Hoi Claire, bedankt voor jouw getuigenis. Zelf heb ik (°1992) een Colombiaanse moeder en een Vlaamse vader. Ik begrijp dat zulke situaties onprettig kunnen aanvoelen maar toch vind ik dat velen zich zeer snel op hun tenen getrapt voelen. Naar mijn mening had die mevrouw geen kwade intenties en wist ze gewoon niet hoe ze daar (fatsoenlijk) op moest reageren. Als ik vroeger op school moest vertellen waar mijn moeder vandaan kwam werd ik in sommige gevallen zelfs geassocieerd met mogelijke drugshandelaar of gangster. Je moet je daar gewoon niet teveel van aantrekken en met de nodige humor door het leven gaan. We zijn tenslotte niet zo verdeeld als wij denken. Spijtig genoeg lijkt het erop dat we verdeelder zijn dan ooit tevoren, met name door de specifieke aandacht voor politieke correctheid. Een mens is van nature immers een rebel. Lig daar gewoon niet teveel van wakker en blijf steeds jezelf.
"Dus ik ben zowel Taiwanees als Vlaming..." Hmm... Tenzij ge de Taiwanese nationaliteit hebt zijt ge niet Taiwanees, en de Vlaamse nationaliteit bestaat niet. Is er dan een verschil tussen een Vlaming en aan Waal? Buiten de taal die ze spreken? Beiden hebben de Belgische nationaliteit. Wat als we mekaar nu niet eens in hokjes zouden steken? En mekaar gewoon als zijnde mens zouden zien? Nationaliteit heeft wel z'n nut in de wereld waarin we leven, omwille van administratie enz, maar los daarvan, au fond zijn ze allemaal hetzelfde. Cultuur? Een cultuurverschil is niet meer dan een meningsverschil met de mens die naast u op café zit. En taal? Ook al gebruiken we andere klanken en woorden, uiteindelijk begrijpen we mekaar maar al te goed. En sorry, wil niets afdoen aan dit filmpje, maar tjah, als ge af wilt van racisme, dan moet gewoon ook erkennen dat er geen onderverdeling bestaat tussen mensen. Beter had dus geweest: "Dus ik ben mens, en ik identificeer mij ook zo." ;)
