Part 1: De constante zoektocht naar een kick
“Ik stal op 5jarige leeftijd al kaartjes in een bloemenwinkel. De nood aan een rush, naar prikkels was toen al groot.”
Ik ben Kwinten, 36 jaar en woon in Gent. Ik groeide op aan het Rabot, een wijk in de ring rond Gent, in een doorsnee gezin. Mijn mama werkte parttime en mijn papa was lang zelfstandig koeltechnieker. En ik heb ook een oudere broer, Maarten. Mijn mama was vrij veel thuis, zijn papa net iets minder. We kwamen nooit iets tekort. 1 keer per jaar gingen we op vakantie naar Spanje, een standaard zwembadvakantie. Er was toen al sprake van Kwinten die op zoek was naar een rush, naar prikkels. Ik kan me herinneren dat ik op 5jarige leeftijd in een bloemenwinkel kaartjes gestolen had. Ik voelde een drang om dat in mijn zakken te steken. Toen ik thuiskwam, zaten mijn zakken vol en mijn mama had ze gevonden.
“Ik werd zwaar gepest, voelde mij alleen en vond een toevlucht in drugs.”
Doorheen het lager onderwijs, zat ik altijd bij de slimste, ik moest nooit studeren, nooit iets doen. Ik doorliep mijn lager school met 2 vingers in de neus. Waardoor ik besliste in het 1ste middelbaar Latijn te kiezen. Maar dat werd een mottig jaar. Ik zat in mijn gabberfase, kaalgeschoren, bomber jackets, Buffalo schoenen, petje omgevouwen. Zo ging ik naar Latijn in het 1ste middelbaar. Redelijk a-typisch. Ik werd het slachtoffer van zware pesterijen, verbaal en fysiek. Mijn test die ik doorgaf, werd verfrommeld, taken werden verfrommeld. Kwinten had nooit zijn taak afgegeven en kreeg een 0. Ik begon meer tijd door te brengen in mijn buurt, met veel oudere gasten. Er werd cannabis gerookt op het speelpleintje. Ik rookte toen en het duurde niet lang voor ik ook cannabis probeerde. Ik was alleen en zocht toenadering. Dat schooljaar, trok ik op met de gasten uit de buurt en de drang naar sensatie, die ik al heel mijn leven meedroeg, kreeg meerwaarde. Ik durfde dingen die anderen niet durfde en daardoor kreeg ik een plaats in de groep. Dat beviel me wel.
“Om aan geld te geraken, perste ik mensen af. Daarna deed ik het voor de kick. Het werd gevaarlijk.”
Hoe meer ik met die gasten optrok, hoe meer ik begon te gebruiken. Financieel begon dat ook te wegen, ik kwam met mijn zakgeld niet toe en kwam in de criminaliteit terecht. Ik besefte dat ik veel lef had en vond een rush in het bestelen van mensen, ik perste ze af. Daar haalde ik voldoening uit. Het ging me op den duur niet meer om het geld, maar om de daad. En dat gekoppeld met gebruik, dat escaleerde op een bepaald moment. Het werd gevaarlijk. Ik moest constant de dans met het gerecht ontwijken en liep constant op de rand. Ik vergelijk het vaak met een kaartenhuisje. Ik bouwde een kaartenhuis van leugens dat hoger en hoger werd en dus ook complexer. Als er af en toe een kaartje werd weggehaald, kwam de structuur in het gedrang en ik werd goed in kaartjes terugsteken. Het is een metafoor die ik veel gebruik. Mijn gedrag op school ging van kwaad naar erger. Er waren vechtpartijen op de speelplaats, mijn ouders werden gecontacteerd. Het escaleerde. Toen ik 15 was, gaf de school aan dat het genoeg was. Ik wam terecht in het Sint-Paulusinstituut aan het station in Gent. Ik kende er niemand, moest opnieuw beginnen. Ik kwam uit een milieu waar reputatie heel belangrijk is, waar de positie op de ladder telt. Ik voelde de nood om die positie te tonen op school. De 1ste schooldag, stond ik op 100 meter van de schoolpoort een joint te roken. Ik wou me uiten, tonen dat ik me van niets iets aantrek en dat ik gevaarlijk was. Ik wou dat mensen schrik hadden van mij. Want als ze schrik hebben, gaan ze je niet pesten. Nu kijk ik erop terug en dat is het coping mechanische dat ik gecreëerd heb de voorbije jaren. Maar het werkte toen. Never change a winning team.
15 июл 2024
