıl varken geç kalmış hissetmek mantıklı mı? çevrendeki insanlar tam tersini hissettiriyor olabilir ama buradaki sorun sen değilsin çevren. 💕💕
