Martin van Waardenberg: De metro (afl.7 Taalgehannes) 

Daarom hebben metrostations in Oekraïne (en vast menig ander Oost-Europees land) naast namen ook nummers (in Kiëv volgens mij 3 cijfers: het eerste geeft de lijn aan, de laatste twee geven het station aan). Nummers zijn gemakkelijker voor mensen die niet kunnen lezen of schrijven. Best raar eigenlijk dat we dat in Nederland niet doen. Volgens mij is dyscalculie niet zozeer een probleem met hoofdrekenen, als wel moeite hebben met cijfers in het algemeen ;) Ik kan het weten, ik heb het in een lichte mate. Voldoende om er in het dagelijks leven amper last van te hebben (hoofdrekenen gaat me best aardig af), maar het aflezen van een analoge multimeter kost me op m'n werk meestal een extra stuk meetgereedschap om zeker te zijn van de waarde die ik meet. Op m'n vorige werk resulteerde het nog wel eens in het afknippen van een te kleine plaat kunststof. Ik weet al een hele tijd dat ik goed op moet letten als ik de lengte die een rolmaat aangeeft af moet lezen (als ik 584 millimeter zie, is er een aardige kans dat ik 548 mm knip, de vier komt in de uitspraak namelijk eerder dan de 8). Gelukkig is de voertaal Engels op m'n huidige werk en kunnen dat soort vergissingen niet meer voor komen ;)

Heb zelf ook dyscalculie. Het voordeel is wel dat je eigenlijk toch altijd een rekenmachine op zak hebt (telefoon) Daarnaast heb ik het sws eigenlijk best wel weinig nodig. Als ik moeite had gehad met lezen dan zou ik een schermlezer op m'n telefoon gebruiken. Dan kun je alle tekst gewoon laten voorlezen. Niet heel practisch maar het zorgt er wel voor dat je niet afhankelijk bent van anderen.