OJCIEC, reż. Florian Zeller, prod 2020 - wideorecenzja Tomasza Raczka. 

Mój brat na pogrzebie taty, który też miał demencję, porównał tatę do książki, z której wypadały kartki i w końcu została sama okładka

W części premium opisał pan pięknymi słowami to co i ja przeżywałam, gdy odchodziła moja mama. Też miałam to wrażenie, że moja mama nie jest już tą mamą, którą zawsze była, czyli zdecydowaną, mądrą, troskliwą, dbającą o nas wszystkich kobietą. Stała się zagubiona, była ułamkiem mojej mamy. Ale pojawia się czasem w moich snach i wtedy jest taka jaka była póki nie zachorowała.Film jest świetny, uświadamia nam co przechodzą ludzie z demencją. Rola Sir Hopkinsa doskonała.

Oczy mi się zaszkliły, gdy mówił Pan o swojej Mamie. I bał się Pan użyć najważniejszego sława: miłość. Wszystko, co płonie w człowieku w ten sposób, o którym Pan odpowiadał, bazuje na miłości. Serdecznie pozdrawiam!

Jest Pan naszym Dobrem.Dziekuje za cudowne recenzje.

uwielbiam pana słuchać - zawsze mnie to pozytywnie nastraja i przynosi spokój. dziękuję 🙌🏻

Pięknie Pan mówi, aż przeszywa gdzieś środku... ...dziękuję. Słucham Pana recenzji od dziecka, jeszcze w telewizji w latach chyba 80tych. Niezmiennie najwyższy poziom opowiadania... ...będę sobie dalej słuchał 🙂 Pozdrawiam serdecznie.

Oglądałam ten film i absolutnie mnie poruszył. Studiuje psychologię, w przyszłym roku bronię magisterkę i miałam już dużo różnych zajęć, a nawet cały blok poświęcony dobremu starzeniu się, w tym też tej ciemnej stronie - chorobom i zaburzeniom, typowym dla wieku późnej dorosłości. Ale dopiero oglądając ten film jakoś uwolniły się we mnie takie pokłady ogromnego współczucia dla osób w tej sytuacji. Myślę, że to super film dla studentów psychologii, ale też pracowników medycznych no i rodzin, które opiekują się osobami z takimi chorobami. Łatwo jest będąc tą osobą trzecią się irytować zmianami nastroju chorego, depersonalizowac go (bo sprawia wrażenie jakby to już nie ta sama osoba, którą był kiedyś). Ten film serio pozwala spojrzeć na to z innej strony. Z perspektywy tej bezradności, niepokoju, zagubienia, braku bezpieczeństwa osoby chorej. Dla mnie był mocnym doświadczeniem emocjonalnym.

Najpiękniejsze i najmadrzejsze słowa o odchodzeniu ukochanej osoby - dziękuję bardzo, Panie Tomku ❤ Wzruszyłam się, bo przypomniałam sobie, kiedy obserwowałam postępy w starości, a później odchodzeniu mojego dziadka..

Może będę monotonna, ale zdania nie zmienię - absolutnie Pana kocham ❤️ Ma Pan bardzo kojący wpływ na duszę. 🙂 Jak zawsze recenzja na najwyższym poziomie. Pozdrawiam Pana serdecznie.

Popłakałam się. Pan tak wspaniale oddaje atmosferę swoich przeżyć.........dziękuję, a 'Ojca" na pewno obejrzę.

Dobry wieczór, 30 kwietnia bieżącego roku w wieku 90 lat zmarła moja Najukochańsza Babcia. Od wielu lat cierpiała na demencję, miała miażdżycę, problemy z poruszaniem się, z trudem rozpoznawała swoją córkę, a moją mamę, do mnie zwracała się na "Pani" . To rozdzierało serce :( ponieważ byłam z babcią bardzo blisko związana. Gdy byłam mała, a rodzice chodzili do pracy, babcia opiekowała się mną, gotowała obiady, piekła ciasta, później, w czasach liceum i studiów zamieszkałam z babcią, by pomóc jej w codziennych obowiązkach, zakupach. Oglądałyśmy razem filmy, (babcia kochała Dirty Dancing), słuchałyśmy Abby. Była moją przyjaciółką, powierniczką. Tyle wspólnie spędzonych lat, tyle wspaniałych chwil a pod koniec babcia nawet nie wiedziała kim jestem. Serce pękało na drobne kawałeczki... Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie mogłam się z nią nawet pożegnać przed śmiercią, podziękować za opiekę, ponieważ babcia zachorowała na Covid i nie można było jej nawet odwiedzić. Nawet nie wiem, czy zdawała sobie sprawę z tego co się dzieje, czy rozumiała, że na świecie panuje właśnie epidemia, zapewne była przerażona widząc sanitariuszy, lekarzy w kombinezonach... Mija dwa miesiące od jej śmierci a ja wprost nie mogę uwierzyć, że jej już wśród nas nie ma. Czuję ogromną pustkę, patrzę na jej zdjęcie i tak strasznie mi jej brakuje... Choć tak naprawdę od wielu lat odchodziła od nas powolutku, po cichutku, po troszeczku, jak bohater filmu "Ojciec" nie wiedziała, co jest prawdą co fikcją, miała urojenia. Ostatnia scena filmu rozerwała mi serce tak jak śmierć mojej babci 2 miesiące temu i cały czas nie mogę się pozbierać... Zastanawiam się, czy kiedyś przyjdzie ukojenie...

Jest Pan cudnym człowiekiem o wielkim sercu i mądrości.Mogłabym słuchać godzinami Pana opowieści na każdy temat

Dziekuje z calego serca, ze Pan jest, ze Pan istnieje i mowi za nas... wielu, ktorzy juz za bardzo nie maja glosu.

Jakże pięknie opowiada Pan o Mamie ❤❤❤ Wzruszyłam się. Dziękuję, cudowny, wrażliwy człowieku🙏🌷❤

Tomek, Twoje ostatnie slowa, wzruszyly mnie do lez. Dziekuje.

Widziałam: dyskretny, prawie baśniowy, nie drastyczny pomimo trudnej historii, zgoda, co do skojarzenia z teatrem.... Oboje fantastyczni, zachwycałam się angielszczyzna, czuję zachwyt tym filmem.

Zastanawia mnie czy faktycznie na tym kanale są widzowie, którzy wyłączają wideo przed sekcją premium?

Trzy razy plakalam dzisiaj, sluchajac Pana opowiesci... jakze prawdziwych, szczerych, pieknych. Dziekuje.

Piękna , wzruszająca opowieść..Panie Tomaszu uwielbiam pana słuchać.

8/10 to za mało panie Tomaszu. Wspaniały film. Sir Hopkins zagrał mistrzowsko. A ja płakałam w kinie jak bóbr 😓

Panie Tomaszu, wydaje mi się, że zgodę na to, żeby rzeczywistość (czy też mieszanka rzeczywistości, fikcji, wspomnień i tego wszystkiego, co mieści się w naszej podświadomości) przepływała przez nas swobodnie, bez wywoływania zakłóceń, można podjąć tylko z poziomu "meta". Intuicja mi podpowiada, że człowiek z tego typu zaburzeniami, nie mając żadnego pewnego układu odniesienia, nie może też wznieść się "ponad to". Nie ma WYBORU. Rezygnacja z walki oznacza tutaj poddanie się. Dlatego Anthony (podobnie zapewne inni ludzie, których świat ulega dezintegracji) rozpaczliwie próbuje znaleźć jakiś klucz do całości, ład, sens. Dziękuję za tę recenzję i pozdrawiam serdecznie.

Łapka w "ciemno" jak zawsze Panie Tomaszu ⚘

Bardzo przyjemnie słuchało się recenzji, a część premium wzruszająca i pięknie pokazuję miłość syna do mamy.

Nie zobaczę takiej Mamy, jaką Pan w ostatnich latach życia swojej Mamy widział. Moja odeszła 15 czerwca tego roku po miesięcznym pobycie w szpitalu i z brakiem świadomości. Moja Mama miała 65 lat i 5 miesięcy. Ta rana już nigdy się nie zagoi, chociaż może lekko się zabliźni. Został Tata, który póki co jest samodzielny i bez objawów demencji (skończy w tym roku 72 lata) oraz została 93-letnia Babcia. I oczywiście moi chrzestni czy Brat. Trzeba żyć dalej. Pozdrowienia z Gdańska, panie Tomaszu.

Ten film siedział mi w głowie jeszcze kilka tygodni po obejrzeniu. Piękny, łamiący serce. Co do Pana historii, to miałam dokładnie takie samo wrażenie z moją Babcią. Powoli odchodziłą, rzeczy, które ją interesowały, już nie miały dla niej znaczenia, nawet nie chciała słuchać muzyki, czy modlić się (co zawsze było dla niej bardzo ważne). Ale jak nas widziała (mnie, moją siostrę czy mamę) to była bardzo szczęśliwa. A bywało tak, że milczałysmy przez pół h. Pana opowieść dała mi do myślenia. Może to jej wówczas wystarczyło, tylko to, że byłyśmy obok, nawet nie była ciekawa co się u nas dzieje, ale cieszyła się , że nas widzi.

Dobry wieczór T R 🤝🍀💚 pięknieje nam Pan 😘 ...juz zamieniam sie w sluch 🎧📺 Dziękuję 👋

To piękne,że Pan podzielił się ostatnimi czasy swojej Mamusi, cudowne opowiadanie, serdeczne, zrozumiałe, podsycajáce duszę,,,,💐

Podobny temat porusza "Still Alice", też świetny film.

Pękłam w części premium Panie Tomku.... na kawałeczki. Pięknie Pan to wszystko ujął. Dziękuję za podzielenie się z nami taka prywata.

Panie Tomaszu! Anthony Hopkins Anthony Hopkinsem , ale to Pan na utube’ie robi majstersztyki. Popłakałam się przy tej recenzji. Pana wspomnienia przywołały w mojej pamięci obraz ukochanej babci, która niestety wiele wycierpiała, również psychicznie zanim odeszła. Z serca dziękuje za te poruszająca recenzje. Na pewno obejrzę Anthony’ego Hopkinsa w tym filmie.

Myślę, że należą się Panu z jednej strony słowa uznania za nakład pracy oraz wnikliwość w ocenie filmu, z drugiej zaś - podziękowania za część premium, gdyż dzielenie się takimi wspomnieniami nigdy nie jest łatwe. Pozdrawiam serdecznie.

Jest Pan światełkiem pełnym mądrości ,dystansu ,dobroci ,tym czymś co sprawia ze codzienność ma glebie .Tyle refleksji wypływa z chwil spędzonych przy Pańskich opowieściach .Dziękuje !!!!! PS kilka miesięcy temu straciłam Ojca po długiej i okrutnej chorobie neurologicznej ,wzruszył mnie Pański wywód do rzeki łez .Ale być może dał ukojenie w żalu i dręczących pytaniach ,wyrzutach sumienia i tęsknocie której nie ma jak wypełnić .Są wspomnienia .Dziękuje za Pański spokój i umiarkowanie od codziennego bagna i smrodu psującego się świata .Słuchając nabieram nadziei ze nie wszystko jeszcze stracone ,ze inteligencja i Klasa ciagle są w cenie .🥰

Pięknie Pan to opowiedział. I o filmie i o Mamie.

Sposob jaki Pan Tomaszu, przedstawia swiat, jest kojacy, upokajajacy, anielski - w tym najlepszym wydaniu. Wdziecznosci za czynienie nas ludzi lepszymi i wrecz duchowymi 💞

Oczywiście, film obejrzę z przyjemnością i ciekawością. Część Premium bardzo poruszająca, osobista i piękna❤ Serdeczności dla Pana!🌹

Dziękuję za podzielenie się tak osobista historią. Moja była podobna mimo że moje relacje z matka były trudne. Ale tak jak to pan określił na koniec liczy się to co w środku. I jescze mała uwaga do głównej recenzji, angielska szkole aktorska w tym filmie prezentuje również Oliwia Coleman nie tylko sir Anthony

Uwielbiam słuchać Pana recenzje. Potrafi Pan ubrać w słowa to co często nieuchwytne. Film „ Ojciec” widziałam , porusza kwestię której nikt z Nas nie chcę przeżyć. Oglądając poszczególne sceny odczuwałam, przeżywałam problemy głównego bohatera. Uwielbiam filmy, które sprawiają, że nawet po zakończeniu filmu w dalszym ciągu wracam do tych filmowych morałów. Dziękuję za część premium.

Pięknie powiedziane, bardzo mądrze. Dziękuję

Dziękuję za wspaniałą i interesującą jak zawsze recenzję filmu, ale tym razem, najbardziej dziękuję za wzruszające podzielenie się opowieścią o Mamie. Miłość jest jednak nieśmiertelna. Widać ją w Pana oczach. Moja Mama odeszła 9 lat temu. I nie była to demencja a rak. Czas nie uleczył niczego. Nie zabrał poczucia osamotnienia i osierocenia. Swoją opowieścią „wstrzelił” się Pan dodając mi otuchy w momencie, kiedy bardzo tego potrzebowałam. Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję. 💚

Panie Tomaszu, jak zwykle, bardzo dobra i wzruszajaca recenzja ❤

Dziękuję. Pięknie mówi Pan i wspomina matkę.!

Bardzo pouczajácy przekaz, Jestem zawsze usatysfakcjonowana kazdym premium, jest Pan bodajże wyjátkiem you Tube, takim, gdzie pańska energia przyciága skutecznie, Kocham wszystkie odcinki, kazdy z nich ubogaca myślenie,poszerza horyzonty poprawnego rozumienia kwestii, a to Jest Bardzo potrzebne, genialne sformułowania rozswietlajá umysł, Bardzo serdecznie Dziękuję 🌷

Ten film, zwłaszcza główny bohater, poraża realizmem. Zaciera granice między filmem a życiem.

Jest Pan niczym perła w oceanie :)

Powtórzę za innymi, uwielbiam słuchać jak Pan opowiada, zawsze oglądam film do końca, bonusem. Dzisiaj tak się wzruszyłam kiedy mówił Pan o mamie. Przypomniałam sobie jak moja mama odchodziła mając 88 lat, niestety nie mając już pamięci od roku i ciężko było patrzeć jak "gaśnie" z miesiąca na miesiąc. Gdybym wysłuchała Pana przed jej śmiercią inaczej bym przyjęła jej odejście. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję. 🤗

Panie Tomku, ja również "lubię nic nie wiedzieć" o filmie, na który się wybieram ;) A już na pewno przed jego obejrzeniem nie czytam/nie słucham recenzji, aby się nie sugerować subiektywną oceną oceniającego. Takie podejście pozwala dać się filmowi uwieść, zaskoczyć, porwać, ale również filmem rozczarować (bo naturalnie to także może się zdarzyć). Stawiam na odbiór niezakłócony konkretnym nastawieniem i oczekiwaniami. Film "Ojciec" widziałam i mówię TAK! A Pana wideorecenzje uwielbiam :) Pozdrawiam!

Oooo! Czekałam z utęsknieniem na tę recenzję! Zabieram się za oglądanie i już dziękuję ❤️

Jeszcze nigdy ze wzruszeniem nie słuchałam takiego pozytywnego i sopkonie miłego opisu odchodzenia bliskiej osoby szacunek dla twojej mamy i dla Ciebie a dla minie ten optymizm proszę przelać chociaż odrobinkę 😊

Oh tak, ten film mocno potrafi poruszyć odpowiednią strunę. Nie napiszę, że doskonale Pana rozumiem, jeśli chodzi o sytuację z mamą, bo mogłoby się to wydać nie na miejscu, ale miałam przez ostatni rok podobną sytuację. Mój piesek, moja labradorka Kora, która niestety po 15 latach w zeszłym tygodniu musiała od nas odejść, miała psią demencję. Serce mi pęka po jej odejściu, ale równie mocno pękało, jak widziałam zmiany, które w niej zachodzą. Kilka miesięcy temu już jej nie było - ciałem tak, ale już nie duchem. Ten pusty wzrok o którym pan mówi, widziałam również u niej. Zgasł ten błysk w oczach, zniknęło to kim była przez całe swoje życie, została skorupka i pustka w tych oczach. Nie wiem nawet czy pod koniec życia zdawała sobie sprawę co dzieje się wokół niej, czy mnie rozpoznaje, była jak taki zaprogramowany robocik, który przeszedł na najniższe ustawienia - samo bycie, bez niczego więcej. Straszne jest to, co starość potrafi zrobić z umysłem :(

Panie Tomaszu, pięknie Pan opowiada:)) i TO w głosie jak opowiada Pan o Mamie.. To zapewne TO co Pani mama miała wtedy w oczach..

Podziwiam Pana nieustannie,nie jestem odosobniona jak widać,komentarze na to wskazują.Pominę więc peany na cześć cudownej jak zwykle recenzji oraz osobistych wątków,jakże wysublimowanych... Nie obejrzałam tego filmu.Lecz kiedy wspomniał Pan o angielskim sposobie odgrywania roli,coś we mnie drgnęło i uznałam,że muszę to zobaczyć.Muszę doświadczyć przyjemności tych niuansów,o których Pan wspomniał.Uwielbiam kino angielskie z tych powodów,z innych zaś lubię kino skandynawskie,hiszpańskie,rosyjskie,a nawet czeskie.To jest wielka gama różnorodnych detali,które mają moc poznawczą,a ja jestem wciąż głodna nowych doznań,ciekawa innych nacji i kultury. Dziękuję,z wyrazami wielkiego szacunku🌹

Zgadzam się z Panem zaraz na poczátku odcinka, dzièkuję za wystápienie oraz ocenę filmu,,, to pomaga rozmyśleć I przejrzeć od a do z,,,,🥰

wyśmienite a to jak pan mówił o mamie czarujace kazda matka chciałaby takiego syna jak pan

Bardzo poruszające było to co Pan powiedział. Myślę że relacje obronią się zawsze.... Ściskam 🤗

.... I dlatego, między innymi z powodu podobieństwa historii, jutro pędzę na Supernova.

No i się poryczałam .......!

Czarodzieju, zapomniałam o wszystkim, co mnie trapi, nie słyszałam nawet natrętnej kosiarki za oknem, słuchając Pana.Dziękuję.

Miłość wierna jest. Piękne.

Zespół Aspergera i Autyzm to nie choroba tylko raczej inny sposób odbioru rzeczywistości i mówi się właśnie o osobach ze spektrum (nie chorych). Film na pewno obejrzę kiedy tylko będę miała okazji bo miejscowe kino niestety go nie puszcza

Piękny i poruszający film, genialna rola Hopkinsa...i znakomita recenzja Pana Tomka. Bijąca szczerość i prawda w słowach Pana Tomka jest jego "bronią i atrybutem". Dziękuję.

Dziękuję szczególnie za wątek osobity, którego poruszenie nie było zapewne dla pana łatwe....💔✋

Czekałam na ta recenzje z utęsknieniem 🙂

Bardzo poruszyła mnie Pana opowieść o mamie, dokładnie w taki sam sposób odczułam odchodzenie mojej babci. Podobny temat porusza film z 2020 roku "Supernova" (Colin Firth i Stanley Tucci w rolach głównych) - jednak w dużym stopniu omija wiele aspektów tego procesu. Tego bólu, gdy osoba nam najbliższa jest z nami już tylko ciałem, a nie duchem.

Mój Boże nie sposób nie obejrzeć teraz tego filmu. Dziękuje popłakałam się.

Cudownie się Pana słucha ❤️

Panie Tomaszu... To była MIŁOŚĆ.. To było To... Czysta miłość bezwarunkowa

Słuchałam będąc w pracy.... poryczakam się aż histerycznie przy pana wspomnieniach o Rodzicach ....nawet się nie tłumaczyłam ...choć mnie pytano co się dzieje ...zostawiłam Mamę w Polsce ...ma 82 lata i choć wnuki są przy niej ....rozpadłam się ...moja Mama jest aktywna , jeździ ciągle gdzieś i trudno za nią nadążyć ,uprawia ogródki itp ale w rozmowie z nią już dostrzegam te sygnały o których pan mówi ....

Film odebrałam podobnie jak Pan, najpierw pełne zaskoczenie... Potem akceptacja, zrozumienie, ciekawość.... Finalnie ogromne wzruszenie i myśl jak teraz wyjdę z kina zapłakana, a byłam sama, bez męża. Dziękuję za kolejną recenzję, za część premium. Serdecznie pozdrawiam

Dziękuję Panie Tomaszu.

Piękny i wzruszający osobisty komentarz.

Dziękuję

Panie Tomaszu, Zespół Aspergera to nie choroba :(

dziękuję...

Cudownie pan opowiada ❤️

Dzień dobry no właśnie ja też bardzo lubię oglądać filmy o których nic nie wiem a tego filmu jeszcze nie widziałam ale bardzo lubię Pana oglądać bardzo często mamy wspólne zdanie więc się waham czy obejrzeć dziś to ten materiał czy jednak przerwać Bo jak do tej pory słuchałam Pana dopiero po …

❤

Genialna rola!

Panie Tomku Dzięki

No i się popłakałam :)

💞

PIEKNIE PAN OPISAL DEMENCJE...OBECNIE PRACUJE,OPIEKUJE SIE PANIA Z DEMENCJA I TEZ JA UWAZNIE OBSERWUJE I UCZE JEJ,DZIEKUJE PANIE TOMKU.

Bardzo brakuje mi zniuansowanej gry w polskich produkcjach, chęć zostania aktorem w Polsce wtedy staje się mniejsza. ;)

świetna opowieść :)

No nie - po prostu lekcja milosci... Sądzę że choroba Aspargera pomaga Hopkinsowi grać role takie jak ta.

Panie Tomaszu, Oskar dla A.Hopkinsa jak najbardziej zasłużony tak jak dla Pana za ta video recenzja zresztą za całokształt 🧡

Bardzo ładnie Pan mówi

💚...

To dopiero rozdziera serce.... Ale kubek jest nowy.

🤗💓

Te wszystkie szczegóły, które opisuje Pan w grze aktorskiej Hopkinsa, sprawiają, że go niesamowicie podziwiam. Dla mnie to kunszt! Cześć premium bardzo poruszająca. Pana doświadczenia życiowe są bogate, można z nich czerpać wskazówki i wrażliwość. Pozdrawiam 🌞

Panie Tomku jest lato trzeba z Łukęcina 😀.

"Nawet, jak się wypala ten ostatni węgielek, to pięknie się pali..."

No nareszczcie!. Ależ długo kazał nam Pan czekać na tę recenzję. Oglądając ten film, wydawało mi się ,że to ja choruję na Alzheimera a nie Hopkins. Dobry film o tej chorobie.

Panie Tomku miał Pan dużo szczęścia, ja już takiego nie mam. Do niedawno jeszcze był uśmiech na mój widok a teraz jest tylko pustka w oczach. Nie mogę zgodzić się z Pana teorią. Jestem z tą chorobą od 6 lat i początki zawsze są dla chorego " walką " ze zrozumieniem sensu tego co się wokół nich dzieje. Film doskonały właśnie dlatego, że pokazuje świąt osoby chorej. Pozdrawiam serdecznie 😊

Poławiaczy pereł najlepiej zaśpiewał Caruso, a potem... David Gilmour. Tak! Mam na myśli wokalistę PinkFloyd. Na płycie z koncertem w Meltdown. Panie Tomaszu POLECAM

Film oparty na sztuce teatralnej zawsze bedzie chyba wygladal bardziej jak sztuka niz jak film fabularny niezaleznie od doswiadczenia rezysera.Przypominaja sie dwa film Polanskiego; Rzez i Venus w futrze.Czasami sztuka teatralna moze dac poczatek calej serii telewizyjnej, ktora oglada sie juz bardziej jak film.Wspolczesnym przykladem Kim's Convenience na Netflix.

Ojciec to obok Promising Young Woman najlepszy z oscarowych filmów, a przynajmniej z tych, które oglądałem. Siła filmu tkwi w mozaikowym scenariuszu, jak dobrze rozpisana jest ta historia, jaką układankę tworzy skrypt. Podoba mi się też to, że scenarzyści niektóre kwestie pozostawili do interpretacji widza, np. zachowanie postaci, granych przez Rufusa Sewella i Marka Gattisa, którzy są kreowani na antagonistów. Jest zasugerowane, że znęcali się nad Anthonym, ale który z nich? Ale też można odebrać to jako wymysł schorowanego umysłu i do żadnej przemocy nie doszło. Reżyseria niby jest prosta, bo akcja dzieje się w jednym miejscu, ale Florian Zeller z ekipą od scenografii, montażu, muzyki i zdjęciowcem przerobili sztukę na znakomite dzieło filmowe, mimo jednego miejsca akcji, które ogląda się jak dobry thriller albo horror z akcją w czterech ścianach. Film opiera się na prostych sztuczkach filmowych, które świetnie budują zagubienie głównego bohatera i widza, który czuje się jak Anthony. Realizacyjnie to jest bardzo precyzyjna robota, ale film nie byłby tak dobry bez obsady. Wiadomo że aktorzy z Wielkiej Brytanii w większości to artyści z najwyższej półki, więc Olivia Colman, Mark Gatiss, Olivia Williams, Rufus Sewell, Imogen Poots trzymają wysoki poziom, nawet jak grają epizod. Ale przede wszystkim liczy się sir Anthony Hopkins, który zagrał jedną z najlepszych ról nie tyle w ostatnich latach, co w swojej karierze. Hopkins kiedyś przyznał, że w ostatnich latach gra dla kasy, więc często jechał na autopilocie, a czasami to nawet nie gra, tylko jest w filmach i to widać. Ale coś się zmieniło, gdy pojawił się w Westworld. Sir Hopkins w serialu Nolana się przebudził i zaczął naprawdę grać. A potem dobra rola papieża w Dwóch Papieżach, która pokazała, że to nie było chwilowe przebudzenie. Może to też wina filmów w jakich musiał grywać, po co miał się starać w takich np. Transformersach. Nie wątpię, że w teatrze miał co grać, pewnie były sztuki, w których pokazał że stać go jeszcze na dużo, mimo tego, że aktorsko nie musi nic udowadniać, ale w Ojcu widać, że mu się chce i daje popis aktorstwa przez duże A. Nie przeszarżował też roli, gra jak trzeba też subtelnie. Widocznie uznał, że temat filmu zasługuje na to, żeby się bardziej postarać. Na dodatek kilka elementów z życia aktora jest w tej roli, nie tylko imię bohatera, ale też np data urodzenia, umiłowanie do muzyki, sugerowanie że bohater lubi alkohol, a aktor jest alkoholikiem.

😊

Wow long time didnt see pana Tomasza, has white hair and white beard. From when? :p

Psychiatrzy czasem mówią, że w demencji wychodzi charakter i osobowość człowieka. Przebieg choroby jest często taki jaki był człowiek gdy był zdrowy. Na szczęście są leki, które mogą łagodzić objawy. Bardzo boimy się demecji, a trzeba ją oswajać. Może jakieś kampanie społeczne by pomogły...