Mijn Verhaal Over: AUTISME 

Omdat er van meisjes en vrouwen meer verwacht wordt dat ze zich sociaal aanpassen aan de maatschappij.... dat ze zorgzaam zijn en behulpzaam e.d. dit soort eigenschappen worden veel meer van meisjes verwacht dan van jongens... als jongens bepaald gedrag vertonen wat zogezegd niet helemaal past bij het beeld van hoe ze zich zouden moeten gedragen qua sociale omgang e.d. valt dat vaak veel eerder op. Ik spreek uit eigen ervaring. Ik was zelf 24 toen ik mijn diagnose autisme kreeg. Als jong meisje deed ik gewoon alles na wat ik zag om me heen. Maar mijn gedragingen kwamen niet vanuit mijzelf. En eigenlijk nog steeds niet. Ik gedraag me nu op een sociaal redelijk wenselijke manier omdat dat me aangeleerd is, voor gedaan. Ik kopieer eigenlijk bijna alles. Het kan ook nog er mee temaken hebben dat het niet snel opvalt omdat je omgeving het niet echt in de gaten heeft. Ik kom uut een groot gezin, moeder had de handen vol aan alle kinderen, mijn klas op de basisschool zaten minstens 30 kinderen waarvan 4 jongens al veel gedragsproblemen gaven in de klas... tja ik als (op het oog) rustig meisje, viel niet echt op....

Heel herkenbaar! Ik ben op mijn 3e gediagnosticeerd. Ik ben nu 38. Dit was in de jaren 80. Nu ben ik zo ver dat ik mijn verhaal doe op mijn RU-vid kanaal, tv en radio!

De expert vertelde dat het een ontwikkelingsstoornis is. Is dat wel zo? Ik vermoed eerder dat het afwijkende eigenschappen oplevert. Afwijkende eigenschappen zijn in de evolutieleer juist vaak nieuwe richtingen in de ontwikkeling van de species !