Bir gün gelir de unuturmuş insan en sevdiği hatıraları bile… Bari sen her gece yorgun sesiyle, saat on ikiyi vurduğu zaman, beni unutma çünkü ben her gece o saatlerde, seni yaşar ve seni düşünürüm… 🖤🌙🍂
Cebinden küçük bir not defteri ve bir kalem çıkarttı..Bir daha seyretti artık güneşi koynuna alan akşamı. Nehrin akışına kulak verdi bir kere daha . Sonra tüm yokluğunu yükledi siyah kapaklı küçük deftere. Nerden başlamalıydı? Zihnindeki kelimelerden hangi birini yakalamalıydı seçemedi... kalemin yazacağı ilk kelimeyi merak etti ,sadece ilk başlangıç için eliyle usulca hareket ettirdi.. Bir "G" harfi yazdı kalem! Yazacakları henüz belirdi gözünde... "Gitme" Ne lüzum vardı böyle bir başlığa? Kim gelmişti ki giden kim olsun..! Belli ki bu yazılan "git-mek" fiilinin olumsuz şeklini ifade eden bir kelime değildi sadece.. Bu artık gırtlağına yapışmış son bir nefesin harcandığı ilk yalvarıştı, ilk yakarış../ Bu gitmeyi niyetli bir Sevgili'nin ardı sıra çaresiz uzanan elin çığlığıydı. .../
Gidenler oldu kendine kaybolanlar oldu kendini kaybedenler geceyi ölüme teslim edenlerde oldu yaşamaktan bıkanlar oldu kendinden kopanlar neler oldu neler biri gitti her şey bitti haberi olmayan habersiz sana söylüyorum artık git benden
