Bir nefes aldı o gün toprak,
Sonsuzluğa uzanan bir damar açıldı sessizce.
Bu damar, nehrin suyundan değil,
Ellerine gömülen topraklardan içti kudretini.
Bir ulusun kalbinde yürüyen o damar,
Adını taşırdı: Mustafa Kemal.
Ne zaman bir bayrak rüzgâra değse,
O damar titrer, sesi yankılanırdı dağların derinliklerinde.
Bir milletin sesi, o damarın içinden doğardı.
Ne bir tabanca ne de bir kurşundu gücü,
Yalnızca bakışıyla eğdi ufukları,
Ve ufuklar, onun adını altın harflerle yazdı.
Geceye dokunan bir eldi onunki,
Karanlığa cesaretle inen bir adım,
Her adımında daha da büyüyen bir boşluk,
Ama o boşlukta hep bir umut yeşerirdi.
Zaman, onun gölgesinde eğildi.
Bir çağ değil, çağlar ondan doğdu.
Ayak sesleri, kayaların içinde yankı bulan bir ateşti.
Her kıvılcımı, bir ulusu ayağa kaldırdı.
Diz çökmedi hiçbir toprak,
Çünkü onun ayak izlerinde saklıydı güneşin ilk doğuşu.
Onun gözlerinde mavi bir deniz vardı,
Ama o deniz, hiçbir haritada yer bulamayan bir ülkeydi.
Biz o ülkeyi, onun bakışında yeniden keşfettik.
Her asker, onun gölgesine sığındığında,
Göğsündeki kurşunlar, vatanın damarlarında eriyip
Birer zafer türküsüne dönüşürdü.
O toprak, ona borçluydu her nefesini,
Her baharda açan çiçekleri,
Her savaşta susan kılıçları.
Bir kelimeyle dönerdi dünya onunla,
Ve o kelimeydi vatanın adı.
Savaş meydanlarında değil,
Zamanın kıvrımlarında kazanıldı zafer.
Ve o zafer, adını bir mermiyle değil,
Gözlerindeki umuda dokunan bir bakışla yazdı.
Her nesil, o damarın izinde yürür şimdi,
Kanın içinden geçen bir zaman gibi.
Ve biz biliriz ki,
Her adım, Mustafa Kemal’in adıdır.
Zaman, damarlarımızda onunla akar,
Ve her doğan güneş, onun sonsuzluğudur.
#mustafakemalatatürk #şiir
11 сен 2024
