Latarnię morską w tym miejscu uruchomiono po raz pierwszy pod koniec grudnia 1900. Wieża latarni ma 23 metry wysokości i wybudowana została na klifie, dzięki czemu jej światło znajdowało się na wysokości się 90 metrów nad poziomem morza i było widoczne w promieniu 40-42 km. Konstrukcja została wybudowana około 200 metrów od brzegu na trawiastym terenie. Otoczono ją początkowo ogrodami, jednak problemem okazał się wiatr, który w tym miejscu sukcesywnie usypywał wydmę zasłaniającą budynek latarni. W latach 60. XX wieku światła latarni nie było już widać za wydmami. Regularne usuwanie piasku okazało się na dłuższą metę nieefektywne i w roku 1968 latarnię wyłączono z użytku.
Kolejnym problemem okazała się erozja klifu. Z każdym rokiem morze coraz głębiej wgryzało się w ląd i wydma z latarnią coraz bardziej zbliżała się ku przepaści. W 2019 roku latarnia została przesunięta i znajduje się teraz w bezpiecznej odległości od morza.
Aby uratować latarnię w 2019 postanowiono przesunąć ją o około 80 metrów w głąb lądu. Podstawę latarni objęto konstrukcją z metalowych belek umieszczonych na szynach. Następnie całość ważącą około 750 ton bardzo powoli odsunięto od morza.
Na uratowanie latarni wydano w przeliczeniu około 3 mln złotych. Mimo, że latarnia jest od 2002 roku oficjalnie zamknięta dla ruchu turystycznego nie ma najmniejszego problemu, aby wejść do środka i po schodach udać się na platformę widokową. Wieża i okoliczne wydmy przyciągają około 250 tys. turystów rocznie.
@podroznikzprzypadku9554
5 окт 2024
