Τραγούδι από τα λίγα που αντιπροσωπεύουν την αρχαία Ελληνική μυθολογία. Βαθιά λογοτεχνική ποιότητα του Άλκη Αλκαίου και αποθεωτική μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου. Μοναδική η συγκεκριμένη ερμηνεία από Αδαμαντίδη, Μπάση και Μητροπάνο.
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις τις ώρες που αγριεύει η βροχή στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου σου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ σκούριασε το κλειδί του παραδείσου Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη και την τρελή σου κυνηγάει σκιά πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι
***CANCIÓN DE AMOR *** Con una piragua te vas y vuelves en las horas que la lluvia arrecia zarpas hacia la tierra de los visigodos y te fascinan los jardines colgantes pero lentamente recortas tus alas. El salitre cubre tu cuerpo desnudo te traje agua dulce de Delfos dijiste que tu vida podría cortarse en dos y antes de que yo pudiera negarlo tres veces se oxidó la llave del paraíso. La caravana corre en medio del polvo y quiere cazar tu sombra alocada ¿Cómo calmar al pensamiento con una sábana? ¿Cómo sujetar al Mediterráneo con cuerdas? Amor, a la que llamábamos Antígona. ¿Qué anochecer se ha llevado tu luz? ¿Y en qué galaxia te encontraré? Esto es Ática, una cantera gris y yo un campo de tiro barato donde se entrenan, blasfemando, soldados extranjeros. ************************************* Es un hermoso poema, pero con una dificultad de comprensión para lectores no griegos. Está lleno de imágenes, metáforas y símbolos que deben ser interpretados. Supongo que los griegos conocen las claves para descifrar lo que el poeta quiere transmitir. Creo que es una canción de amor a Grecia, a la patria amada y odiada a la vez, a su historia reciente y pasada, a la belleza de su arte y su paisaje y al dolor de sus gentes. A esa patria que ha sufrido tanto y que como el Ave Fénix renace de sus cenizas una y otra vez.
