Dodatkowo w języku polskim używamy liter występującym w języku polskim na przykład "ż". Nie robimy podwójnych spacji, nie dajemy spacji przed zamknięciem cudzysłowu, nie dajemy spacji przed kropką.
@@The123Adrian Litery występujące w języku polskim (i w innych alfabetach używających znaków graficznych dodawanych do liter) nazywamy znakami diakrytycznymi lub literami diakrytyzowanymi. Nie dajemy spacji również przed przecinkiem.
Ignacy jesteś skromną osobą .Pięknie mowisz po polsku . Uważam że to jest urocze słuchać obcokrajowca , bardzo lubię Twoje filmiki . Podziwiam za pasję do gramatyki .
Ignacy, oczywiście rodowity Polak usłyszy, że nie jesteś Polakiem, jednak możesz być o swoją znajomość języka polskiego spokojny. Mówisz bardzo wyraźnie i zrozumiale. Na dodatek masz bardzo bogate słownictwo. Wydaje mi się, że pewne kwestie są nie do przeskoczenia. Jak zapewne wiesz, krtań i struny głosowe u dziecka rozwijają się trochę inaczej w zależności od tego jakim mówi ono językiem. Dzieci dwu, lub wielojęzyczne, które mają stały kontakt ze znanymi sobie językami od najmłodszych lat, wykształcają umiejętność perfekcyjnego posługiwania się nimi. Natomiast osoby, które nauczyły się jakiegoś języka, będąc już dorosłym nigdy nie będą brzmieć jak "native speaker". No może z wyjątkiem języków należących do tej samej grupy, w których sposób korzystania z fonemów jest albo taki sam, albo bardzo podobny. Gdy oglądam Twoje materiały, zwracam uwagę na jedną rzecz. Mimo bardzo dobrej wymowy, wyraźnie widać, że praca Twojej krtani i sposób układania ust różni się od tego w jaki sposób robią to Polacy. Jak już wspomniałem, problemem jest tu oprócz cech nabytych biologia. :-) Pozdrawiam serdecznie. Najbardziej dla mnie słyszalną różnicą jeśli chcesz wiedzieć jest sposób wymawiania przez Ciebie litery "u".
Adaptowanie obcych dźwięków do bardziej swojskich w moim przypadku polegało na słyszeniu polskiego W tam, gdzie Japończycy wymawiają Ł.Być może współwinne temu zjawisku były napisy towarzyszące filmom, czy piosenkom w romaji.
Za stary jestem na naukę japońskiego, choć rodzony mój brat opracował swoją własną metodę nauki tego języka i przygotował materiały. Ale i tak ciekawie Pana Ignacego się słucha. Dzięki!
Panie Ignacy, jak zwykle znakomity materiał; szczególnie dla kogoś, kto próbuje zabrać się za naukę japońskiego. Faktycznie z większością wymienionych przez Pana fonemów mam mniejsze lub większe kłopoty przy wymowie, zwłaszcza z tym nieszczęsnym „n” w „han’en” (a jak już jesteśmy przy tym słowie, to słuchając materiału nie zrozumiałem na początku, o jaki polski wyraz chodzi 😅; gdyby wybrał Pan „półkole”, to bym od razu załapał, ale w „półkręgu” brakowało mi „o” 😊, więc mój mózg się zaciął). Pozostając wiernym słuchaczem proszę o więcej!
Miałem koleżankę (penpall) z którą pisaliśmy wiele lat, na imię ma Kyoko. Spotkaliśmy się kiedy ona była na wycieczce w Europie. W Japonii wtedy mieszkała w Minamidaira Hino City Tokyo :) Jej adres pamiętam do teraz.. Bardzo się lubiliśmy, mam setki kopert z listami od niej. Pozdrawiam Cię Ignacy. Twój Polski jest świetny!
Wyrazy typu ''polski'', ''japoński'', ''zuluski'' w środku zdania piszemy małą literą, bo to zwykłe przymiotniki. Ignacy o tym wie, Ty nie. 🙄 Edit: Angielski wyraz ''penpal'' piszemy z jednym ''l'' na końcu.
Jakże miło znów spotkać Geniusza językowego Gratuluję z okazji zawarcia związku małżeńskiego! Jeśli dobrze zrozumiałam, ożenił się Pan z Polką, wiem, że miał Pan narzeczoną Polkę. Chciałabym wiedzieć, czy pracuje Pan na japonistyce czy na polonistyce. Gorąco pozdrawiam. Miłośniczka jęz. japońskiego( po 80 ce) Grażyna
Jest takie polskie przekleństwo z "r" w środku i to jest najlepsze słowo do rozpoznania czy ktoś się w Polsce urodził i zna polski jako język ojczysty czy ktoś polskiego się nauczył. Świetnie to widać w filmach i grach jak chcę podkreślić, że jakaś postać jest polakiem i wtedy na ekranie pada koślawe "kurwa". To słowo ma tyle zastosowań i jest tak wryte w naszą kulturę - że na podstawie właśnie tego "r" w środku idzie rozpoznać czy, ktoś jest zdenerwowany, zdezorientowany czy w radosnej euforii. Ludzie oczywiście nie myślą o tym jak mówią - to takie naturalne jest dla nas. I ok wulgaryzm - ale on tak pięknie jest stosowany przez niektórych ludzi ,że można wybaczyć ten brzydki wyraz w zdaniu. Myślę, że w swojej karierze w Polsce już nie raz się o tym przekonałeś.
W starosłowiańskim wymowa, tak jak mówisz na początku o japońskim, była kluczowa. Tak jak to ma miejsce w chińskim np. Ale z czasem znaleźliśmy inne łatwiejsze sposoby ;) W rosyjskim też to funkcjonuje chociaż nie tak znacznie jak na dalekim wschodzie.
Japońskie r i n są obłędnie trudne do naśladowania! Bardzo dziękuję za wskazówkę, że "rya" ma brzmieć tak samo krótko jak "ra". To bardzo pomocne! Zastanawia mnie jeszcze partykuła "が", której nigdy nie rozpoznaję ze słuchu. To chyba nie jest polskie "g". Zawsze się domyślam z kontekstu, że skoro to nie jest "は", to musi być "が", ale wcale nie słyszę "ga"...
Tak, Ga czesto brzmi jak nosowe Na ale nie musi, niektorzy mowia to twardo jak polskie ga, szczegolnie ci ktorzy wolniej mowia. Japonski ma, niestety dla uczacych sie, bardzo duzo akcentow. Niektorzy Hito 人 wymawiają śto z ś podobnym do niemieckiego ich (iś). Znowuż, nigdy to nie jest twarde polskie hi, ale czasem mówią to blizej polskiemu hi, a czasem niemieckiemu ch(ś )
Drogi Ignacy: Twój polski jest niesamowity! Jeżeli przez Twoją skromność trudno Ci to przyjąć jako komplement, to przyjmij to jako fakt. Podejżewam, że Twój współczynnik IQ jest poza skalą normalnie przyjętych wartości. POZDROWIENIA! :)
Świetnie wszystko wytłumaczyłeś i porównałeś, myślę, że większość głosek nie jest trudna dla nas do wypowiadania poza bezdotykowym nosowym "n" i akcentem tonicznym, pozdrawiam
O nie, akcent toniczny jest dla mnie trudny. Ale już wymowa krótkich i długich głosek jest prosta. Różnicę między wydłużeniem, jak w przypadku torii vs tori a podwojeniem jak w przypadku ita i itta, jest mi akurat dobrze znana. Wydłużenie zapisuje się długą kreską (oraz w transliteracji także często z kreską nad samogłoską), zaś podwojenie to małe tsu, sugerujące właśnie podwojenie spółgłoski i tu w transliteracji zwyczajnie się zapisuje podwójnie spółgłoskę, po której małe tsu występuje. O, czekaj. O tej pauzie to nie wiedziałem. Znaczy, wiedziałem, ale nie tak, że byłbym w stanie to wyjaśnić. Słyszałem tę pauzę i nawet wymawiałem to w podobny sposób, ale nie byłem tego świadom. Człowieku. Brzmisz po polsku bardzo dobrze! Słychać, że jesteś Japończykiem, ale mówisz tak zrozumiale, że bez problemu wiem, o czytm mówisz. Znam osoby obcojęzyczne, które żyją w Polsce i wciąż nie wymawiają wszystkiego tak dobrze jak Ty. Może to różnica językowa (np. Francuz), ale tak czy siak. Mówisz bardzo dobrze po polsku. RU-vid polecił mi Twój inny filmik sprzed 2 lat i brzmiałeś tam bardzo dobrze. Nie było przypadku, gdy czegoś nie zrozumiałem. Teraz jestem na 3:21 i dalej rozumiem Cię doskonale. Tak jak wspomniałem, słychać, że nie jesteś Polakiem, ale nie stanowi to problemu bariery językowej. W japońskim "sh" to takie trochę "si" dla Polaka. Albo raczej "szi". Gdyby "sz" miało miękką formę, tak jak "s" posiada. Z tym "j" to akurat nie wiedziałem. Dzięki! O tak, słychać to, że japońskie "u" ma w sobie to "y". To akurat wiedziałem. Aczkolwiek... nie jestem w stanie diealnie tego wymówić, haha. Głównie wiem to poprzez przytakiwanie "un". Mały Son Goku często tak przytakiwał. R i l to praktycznie legenda w Japońskim, bo chyba każdy o tym wie jednak. Ta nierozróżnialność l/r czasem może powodować konfuzję, zaskoczenie, a czasem jest idealne do tworzenia gier słównych/punów. Jeden z moich ulubionych digimonów nazywa się... Raidramon. Ale zapisanie go Lighdramon jest równie poprawne. A to dlatego, że rai znaczy błyskawicę, a lightning to też błyskawica. Jest też smok w Dragon Drive, który nazywa się Thundervolt, ale przez v, nie b. Zawsze mnie dziwiło, skąd tłumacze wiedzieli, że tam ma być "v", skoro przecież słowo sanaaboruto znaczy po prostu thunderbolt. Ra ri ru re ro. WHO ARE THE PATRIOTS!? (Sorry, musiałem) Nie wiedziałem, że w języku japońskim ramen wymawia się z dwoma "a". Ale w sumie, jak teraz słyszę Naruto czy inne postacie, to rzeczywiście... O ry totalnie nie wiedziałem, ale zapewne, w miarę, byłbym w stanie dobrze to wymawiać, ale nie tak dobrze. Wciąż nie jestem w stanie wymówić tego perfekcyjnie, ale teraz mam o wiele większe pojęcie dzięki Tobie. Kojarzę "ryoukai desu" i tam rzeczywiście jest ry bardzo krótkie. Nie ma to jak dowiedzieć się o pochodzeniu polskiego słowa (import) od Japończyka, haha. O NIE. Tych apostrofowych się boję. "I fear no phonem. But that... thing... it scares me". Jakbym miał to wymówić, to jestem pewien, że żaden Japończyk by mnie nie zrozumiał... Ja totalnie rozumiem jak brzmi to "n", ale wymowa tego to zupełnie inna sprawa... Czy z hon'ya, nie lepszy byłby przykłąd "hąja"? Ja mam pytanie, ale dotyczy czegoś zupełnie innego. Też jest związane z japońskim, ale nie w teorii, a praktyce. Chodzi o pewną japońską piosenkę, która posiada fragment, który nie jest w żadnym tekście zapisany. Piosenka jest character songiem z Digimon Tamers, nazywa się Shiroi Kamome. I poza samym śpiewem, dwie postacie ze sobą rozmawiają. Przed, w połowie oraz pod koniec. Pod koniec udało mi się znaleźć, że Kenta mówi "Yappari hen da ne", ale niestety nie potrafię zrozumieć ze słuchu, zwłaszcza z dźwiękami z piosenki, tego, co mówią przed oraz pomiędzy. Czy byłbyś w stanie pomóc? Piosenka jest dostępnana RU-vid, więc znalezienie jej nie sprawi problemu. Wiem tylko, że na poczatku Kenta przedstawia się. Timestampy to początek, koniec oraz około 1:14. Rozumiem tylko z kontekstu, że Kenta kłóci się z MarineAngemonem, że czegoś nie mogą zrobić (muri da yo). Bardzo możliwe, że Kenta mówi, że jego digimon nie może śpiewać, bo nie jest człowiekiem, ale tylko tyle wyłapałem, bo rozumiem niektóre słowa, które wypowiada, niestety nie znając całości. Potem na około 2:12 znowu jest ich rozmowa. To, że MarineAngemon mówi "pa pi pu pe po" to wiem. Ale Kenta... nie mam pojęcia. Przynajmniej nie całkowicie. Generalnie wygląda to tak. Wstęp, którego nie umiałem przetłumaczyć. Śpiewa Kenta. Rozmowa pomiędzy. "Śpiewa" MarineAngemon. Rozmowa pomiędzy. Śpiewają oboje razem. Zakończenie. I tych rozmów pomiędzy i wstępu nie rozumiem. Końcówkę chyba mi się udało przetłumaczyć... Tłumaczenia samej piosenki nie potrzebuję, bo potrafię ją śpiewać, a tekst widziałem wielokrotnie w necie.
Ja mam duży problem z długimi i krótkimi samogłoskami - jak wspominałeś, w poszczególnych słowach jest ok, ale w całym zdaniu bywa różnie. Uczę się dodatkowo fińskiego, tam to w ogóle jest pod tym względem hardkor
Zgadzam się w pełnej rozciągłości. Polacy mają kłopot z rozpoznawaniem i zróżnicowaniem wymowy długości samogłosek. Ja z kolei nauczam języka angielskiego i potwierdzam to, co mówisz. Podobny problem jest z głoskami dźwięcznymi i bezdźwięcznymi, mimo, iż w języku polskim również takowe posiadamy. ✌😌
Kolejny ŚWIETNY filmik przybliżający niuanse języka japońskiego. Sam oglądałem filmiki oraz czytałem artykuły na temat języków azjatyckich, gdzie występuje akcent toniczny, który "robi" więcej dla znaczenia słów, niż one same, że tak napiszę. Nie jestem znawcą i nie kreuję się na takowego, ale sądzę, że w językach praindoeuropejskich istnieje jedynie akcent kładziony na konkretną sylabę, zaś w językach azjatyckich występuje dodatkowo tenże toniczny, który zmienia sens całego słowa, a przez to i zdania. Przywołał Pan słowa "brutto" oraz "netto". Kłóciłbym się, gdyż to nie są słowa czysto polskie. Moim skromnym zdaniem lepiej było by podać przykład słowa "lekki". Niektórzy wymawiają je oddzielając jedno "k" od drugiego, zaś inni skracają je do "leki", co już samo w sobie zakłóca sens. W języku japońskim świetnym przykładem (i znów tylko wg mnie) jest słowo (Pan wybaczy, ale napiszę je w rōmaji) "ecchi". Wg jednych jest pisane w wymowie jako "etci"bądź "etchi", ale z tego co słyszałem, bardziej wymawiane jest pierwsze "c" jako nieme "k" a dopiero potem "czi". Albowiem naturalnie język bardziej składa się do środka podniebienia twardego, zahaczając o podniebienie miękkie, by wymówić "k" niż przodu podniebienia twardego i "t". I sam stwierdziłem, że Japończycy i Polacy mają podobne brzmienie głosek. Japończycy mają gardłowe "u", zaś Polacy mają gardłowe "i", czyli "y".
Napisałeś w tym komentarzu dość dużo nieprawdziwych rzeczy, dlatego czuję się w obowiązku je sprostować. Po pierwsze nie ma czegoś takiego jak "języki praindoeuropejskie", są "indoeuropejskie". Po drugie są języki indoeuropejskie z ruchomym akcentem, np. angielski. W kwestii słowa "lekki" na pewno nikt nie wymawia go jako /lɛki/. W tym słowie mamy geminatę, która występuje w strukturze powierzchniowej. Na koniec nie ma czegoś takiego jak gardłowe samogłoski. Ani /ɯ/ ani /ɨ/ (jeśli o nie ci chodziło) nie mogą być gardłowe.
9:10 W starym brytyjskim, takim sprzed kilkudziesięciu lat, słychać wyraźnie drżące „r”, choć nie we wszystkich wyrazach. Fajnie i śmiesznie to brzmi. ;-) A potem im się zmiękczyło…
o wow, polskie dzieci jak się uczą, to też największy problem mają właśnie z `R` i `L`. przynajmniej w wymowie, bo oczywiście osłuchują się z tym i rozróżniają (dla nas) normalnie. natomiast z tego wynika sporo żartów, w stylu "dzień dobły, zasłałem łóżko"
9:44 mam wadę wymowy r nie pozwalająca mi właśnie na takie drżenie przez co moje r zawsze brzmi jak to japońskie 😅 w końcu przestanę mieć z tym kompleksy...przynajmniej do czegoś się to przydało
Ignacy, czy wiesz, że w klasycznym polskim filmie Aleksandra Forda z 1960 r. pt. "Krzyżacy", w scenie rozpoczęcia bitwy pod Grunwaldem, wśród chorągwi rycerskich połączonych sił Polski i Litwy pojawia się flaga Japonii?
Nie znam japońskiego, ale zauważyłem, że w japońskich filmach kostiumowych, członkowie yakuzy bardzo często wymawiają dźwięczne R, np. pokrzykując na kogoś. Z kolei Mariya Takeuchi prawie zawsze śpiewając wymawia L. Może to tylko ja tak słyszę?
Ignacemu chodziło raczej o fonemy, bo chciał zaznaczyć, że Japończycy nie mają osobnych /r/ i /l/ i po prostu wybrał głoskę [r], bo ma ten sam symbol co fonem. Ale ogólnie racja.
@@d.2935 Dziękuję za pomoc :-) cały czas pracuje nad nauką polskiego, mieszkam w Polsce od czterech lat, ale uczułem się u siebie w kraju około sześć, bez native speaker z polski. Dziękuję za dobre rady ♥️
Nie przejmuj się hejtem dzbanów. Słyszałam, jak pięknie mówisz na zoomie po polsku. Chciałabym, kiedyś mieć taki poziom angielskiego :-) te kurwy pewnie pojechały Cię, bo masz polski nick, więc dlatego się szmaty sądzą :-) pozdro i wszystkiego dobrego :-) Ty dla nas już Polak jesteś Marek :-)
@@dancingcorpses5750ja pisałem do Ignacego, że jest mistrzem w języku polskim, nie że JA JESTEM MISTRZEM, nie do końca umiem te końcówki polskie. Nie chciałem urazić nazwy Waszego kraju. To nie było świadome. Przepraszam .
mowisz perfekcyjnie po polsku, lepiej jak niejeden polak. to raczej polacy powinni sie uczyc od ciebie jezyka polskiego. jedyna roznica ze mozna ciebie poznac ze jestes obcokrajowcem to jest barwa glosu...ty mowisz bardzo zywo i dzwiecznie a polacy i ogolnie slowianie w przeciwienstwie do Azjatow mowia nie tak dzwiecznym glosem , mysle, chyba wynika z budowie strun glosowych i mniejszym lub wiekszym napinaniem strun glosowych ... Polacy maja przy wymowie nieco stepiony glos i wymawiaja samogloski raczej nisko i nie tak brzeczliwie jak azjaci...., jedynie u nas male dzieci maja wysoka dzwiecznosc glosu....szacunek i mile pozdrowienia dla Ciebie z Austrii....:)
Japońskie on czy en brzmią dla mnie jak łagodne ą i ę. w wymowie hon'ya ja słyszałem "hąja". A to japońskie r to taki dźwięk pomiędzy r a l. Ja chwilami słyszę l.
Daj spokój z poprawnym wymawianiem języka polskiego. Szkoda czasu, to jest wogóle nie potrzebne i zniknie twoja "atrakcyjność " jako mówcy z zagranicy. Teraz fajnie ciebie posłuchać bo mówisz trochę inaczej ( akcent). Polski język jest "szeleszczący". Myślę że dużo obcokrajowców ma problemy z poprawną wymową i odróżnieniem "sz" od "cz" lub "rz". ....albo "ź" od "ś" lub "ć". Po oglądnieciu filmu stwierdzam , że Japończyką nie chce się za dużo ustami ruszać, ( a niby tacy pracowici 😉), wymawiają coś często nosowo lub bez poruszania ust. 🤐 Coś mówić i ustami nie ruszać....ciężka sprawa...
