JESTEŚ TU!
To moje 13 wspomnienie związane z Pierwszym dniem listopada w tym wirtualnym miejscu. W miejscu które wspólnie stworzyliśmy, żeby przetrwać tę wielką wojnę pomiędzy tęsknotą, a bezlitosnym upływem czasu.
Każdego dnia, małej lub większej chwili na własnej skórze doświadczam tej kłótni myśli, żalu, często gniewu i niezrozumienia. Doświadczam walki pomiędzy czasem a tęsknotą....
Nie zgodziłem się, nie zgadzam się i się nie zgodzę, na to, że ktoś kto był obok przez osiemnaście lat mojego życia, ma przeminąć, ma być zapomniany, ma zostać odsunięty z mojego życia, to nie my, to na pewno nie dotyczy nas.... nie dotyczy nas od ponad trzynastu lat.
Żyję już ponad trzynaście lat dłużej, mam już rodzinę, mam córkę, mimo tego szczęścia mam duży kawał serca zarezerwowany tylko dla ciebie.
Czas płynie, jest bezlitosny, pokazuje też mi nową rzeczywistość, że za ponad cztery lata dojdę do momentu, do jakiegoś zupełnie nowego dla mnie uniwersum tej tragicznej historii, za ponad cztery lata będę już na tej dziwnej połowie.... to będzie osiemnaście lat odkąd Cię straciliśmy, a Ja żyłem u twojego boku przez osiemnaście lat swojego życia, wydaje się to nierealne, ale minie dokładnie tyle lat. Osiemnaście świąt Bożego Narodzenia, osiemnaście świąt wielkanocnych, osiemnaście urodzin mamy, taty, babci, dziadka, cioci, naszej kuzynki, przyjaciół i znajomych. Osiemnaście urodzin moich i osiemnaście urodzin nie pisanych tobie. To dopiero będzie kolejna granica, która mogłoby się wydawać, że coś zmieni, jednak jeśli ta granica jest przestawiana dalej z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok.... to i za te cztery lata najprawdopodobniej będę w tym miejscu, w naszym "pokoju" wspomnień.
Jesteś tu, w tej przestrzeni wspomnień gdzie mogę wspomnieć coś o tobie, o tym, że byłaś, że żyłaś, że miałaś marzenia, plany, że było przed tobą całe życie.
Do dziś jestem świadkiem tego jak ktoś wypowiada się na temat swojego rodzeństwa z takim podejściem jakby słowa negatywne na temat siostry czy brata nie miały znaczenia, jakby nie było w tym nic złego.... a dla mnie mają i to nie tak, że mam tak nagle po 2010 roku.... nie, to nie to. Po prostu nie stać mnie było w wieku piętnastu, szesnastu, siedemnastu i w końcu osiemnastu lat, aby powiedzieć złe słowo na temat siostry, nie w oczy, a za plecami. Nie znajdzie się taka osoba, która powie mi, że nie mówię prawdy, nigdy nie powiedziałem komuś złego słowa na temat mojej siostry. Kiedyś nawet usłyszałem "Ty serio Ją tak kochałeś?" usłyszałem to od osoby która ma młodszą siostrę i jak tak sobie teraz o tym pomyślę to nie wiem czy to tak naprawdę powinno wyglądać, bo nie wiem czy po takich słowach miałem się poczuć jak ktoś gorszy, a może miało mi to otworzyć oczy, że jednak u nas było wszystko inaczej. Dla kogoś może to niewiele, a dla mnie to bardzo dużo kiedy słyszę jak ktoś opisuje swoje rodzeństwo wtedy z podwyższoną uwagą słucham to co ma do powiedzenia i czuję dumę, że co prawda już straciłem siostrę, ale wiem i mam tego świadomość, że przed jej odejściem nigdy nie wypowiedziałbym się na jej temat nieprzychylnie, nigdy.
Chciałbym móc opisać w słowach, ale nie potrafię, mogę jedynie postarać się pokazać swojej córce to w jaki sposób można zbudować bezwarunkową więź, ale też nie sposób przekazać, pokazać, narysować i wytłumaczyć z jakimi konsekwencjami dźwiga się tę więź kiedy jedna ze stron odchodzi nagle z dnia na dzień bez możliwości pożegnania się.
Ktoś kiedyś użył mądrych słów, że każdy z nas dźwiga swój krzyż tu na ziemi, myślę, że swój dostałem miesiąc po swoich osiemnastych urodzinach i dźwigam go, ale nie w pracy, nie na piwie ze znajomymi, nie mam go wyrytego na głowie, mam go w naszym "pokoju" w tej wirtualnej przestrzeni i w swoim sercu, schowany głęboko, żeby nikt nie mógł go odkryć.
Tęsknię, to światło trwa i będzie trwać nadal, nieprzerwalnie od ponad trzynastu lat.... 12 Maja nie zwyciężył.
30 сен 2024
