مفهوم بازی خییییلی سم تر از چیزی بود که فکرشو می کردم 🧐 part 3 | پارت 3 🟣 دیسکورد : / discord 🔴 اینستاگرام : / gameyaar 🔵 کانال تلگرام : t.me/Gameyaar only up - فقط بالا #بازی #گیم_پلی #onlyup
سلام گیم یار جان اول از همه خسته نباشی ممنون از اینکه مثل بقیه نیستی چند وقته ویدیو هاتو دنبال میکنم جدا از اینکه با دیدن ویدیو ها شادی و نشاط خاصی میگیرم و میتونم راهمو واسه کنکور امسال ادامه بدم حرف ها و واقعیتی که برام روشن کردی چند وقته خیلی حالمو خوب کرده و باعث شده برگردم عقب و همه چیزای اشتباه تو زندگیمو عوض کنم واقعا از ته قلبم ازت ممنونم و خوشحالم که باهات اشنا شدم
عالی بود و لذت بخش البته متوجه ام که فشار هاش رو خودت متحمل شدی ولی درساش جالب بود به نظر من این گیمو باید هر کسی یک بار بازی کنه صرفا چهار چوب ها و الگو ها و درس هاش کافی نیست چون واقعا باشد یک فرد طی مراحل به اونا دست پیدا کنه و به مرور رشت کنه می دونی مثل اینه که یه گیم سنگینو روی سیستم خودم بالا بیارم قطعا نمی تونه حندل کنه چون به کشش رو نداره ادمام اگر به اون رشت و انعطاف نرسن و به مرور قوی تر دادنا تر و سر سخت تر نشن حتی تمام درس های درست زندگی تمام چهار چوب ها و قوانینو الگو های زندگی نمی تونن کمکشون کنن مثل کسایی که میشینن و زندگی نامه فردی رو می خودنن و با تمام نکات و سختیایی که فرد کشیده تهش میگن خوب که چی بی کار بوده و تمام اون دانشو همون جا زمین میزارن میرن تا کاری کنن پولی در بیارن بخورن تا نمیرنو بتونن باز هم کار کنن روشنه ما به یه چرخه و لوپ یه برنامه ثابت یه شرایط عادت میکنیم اما این معنای رشت نیست همیشه ادم باید اماده شکستن چهار چوب ها و محدودیت های خودش باشه و با هزاران بار شکست باز هم با بیان من میتونم بلند شه و قدم برداره ولی عموم مردم عادت کردن و دابته شدن روی یک برنامه و زندگیه نباتی و سیاهی اب مواد مدنیو از خاک بکشن برگ بدن با برگ فوتوسنتز کنن و قد بکشن برگ ها ریخته بشن و تا اخر این لوپ تمام این مدت همونی که بودن بمونن و جز از نظر زیستی و سن هیچ رشتی نداشته باشن و این معنای بیخردیست معنای ترس از مرگه که اگر ازش بگذریم دیگه چیزی برای ترس وجود نداره مثل اینه که صحنه ای در اختیار ماست با یک زمان مشخص اگر ما صرفا به اخرش و بعدش که نمیدونیم فکر کنیم هرگز نمیتونیم بهترین نقش افرینی و اجرامونو داشته باشیم و قطعا اگر داوری باشه و بعد این زمان که در اختیارمون بوده خبری هم باشه ما امتیاز کافی ای به دست نمیاریم و نتیجه ای برای ما نداره اولویت به نظر من اینه که مقابل اینه ادم به اون چه هست باور داشته باشه و انقدر توی ای رقص درسته جمعی به اسم زندگی برقصه تا حتی با وجود زخم های پاش قدرت اون رو پیدا کنه که از اون چه هست و انجام میده لذت ببره ابتدا داور ما خود ما هستیم که عموما بخاطر نپذیرفتن اون چه هستیم الگو گیری های غلط بیش از حد به خودمون سخت میگیریم و این باعث انفعاله نتنها نمی رقصیم بلکه میریم بین کسانی که صرفا در این دنیا تماشاچی هستن و در سالون کم نور بین جمعیت کم احمیت به رقص دیگران نگاه میکنیمو اگر لذتی میبریم بخاطر اینه که اون رقصنده خودش رو شناخته و از رقصیدنش لذت میبره نه این که خودش رو با قضاوت کردن تخریب کنه و این حس خود عده ای رو خوش حال میکنه و عده ای که ذهنیت از پیش بازنده دارن رو هر لحظه معیوس ترو افسرده تر این کامنتارو عموما برا خودت میزارم چون میدونم که متوجه ماجرا هستی
