Nowy JOKER to DRWINA Z WIDZÓW 

Na ten moment Joker jest chyba jednym z najbardziej nielubianych filmów tego roku -- zarówno przez krytyków i przez widzów. I to jest ten rzadki moment kiedy mogę powiedzieć: nie zgadzam się ani z jednymi, ani z drugimi 🔥 Tu esej o tym, czego uczy nas JOKER ► ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-UGt9OC-pyyI.html 🔥 Tu omówienie zakończenia ► ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-QJFk6-2FDVA.html 🔥 Tu dyskusja spoilerowa ► ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-ksW3K7op_14.html

Plus totalnie plus za świetne eseje Wiem że to może nie najbardziej chwytliwa forma marketingowo ale naprawdę podoba mi się jak wygląda ten kanał.

Pracuję z osobami chorymi na schizofrenię i po jedynce przez tydzień odwracałem się za siebie w pracy. To cierpienie, choroba, system... Stworzylo mi obraz, ktory wydawał sie troche mozliwy w rzeczywistosci, choć w nie az tak przerysowany sposob. Gra bohatera byla prawdziwa, jakbym ogladal... Osobę, ktora zaraz wejdzie do gabinetu. Joker to oczywiscie postac, ale niosla w sobie cos, co widzialem u wielu cierpiacych ludzi. Dwojki jeszcze nie ogladalem. Nawet chcialem odpuscic, sluchajac opinii. Dzieki Tobie pojdę. Sprobuje tam znalezc cos wiecej, te iskre prawdziwosci. Szczegolnie, ze lubie niesmieszne zarty. Humor nawet w pracy jest mechanizmem obronnym i pozwala zrzucić z siebie nadmiar emocji pacjentów. Bez tego po całym dniu pracy spałbym wykończony i przesiąknięty dramatami innych. Nawet mi to wiec pasuje do takiego seansu. Pozwala lepiej przyjac cos, co nie jest normalne i wydaje się być sprzeczne z światem, który widać na pierwszy rzut oka. Elementy muzyczne, odgrywanie rol, to jest to, co takie osoby tez często robią i terapia muzyką pomoga, daje im możliwość pokazania swojego cierpienia w inny sposób. Dlatego widzę szanse tez w tym filmie, sprobuje to w nim dostrzec. ,,Jestem dziwny, jestem inny". Przypomnial mi sie wiersz, ktory niedawno recytował pacjent ze spektum. Czasem ta inność jest piękna, choć trudno ją zrozumieć, warto spróbować. Moze zobaczy się cos wiecej. Dzieki!

1.Joker był filmem który absolutnie nie potrzebował kontynuacji i świetnie działał jako samodzielna produkcja. 2.Film zyskałby gdyby wywalić wszystkie wstawki muzyczne - nie jestem fanem musicalów, ale jeżeli są dobrze zrobione to da się je oglądać czerpiąc z tego przyjemność (np La La Land), ale tutaj były one męczącymi zapychaczami, do tego nie czuć kompletnie chemii pomiędzy Phoenixem i Gagą - postaci Lee poświęcono za mało czasu i ich relacja nie miała czasu się rozwinąć. Może gdyby w tym przypadku trzymano się bliżej komiksowego pierwowzoru to wyszłoby to lepiej. 3.Mam wrażenie że tak jak w przypadku Napoleona, przepisywanie scenariusza "na serwetce" przez Phoenixa zaszkodziło mu i zwyczajnie scenariusz w wielu momentach nie jest ciekawy, pomijając początek i koniec, szczególnie środkowy akt i sekcje na sali sądowej bywają nudnawe. 4.Wydaje mi się że w tym filmie chcieli trochę odciąć się od oskarżeń o gloryfikowanie przemocy (zupełnie nietrafionych) i przemiana która zaczęła zachodzić w Arthurze w pierwszej części, tutaj została wyrzucona do kosza, zabijając cały character development - rozumiem że Phoenix zdecydował się zagrać w drugiej części pod warunkiem że będzie czymś innym, ale można to było zrobić o wiele ciekawiej. Zamiast tego, można odczuć że film trochę atakuje fanów pierwszej części, a może raczej jest satyrą na to jaki kult powstał wokół postaci Jokera i ludzi którzy się z nim utożsamiali, a który jest tak na prawdę chorym człowiekiem potrzebującym pomocy, nie wyrafinowanym psychopatą 200 iq. Trochę mam mieszane uczucia co do tego bo jestem wielkim fanem pierwszej części, którą przede wszystkim doceniłem za elementy techniczne oraz genialną grę aktorską Phoenixa (która swoją drogą w drugiej części nie zawodzi), ale też sposób w jaki przedstawiono studium świetnie napisanego bohatera, oraz jego rozwój i narodziny zła, które były bardzo realistyczne w kontrze do pierwotnej genezy tej postaci i dlatego robiło to takie wrażenie - chciałem zobaczyć jak będzie rozwijał się dalej, a tym czasem to co zobaczyliśmy w drugiej części niestety nazwałbym regressem. 5.*SPOILER* Podobało mi się za to zakończenie - muszę przyznać że trochę się tego spodziewałem, i z jednej strony fajnie że widzimy tutaj narodziny Jokera jako idei, ale z drugiej szkoda że raczej już nie zobaczymy Phoenixa w tej roli bo był wybitny i mógłby z tą postacią zrobić jeszcze wiele dobrego i czuję duży niedosyt po dwójce.

Fajnie, że ktoś z innego punktu widzenia potrafi podejść do tego filmu. Joker Folie A Deux to ciekawy przypadek. Już rozumiem dlaczego nie ma 2-ki w tytule. Dla mnie poruszający film o wyrzutach sumienia, wykluczeniu społecznym i sinusoidzie depresji. Warto obejrzeć bez przesadnego przywiązania do części pierwszej oraz archetypu Jokera z uniwersum DC.

film sam w sobie jest średni, jednak pomijając te wszystkie sceny śpiewane, bardzo fajnie przedstawiono Arthura jako tego chorego psychicznie, jako tego który sam do końca nie chce być Jokerem, bardzo mi się podobała w filmie ta wewnętrzna walka Arthura z Jokerem więc jeśli chodzi o kontekst psychologiczny filmu, moim zdaniem był świetny.

Jak zawsze ciekawy punk widzenia. Za to też lubię ten kanał. Mówisz co uważasz nawet gdy to sprzeczne z opinią innych ceni się :D

Zgadzam się z Twoją opinią! Przed pójściem do kina (bilety kupiłem przedpremierowo) zrobiłem sobie kuku i sprawdziłem opinie, co z góry nastawiło mnie negatywnie. Ale miałem pozytywne zaskoczenie. Ogółem całość fabuły interpretuję jako nawiązanie do dzisiejszych czasów w kontekście influencerów, odpowiedzialności za swoje słowa, prowadzeniem życia na pokaz. I silnym zaznaczeniem, że nie zawsze można liczyć na powrót do "dawnego życia", jak to było w przypadku Artura ;)

Powiedzmy sobie tak Joker 2 nigdy nie istniał i pozostańmy przy świetnej 1 części.

Dla mnie film jest przeciętny. Wg. mnie ten film staje na czterech filarach i są to: psychologia Arthura Flecka, toksyczna relacja miłosna, rozprawa sądowa i wreszcie elementy musicalowe. I chociaż film jest dość długi, trzy pierwsze filary są w nim dla mnie bardzo płytkie i niedostatecznie wyeksplorowane. Arthur kompletnie się nie zmienia i nawet nie bardzo dane jest nam zajrzeć w jego mentalność, nawet mam wrażenie że jest tu pewien regres do części pierwszej, która już coś ustanowiła a tutaj nie zostało to popchnięte dalej. Wątek miłosny zrobiony bardzo po łebkach. Miłość zrobiona na szybko i nawet jestem w stanie akurat to usprawiedliwić, bo z jednej strony mamy psychofankę a z drugiej strony człowieka samotnego, który na tyle potrzebuje bliskości innej osoby, że w pierwszym filmie potrafił sobie całą relację z kobietą wymyślić. Natomiast nie działa mi to w tym filmie kompletnie. Wg. mnie nie ma tu żadnej głębi a chyba zostało to zrobione jedynie dla angażu piosenkarki, która udźwignie elementy musicalowe. I to się akurat udaje, bo Gaga jest dobrą piosenkarką, chociaż za jej twórczością nie przepadam. Wątek sądowy również bardzo płytki, nie ma zwrotów akcji, Arthur jest w dupie od samego początku do samego końca. Nawet nie stara się w żaden sposób bronić a większość tych scen to przypomnienie tego, co było w części pierwszej. Ten film mógł być bardzo fajnie zrobionym żartem z widza, ale żart musi być śmieszny i dobrze opowiedziany. A dostajemy żart które pisze i opowiada Arthur, czyli nieśmieszne, źle opowiedziane i tak na dobrą sprawę z żartem niemające nic wspólnego. I to też można pokrętnie zinterpretować jako jakąś metagrę twórców, ale kompletnie nie działa.

mi tam się w miarę podoba. Irytuje mnie tylko to, że przez cały film jeździmy z więzienia do sądu i z powrotem oraz ilość muzyki. Powinna być tylko w momencie romansu jokera z Harley, bo tak ta ich miłość traci wartość. Poza tym finałowa scena, scena pożegnania z Harley, scena z Garrym w sądzie, scena powrotu do więzienia i wiadomo jakim czynie karalnym. Naprawdę mocne. Podoba mi się też to że tak naprawdę wszyscy bohaterowie z którymi możemy sympatyzować np. ten chłopak tak lubił jokera umieraja, a policjanci którzy tego dokonują i wielu innych złych rzeczy nie dostają właściwe żadnej kary. Dla mnie film 6-6,5/ 10 przez za dużą ilość niepotrzebnej muzyki i małej ilości ciekawych wydarzeń

Mi też ten film się podobał. Jasne, jest gorszy niż jedynka, która jednak pod względem emocjonalnym była zdecydowanie bardziej poruszająca, czasami wręcz była wstrząsająca. Jedynka była też szerszym komentarzem społecznym, jeśli chodzi o temat osób żyjących na marginesie, wykluczonych itd. Ale podoba mi się, że reżyser sprowadził na ziemię, tych wszystkich ludzi, którzy z postaci Jokera zrobili bohatera i postawili go na piedestale oraz się z nim utożsamiali - ileż było memów z Jokerem z przekazem "patrzcie, jak dociśniecie mnie w życiu trochę mocniej, to też będę taki niebezpieczny, więc uważajcie", to grupa chyba najbardziej obecnie oburzonych na dwójkę. Podobały mi się wstawki musicalowe, uważam że to interesujący sposób na przedstawienie stanów emocjonalnych Arthura. W Folie a deux częściej obserwujemy Arthura, jakbyśmy byli we wnętrzu jego głowy, a nie tylko z zewnątrz, a to sprawia że film jest bardziej kameralny niż jedynka (no i oczywiście fakt, że jest mniej lokacji). A oczekiwanie widzów, że jak pojawi się Harley to będzie rozpierducha i dostaną film akcji jest przezabawne. Bo w sumie już w pierwszej części, to że głównym bohaterem jest człowiek przeistaczający się w jakiegoś konkretnego bohatera komiksowego, nie miało specjalnego znaczenia. To nie był film superbohaterski (czy tam supervillanowy) i dwójka też nim nie jest.

Jak mi się miło i ciepło zrobiło na duszy po Twoim filmie. Myślałam że ominę kino przez nieprzychylne recenzje ale zmieniłeś moje podejście. Chcę tego doświadczyć.

O widzisz Filipie! Świetnie się składa! Zaufam Ci i pójdę bo też doceniam artyzm części pierwszej 😊

Szkoda, cholera, szkoda. Też się zastanawiałem czy jest sens iść na ten film. W mojej miejscowości jest bardzo małe kino, ale pamietam że nawet tam Joker leciał chyba z 5-7 dni, a drugą część puszczono tylko dwa razy w piątek. Jeśli założyć że właściciele nawet takich małych kin obserwują przedpremierowe pokazy i na podstawie tego analizują jakie filmy będą chętnie oglądane, to rozumiem że było coś na rzeczy. Choć szczerze mówiąc można się było tego spodziewać (tj. kiepskiej drugiej części) Pierwszy film o Jokerze był miłym zaskoczeniem, ale moim osobistym zdaniem temat wyczerpał się już wtedy. W drugim filmie mamy przedstawioną historię poznania Jokera z Harley Quinn. Problem w tym że w komiksach ta historia działała bo to Joker omamił i zmienił panią doktor, natomiast tutaj to wygląda jakby Harley była bardziej jak Joker niż Joker i to ona pogłębia jego szaleństwo.

Ten film to karuzela, to tak jakbys siadł w głowie Artura, który nie raz bez ładu i składu przeżywa kolejny dzień, w którym staje raz Jokerem a raz Arturem, kiedy w tym samym momencie się śmieje i płaczę albo na odwrót. Tańczy śpiewa, zabija, rozmyśla, żartuję. Jak dla mnie film jest doskonałym, pokazujący problematykę tego co siedzi w głowie nas wszystkich.

Zgadzam się z tobą według mnie to pokazuje jak ludzie w social mediach interpretują swoich idoli którzy samych siebie okłamują a ludzie ich kochają za to kim naprawdę nie są a zawsze pod koniec o tobie zapominają i pokazują środkowy palec

Jeśli chodzi o drugą część, moim największym zarzutem jest to, że film nie jest ani wyjątkowo zły, ani dobry. Jest do bólu przeciętny - oceniłbym go na 6/10, a po tygodniu całkowicie o nim zapomnisz. Byłem na mini-maratonie, gdzie po obejrzeniu pierwszej części ludzie klaskali, a po drugiej zapanowała cisza. Część widzów wyszła z kina, i zupełnie się temu nie dziwię. Pierwsza część była świetnym filmem, który bawił się światłem, scenariuszem i prowokował do głębszej refleksji na temat osób chorych psychicznie. Realnie przyczyniła się do szerszej dyskusji społecznej. Natomiast druga część całkowicie wyrzuca ten aspekt za okno i wprost mówi: “Nie pomagajmy tym ludziom, bo są niebezpieczni. Zostawmy ich w Arkham, niech się sami pozabijają.” To jest w tym wszystkim najgorsze. A jeszcze jedno - brutalność. W pierwszej części brutalne sceny zawsze miały sens i budowały napięcie. Nie wiedziałeś, co się zaraz wydarzy, a każda śmierć miała znaczenie. W drugiej części brutalność była wymuszona i nudna, wywołując raczej zażenowanie u widza. Jak już wspomniałem wcześniej, ten film to przeciętniak, który może równie dobrze służyć jako tło podczas niedzielnego obiadu - nic więcej.

Po filmie toczyłam żarliwą batalię z samą sobą, bo nie mogłam zdecydować czy ten film mi się podoba czy nie. Z jednej strony kawalki muzyczne wytrącały mnie z rytmu filmu, oczekiwałam znowu jakiegoś komentarza społecznego, wiem, że mordercy nie powinnam współczuć (dalej współczułam) i tak w zasadzie chwilami w niektórych wątkach czułam albo chaos albo brak ich rozwinięcia, a jednak… film mnie poruszył. Mnie film poruszył, bo jak dla mnie bardzo wybrzmiał tutaj wątek samotności i potrzeby człowieka do przynależności, do bliskości i bycia zauważonym. Cieszę się, że nie dostalismy szalejacego, wyzwolonego Jokera, którego w Arkham wszyscy się boją, bo zaprzeczyłoby to niejako calemu życiu Artura. Jest on człowiekiem chorym psychcznie, któremu matka jakkolwiek dysfunkcyjna zmarła, facet stracił robotę, dostęp do terapii i leków, bliską relację damsko-męską sobie zmyślił, jego idol wyśmiał go publicznie w telewizji, a za to, że chciał być zwyczajnie dobrym człowiekiem i niejako pragnął nieść innym pomoc i szczęście obrywał na porządku dziennym, a kiedy w końcu zdecydował się sam siebie obronić, wyszła z niego cała ta zbierana i kumulowana przez lata przemoc której doświadczał i w efekcie zabił szóstkę ludzi. Gościu stracił wszystko, a potem jeszcze samemu sobie odebrał resztę perspektyw, bo nie widział już dla siebie możliwości, ani nikt mu nie pokazał, że jakieś może mieć, że można jakoś inaczej. Jak sam określił jego życie to był nieśmieszny żart i jest tym bardziej samotny, że nikt w filmie jakby tego ani jego nie dostrzega. Bo tak, sama jego obrońca w sądzie szczerze chce mu pomóc, przy czym jej tłumaczenie jakoby sam Artur cierpiał na zaburzenia osobowości wydawały mi się naciągane, tak jakby próbowała niejako sforsować na Flecku swój własny obraz sytuacji, zamiast spojrzeć na problem całościowo - a mianowicie Joker jest wymyslem mediów, a tym który zabił od początku był Artur, ten skrzywdzony przez życie, dysfunkcyjny człowiek. Harley nie chce widzieć Artura tylko Jokera, a sam główny bohater tak bardzo potrzebuje bliskości i tak bardzo jest na zakochańczym haju, że na wszystkie czerwone alarmy w tej relacji zwyczajnie nie zwraca uwagi. Strażnicy i osadzeni, całe społeczeństwo zresztą, widzą w nim jedynie Jokera, to czy tym samym symbol czy przestępcę, którego powinni usmażyć na krześle jest nieważne. Bo ważne jest to, że z perspektywy Artura cały świat zdaje się chcieć tylko Jokera, więc przez pewien czas nawet próbuje nim być ku uciesze wszystkich właściwie. Ba, Joker to jest przecież gość, nikt mu nie podskoczy bo zabije, wspierają go setki, jeśli nie tysiące ludzi, fajna laska go chce, nie to co tego nieudacznika Artura, który nic nie potrafi, a jego własna matka wyśmiewała się z niego w obecności innych ludzi (jak np.: sąsiadka z dzieckiem) i zdaje się, że nawet w sądzie na rozprawie emitowanej do telewizji ludzie znajdują coraz to nowe sposoby na upokorzenie go. Aż do momentu, kiedy w sądzie spotyka tego jednego człowieka z jego przeszłości, który doceniał jego jako jego, a potem wybitnie brutalnie zostaje sprowadzony na ziemię (kto oglądał ten film ten wie) i przypomniane mu zostaje, że choćby nie wiem co zrobił, cwaniaczyć mógł tylko w programie, gdzie miał pistolet w ręce. Co jest smutne to to, że jest sam kiedy jest za fasadą Jokera, bo dla innych odgrywa całkowicie inną rolę, i jest sam kiedy jest sobą, bo właśnie nikt poza Jokerem nie chce go dostrzec. Joker: Folie à Deux to ciekawy przypadek, bo miałam okazję obserwować mordercę, który zwyczajnie chciał być szczęśliwy. Trochę miałam flashbacki z czytania "Zielonej mili" i wątku Edwarda Delacroix, który w wiezieniu był poczciwy, łagodny i tresował myszkę, a w książce dowiaduję się, że zgwałcił i zamordował kobietę, a kiedy próbował spalić jej zwłoki, wywołał pożar, w którym zginęło kilka innych ludzi, w tym dzieci.

Pierwsza część to jeden z moich ukochanych filmów ever. A druga... Żałuję, że nie da się jej odzobaczyć. Wyjątkowa szmira i wielkie rozczarowanie, chociaż i tak nie miałam dużych oczekiwań.

Sam film dla mnie tragiczny, wynudziłem się straszliwie, ale myślę, że będzie mieć swoją niszę osób, którym się spodoba

Lady Gaga zawsze w jednej i tej samej roli, kogoś szalonego. Wciskana czasami na siłę, np w Gucci gdzie nie pasowała wyglądem do roli. W "Star is Born" pomógł się wczuć w rolę fakt, że mieli ze sobą prawdziwą chemię i chyba romans z Bradleyem Cooperem. Nie przekonuje mnie ta osoba. Muszę jedynie pochwalić, że rola w AHS Hotel byla do niej dobrze dopasowana.

To jest niesamowite że ten film jest zupełnie czymś innym, zupełnie z czego innego wychodzi niż pierwsza część. Mam na myśli to co z tego wybrzmiewa i w jakim stylu wybrzmiewa. Nie uważam że to arcydzieło ale 8/10 spokojnie można dać tej produkcji. Już o poszczególnych scenach nie mówiąc i obrazkach które są genialne! Myślę że dużo osób pomyśli że musical nic nie wnosi tylko dlatego że nie każdy wyciągnie to że samo że jest już kreuje całą tę opowieść i jest samo w sobie sensem. Do tego nigdy tak subtelnego musicalu nie widziałem który kompletnie nie wadzi w odbiorze całości

W końcu ktoś TOTALNIE podzielający moją opinię! 😭❤ Niestety myślę, że tylko osoby które faktycznie miały/mają depresję, mogą zrozumieć/poczuć przez co przechodzi Arthur. Mi się film bardzo podobał. Ale zgadzam się totalnie nie szłabym w musical. Joker 2 to był film DRAMATYCZNY z bardzo mrocznym nastrojem jak w 1. Tak samo się zgadzam z ilością utworów. Na przykład ta piosenka w sądzie.

Dziś się wybieram i muszę przyznać że patrząc na oceny i hejt z każdej strony mocno się boję, dlatego cieszy mnie każdy inny głos, daje nadzieję, dzięki Filip :)

Czytająć recenzję przed filmem szedłemwczoraj ze średnim anstawieniem ale wychodząc po seansie nie byłem zawiedziony. Scenografia, muzyka i ogólnie fabuła do mnie przemawiały, oczywiście wolałbym mniej śpiewanych częśći ale uważąm że były one zrobione ciekawie i z pomysłem.

Ilość negatywnych recenzji i parę tych pozytywnych wzbudziły we mnie jeszcze większą chęć zobaczenia Jokera 2. Idę dopiero za tydzień, ale jestem szczerze ciekaw co tam się będzie działo. Rok temu był Barbenheimer a w tym Jokeropolis

Uwielbiam Twój kanał, słucha się Ciebie wybitnie. Zasługujesz na dużo, dużo więcej!

Ten film, to jest taki zabawił się oczekiwaniami widza i za to go szanuje! W przeciwieństwie do jedynki.

Jak obejrzę to ocenie, w dzisiejszych czasach z recenzentami lepiej sie wstrzymać.

Wybacz, ale stwierdzenie że Todd Phillips jest dobrym reżyserem tylko dlatego, że nakręcił kilka sekwencji, które osobno wyglądają super, ale w linii fabularnej nie mają sensu, jest zabawne. Film zawodzi na całej linii i przede wszystkim nie jest Jokerem. Gdyby to była osobną produkcja, super, nie byłoby to wybitne ale miało by wartość. Jako kontynuacja jest to zwyczajnie naplucie widzom w twarz, bo zmienia totalnie wszystko co zostało przedstawione w pierwszej części.

Nie zawiodłem się na Tobie. Bawią mnie krytycy którym Todd Philips pokazał środkowy palec a Ci zastanawiają się co autor miał na myśli. Ten film to nie jest proces Arthura tylko nasz własny. Harley Quinn to odzwierciedlenie widza który oczekuje chaosu. I ta scena kiedy Arthur łamie 4 ścianę na kilka sekund.We got what we fcking deserved.

Cieszę się, że mimo wszystko zachęciłeś. Po weekendzie lecę do kina i wracam na materiały spojlerowe.

Uwielbiam Jedynke ale nie czekałem na dwójkę nie dlatego że Musical bo Uwielbiam Musicale ale po co sequel skoro 1-film był kompletny przynajmniej dla mnie. Po obejrzeniu dwójki dalej tak uważam po co sequel chociaż i tak nieźle się bawiłem bez kitu i sporo plusów dostałem ale niemniej wole do jedynki wracać częściej. Pozdrawiam

W sumie film opowiada o człowieku, którego największą tragedią jest, że jego alter ego (w zamierzeniu tarcza) staje się jego przekleństwem. Arthur błaga swoją ukochaną, otoczenie i widza by zobaczyli Jego, by go pokochali i by mu pomogli. Problem w tym, że nikogo, w tym widza nie zainteresowałby Arthur, gdyby nie odwołanie do Jokera. To bardzo smutna i gorzka w swej wymowie produkcja. I fakt - nierówna. Trzeba jednak przyznać, że odważna pod względem formy.

W życiu tak szybko nie kliknąłem w film

!Możliwe drobne spoilery! Byłem wczoraj na tym filmie i uważam ten film za rozczarowujący. I to najbardziej mi się w nim podoba. Film nie boi się wyjść na przeciw oczekiwaniom widza i bez ceremonialnie ich nie spełnić. W czasie seansu zorientowałem się, że jest w nim wiele elementów będących komentarzem w stronę widowni. Strażnicy w więzieniu chcący usłyszeć kolejny żart, zwolennicy Jokera, postać Harley kochająca Jokera, a nie Arthura i wreszcie więzień w ostatnich scenach. Widzowie chcieli wariata który będzie siał chaos, a nie okazywał skruchę. Nie są oni krytykowani za współczucie Arthurowi, tylko za sympatyzowanie z Jokerem. Reżyser bardzo zaryzykował. Takie emocje jak radość, smutek, gniew, strach, podniecenie itp. dużo łatwiej sprzedać, niż rozczarowanie. Bo dużo trudniej odnaleźć wartość w rozczarowaniu, niż np. strachu. O ile oceniam ten film słabiej niż pierwszą część, to uważam go za dużo lepszy niż wynika z ocen innych. Zdecydowałem się go doświadczyć pomimo słabych ocen i recenzji i nie żałuję.

Żyjemy w Musicalu

Właśnie w tle oglądam Twój wywiad u natarczywych, nie podali linka do Twojego kanału

a ja się nie zgadzam, jeśli film żartuje z widza to po co mamy go oglądać?

Ludzie za bardzo zakochali się we własnym samolocie czy raczej jokerze, że zapomnieli o tym że te filmy są o Arthurze. Zachowują się tak samo jak fani i Harley. Chcieli Jokera a dostali Arthura. Chcieli symbol chaosu a dostali złamanego człowieka

Świetny materiał, dzięki!!! Też jestem jedną z tych 3 osób, którym podobał się ten film! :D

Tytuł twojej recenzji stoi w opozycji do faktycznego wniosku, które zostawiłeś nam na zakończenie ;) Byłem wczoraj na Substancji, kolejny będzie J2 oczywiście.

Witaj Filip, obejrzalem Twoj wystep z Kiszakiem i w Podcascie Natarczywych i chce Ci przekazac ze masz racje i bardzo Ci kibicuje

Jak ja cholernie nie lubię wychodzić po sequelu z kina z uczuciem, że ktoś napluł mi w twarz..

Dużo miłości Filip. Choć nie zgadzam się z Twoimi poglądami, to robisz świetne materiały, jakościowe, nie na odwal. Dzięki! Chociaż nigdy nie zrozumiem, żeby zawartość gamingową wrzucać na osobny kanał, nie wiem, nie zrozumiem.

Gdy pierwszy raz usłyszałem o tym czym ma być drugi Joker byłem bardzo podekscytowany, forma Musicalu tak bardzo pasowała mi do tej postaci a jeszcze bardziej do bardziej przyziemnej wizji jaką wykreował Phoenix i Todd Phillips. Powiem w ten sposób jestem osobą której brakuje umiejętności do interpretacji języka filmowego i cały czas mam wrażenie że moje odczucia i ogólna ocena filmów w dużej mierze opiera się na emocjach jakie dane działa we mnie wywołują. Drugi Joker naprawdę bardzo mi się podobał i wiele razy miałem ciarki jak Joaquin Phoniex potrafi sprzedać mi tą postać , jak wiele emocji Arthura uderza w moją głowę. Film wizualnie trzyma poziom jedynki jak również muzyka więc pod względem aspektów estetycznych też byłem oczarowany. Co prawda miałem momentami wrażenie ze można by było pobawić się jeszcze trochę kadrami i pokazać pewne sceny trochę oryginalniej ale i tak było dobrze . Musicalowe części filmu szczególnie ta ze stepowaniem pozwoliła rozwinąć drugą osobowość Arthura i skrzydła Jokera . Fakt mogło być trochę mniej przerywania piosenkami całej fabuły . Koniec końców wyszedłem zadowolony , może bez takiego uderzenia jak po części pierwszej ale na pewno się na nim nie nudziłem .

Szczerze dla mnie ten film to był giga rozczarowaniem

Damn.. Już myślałem, że tylko mi się film podobał..

Zgadzam się, że film niepotrzebnie był promowany jako musical, bo sceny śpiewane nie wybrzmiewają w większości tak mocno, jak by mogły. Zgadzam się też, że ten film ma do zaoferowania więcej, niż głosi większość recenzji. Moim zdaniem na pewno nie jest to film pusty, niepotrzebny i nie mający na siebie pomysłu. A poniżej wyjaśniam, dlaczego tak mi się wydaje, choć może to tylko nadinterpretacja (SPOJLERY). . . . . . . . . . . . Film dekonstruuje to, kim / czym jest Joker i do tego celu moim zdaniem wykorzystuje psychologię Carla Gustava Junga. Zastrzegam jednak, że znam ten nurt w bardzo podstawowym zakresie, a być może nawet błędnie rozumiem jego założenia, ale jakoś ta pobieżna znajomość jungowskich pojęć naprowadziła mnie na ten trop. I nawet jeśli błędna, to poniższa (nad)interpretacja wydaje mi się przynajmniej ciekawa :) Napis rozpoczynający animację brzmiał jakoś w stylu: “Joker i jego cień” - cień to oczywiście mroczna, skrywana, wyparta strona osobowości, którą u Arthura jest właśnie Joker i z którą Arthur próbuje sobie jakoś poradzić, zintegrować w procesie indywiduacji. Adwokatka odwołuje się do persony Arthura: maski, którą powinien przybrać, aby zostać zaakceptowany przez społeczeństwo i być może zostać uniewinniony, tj. według niej powinien pozostać Arthurem, co prawda bezbronnym i skrzywdzonym zarówno przez najbliższą rodzinę, jak i system, ale jednak społecznie akceptowalnym, jakoś rozumianym w ramach panujących konwencji. Harley symbolizuje Animę: u Junga to kobiecy pierwiastek osobowości, tutaj chodzi o spontaniczność Jokera, śpiew, taniec, zabawę, szaleństwo - to moim zdaniem może tłumaczyć musicalowe elementy. Harley chce, żeby proces indywiduacji Arthura / Jokera zakończył się zwycięstwem tego drugiego (tj. cienia). Wymowna pod tym względem jest scena w celi więziennej, kiedy to Arthur chce kochać się z Harley, ale ona najpierw musi nałożyć mu makijaż tj. odkryć Jokera. Fanatycy Jokera reprezentują jungowską zbiorową nieświadomość. Dla nich Joker jest mitem, symbolem wolności, zrzucenia kajdan, buntu, anarchii. W jednej z piosenek Joker śpiewa coś w rodzaju, że w talii zawsze musi być Joker, dlatego, gdy ostatecznie wewnętrznie rozstaje się z tą sferą osobowości, na jego miejsce wchodzi nowy Joker. Mit zwycięża, bo niesie jakąś opowieść, daje obietnicę. A w języku socjologicznym można powiedzieć, że rewolucja zjadła własny ogon. Wymiar sprawiedliwości, tj. prokurator, sędzia, ławnicy i strażnicy więzienni - z nimi mam największy problem - chyba chcą traktować Arthura / Jokera jako jedną, spójną jednostkę, być może nie rozumiejąc, że mają do czynienia z jeszcze niewykształtowanym indywiduum, jednostką jeszcze w budowie? Można też powiedzieć, że to wymiar sprawiedliwości brutalną ręką strażników więziennych przyspieszył i zakończył proces indywiduacji Arthura, doprowadzając do tego, że Arthur i Joker stali się jednością - persona (Arthur) wyparła cień (Jokera), po którym został już tylko kostium. Tylko mam wątpliwości, czy film powinien się kończyć takim akcentem, że cały czas nie chodziło właściwie o postać Arthura jako Jokera, ale o samego Jokera jako mit, wyobrażenie, ideę, która zawsze będzie żywa, bo ktoś tym Jokerem zawsze będzie. To moim zdaniem trochę pomniejsza znaczenie samej postaci granej przez Phoenixa, bo w zasadzie wychodzi na to, że mogliśmy w jego miejsce wstawić kogokolwiek. No i czy powyższa interpretacja jakkolwiek mówi coś specyficznego o postaci Jokera? Sądzę, że tylko sfera mityczności wnosi coś nowatorskiego. W komiksach, jeśli dobrze rozumiem, postać Jokera nie ma kanonicznej genezy i być może Philips poszedł tym tropem: zawsze jest jakiś Joker, nie ważne skąd przyszedł i co przeżył.

Wystarczyło zachować w duzym stopniu genezę harley. Mogla pozostac lekarzem psychiatrą której niedawno np policja zastrzeliła ojca i spotkac w arkham artura/ jokera. I wlasnie wspolne rozmowy mogły doprowadzić obie postacie z jednej strony ,do uzależnienia od drugiej a po wtóre ze oboje coraz bardziej zanurzaliby sie we wspolnym szaleństwie.

Wspaniałe są Twoje przemyślenia. Uwielbiam. Dzięki.

Paradoksalnie Twoja recenzja mnie tak zachęciła by iść na ten film, jak zadna inna :)

Widzę ogólnie że negatywny tytuł mimo recenzji powiedział bym pozytywnej. Czyżby dla zasięgu? Bo to dobre zagranie przyznam.

Nie rozumiem ludzi, mnie się ten film bardzo, bardzo podobał

Jeśli chodzi o zachowanie na początku, monotonie, to nie była depresja , a raczej efekt leków które potem „odstawił”.

Kom dla zasięgów i biore sie za ogladanie 😊

Ja doceniam nową odsłonę jokera bo pomijając elementy musicalu o To ten film to cudo. To jak rozgrywa się gra w głowie Arthura to jak Harley Quinn nim manipuluje jest wspaniałe i chętnie bym wszedł w dyskusję o tym filmie

Zgadzam się, film zadrwił sobie z widza. Zadrwił marnując jego czas i pieniądze.

Miałem iść, potem miałem nie iść. I teraz znowu mam zamiar jednak pójść. Jeszcze tego filmu nie wiedziałem a już dwubiegonowka wjezdza. Pozdrawiam :D

Kupiłem bilety przed recenzjami i poszedłem dziś nie chetnie i przyznam, że nie zaskoczyło mnie pozytywnie dosłownie nic. Zero akcji, zero mindblowow , zero ceikawych plot twistów… a potencjał był spory. Szkoda, że ta część powstała.

Byłem wczoraj na nim w kinie i nie uważam tego filmu za crapa wbrew opiniom krytyków i widzów. Owszem jest słabszy niż część pierwsza, ale nie uważam go za słaby film, choć ostatni akt trochę mnie zdołował i zdenerwował.

Hmm, Ty polecasz, krytycy nie. Co robić? Posłucham Ciebie i zaufam krytykom :)

Soczysty dyskurs który sprowadził mnie gwałtownie na wcześniej wytyczony szlak. Dziękuje Odynie że tak pięknie idziesz pod prąd.

Well... Pierwsza część ma masę psychofanów, którzy ślepo ją uwielbiają i widzą w niej wzór do naśladowania dla siebie, trochę jak banda nastoletnich chłopców kochających Tylera Durdena, mimo że jeszcze nie dojrzeli do tego, żeby zrozumieć, o czym faktycznie jest Fight Club. Także ta część sequela, która dekonstruuje jedynkę i krytykuje jej hardcorowych fanów, bardzo mi się podobała... Oczywiście scenariusz jest Todda Phillipsa, więc nie może być świetny, jest tam sporo problemów i wciąż wyszło gorzej od jedynki, ale przy tym bardziej odważnie, bardziej oryginalnie i wciąż solidnie. W skrócie: ludzie chcieli Jokera, a dostali Artura i są źli. Zupełnie jak Harley.

Ten film jest tak zły na tak wielu polach, że jako wielki fan Jokera jest mi zwyczajnie smutno

Uwaga komentarz zawiera spoilery. Według mnie najlepsza scena z filmu to ta w której Arthur mówi że nie ma żadnego Jokera i jest tylko człowiekiem a ludzie z sali sądowej wychodzą i wydaje mi sie ze film ma podobnie. Większosc oczekiwala Jokera a dostalismy żałosnego człowieka który ma urojenia. Owszem film nie był najlepszy ale jest w tym jakiś przekaz...

Myślałem żeby pójść ale widziałem już na pewnej stronce - i dobrze. Zawiodłem się. Film w moim mniemaniu nie jest tragiczny ale nie dobry na tyle, by go komuś polecić. Ot film do puszczenia w tle do obiadu.

Dzięki Filip, już myślałem żeby sobie odpuścić wizytę w kinie po tej fali krytyki, ale przekonałeś mnie, żeby dać sequelowi szansę

Jak dla mnie część druga to świetna dekonstrukcja 1. Trzeba tylko pamiętać o jednym - jest to film o Arthurze, nie o Jokerze. Joker jest tutaj jedynie symbolem upadku. Jestem już po 2 seansach i dalej jestem zachwycony, dodatkowo drugi seans dostarczył mi nowej perspektywy na niektóre sceny, choćby musicalowe, które kryją w sobie znacznie więcej niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Film jest faktycznie zupełnie inny od 1 ale dla mnie jest to sequel prawie idealny, który poruszył mnie jak żaden inny film w tym roku

Zgadzam się w 90% , widać jesteśmy jacyś dziwni że mamy odmienne zdanie na temat filmu w stosunku do większości zjadaczy kartofli

Bardzo fajna recenzja Filipie ! Dzięki !

Spojlery Film jest średni ale nie tragiczny. Nic by się nie stało jakby z ostatniej sceny Jokara 1 przejść odrazu do sceny śmierci Jokera z dwójki. Chory związek Artura i Lee (bo imię Harley pada chyba tylko raz) jest według mnie dobrze zrobiony pod względem co się stanie kiedy manipulantka spotka chłopa który przez całe życie nigdy nie zaznał szczęścia. I Joker 2 tak samo jak jedynka pozostawia nam pytania bez odpowiedzi Czy Harvey zostanie Two Facem czy Harley naprawdę była w ciąży i wychowa swoje dziecko na nowego Jokera? Ps. W tej scenie według mnie poprostu został pobity nic więcej.

Czy to Ścieżka dźwiękowa z Batman Arkham City w tle ?

Umówmy się że ludzie lubiący akcyjniaki nie przepadają za dramatami psychologiczno-sądowymi. Nawet gdyby dostali najlepsze kino sądowe to na ten film poszli ludzie którzy oczekiwali tego co w jedynce, oceny nie mogły być inne. Mi się film podobał bo lubię różnorodne kino, a finał jest kozacki i fajnie że w sumie Phillips nie weźmie się za trójkę ale jednocześnie zostawił otwarte zakończenie na zupełnie nową historię, i ucieszyłbym się gdyby ktoś wziął się za nakręcenie trójki.

Nie dziwi mnie twoja opinia, ale przez miażdżące oceny widzów i krytyków oraz absurdalny budżet w wysokości 200M$ film rąbnie w box office spektakularnie. Nie wiem czy drwina z widzów to dobry kierunek dla twórców filmów.

Widziałam pierwszą część i jestem jej wielką fanką, ogromnie mi się ten film podobał, a na drugą część się nie wybieram. Nie chcę psuć sobie wrażeń jakie zostały w mojej pamięci po Jokerze. Musical kłóci mi się z tym co wyniosłam z części pierwszej. Niech zostanie tak jak jest.

Ja też się zgodzę, że krytyczne recenzje drugiej części są niesprawiedliwe. Odnoszę wrażenie, że wiele osób oczekiwało, że Arthur - gdy już zaakceptował bycie Jokerem, to teraz powinien śmiało wkroczyć na drogę zbrodni i występku. I pewnie byłby z tego dobry film, wyczekiwany przez widza. Ale Todd Phillips wolał zrobić film o czymś innym. O ile w pierwszej części pokazano przemianę Arthura w Jokera, tak druga część pokazuje tego odwrotność - Joker przemienia się w Arthura. Ze wszystkimi tego konsekwencjami. W mojej skromnej opinii - jest to właściwa interpretacja nawet części pierwszej. Bo Arthur nigdy nie dorósł do swojego wyobrażenia o Jokerze. Jest w pierwszym filmie scena fantazji Arthura o swoim samobójstwie podczas programu telewizyjnego. Jak pojawia się na ekranie i z miejsca zachwyca widownię swoim ciętym humorem i błyskotliwymi ripostami. By w punkcie kulminacyjnym strzelić sobie w głowę. Ale gdy faktycznie trafia do studia, prowadzący program Murray Franklin ośmiesza go i upokarza na oczach widzów. Co wprawia Arthura w gniew. I tak w drugiej części mamy dekonstrukcję Jokera, zaś Arthur musi się zmierzyć z faktem, że nigdy nie będzie tym, kim chciałby być w swoich fantazjach (i czego oczekiwali widzowie). A film serdecznie polecam, zwłaszcza tym, którzy cenią sobie magię obrazu i dźwięku ponad opowiadaną historię. Bo tej tu nie ma za wiele, za to mamy pokazane dużo więcej tego, co siedzi u Arthura w głowie. W sposób niesłychanie zachwycający.

No to teraz oglądnę ten film na pewno.

A Filipowi się podobało

jescze nie oglądałem ale słyszałem że specjalnie zrobili słaby, aby główny aktor nie był przykładem dla ludzi

Mogł być aaabsolutny sztos. Pierwszy film na ktory czekalem i dostałem w pysk, jakby mnie opluto to był Matrix 4. Obawiam się że drugi film jesli chodzi o zawiedzione nadzieje to Joker 2 :( Prosto napiszę ze z tym musicalem to odwalili jakąś manianę. Uznałbym to za dobry żart a teraz czekam na prawdziwego Jokera 2 ;) Jeszcze po edit dopiszę że obiecałem sobie po matrixie ze juz niegdy nie pojde na film nie przeczytawszy wczesniej recenzji. Znowu popelniam ten bład :)

Tak odnośnie pierwszej części. Nie wiem czy pamiętasz, gdy podczas jednego z lajwów napisałem, że jedynka to dla mnie okropny film. Obejrzałem Twój esej o "1", który rzucił dla mnie nieco inne światło na film, postanowiłem więc go obejrzeć. W rezultacie czego zmieniam nieco swoją opinię na trochę bardziej optymistyczną. Oczywiście nie zmieniłem opinii diametralnie - jednak dostrzegłem nową ścieżkę czerpania z tego filmu, potrafię bardziej go zrozumieć i odkryć jakieś pozytywy (nie będę się o nich rozpisywał, bo wyłożyłeś je w eseju - warto go obejrzeć). Jednak uważam, że po prostu nie jest dla mnie, bo uderza w tematy pesymistyczne i epatuje negatywną energią, czego nie znoszę. Wolę czerpać ze źródeł, która są optymistyczne, magiczne, bajeczne itp. a nie dowalać się pesymizmem, który na mnie, człowieka emocjonalnego, wpływa ze wzmożoną siłą. Takim też źródłem, światła, a nie mroku, jest Twoja twórczość i osoba. Pozdro.

szczerze tego się nie spodziewałem że jest aż tak dramatycznie myślałem że będzie 60% od widowni. no ale ten okres w kinach mnie nie dziwi bo podobne te transformery nowe co mają 98% będą klapą finansową a Joker na siebie zarobi aby się zwrócić

Przynajmniej choć raz miałem racje że kiedy jeszcze Jokera 2 nie było w kinach pierwszy trailer wyszedł to już wiedziałem że to będzie gniot i nie udany film. Czułem to w kościach, dodatkowo słysząc że to musical i występuje w nim Lady Gaga, to śmiechłem, tak śmiechłem że głowa mała. To NIE MIAŁO PRAWA SIĘ UDAĆ! I co? NIE UDAŁO SIĘ! A ja z tego powodu się śmieję, i to bardzo się śmieję bo wcześniej ludzie mówili mi i powtarzali że nie mam racji, że nie oceniaj filmu po trailerze, że film będzie genialny, udany tak jak część pierwsza i nie ma prawa się nie udać... A jak się skończyło, sami widzicie, film został zmieszany z błotem, skrytykowany i obrzucony zgniłymi pomidorami...najłagodniej by to ująć. Dlatego okazuje się że "Krzysio tutaj miał rację!" tak miał, i co teraz ludzie co mnie krytykowali i obrażali i próbowali być mądrzejsi ode mnie? Co? No co? Pewnie wam głupio że mówiliście ze się nie znam i takie tam? Na szczęście nie będzie już też Jokera 3 bo sam aktor powiedział że ma dość grania tej roli. Uff...bo serio on do roli Jokera nie pasuje. Dla mnie jedynym i nie powtarzalnym Jokerem (obojętnie jakim czy live action czy animowanym) jest Mark Hamill. Mark Hamill i jego głos to głos Jokera. Śmiech ma nawet idealny. Ja na tym Jokerze się wychowałem i żadnego innego Jokera nie biorę pod uwagę. Plus prawdziwy Joker to ma zielone włosy, białą czystą bez tatuaży dodatkowych twarz, duży szeroki uśmiech, dobre żarty (tutaj ich zabrakło), pomiata swoją Harley Queen i dodatkowo używa śmiesznych gadżetów do walki. A tu tego zabrakło i ważniejszym wątkiem była miłość, romansowanie, jakieś śpiewy i tańce niż akcja, walka, bójki czy przestępstwa... jednym słowem film jak widzę po recenzjach (dla mnie udanych) jest ogromną porażką, a mi w to graj! Dobra to chyba tyle... filmu nie polecam, lepiej zróbcie sobie obiad niż idźcie na to do kina!

O jestem mega ciekawa dyskusji. Zwykle bardzo podobne mam opinie ale tutaj film oceniłabym na jakieś 6/10 może 6.5. Duzo bardziej przeszkadzało mi zagęszczenie utworów, były one też jednak nudno nakręcone - te skupione na twarzach, że tak powiem nie spoilerowo. Nie jestem też ogólnie fanem musicali, może to przez to taki pogląd. Pierwsza 1/3 fimu była naprawdę fajna, a potem takie flaki z olejem, rozwleczone platanie się zamiast pchania fabuły do przodu. Ogólnie w głównej mierze było to to, co znamy z 1wszej części - którą uwielbiam. Było trochę rozwinięcia, trochę pogłębienia, ale naprawdę za mało jak na pełnometrażowy film. Ale, mam nadzieję że na dyskusji może zmienię trochę zdanie, oby! A następnie będę mogła przekonać znajomych 😂 bo naprawdę bym chciała żeby to był naprawdę porządny film, z pięknym portret psychologicznym. Edit. Tak, zgodzę się, portret psychologiczny Arthura jest baaardzo dobrze przedstawiony. Tylko to znów, film dzwigany mocno na barkach Phoenixa, a gdzie scenariusz i reżyseria, tego dla mnie brakło

Nie oglądałem nowego Jokera więc się wypowiem. Pierwszy film bazował na dość prostym pomyślę, lecz w miarę rozsądnym, logicznym i po części realistycznym. Arturowi puściły nerwy ze względu na ciężkie życie. Natomiast nowy Joker chyba cierpi na brak przejrzystego pomysłu na siebie. Nie wiem co jest głównym motywem, pewnie rozwijająca się relacja z przyszłą Harley Quinn, ale pytania jak? po co? i dlaczego? już nie są tak oczywiste. Każdy może w tym temacie oczekiwać nieco innego.

Ja raczej nie będę marnować pieniędzy na ten seans - śpiewanie ble. 😢

Ale doceniam .pozdr

Joker 2 to topka kina tego roku, licząc te najgorsze produkcje. To festiwal nudny i njiakości, najbardziej zbędny i pusty film jaki widziałem od lat. Całkowicie pozbawiony drogi bohatera, przesłania, sensu, czegokolwiek nowego co usprawiedliwiłoby powstanie tego filmu. Ok, ja wiem, pierwsza część zarobiła miliard dolców. No i to był chyba jedyny powód, jednak już teraz wiadomo że ten zlew kiepskich pomysłów okazał się finansową klapą. Większość tego filmu to masturbowanie się Todda Philipsa nad własnym pierwszym filmem, to natarczywe przypominanie nam poprzez asubtelne wciskanie do gardła brudną pięścią; scen, postaci i problemów poruszanych w Jokerze1. Jokera2 nie ratuje nikt i nic, ani nadal spoko gra aktorska w wykonaniu Phoenixa, ani całkowicie zbędna tutaj Lady Gaga, ni nawet szumnie zapowiadany "musical" który okazał się jedynie kilkoma bieda scenami, statycznymi i zupełnie pozbawionymi lekkości takiego np. La La Land. Ten film mógł nigdy nie powstać. Ten film nie powinien nigdy powstać. Joker2 udowadnia jak bardzo nagi jest król i jak bardzo fani, jokersi byli fanatycznie zapatrzeni w idola którego niestety sami sobie wymyślii, wyidealizowali i upudrowali. Ale jak to powiedział kiedyś ktoś mądry; Gówna pudrem nie zakryjesz.

Gdyby to był pełnoprawny musical to naprawdę byłbym zadowolony bo tak dziwny koncept pasuje do jokera.

Obejrzałem wczoraj i ten film to jakiś nieśmieszny żart jest tragiczny a oczekiwania po jedynce miałem co do niego dość duże

Genialna recenzja.

Czego uczy nas Joker 2 ?? Tego że Todd jest nadal słabym reżyserem.

Cóż, to trochę jakby zrobić sequel The Batman i nagle w połowie Bats i Alfred zaczynają do siebie śpiewać i po chwili tańczą. Oczywiste, że jeżeli się lubi jakiś format i ktoś ci sprzedaje coś zupełnie innego, to z początku odrzuca. Problem z tym, że do takiego zabiegu trzeba się przełamać, a ludzie (widzowie) nie mają obecnie w sobie takiej siły, brak im motywacji, żeby wchodzić drugi raz do czegoś, co ci się nie spodobało od pierwszej chwili. Ale też marketing mógł być lepszy. Komu szkodziło napisać na każdym plakacie wielkimi literami "MUSICAL"?

Im dlużej myślę o tym filmie tym bardziej mi się podoba, a po twojej recenzji nie mam wątpliwości, że ide drugi raz do kina dzisiaj wieczorem.

Czy to dobry moment, żeby założyć foliową czapkę i powiedzieć, że krytycy nie znają się na swojej robocie, skoro wystawiają bardzo niskie noty, nie dostrzegając niuansów, za które ten film mógłby dostać wyższą ocenę?

Jak dla mnie po prostu przeszarżowali, przynajmniej połowę musicalowych scen można było wyciąć ( ziewałem juz na nich w pewnym momencie ), koncowka jest słaba, bez pomysłu i jakos tak na szybko. Dla mnie ten film to tak 4 na 10. I zgadzam sie z wiekszoscia opinii ze nuda.

Tak jak pierwszą część widziałem chyba z 6 razy to dwójkę nie wiem czy obejrzałbym drugi raz w sumie...

Gdyby wyciąć śpiewy byłby film idealny