Hey Giel, niet zo bescheiden over jezelf. Jij mag echt zo trots op jezelf zijn dat je dit allemaal doet. Prachtige gesprekken, goeie tips en met volle overgave neergezet. Ik ben trots op je! En dankbaar dat ik het horen mag/kan❤️
Super toffe podcast! Ik heb ook nog moeite met t bevatten van t quantum veld en deze podcast maakt het wat duidelijker en beter te bevatten. Dank je wel!
Indd weer erg inspired, erg prettig dat het wordt verwoordt in hoe ik me voel, haal erg veel uit jullie podcasts, en indd ga hier vooral mee door, licht en liefde gewenst 🤙🏻🙏🏻👌🏼👀💯🐷
Hoi Giel, je zei "Kinderen die vragen worden overgeslagen", mijn vader voegde er altijd aan toe "Kinderen die zwijgen zullen ook niks krijgen" Andere insteek🤗
Op 1.07.36 zegt Giel dat affirmaties feitelijk voortkomen uit gebrek. Je kunt ze inderdaad "opzeggen" vanuit de wens om iets te krijgen wat je meent niet te hebben. In principe zijn affirmaties 'bevestigingen' . Effectiever werken ze, wanneer ze geuit worden vanuit dankbaarheid voor het feit, dat alles wat je wenst er al is. Je bent en hebt wat je denkt wat je bent en hebt. Wat je gelooft is waar.(Totdat je het niet meer gelooft)
Vraagje. Rond de 50ste minuut gaat Chiel staan en dan hoor ik iets wat op vingerknippen lijkt. Doet Linda dat, of gebeurt dat buiten de schermen om? Bij voorbaat dank alvast. Mooi interview. x EDIT: never mind, ik zag het 'r zojuist doen :)
Hopelessly devoted to you ... die song klinkt in mijn hoofd en het gaat over mijn KNAP-team ... de ZES van Antwerpen ... Het begon eergisteren met de Cogels Osy lei, daar heb ik op een blauwe maandag gewoond, in de 68, op de etage waar het beeld van Sint Jozef staat ... men kiest zich niet altijd een leven en mensen mogen gerust weten dat het water vaak aan mijn lippen gestaan heeft, maar iets in mij zei dat ik door moest zetten - ooit zou het tij keren en zou ik antwoorden krijgen op de vragen Waarom en Waarom ik. Gisteren kreeg ik een bericht van linkedin - dat Liesbeth al 12 jaar voor de WPG uitgeverij werkt, die was eerst ook hier, op de Mechelse Steenweg (in Berchem heet die Grote Steenweg en de Belpairestraat komt erop uit) en 'toevallig' werkte Liesbeth daar, een ex van mijn broer. Er zijn twee schoonzussen, waar ik voor gekozen had, mocht ik dat kunnen, Bie D. en Liesbeth C en beiden waren bevriend met Johan, mijn schoonbroer - het netwerk sluit als een mantel rond mijn identiteit - ik heb nergens over gelogen, maar wist niet waar die verziekte tegenwerking vandaan kwam. Dat men Liesbeth uit de kast haalde, vertelt me iets wat zij niet hardop durven zeggen - ze hebben zich schromelijk in mij en de situatie vergist en hopen nu de zaak te redden op een al even verziekte manier. Ik breng iets terug uit de vergetelheid, iets dat ons 500 jaar in de verkeerde richting geduwd heeft en dat gaat over religie, wat natuurlijk op zich al een beladen onderwerp is. We moeten geloven dat die gereformeerden voor een goed doel streden, maar eigenlijk hebben ze van de renaissance een doodgeboren kind gemaakt, want de katharen leefden in vrede met elkaar en hadden een heel eigen rechtssysteem dat veel eerlijker was dan dat, wat we nu hebben. Ik heb alle watertjes doorzwommen en weet dat we vaker doen alsof we het weten, dan dat we echt iets van waarde in de mand leggen. Om het niet te ingewikkeld te maken, kijk ik naar de laatste 121 jaar - mijn grootouders zijn respectievelijk in 1900, 1901 (2) en 1904 geboren. Ik weet zeker dat het mijn peetmeter was, Isabella Vingerhoets, aan mijn vader gevraagd heeft om me Katherina Isabella te noemen, mijn zus kreeg de naam, die mijn moeder voor mij gekozen had, Kristin, ook al was ze zeker dat het een Erik zou worden. We geloven geen feiten, maar verhalen en als men LOGICA als basis neemt, dan kunnen we heel wat verhalen weer overboord gooien - dat, wat ik vertel is de real thing en ik ga niet liegen om sommige mensen een plezier te doen, want ik zie de hele wereld en zij alleen hun eigenbelang. Omdat het onmogelijk is om al die borden draaiende te houden, stel ik voor dat ik carte blanche krijg waar het gaat over mijn leven, Het Huwelijk van de Leeuwenkoning en de Bijenkoningin zou een tipje van de sluier kunnen oplichten en het voordeel is, dat ik zelf een grote liefhebber van bijzondere verhalen ben. Ik kon me alleen staande houden als ik weer gewoon Karen was, de dochter van Lode en Rosa, de zus van Wilfried en Kristin en de moeder van Yoshi, Kyrina en Ymre ... ik HOU met hart en ziel van deze mensen en wilde hen vertellen dat ik geen aandeel had in de ellende, waar men mij deel van gemaakt had. In plaats van op alles te reageren, ging ik observeren en registreren en je gelooft niet hoe smerig men het heeft uitgespeeld, want er was geen enkele reden om me het zwijgen op te leggen - ik had de kennis, die we nu nodig hebben om andere beslissingen te nemen dan we gewend zijn. Het gesprek met Kaey ging over een voorstel van hem - waarom halen we Liesbeth niet terug en geven we haar De Klaproos, het is misschien kleinschaliger dan WPG, maar zal de allure hebben van een exquise restaurant. Ik werd overal op een hooghartig toontje weggestuurd, waardoor zij het contact met mij verbroken hebben en het is waar dat ik geen tweede viool wil spelen, maar dat betekent deze keer niet dat ik me groter maak dan ik ben. De Cogels Osy lei is gebouwd om mij een warm welkom te heten, ik zwans niet en het verschil met hoe men mijn behandeld heeft kan niet groter zijn, maar voor mij is dat niet eens zo slecht, want in dat geval had men gewoon teveel van mij verwacht en ik ben ook maar een gewone vrouw met een lichaam dat sterfelijk is. In plaats van alles maar te gaan invullen, kunnen we ook aan de mensen vragen hoe zij het beleefd hebben - iedereen die NU leeft is part of the programm en door gewoon te vertellen wie ik ben en hoe absurd het is om zoiets belangrijk aan mij te geven (waardoor is wel verplicht was om SAMEN te werken), leren de mensen tenminste dat het altijd klein begint - we kunnen ook kiezen op het NIET te laten escaleren. Mijn naam is uniek, maar 1 Karen Kiebooms OOIT en ik maak hem nog unieker - *Karen Kaisa Kiebooms* - met Kaisa als Katherina + Isabella en Karen voor de 'vrienden'. Ik hoop in stilte dat Liesbeth niet eens moet twijfelen, want dan kan ik aan haar vertellen hoe belangrijk zij geweest is voor mij, want ik leefde in een veilig coconnetje en zou daardoor geen weerstand creëren voor als het zwaarder werd. Ik begin MENSEN te missen, met wie ik kan 'klappen', zonder dat er consequenties aan verbonden zijn, elk leven - ooit geleefd of nog te leven - is een uniek verhaal en zo spelen we allemaal de hoofdrol in onze eigen film ...
