Şiir...
Şair: Nâzım Hikmet Ran
"HiKAYE- İ DÂSTÂN"
(Kuvayi Milliye/Destan'dan)
Şiiri Seslendiren: Ramazan Tamgüç
Fevkalâde memnunum dünyaya geldiğime,
toprağını, aydınlığını, kavgasını ve ekmeğini seviyorum.
Kutrunun ölçüsünü santimine kadar bildiğim halde,
ve meçhulüm değilken güneşin yanında oyuncaklığı,
dünya inanılmayacak kadar büyüktür benim için.
Dünyayı dolaşmak,
görmediğim balıkları, yemişleri, yıldızları görmek
..............................................................................................[isterdim.
Halbuki ben
yalnız yazılarda ve resimlerde yaptım Avrupa seyahatimi.
Bütün ömrümce,
mavi pulu Asya'da damgalanmış
........................................bir tek mektup bile almadım.
Ben ve bizim mahalle bakkalı
ikimiz de kuvvetle meçhulüz Amerika'da.
Buna rağmen
................benim kuvvetim
bu büyük dünyada yalnız olmamaklığımdır.
Dünya ve insanları yüreğimde sır,
..........................................ilmimde muamma değildirler.
Ben
kurtarıp kellemi nida ve sual işaretlerinden,
...................açık ve endişesiz
.........................................girdim safıma.
Ve dışında bu safın
..........................toprak ve sen
........................................bana kâfi gelmiyorsunuz.
Halbuki sen harikulade güzelsin,
.....................................toprak sıcak ve güzeldir.
Toprak
..............sıcak
..........................ve güzeldir.
Ve toprağın en güzel yerlerinden biri
.................................memleketimdir benim.
Memleketim.
Memleketimi seviyorum.
Çınarlarında kolan vurdum, hapisanelerinde yattım.
Hiçbir şey dindirmez iç sıkıntımı,
memleketimin şarkıları ve tütünü kadar.
Memleketim
Bedreddin, Sinan, Yunus Emre ve otuz Ağustos,
kurşun kubbeler, fabrika bacaları
benim o kendinden bile gizleyerek
sarkık bıyıkları altından gülen halkımın eseridir.
Memleketim.
Memleketim ne kadar geniş,
dolaşmakla bitmez tükenmez gibi geliyor insana.
Edirne, İzmir, Ulukışla, Maraş, Trabzon, Erzurum.
Erzurum yaylasını yalnız türkülerinden tanıyorum
ve cenuba
pamuk işleyenlere gitmek için
Toroslardan bir kerre olsun geçemedim diye
.........................................................................................utanıyorum
Memleketim
develer, tren, Ford arabaları, hasta eşekler,
kavak
...........söğüt
......................ve kırmızı toprak.
Memleketim
sen dünyanın en güzel,
..........................en haklı kavgalarından birini yapansın.
Ve ben o kavgayı
................ve ben seni sevenim.
Gün gelip
dağılıp pâre pâre bedenim
silinse be-tekmil yârimin hayalinden
çakır gözlerimin nâm ü nişanı,
asırlar ezber kılıp birbirine devredecektir
senin o müthiş kavganı yapan insanlarına dair
İstanbul cezaevi revirinde yazdığım destanı.
Ben
mukaddes bir hiddet içinde
tüylerim diken
arşınlayıp betonu,
demiri dövüp yumruklarımla
on beş kerre yirmi dört saatte yazdım ki onu,
buna telin dışında anam
ve yüzü güneşli bir yaz manzarasına benzeyen karımla
telin içinde Kemal Tahir
......................................şahittir.
Yirminci asırdayız.
Başlar önde,
gözler alabildiğine açık.
Yanan şehirlerin kızıltısı,
.........................çiğnenmiş ekinler
.........................ve bitmez tükenmez ayak sesleri:
..........................................................................................gidiliyor.
Ve katlediliyor..
kadınlar ve çocuklar
ağaçlardan ve danalardan
..............................daha rahat
..............................daha kolay
.............................daha çok.
Bu ayak sesleri, bu katliâmda
hürriyetimi ve ekmeğimi kaybettiğim oldu.
Fakat hiç bir zaman
açlığın, karanlığın ve çığlıkların içinden
güneşli elleriyle kapımızı çalan
gelecek günlere emniyetimi kaybetmedim.
Ve bundandır ki ben
hücremde her sabah
yaklaşan bir müjdenin davetiyle uyanıyorum.
Ve bu nikbinliğin verdiği hakla
bu destanı yazmakla
.......büyük
.......doğru
.......ve mükemmel bir iş yaptığıma inanıyorum.
......................................................................................1939
3 окт 2024
