نسیم سحر بر چمن گذر کن ز ما بلبل خسته را خبر کن بگو آشیان را زدیده تر کن ز بیداد گل آه و ناله سر کن شبی سحر کن، شبی سحر کن سکوت شب و نوای بلبل شکرخنده زد به چهرهی گل کنار بستان، به یاد مستان بنوشان می، بنوشان می ماه من، دلدار من، تویی آزار من تویی تو هر کجا همراه من، تویی دلخواه من تویی تو روزی آهم گیرد دامنت، سوزد با منت گر شود دلم کوه درد و غم همچو فرهادش از ریشه برکنم من همان مرغ بیبال و پر، شاخ بی برگ و بر، دل آزردهام شاعر:محمد تقی بهار
