Plaza Köylüleri (2022) | Belgesel Film 

Yüksek bilgisayar mühendisiyim. İstanbulda her gün git gel 100 km yol katedip kurumsal(?) bir firmada çalışıyordum. Nefret ettiğim bu işten ayrıldım. Yaklaşık 3 ay önce memleketim olan Karabük te Safranboluya taşındım. İstanbulda 2+1 daire tutamayacağım bir paraya bahçeli triplex villa kiraladım. Mesleğim gereği uzaktan çalışabiliyorum. Uzaktan çalışacak bir sistem de kurdum kendime. İstanbulda kazanacağım paradan daha az olsada burada çok rahat geçimimi sağlıyor ve üzerine birikim yapabiliyorum. Bahçemde erik ağaçları elma ağaçları var. Türlü türlü sebze de ektim büyümelerini bekliyorum. Her sabah taze çilekleri topluyorum. Her sabah verandada eşim ve çocuğumla yeşile ve gökyüzüne bakarak kahvaltı yapabiliyoruz. Çalışma odamdaki pencereden bakınca gökyüzünü ve karşıdaki dağların manzarasını seyredebiliyorum. Temiz hava motivasyonumu oldukça arttırıyor. Bununla beraber buradaki insan davranışları çok daha naif ve sakin. Çevre daha güvenli. Bana Allah yardım etti imkanlar şartlar oluştu ve taşınabildim. İsteyen herkese Allah fırsat versin.

Ben de 2 yıldır sürekli olarak İstanbul'dan göç etme fikrini ölçüp biçiyorum kafamda. 20 yıldır burdayım ve çok yoruldum. Bünyem kaldırmıyor bu bitmek bilmeyen kalabalığı, gürültüyü, trafiği. Fakat ben köye filan yerleşmem. Benim hedefim İzmir, Antalya, Mersin, Adana gibi hem her tür büyükşehir imkanına sahip olup, hem de genel halkın yüksek yaşam standartlarının olduğu yerler. Metrobüs diye bir insanlık suçunun varlığı bile İstanbul'dan tiksinmek için yeterli sebep. İş-ev, ev-iş. Başka hayat yok. Varmış sanıyorsun. Yüzlerce restoran, konser, sanat galerisi, müze, kitapçı, vs. var. Fakat çalışan insanların bunlara gidebilecek vakti yok. Gitti diyelim, oturacak yer bulamıyor, bilet alacak diyelim, biletler tükenmiş. Çok insan var, çok. İstanbul'un dert şehri olmasının en büyük sebebi bu. Çok kalabalık. İkinci olarak da ulaşım, yapılaşma berbat. Buna karşın ülkedeki her şeyin en iyisi, en fazlası, en çeşitlisi burda. En çok iş dalı burda, en çok iş yeri burda. Bunların Anadolu'ya yayılması, İstanbul'un tek cazibe merkezi olmaktan çıkarılması lazım.

Ankara'da doğdum büyüdüm. 2019'da Ankara'da yazılım uzmanı olarak çalışırken işimi bırakıp köye yerleştim. Fakat ben ata topraklarına Ordu Mesudiye Çavdar köyüne yerleştim. Dağların, ormanların arasında 5 yılım geçti. Arıcılık yaptım, İkipınar Arıcılık markasını kurdum ve ciddi bir müşteri kitlesi yakaladım. Şimdi yeni bir göç arefesindeyim. Ege ya da Ankara'nın kırsal bölgelerinde bir çiftlik hedefim var. Göç edeceklere bazı tavsiyelerde bulunacak kadar fazla tecrübe edindim. Mümkün olduğunca bağımsız olabileceğiniz yerler seçin. Kendi köyünüzde bir şeyler yapacaksanız akrabayla ortak araziye girmeyin. Hazine arazisi kiralama yoluna gidin. Devlete güvenmek akrabaya güvenmekten iyidir. İstediğiniz zaman sosyalleşebileceğiniz istediğiniz zaman inzivaya çekilebileceğiniz bölgeler seçin. Mutlaka bir ulaşım aracınız olsun. Gibi gibi... Bu konuda kitap yazmak geldi aklıma şu an 🙂

Yaşadığımız yetmiyor bir de sizden dinliyoruz hayatın acı gerçeklerini.

Doğma büyüme İstanbul'luyum. 2016 yılında Beyoğlu'ndaki işimi bıraktım ve o gün bu gündür 3-5 gün gezeyim diye bile İstanbul'a dönmedim. Epey bir yer gezdim. Son 3 yıldır da 40 kişilik, bakkalı bile olmayan bir köyde tek başıma, kendime ait bir yerde yaşıyorum. Haftada ya da 15 günde bir kasabaya inip alış verişimi yapıyorum. Arada bir eş dost ziyarete geliyor. Herkes doğaya hayran kalsa da, genel yorum ıssızlık. Bu doğru ama ben işten güçten bazen kitap okuyacak vakit bile bulamıyorum. Buradaki arkadaşların samimiyetine inanıyorum ama bir gerçek var ki, sadece beyaz yakalı değil bu vahşi hayatın genelinden sıtkı sıyrılmış büyükşehir insanlarının çoğu aslında tam olarak ne istediğini bilmiyor. Şehrin debbdesinde bir depresyondan çıkıp diğerine dalan arkadaşlarım oluyor, "diyorum al çantanı gel, koca arazi, kalacak yer çok, senden para pul isteyen de yok. bir şeyler mi ekip biçeceksin, oturup romanını mı yazacaksın, ne yaparsan yap. Köydekilerle aramı bozma, benim yaptıklarımı yıkma yeter." Kimi hemen tamam diyor ve nedense bir türlü bağını kesip gelemiyor. Kimi bir iki gün kalıp başlıyor mızmızlanmaya sorun benimle uyuşamama olur bunu anlarım ama maalesef bu da değil. Hem bu doğa olsun, hem de mümkünse 15 dakika uzakta bir de takılabileceği bar olsun falan kafasında. Böyle bir hayat yok. Var da, öyle bir yerde yaşayabilmek için bir kenarda 10-15 milyon paran olması lazım. Atıyorum, Bodrum, Marmaris, Datça vs gibi yerlerin köylerine yakın bir noktada 2 dönüm arazide bir müstakil eve yerleşeyim falan desen bu kadar para tutar zaten. 10 milyon liraya 420 bin lira faiz veriyor bankalar git boğazda otur, işe de gitme zaten o zaman. Yani ilk sorun, hem şehirden bıktım deyip, hem de bir yandan şehir konforu istemeyeceksin. İnanın çok zor oluyor ama bir yerde kırılma noktası var. Orada kırılmazsanız, bir kabul başlıyor ve ondan sonra her şey yerli yerine oturuyor. Evrim geçirip başka bir canlıya dönüşmüş gibi oluyorsunuz ve o arzularınız bazı zamanlar bir hayvanın içgüdüsü gibi ara ara yoklasa da anında bir kar tanesi gibi yok olup gidiyor. O dereceki örneğin, bu ıssızlıktan Bodrum 1.5 saat ve orada oturan yeğenim 2 yıldır davet ettiği halde henüz gitmedim. Akyaka 1 saat sevdiğim insanlar var. Bir kez arabayla beni gelip aldıkları için gittim. Münzevi falan da değilim. Her yaşam biçiminin kendine ait bir sürdürülebilirlik düzeni oluyor mecburen bir devamlılık içine girebiliyorsunuz. Örneğin bitkilerinizi suladıktan sonra 3 gün bir yerlere gidip dönebilirsiniz. Ben tek olduğum ve otomasyon sistemlerine harcama yapmadığım için bu böyle. Bu tip işlerin hakkından gelecek komşular edindiyseniz bu süre uzayabilir de. Bir arkadaşımla bunu konuşurken "bu insanı bağlayan bir şey vs" laflar etti. Sanki kendisi İstanbul'da Pazartesi'den Cumartesi öğleye kadar çalışıp bir yere bağlı kalmıyormuş gibi. Bir diğer sorun da beyaz yakalı arkadaşların hep bir 'proje insanı' gibi düşünmesi. Elbette planlı programlı olmak iyi bir şey ama "şunu ekeyim, bunu biçeyim turşu satayım, zeytin salamura edeyim." Kasmayın bu kadar kardeşler. Bir yerde bir yaşam varsa orada hayatın bir akışı vardır. Dışa bağımlı elzem ihtiyaçlarım, 500 internet, 200 cep, 200 elektirik, 50 tl su parası burada. Ondan sonrası karın doyurma. Hiçbir şey yoksa bahçeye çıkıp Isırgan, Ebegümeci, Semiz otu, Sarı ot, İğne otu vs bir şey soğanla kavurup iki yumurta kırın size mis gibi ekolojik yemek. Önemli olan köle gibi çalışmaktansa hayatınızda bazı zevklerinizden feragat etmeniz. 4 gün zeytin toplamaya yardıma gidiyorsunuz 20 kilo zeytinyağı alıyorsunuz, zeytin istemediğiniz kadar. 1 sene yetiyor. Ne bileyim bir şekilde çark dönüyor. İstanbul trafiğinden nefret ettiğim için ne araba merakım oldu, ne de ehliyet aldım. Köy yerinde araba gerekli. Bu kendini dayattı.Taka tuka bir şey işinizi görür. Özetlersek tarım vs. bir şey yapacağım derseniz, ne kadar kalabalık olursanız size o kadar çok zaman kalır. Benim gibi tekseniz yalnızlığı iplemeyeceksiniz. Sabırlı olmak çok önemli. Köklü bir hayat değişikliği gerçekten ciddi bir irade istiyor, hevesle olmaz. Sonra daha çok üzülmek de var. Daha o kadar çok anlatacak şey, o kadar çok yaşanılmışlık ve tecrübe var ki, daha önce bir arkadaşımızın yazdığı gibi hepsini anlatmak istesem kitap olur. Sonuç olarak ben geldiğim noktadan memnunum. İnsanın kendinde bitiyor her şey.

15 sene full Şehirhatları ,vapurlarında Büfede çalıştım..Her hatta yolcularlarla münasebetlerimiz oldu. En mutsuzlari Beyaz yakalilar oluyordu. Bunu çok net gözlemledim.

Atalarımızın hayatta kalma derdi vardı, bizimki varoluşşsal mücadele..

Arkadaşların sorunu beyaz yakalı olmak değil. Türkiye’de beyaz yakalı olmak. Ben de yıllarca öyleydim. Sonra geldim İngiltere’de beyaz yakalı oldum. Doğanın içerisinde, kimsenin kimseyi çekiştirmek gibi dertleri olmadığı bir iş ortamında, evimden çalışarak, patron baskısı olmadan, emek verip kazanmak ve bunun tadını çıkarmak çok nadiren de olsa olabiliyormuş… Ama beynimi kullanmadan bir iş yapsam daha rahat olurdu diye düşünüyorum ben de bazen… Zira her projede ayrı stres istesen de istemesen de oluyor… Bizim nesli baya şehir kölesi olmak üzere yetiştirmişler…

Çalışma saatlerinin uzunluğundan kimse bahsetmemiş. Mesaiden bahsetmiyorum, haftada 45 saat çalışıyoruz. Bu OECD ülkelerinde ortalama 37 saat. Önce bu konu çözülmeli, sonra şirketlere uzaktan çalışma teşvikleri getirilmeli. 15 senedir evden/hibrit çalışan biriyim.Şilede yaşıyorum, ofisimiz Maslakta paylaşımlı bir ofis. Ayda 1 Cuma günü ofiste toplaşıyoruz. O gün akşm mutlaka kültür/sanat etkinliğine gidiyorum. Gece arkadaşlarımda veya kardeşimde kalıyorum. Ctesi sabah kahvaltıdan sonra Şileye geri dönüyorum :) Aylık rutinim bu, çok mutluyum

İstanbul'da doğup büyüdüm. Hayatım boyunca en büyük hedefim İstanbul'dan kurtulmaktı. Başardım. Eşimle evlendikten sonra Bartın-Amasra'ya taşındık. Kafamız öyle rahat ki. Yıllardır insomnia hastasıydım, onu bile yendim. Çok daha sağlıklı ve mutlu hissediyorum. Arkadaşlarımız hep "küçücük yerde ne yapıyorsunuz?" diye soruyorlar. O kadar çok vaktimiz var ki! Yolda, trafikte harcadığım vakitte inanılmaz güzel şeyler yapıyorum. Yeni hobiler edindim. Köpeklerim bile daha mutlu çünkü artık tasma takmama gerek yok. Çünkü her yer yeşil alan!! Kurtarın kendinizi... Ciddiyim. Hayata bir kere geliyoruz. Toz, pas, trafik içinde yaşamayın. (imkanınız varsa tabii ki... ) Arabanız varsa sıkıldığınızda istediğiniz yere gidersiniz zaten. İstanbul'da yaşamak bence gerçek hayatı kaçırmak ve ömrünü kısaltmak demek.

Maslak’ta plaza hayatı yaşıyordum. 2012 yılında part-time olarak yeni bir meslek (e-ticaret) öğrenmeye karar verdik. bir plan yaptık eşimle birlikte. Plan şuydu : 3 yıl sonra part-time işimizden elde ettiğimiz “pasif” gelir maaşın 2 katı olunca istifa ediyorum. 3 ncü yılda olmadı ancak dördüncü yıl başardık. Yıl 2016 sonra 2019 yılında neden biz hala İstanbul’da yaşıyoruz diye sorguladık hemen karar verdik istikamet İzmir urla idi . Urla’da yaşıyoruz. Evden çalışıyoruz. Yaşadığımız deneyime hala inanmakta zorlanıyorum. Geçmişten gelen travmatik durumlar herhalde. Hala sabah saat 05:30’da çalar saat çalacak beylikdüzünden maslağa 2 saat 15 dakikalık yolculuk başlayacak zannediyorum. Allah herkesin gönlüne göre versin.

Anlatılan her detayda bir parçam var. 12 yıl istanbul'da yasadım. İlk baslarda cok guzeldi. Reklam dünyası, renkli bir hayat, aktif sosyal yaşam. Derken; - son bir sene şehirle bağalantım koptu. - 3,5 sene boyunca Yenikapıdan günde iki kere geçtim ama semti bilmiyorum. Çıkıp bakmak aklıma geldi ama 'şimdi acelem var sonra', 'şimdi işim vars sonra' derken kaldı. - reklam filmlerinde ana cast direktörlüğü yaptım yıllarca. Başlarda rol için en ideal olanı bulup sunma seçtirme derdindeydim. 7/24 çalışma, iş yükü, her şeyin acil olması falan derken; 'aman biri seçilsin de en azından şu proje aradan çıksın' demeye başladım. Bu da uzun vadede iş tatminini öldürdü. Fabrikada dişli sıkan biri gibi hissetmeye başladım. - tekirdağ'a ailemin yanına döndüm ve ilk beni etkileyen şey videoda anlatıldığı gibi yüzüme vuran doğrudan güneş ve açık gökyüzü oldu. Yıllarca kurtulusta oturdum. Bina koridorları güneşi dogrudan gormenizi engelliyor. Hepsini saymıyim ama gercekten videoda anlatılan her detayda bir parcam var. Şehre verdiklerimden daha azını aldığımı anladigim an istanbulu terkettim. Ve uzun bir sure gezmeye bile gitmek istemiyorum. Dikiş dikiyorum. Ellerimle bir şey üretmek, ürettiklerimin insanların hayatlarına dokunması cok buyuk bir tatmin veriyor. İlla köye göç etmek gerekmiyor. Herkesin kendine göre bir çıkış yolu var🤞🏻

Plaza dilini kırsala indirmiş hobi sahibi kişiler gördüm. Bunalımda bu insanlar, farklı olmak istiyorlar. Sıkıldıkları kişiler kendileri. Bir süre sonra bu moda da biter. Bu arada dilimize sahip çıkalım, zaten yeterince hırpalandı.

Köyde sobalı evde büyüyüp, yörük çadırında geceler geçirmiş, belli bir yaşa kadar salon koltuğu dahi görmemiş ve şu anda da uluslararası bir sirkette plazada çalışan beyaz yakalı olarak röportajı yapan arkadaşların yaptıkları işi sanki devrim hareketiymis gibi idealize ve dramatize ettiklerini farkettim. Şahsi fikrim max 5 yıl içinde o kırsal ortamdan bıkıp eleştirdikleri plazaya dönerek tekrar eski sisteme geri dönüş yapacaklarını düşünüyorum. Yanlış anlaşılmasın bu sadece naçizane fikrim ve durum tespitimdir.

Kırsala rönesans gelicek ✅woowww Edit: baya etkilendim belgeselden. Gün sonunda olay herkesin bildiği işi istediği yerde yapmasını sağlamak bence. Tarımla uğraşanlara teknolojiyi ve teknolojinin nimetlerini beyaz yakalılar köylere getirmeli...herkesin bilgi birikimini kolektif bir şekilde kullanmasını sağlamak. Bir pazarlamacı köylü için alternatif pazarlar ya da ürünler bulabilir, reklamcı ürünü tanıtır vs vs. 0 dan bir reklamcinin gidip tarla ekmesi hem zaman hem emek kaybı.. gün sonunda bunu başarirsak zaten Hollanda-Almanya modeli bir tarım yapmış oluruz.ne şehirler tıka basa dolar, ne köyler atıl kalır. Herkes mutlu olur.

2013 te İstanbuldan Fethiye'nin bir dag koyune yerleştim.Mustakil ev bahce evet mutluluk.Ama İnsan icin bu simülasyon da salt mutluluk yok.Bazen de Tiyatro, Kadıköy, cafeler deki insanlar ile beraber oturabilmek...Bunlari da ozluyorum.

Teams de toplantının başlamasını beklerken youtube bakayım dedim, o sıra tıkladım ki teams sesi, laaaa diyorum toplantıda değil miyim, çıktım mı? izlemeden daha ilk saniyede kafayı yedirttiniz, töşökküllerrr

Belgeseli çok beğendim. Üniversiteye hazırlanan bir genç olarak bana çok motivasyon kaybettirdi 😀

En iyi okullarda okumuş da 30 yıl çalışıp emekli mi olacakmış? Hayır efendim ne münasebet! Okul 22 yaşında bitiyor, bir de master yaparsan 24, askerlik falan derken 25’de iş bulsan en az 40 çalışman gerekiyor ki 65 yaşında emekli olasın. Avrupa ve Amerika koşulları bu. Türkiye’de 45 yaşında emekli olacağım dersen, senden sonraki nesillerin ve kendi çocuklarının geleceğini bitirirsin. Asıl sorgulanması gereken neden bizim halkımız 45 yaşında emekli olmak istiyor. Nedeni çok belli, aile ve toplumsal baskılarla sevmediğimiz işler yapıyoruz. Çalışan hakları diye bir şey yok. Günde 10-12 saat çalışmak normal kabul ediliyor. Bir çok şirket 24 saat ulaşılabilir olmanızı bekliyor. Cumartesi günleri de çalışmak olağan kabul ediliyor. Çoğu zaman over time için bir ödeme de yapılmıyor. Tabii ki bu da çalışanı erken yıpratıyor.

Herkes köyüne geri dönse, eski Türkiyede'ki gibi tarım,hayvancılık ülkesine dönüşsek şu pahallılık da olmazdı.

Beyaz yakalı filan değilim de yıllardır kafamdaydı gitmek. 2015 yılında memleketimde 23 dönüm yer aldım. Son 1-2 yılım kaldı gitmeme. Bazı sıkıntılar başta yalnızlık, Gideceğim yer denize yakın ama dağ başı sayılabilecek bir yer (Tirebolu) Suyu dağdan kendin getiriyorsun, odunu kendin kesiyorsun, bi işin olsa usta bulmak zor, sıcağı fena, soğuğu fena, tavuk, koyun besleyim desen gökyüzünde yırtıcı kuşlar, aşağıda tilki, çakal, köpek, domuz, sansar vs vs envai çeşit yırtıcı. Karda yollar kapanıyor, yağmurda kaçacak saçak yok. Köy insanı insan değil vahşi düştüğünüz anda olazadan daha beter bi tekme de onlar vurur. Yine de gitmeyi kafama koydum bi aksilik olmazsa 2025 sonu köydeyim.

Ben 2012 yılında, son sınıfken üniversiteyi terk ettim. O zamanlar çok tepki gösterenleri de saygısız olarak değerlendirip hayatımdan çıkardım. Sonra eşimle iş kurduk, çalışmaya devam ediyoruz. Bizim gibi cesaret edebilenleri tebrik ediyorum. Zaten yaşayan bilir, kendi seçiminden pişman olmuyor insan.

Çocukluğu bir sahil kasabasında geçmiş, yazları gelen yazlıkçılar, tüm sene bağ bahçe eken insanlar... Üretimin farkındayım, emeğin, oradaki işgücünün... Üretim içindeyken onu satabileceğin büyük kitleler oluşturmak da en mühimi. En iyisini üretebilirsiniz ama satamazsanız ürün kısa vadede kendini çürütür. Bu yüzden bu bir furya olmamalı. Gerçek anlamda tüm artı ve eksileri düşünüp bir şeyler yapılmalı. Kırsalda hep güneş, yeşil doğa yok. Yaşam 12 ay. Koca bir kışı nasıl geçirebileceğiniz, maddi manevi tokluğa erişmek önemli. Aile kurduğunuzda çocuğunuzu sosyal anlamda kısıtlı büyütmek de bu konuda hayıflanılacak bir şey olabiliyor günü geldiğinde. Hrkese yeni yollarında başarılar, mutluluklar.

Bahsi geçen sorunların hiçbirini ben Avrupada yaşayan bir beyaz yaka olarak yaşamıyorum, tek sebebi maalesef Türkiye'deki kötü şehirleşme. Herkes ister egenin bir kasabasından deniz manzarasına açılan bir ortamda çalışmayı. Sürdürülebilir değil, yoksa kim ne yapsın o bahsi edilen tünellerde her gün saatlerce yol gidip gelmeyi. Bunun temelde müsebbibi ise Türkiyenin modernleşme çağında treni kaçırmış olmasıdır, geç yakalarsan o gömlek böyle emanet duruyor işte tam oturmuyor üzerine. Cumhuriyete geçişte bile okuma yazma oranının %10, doğru şehirleşenlerde bu oranlar çoktan %70-80, sen sistemsel bir dönüşüm yaşıyorsun. Sermaye yok, müteşebbis yok, düzen yok, stabilite yok, eğitimli toplum yok. sonuç: katma değerli üretim yok. Haliyle köyünden şehire hayat kurmaya göç etmek zorunda kalmış lokal gurbetçi(bugünün şehirlileri) dalgası kaçınılmaz. Bunları barındıramıyorsun, düzgün altyapı sunamıyorsun, düzgün ulaşım sunamıyorsun çünkü atandan kalan ne çimento fabrikan var ne demir çelik sanaayin. Bu durumun günümüz uyarlması şuna benziyor, şuan Amerikan ve Çin şehirlerinde AI ile birlikte otonom taksiler, üretim bandlarında robotlar kullanılmaya çoktan başlandı. 60 yıl sonra bu mesajı okuyanların (varsa) torunları diyecek ki, niye bizim dedelerimiz zamanında ayak uyduramamışlar, bak adamlar almış yürümüş, biz hala işleri insan gücüyle yapıyoruz. Cevap bugünle aynı, Almanlar buna "generationenvertrag" diyor, yani önceki nesilin sonraki nesillere aktarmakla yükümlü olduğu niteliklerin tasdiğinin görünmez toplumsal anlaşması, bu bazen ev olur arsa olur yani toprak olur, ilim olur irfan olur, görgü olur, olurda olur. Bizim için bu kontrat çoktan bozulmuş (taa Osmanlıda matbaanın 300 yıl geciktirilmesiyle engellenmiş reformist hareketlerin yansımaları). Bu videoda anlatılan tüm dertler bu bozulan anlaşmanın günümüze indirekt yansıması, başka hiçbir şey değil. Velhasıl kelam, sen treni kaçırmış bir milletin çocuğusun, sahil kasabasına yerleşmek gibi birinci dünya dertlerinden evvel çözülmesi gereken onlarca daha öncelikli meselen var. Benimse tek hayret ettiğim, gün gibi aydınlık olan devamlılığı olmayacak romantik hayallerle bu tip bir geçişi yaşamak için nasıl bir duygu duruma sahip olmalı insan? Bile bile lades olmaya göz yumacak kadar ne tetiklemiş bu insanları acaba.

bunu izleyenlerin " İhsan Fazlığolu- İnsanlar Niçin Şehir Kurarlar?" konuşmasını da izlemesini tavsiye ederim

Beyaz yakalılar hiç bu kadar değersiz olmamıştı onca yıl çalışıyorsun okuyorsun orta gelire bile çıkılmıyor, orta gelirden alt gelir grubuna indiler.

Bu kadar kendimi bulduğum bir belgesel izlememiştim.Büyükşehirde doğmuş ,büyümüş ve iyi bir kurumda yöneticilik yaparken daha küçük bir yere taşındım.Kafam rahat,mutluyum.Yoğun kent hayatı artık sıkmaya başlamıştı.20-30 yaşlarda yapmaktan keyif aldığımız şeylerde keyif vermeme başladı.Metropoller artık gereksiz insan kalabalıklığı ,survivor gibi sürekli mücadele gerektiren bir hayatın yaşandığı yerler oldu.Bu insanı yoruyor,hiç gerek yok.

6 yıl önce istanbuldan kaçtım. Geldim bir anadolu şehrine. Anadoluda ama gelişmiş, büyük bir şehir. Ulaşım kolay trafik derdi kıyaslanamaz bile. Kiralar uygun. Ha ama burda da apartman hayatına mahkumuz. Yeterince zengin veya çok fakir değilsen yine müstakil ev şansın yok. Diğer bir sorun da yorumlarda da belirtildiği üzere kültürel olarak beslenememek… Hani tanışıp da sana bir şeyler katan insan sayısı çok az. Dedikodu, başkasının hayatını takip etme gibi aktiviteler ise istanbuldakinden kat kat fazla. Niye, çünkü boş vakit var 😅 kendini geliştirmek yerine başka hayatlara odaklanınca sonuç bu. İnsani ilişkiler anlamında gördüğüm en büyük problem bu diyebilirim. Bi süre sonra güvensizlik ve sosyal izolasyon ile neticeleniyor. İstanbulda kimse kimsenin hayatının takipçisi değildi, vakti de enerjisi de yoktu buna.

özel okullarda okuyan bir arkadasımın cocugu babasına keske o parayla bana bir daire alsaymıssın kiraya verir çalısmazdım dedigini hatırladım ??? biz çalısmaya başladıgımızda umut vardı , para vardı, sanat vardı sehirler temizdi !! bu şehir artık o şehir degil ne fiziksel ve sanatsal nede nüfüs aynı nüfüs , toptan yabancı !!!! İstanbuldan başka yerde yaşayamam derken nerde olsa yaşarıma geldik 20 yılda ... bu bilinç li bir yok ediliş !!

30 yıl İstanbul da yaşadım. Son beş senesini kaçmak için uğraştım. Yaşayan bir ölü gibiydim, hapiste gibi.. Çoçuklarımı,ailemi orada yaşatmak büyürmek istemiyordum.2020 de hayalimi gerçekleştirdim. Evimizi satıp kaçtık,EYT den emekli oldum. Şimdi Karadeniz'in en güzel ilinde mutluyuz.İhtiyac halinde Kardeşimin işine yardımcı oluyorum. Bu dünyada yaptığım en doğru şey en doğru karar oldu. Çocuklarım okula kendi ve yürüyerek gidip geliyor. Bu bile çok şey...

Harika bir çalışma. Keyifle izledim tabii birçok noktada kendimle bağdaştırdım. İstanbulda doğdum büyüdüm, okudum, çalıştım. Covid döneminden sonra küçük bir yerde görev yapmayı kafaya taktım. Lakin ne maddiyat konusunda tahmin ettiğim gibi tasarruf yapabildim ne şehirdeki gibi ek iş imkanı bulabildim. Ayrıca gittiğim yere yakın OSB olduğu için hiç de temiz havasından faydalanamadım. Sonra evlenip daha küçük bir yere taşındım. Kiralar ucuz, ulaşım için bütçe ayırmaya gerek yok çünkü her yer dip dibe küçük bir ilçe malum... Bu sefer de kültürel olarak beslenememekten muzdaribim :( 4 yıldır bir bunalımın içindeyim ama şehre de dönmeye cesaretim yok. Belki ileride canıma tak eder giderim bilemiyorum. Çok teşekkür ederim en azından yalnız olmadığımı, 30ların ortasında anlam arayışında olan tek kişinin ben olmadığımı anladım. HARİKA BİR BELGESEL ! 👏👏👏👏👏

İstanbul'da beyaz yaka olarak yaşarken pandemi sonrası çıldırıp Brezilya'ya taşındım. Uzaktan çalışmaya devam ediyorum, yine şehir hayatı var. Ama İstanbul'da o uzaktan baktığımız deniz burada evimin dibinde. Parklar, plajlar, orman ve aynı zamanda şehrin rahatlığı, aradığım her şey var. İstanbul çekilecek çile değil.

İstanbuldan başka yerde hayat olmadığını düşünenler İstanbuldan kaçınca asıl İstanbulda hayat olmadığın anlıyorlar. Köye göçün. Zekanızı ve yeteneklerinizi kendinize kullanın. Mutlu olacaksınız. Daha çok kazanacaksınız.

Köyden gelmiş ve beyaz yaka olmuş biri olarak söylüyorum, ağlamayın, hayatlarımız gayet güzel, zorluk görmemişsiniz diye birbirinizi gazlayip hayata laf ediyorsunuz

2018 yılının ekim ayında üniversite okumak icin geldim istanbula daha sonrasında okulum 2023 eylülünde bitti ve staj yaptıgım firmada tam zamanlı çalışmaya başladım. İlk maaşım 13.000₺ idi ev sahibi kirayı 4500₺den 7500₺ye cıkaracagını söyledi daha sonrasında ödeyip devam etmeye çalışsamda bi baktımki ne bana zaman kalıyor ne üstüme başıma birşeyler alabiliyorum nede kenara para koyabiliyorum. Her ay 3000₺-4000₺ içeri giriyorum arkadaşlarımla oturup kahve içmek için vs bile bir para gerekli parayı halletsek bile zaman gerekli. Hiç uzatmadan 5. ayın sonunda kendi memleketime geldim ve online iş buldum çok rahatım 15 dakikada meydana gidip 25 dakka araba ile mis gibi ormanların içerisinde mangal yakabiliyorum. İstanbulda yerli değilseniz yaşamak gerçekten mantıksız ve zararlı.

Nükleer Enerji Mühendisiyim, Ankara'da doğup büyüdüm ve okudum, büyükşehir yaşantısını iliklerime kadar hissettim ve sonrasında Manisa'da bir iş buldum bir yandan yoğun olmayan bir işte beyaz yakalı olarak çalışıp bir yandan da toprakla uğraşıyorum sanırım mutluyum ya darısı başınıza..

Ben üniversiteden sonra direk Almanya ya geldim, master okudum. En iyi kararı vermisim. Simdi sehre yakin ama doganin yanibasinda oturuyorum. Herseye sahibim. En önemlisi de çevremde özentilik ve kendini bisey sanan Türk beyaz yakalilar yok.

37 yaşındayım birçok A-B-C planlarım var benim de İstanbuldan kaçmak için. Belgeseldeki karakterler gayet açık ve net bir şekilde durumu özetlemiş. Belki 100 binlerce beyaz yakalının aklındaki sorulara yanıt olmuş bu güzel içerik. Nerde mutluysanız, orda yaşamak en doğru söz olacak bence. İnsanlar ihtiyaçlarına göre hayatta karar verirler. Bunlar ; ekonomik, içsel tatmin, idealler vb. şeyler olabilir. Gün gelir herşeyden tatmin olmuşsunuzdur ya da olamamışsınızdır. Şehir hayatı kötü veya köy hayatı mükemmel diye birşey yok. Belgesel de katkısı olan herkesin emeği sağlık. Sevgiler Saygılar.

Beyaz yakalıların bunlar daha iyi günleri. Millet çoğunu diploma alsın yeter ki, ne olduğu önemli değil diye diye vasıfsız insanlar yığını ortaya çıktı. Artık ustalık para ediyor (tabi usta bulunursa) torna ve kaynak ustaları, inşaat ustaları uzman doktor ile hemen hemen aynı kazanıyor..

60-70 lilerin yetistirdigi 80 lilerin aydinlanmasini guzel anlatmis herkes 👏🏻

24 sene İzmir'li olarak İstanbul'da yaşayan beyaz yakalı köle olarak hiç alışamadım. Şimdi döndüm tekrar İzmir'e uzaktan bakınca nasıl çekmişim bunu... Keşke bu durumu daha öncesinde biraz uzaktan görebilseydim ona göre yaşamımı değiştirmiş olsaydım. Şimdi de her şey güzel değil ama orası cidden insanı yok ediyor...

Birkaç gün önce başarı hikayeleri anlatan bir kanalda herkesçe bilinen bir patronun hikayesini dinledim. "Benim için önemli olan para değil, mesai bitince kaç tane servis dolduruyoruz ben ona bakıyorum" diyerek plazasının tepesinden aşağı bakıyordu. Beyaz yakanın işte bu patronajı kırması gerekiyor. Bizler eşitler arasında bilmem neler değiliz. Bizler eşitiz! Patron da buna dahil! Beyaz yakanın önce öcü gibi korktuğu, karşısında dizlerinin titrediği patronunun karşısına dikilmesi lazım. Aslında bu, saygının ne yazık ki doğuştan kazanıldığı toplumumuzda kültürel bir problem. Fakat gelecek kuşakların bu cüreti göstererek bunu kıracağına inanıyorum. Masa başı çalışan iyi eğitimli beyaz yakanın bireysel veya küçük gruplar halinde şirketleştiği, hizmetini fatura karşılığı satar olduğu ve bu şekilde hem fiziki hem de ticari özgürlüğüne kavuşabildiği bir düzen hayal ediyorum. O devasa ofisler de artık küçülsün, varsın yok olsun.

Pandemide üniversite son sınıfta öğrenciydim. Şehirde çok bunaldım. Bütün kitaplarımı ve bilgisayarı alıp dedem ve babaannemin yanına köye gittim. Bitirme tezimi yazdım ve o süreçte depresyondan kurtuldum. Şimdi is dolayısıyla yine şehirdeyim ve bazen o kadar bunalıyorum ki işi bırakıp yeniden köye gitmek istiyorum.

Döviz ile maasim olup üst seviyede yasam standardim oldugu halde o eve bu kira verilmez deyip büyük sehirin kargasasindan kactim. Bu sistemi desteklememeliyiz.

Umarım birde mavi Yaka belgeseli yaparsınız hemde istanbuldan göç etmiş ve fabrikalarda vardiyalı olarak çalışmak zorunda kalan insanlarında hayatlarında belgeselini yaparsınız.

memur olunca hayatım sakinleşti işten kalan zamanda istanbulun tadını çıkarabiliyorum

17 yaşında üniversiteye gittim ilk istanbul’a. Hiçbir zaman sevemedim. Kaç ülkede yaşadım, hep küçük kentler seçtim yaşamak için. Beyaz yakalı olma imkanım olsa da istemedim. Silinecekmişim gibi hissettim. Doğayı hissedebileceğim ve artık yolda karşılaşa karşılaşa selamlaştığım insanlarla çevrili, huzurlu küçük şehirler sevdim ve hayatımı hep böyle şekillendirdim. Şimdi de her sabah büyüdüğünü izlediğim bitkilerimle güne başlamak bana yetiyor.

Genel temaya katılıyorum, bireysel olarak, eşim, arkadaşlarım, yaşıtım olan ve burada kalmış, oraya buraya gidememiş herkesle birlikte aynı duyguları aynı sıkışmışlıkları yaşıyorum, itirazım yok. Tepki çekme ihtimali var biliyorum ama; 97 üniversite girişimden 2013 sonuna kadar (Gezi sürecinin sonundaki yenilmişliğe) geçen 15-16 yıllık süre bu kadar bunaltıcı ve çıldırtıcı değildi diye düşünüyorum. Güzel günlerdi. Bir de hala her şeye rağmen İstanbul'un inanılmaz bir şehir olduğunu, 40 yıl doya doya gezsek bile bitiremeyeceğimiz bir derinliğe sahip olduğunu düşünüyorum. Evet linç yemeye müsait bir ilk yorum biliyorum ama kıyamadım herhalde o yıllardaki güzel günlere ve bu inanılmaz şehire. Öpüyorum sizleri ve sevgilerimi yolluyorum :)

Öğretmenim iki yıldır İstanbul’da yaşıyorum ev okul arası 300 m sadece. günlük rutinimde kendi mahalle sınırlarımda takılmak, sosyal aktiviteler için sadece kendi tercih ettiğim saatlerde trafiğe dahil olmak metropol stresinden uzak tutuyor beni. Toplu taşıma olabildiğince kullanmıyorum trafiğin yoğun olduğu iş saatlerinde çıkmıyorum doğayla iç içe mekanlarda vakit geçiriyor cadde kalabalığından uzak duruyorum benim için kültür-sanat şehri İstanbul. İmkanlar dahilinde burda yaşamak güzel şanslı kesimdeyim ben de

30 Yaşında İstanbuldan kaçıp sakarya'da babamın köy evine gittik. 2 çocuğumla beraber. 1 yıldır doğa içinde evimde hayatı sevmeye başladık. gelirim düştü ama mutluluğum arttı. hiç pişman değilim.

Çok enteresan , is ve özel yaşamda kutular içinde yaşıyoruz diye 5 yıl önce yorumlamistim arkadaşlarıma, aynı şeyleri ve hisleri paylasmisiz

"hayatımın sonuna kadar bu işi yapmak istiyorum" eski plazalı yeni köylü romantizmi olsa gerek..

Çocukluktan beri bize öğretileni değiştirmek istediğimizde de bence büyük bir çıkmaza düşüyoruz ve bocalıyoruz. Çünkü uğruna çoğu şeyi bırakalım dediğimiz yeni hayat dögüsü, kurgusu ve dinamiği içinde donanımlı değiliz. Alıştığımız düzeni istemediğimizi biliyoruz ama onun yerine ne konması gerektiği ve ne istediğimizle ilgilide altı epeycede boş olan yeni sürecide kurgulayamıyoruz sanırım. Belgesel çok güzeldi insana yalnız olmadığını hissettirdiği için emeğinize sağlık 👏🏻👏🏻👏🏻

"Yeni hayatım tekrar sektöre geri döndüm". Belgeselin sonundaki tek cümle en can alıcı noktaydı bence. 1 Mayıs gününe yakışır izlenesi bir belgesel olmuş emeğinize sağlık 👏

Benim tecrübelerim ve bir çok insanın hayat tecrübelerini izliyorum Dünyada bunun gibi videolar çıkarımım şöyle; insanın bir arayış üzerine doğmasıdır. yaradılışımızın nedeni de Allah'ın yarattığı bu kainatı izleyip zikretmek getirdiği kurallara kanunlara uyarak yaşamak çünkü bizi yaratan bizim nasıl daha doğru yaşayacağımızı da bilir bir imtihandayız Allah'ı anmaz düşünmez görmezden gelirsek nereye giderseniz gidin nerde çalışırsanız çalışın hep belli bir süre sonra oraya ait hissetmeyeceksiniz çünkü biz Allaha aitiz farkındalığımızı arttırıp gerçekleri görmek lazım en önemli soru bu hayatta Necisin, Nerden geliyorsun, Nereye gidiyorsun sürekli insanların böyle hayatla ilgili görüşlerini paylaşımlarını izliyorum çok hayatlar dinledim bu soruların peşinde koşmuş ve her şeyi denemiş kimi bulamamış hep tam doğru evet bu yüzden demiş ama o olmadığını anlamış bazısı da bulmuş İslam dini bunun cevabı Allah'a doğru bir şekilde yöneldin mi hiçbir sorun kalmıyor çünkü Kuran ve hadisler bütün sorulara cevap veriyor

daha 18 yaşındayım uni öğrencisiyim plaza kafası bana çok cazip geliyor umarım bu insanlar gibi bi ruhsal çöküşe geçmem kırsal hayattan nefret ediyorum yaz tatillerinde bile istanbulu özlüyorum bu belgesel belki öğrencilik hayatı böyledir diye sorgulattı

4 sene once kuzey egeye tasindim 3. kusak kadikoyluyum istanbul kaldirabileceginin cok ustunde bir nufusla karsi karsiya bu gercekden kacmak artik mumkun degil malesef bu sehir aldiklari verdiklerinin kat ve kat ustunde bir stress yuku haline gelmis durumda herkeze istanbul disinda bir yasam kurgulamasini kasaba hayatinida buyuksehiride deneyimleyen biri olarak tavsiye ediyorum.Buraninda kendince sorunlari oluyor sorunsuz hayat zaten hayat degil fakat insanin 12 ay 24 saatine yayilan sorunlar icinde yuzmeye calismasi baska gundelik hayatinda tabiatina uygun sorunlarla karsilasip onlari cozmesi baska.Herkeze selam.

Bir beyaz yakalı olarak izlerken bir sürü hayal kurdum, 300 m2 bir hobi bahçesi aldım geçen sene eker biçer takılırım hafta sonları diye :D Sonra "Ulan solucan gübresi işine mi girsem?" diye düşündüm biraz ufkumu açtınız biraz heyecanlandırdınız ve güzel lezzetli bir belgesel olmuş emeğinize sağlık benim de titrim şu olsun "Beyaz Yakalı Kurgucu"

onlar plazadan çıkmış da plaza onların içinden çıkmamış :) hele her cümlede köylüleri aşağılayan ikili süperler .d

İstanbul’u sanki ülkenin tek şehriymiş görmeyi bırakıp Anadolu’da farklı yerlerde cazibe merkezleri oluşturulmadığı sürece ülkenin %90’ı antidepresan kullanmaya devam eder. Köy hayatı öyle kolay değildir. Sosyal hayat olmalı, eğitim, sağlık gibi temel ihtiyaçlara ulaşım kolay olmalı. Şehirleşme köylere de yayılmalı. Aksi takdirde bu devran böyle devam eder.

Yorumlarda bile eğitimli gençlerin kalitesini görmek o kadar hoşuma gitti ki anlatamam.harika bir belgesel olmuş tebrik ediyorum

Şehir hayatının geldiği nokta insan doğasına maalesef uygun değil. İnsanların bu kaçışı çok anlaşılabilir görünse de birçoğu gittiği yere şehir kafasını da götürmüş gibi görünüyor. Kime, ne satabilirim? Başka neyi pazarlayabilirim? Elbette geçim kaynağı sağlamak zorundalar ama gerçekten kaçmak istedikleri şeylerden kaçabilmişler mi? Ya da kaçabilmek mümkün mü bilemedim.

Ulus, Besiktas dogumlu & buyumluyum, 4 sene LA'de kaldim ve pandemiden 1 sene sonra San Diego'da bir avokado ciftligine gelin geldim. O kadar huzurluyum ki.. Yemyesil doganin icinde, kus sesleriyle, haynlarla yasayabiliyor ve 20 dakika uzakliktaki merkeze gittigimde herseye kavusabiliyorum. Bu ikisine sahip olabilmek buyuk luks. Dolayisiyla, sehir hayatinda yetismis birinin Turkiye’de kirsala tasinabilmesi ciddi cesaret ya da dibe vurma hissiyatiyla ziplama demektir. Tebrik ederim. Yolunuz acik olsun gencler❤

TARIM a destek verilmeli,Genclerimiz cok yaratici ,Modern Tarim yapilmali.

Tarımın çözümü beyaz yaka,beyaz yaka elinden gidince bu kadar da 'sen çözüm değilsin 'edebiyatı yapılmaz.Eminim o kedi personelden kiymetlidir.Benim köyüm var ve babam köylü ve evet ben beyaz yakayım, hiç köyde yaşamadım ama köyümün verimini artıracak bilince ben sahibim.Bu nasıl bir bilinçsiz küçümseme yahu. Emeğinize sağlık, mükemmel belgesel olmuş. 👍

Yıl olmuş 2024.. Belgesel gitmeyin pişman olursunuz algısı veriyor birazda.. Şuana baktığınızda bu şehirdeki pahalılık ev kiralarını ödeyemeyecek seviyelere gelişimiz.. Köye kaçamayan şimdi istesede gidemiyor.. Artık pahalılık heryerde..

Yahu hep Ege, Akdeniz'e göçmüş millet oh rahatladım diyor. Ben ise Karadenizliyim, Egeden yer yurt alacak veya taşınacak param yok. Yok mu övüne övüne Karadeniz'e kırsala göçtüm mutluyum şunu bunu yapıyorum geçiniyorum diyebilen birileri, motive akıl fikir arıyorum.

Keyifle izlediğim bir video oldu emeği geçenlere teşekkürler. Çok şanslı olduğumu hissettim izlerken çünkü, bu bahsedilen son on yıldaki farkındalıktan çok önce ben, üniversite eğitimi ile yalancı bir elitizm pompalandığını ama sonunda insanın vardığı yerin aslında yine ve yeniden üçretli kölelikten başka hiç bir şey olmadığını bir şekilde çözmüştüm. Ardından hemen ne yapabilirim diye düşünmeye başlayıp kendimce bu sistemden mümkün oldukça az etkilenecek ve şirketlerden uzak durabileceğim bir mesleğe yönelmeye çalıştım. Ben çocukken ailem doktor veya avukat gibi net mesleklerden birine sahip olmam yönünde baskı yapmıştı. 25 yaşına gelince haklı olduklarını ben de anladım ama artık çok geçti. Şehirde rekabeti denedim bu arada aşık olduğumu sandım, evlendim. Bu da sistemin en büyük kandırmacalarındandır. Neyse kısa keseyim, şu an küçük bir şehirde az ama güvenli bir kazancım var. Yaşlıların vaktiyle söylediği gibi şöyleyeyim: ''Mutlaka bir mesleğiniz olsun! '' Çok klişe dimi? Ama doğru. Bakın çok para kazandığınız bir işiniz olsun demiyorum. O başka meslek başka. Ama canınıza tak ettiğinde, bir aydınlanma nasip olduğunda çantanızı toplayıp bir ege kasabasına veya küçük şehrine gidip karnınızı her şekilde doyurmanıza yarayacak bir meslek sahibi olun. Kötü bir üniversiteden mezun bir avukat oddü birinciliğinden iyidir eğer bağımsız şekilde çalışma şansı size vermiyorsa. Sistem sizi bazen markalı kıyafetlerle, bazen havalı otomobillerle, bazen (dışı) güzel kızlarla, bazen koltuk takımıyla kandırır. Sonra kendinizi 30 yıllık kredilerin altına girmiş bulursunuz. Sonrası zaten kemoterapi falandır. Oysa yaşamak için ücrete muhtaçsan sen işçisindir. Bu kadar basittir bu. Havalı kahveler içiyorsun diye bu değişmez. Benim aldığı maaşı iş kıyafetlerine, yola ve öğlen yemeklerine harcayan çok tanıdıklarım olmuştur. Sıradan bir mavi yakalı inanın bin kat daha zekidir. Böyle bir salaklık yapmaz. Siz farklısınız diye size muazzam bir tüketim dayatılıyor. Kanmayın buna. Bu arada eğitim de aynı şeydir. Çocuğunun okullarına toplamda 2 daire parası harcamış çok işçi (memur da ücret mahkumu olduğu için aslında işçidir) aile biliyorum. Halbuki o çocuk artık bugünkü ekonomide asla iki daire değil bir daire bile alamayacak. Devasa bir eğitim sektörü var ki inanılmaz paralar dönüyor. Bunların hepsi tuzak. Yani kardeşlerim, mesele organik domates meselesi değil. Reçel değil mesele. Herkesin babadan kalma tarlaları olmayabilir ve tarla işleri göründüğü gibi değil, cidden çok zor. Ama küçük şeylerle mutlu olma, hangi sosyal sınıfta olduğunun bilincinde olma ve dolayısıyla bizde kavolak denilen insan tipinde olmamak çok önemli. Havası temiz, temel gıdalara ulaşımın görece kolay olduğu bir kırsalda yaşamak bu açıdan önemli. Basit giyinmek, basit yaşamak, kıyafetlerini bile mümkün olduğunca tamir ederek kullanmaya devam etmek ve çok çalışmaya mecbur kalmamak. Daha doğrusu kendini çok fazla çalışmaya mecbur ve maruz bırakmamak. İşte asıl mesele bu.

Videonun başındaki skype sesine sevgilim mutfaktan panik atak geçirerek geldi biri beni mi arıyo diye…. Evden çalışan skype şehirlisi :’)

Müthiş bir belgesel film! Tesadüf denk geldiği icin kendimi şanslı hissediyorum. Bence eğitim sistemimiz her bireyin kendisini farketmesi için imkan tanısa ve her birey mesleğini buna göre seçse ve aile de buna destek olsa bambaşka bir kariyer yolculuğu oluştururdum. Ben de mesleğimi hiç bilmeden sectim çünkü mutlu birey olmak ile hiç ilgilenmedim “ÖNEMLİ BİRİ” olmaya gayret gösterdim. Daha sonra o önemli biri, toplum algısıyla yarattığım önem algisini neye göre verdiğini sorgulamaya basladi. Ama sistem öyle bir kurgulanmis ki, kendin icin önemli olduğuna inandigin şeyi yapip yasayabilmek icin toplumun yarattigi o “önemli biri” kimliğini önce edinip sonra yasayip ondan sonra ancak bundan siyrilmayi düşünebiliyoruz. Söyleyecek çok şey var. Insallah hepimiz hayallerimizi önce bulup sonra onlari yasama imkani buluruz.

2020yilinda mecburi hizmet icin İstanbul'dan ayrildim bitince hemen donerim diyerek. Fakat o da ne ben istanbulda yasamiyormusum sadece hayatta kaliyormusum. Simdi bir karadenizde kucuk bir şehirde kendimi buldum, tekrar donmek zorunda kalmamak icin uğraşıyorum

4 sene sonunda ekinleri giden çocuğa çok üzüldüm… İnşallah yine istediği zaman o hayata dönebilir, yolu açık olsun🙏

Umuta üzüldüm, mutlu son bekledik. Ben de dinlerken Goji berry araştırmasi yapıyordum ki mutsuz son. Sağlık olsun.

Evden çalışma ile mesai saatleri ortadan kalktı. Adam gece yarısı aramayı kendinde hak görüyor. Neden , evden çalıştığım için.

Değerli, mana bulduğum bir uğurda çabalıyorum'u görmeden insan tatmin olamıyor, bu da kendisini değersizliğe götürüyor. Aslında idrakimiz, özümüzün değerli olduğunun farkında ve bu değeri dönüştürebileceği, aktarabileceği değerli, manalı bir bağlamı/ortamı arıyor. Kendini gerçekleştirmek, belli bir zümrenin değil, tüm insanların temel bir ihtiyacıdır.

Ne zor hayatlar var dedim izleyince...Turistik bir yerde yaşıyorum. Kamuda çalışıyorum. Deniz sıfır bir işyerim var. 15 dakikada işyerime ulaşıyorum. Sadece 3 tane kırmızı ışık dışında bir engelde yok yolumda. Mesaim bitince 5 dk sonra denize girmek şansım var. 5'te işten çıkınca 5.20'de evimdeyim. Ama bu kadar rahat bir hayat bazen sıkıcı geliyor...

Hepsinin ortak bir yönü olduğunu düşünüyorum. İyi niyetli saf insanlar kurtlar sofrasında mücadele edememişler. Yoksa kötüler çok mutlu bir şekilde ne yapıp edip yolunu buluyorlar bu şehirde 😢

Emeğinize sağlık, tüm gençlere yeni bir pencere açan ve başka bir hayat mümkün dedirten pırıl pırıl gençlerin ümit verdiği harika bir belgesel olmuş 👏

ben 9 Eylül maliye mezunu bir x kuşağıyım ve kariyer yapmak isteyen bir çok insanın cv sinde olmasını basamak gören büyük bir şirkette çalışıyorum , ben kariyer yapmak istemediğim için dışlandım çünkü kariyer demek benim için kendinden vazgeçmek ve daha da köleleşmekti ve bu sebeple kullanılıp bir köşeye koyuldum:) İstanbul a götürdüler verilen eğitimleri redettim,4 yıl dayanabildim ve nefret ettim İstanbul dan kariyer istemediğim için ve İstanbul dan Ankara ya döndüğüm için köylü diye aşağılandım ve terfi verilmeyerek cezalandırıldım:) ama çok mutluyum yaaa:) içinizdeki çocuğa iyi bakın dedim tuhaf tuhaf yüzüme baktılar:)))))neyle mutlu oluyorsanız onu YAPINNNNertelemeyin kendinizi , 50 yaşımdayım ve dönüp baktığımda pişmanlığım yok...pandemiden sonra evden çalışmaya başladık bir hobim var diye çok rahatsız oldular:))))ama ben bana ayrılan küçük fıçıda çok mutluyum gölge etmelerine izin vermiyorum:) bu hayttan kendinizi talep edin ve ALIN .hepinizde çok kıymetli ve cesursunuz:)

2022 nin yaz ayında istifa edip baba topraklarına döndüm bahçemiz vardı onla ilgilendim ekip biçtim ne kira derdim var ne geçim derdim hayvanlarımda oldu mutluyum.

"kent içindeki refah adacıkları"

18 yıl istdan sonra bodruma taşındım ruhum enerjim saçlarım cildim bile değişti.... Zaten izmirliyim belki de egeden hiç çıkmamalıydım

1940 lı yıllarda dedem ist. gelmiş 35 yasındayım doğma büyüme hatta babadan dededen istanbul çocuğuyum. 35 senelik hayatım boyumca istanbulda şunu gmrdüm üniye gelen köyüne dönmedi ama deden istanbullular göç etmek zorunda kaldı. Evet istanbul güzel gece hayatı güzel ama ben 2 senedir istanbul dışındayım samimiyetle söylüyorum istanbula işim çıksada gitmiyorum. Şuan bulunduğum şehirde hayat o kadar yavaş akıyor insanlar o kadar yavaş hareket ediyor o kadar maddiyatla işi yok ki. Bakın samimiyetle smylüyorum istanbulun koşturmacası yıpratıyor sizi, psikolejik olarak bitiriyor. İnsan hayatu zaten çok kısa bu kısa zamanda bir ev bşr araba bir eş standart bir yaşam bence istanbulda yalıda oturmanın bşr tık altı

Şehir ve çalışmak koşulları daha iyi olsa yine böyle hisseder miydik bilmiyorum. Ben de 3 sene önce köye taşındım. Her gün kuş sesleriyle uyanıyorum. Yıldızları görüyorum. Zaman daha yavaş akıyor. Evet hayat dört dörtlük olmuyor ve yine mücadele etmek zorundasın ama stresin şiddeti ve etkenleri değişiyor.

Oncelikle dokumentere konu olan istirakciler cok guzel ifade ettiler yasam sureclerini, analiz yapan kisiler de objektif degerlendirdiler. Ben bu dokumenteri cok ilginc ve egitici buldum. Maalesef 1990 larin ortalarinda ve 2000 yillarda baslayan plaza ekonomik ve sosyal kulturu American vari bir hayat vaadi ile cok cekici ve arzulanan bir kariyer istegi oldu. Ama katilimcilarin anlattigi gibi bir tukenmislik sendromu (burn out) yasayip cozumu kacista bulanlar yine bir mucadele ile hayatlarini devam ettirmek zorundalar, son bolumde ki Avonos'lu genc adam sektore geri dondugunu, tekstil isine girenlerin yine sehir hayatina karisacaklari dusuncesi, Izmir"li gencin home office den calistigi icin o da kendi sektorune bagli bir yerde. Nerede olursan olsun , ben Avustralaya'dayim emeklilik yasi kadinlar icin 67 erkekler 70 calismazsan para yok. sartlar ve standarlar biraz farkli olabilir o kadar, bir zaman sonra yasadigin ulke orasi oldugu icin o farki da gormuyorsun.

Uzun zamandır İstanbul'dan ayrılmayı düşünüyorum. Sorun belediyede değil, ama şehir fazla kalabalık. Kaç tane otobüs hattı, vapur ya da ulaşım aracı olursa olsun, artık bu şehir rahatlamaz. Sanırım Anadolu'ya göç etmek şart oldu.

Konunun birçok açıdan ele alındığı güzel bir belgesel olmuş. Yorumları da baya bir okudum, güzel katkılar var. Genel olarak mesele aslında insanın yaşamını anlamlı kılma arayışı, var olma çabası. İnsanın ruhuna dokunan şehirler inşaa edemedik, dolayısıyla manevi tatminsizlik oluştu. İnsanın kendini keşfetme yolculuğu son nefese kadar devam eden bir şey. Düşünceler, beklentiler değişmeye devam edecek. Vazgeçmeye cesaret edebilmek harika bir şey bence. Aradığım bu değilmiş de diyebilirsin sonunda ama o konuda soru işaretini kafandan atmış olacaksın günün sonunda. Olumsuz sonuçlanan şeylere başarısızlık değil de, tecrübe olarak bakarsak kabullenmek ve yola devam etmek kolaylaşır diye düşünüyorum.

Buradaki yorumları ve anlatımları görünce İstanbul tiksinilecek bir şehir gibi bahsediliyor. İnaıyorum ki konuşan ve yorum yapan insanların hayatları İstanbul'da onlar için zordur. Ancak çok önemli bir olgu ıskalanıyor, yeni kapitalist, ekonomik düzen so 10 yıldır, beyaz yakalı tabir edilen işçilerin aleyhine işliyor. Şirketler, ekonomiler her zora girdiği zaman ilk başta beyaz yakalılar gözden çıkarılır. İstanbul da hem beyaz yakalı hem de serbest olarak çalıştım ve sorunun şehirde değil beyaz yakalılıkta olduğunu fark ettim.

Beyaz yakalılığı tamamen bırakıp geçecekseniz geçin diyor. Köylü hayatına pastoral hayat diyecekseniz hiç gidip insanların asabını da hayatını da toplumsal hayatı da bozmayın diyorlar.

Ertesi gün işe gitme enerjisini toplayabileceğimiz yeşil alanlara ihtiyacımız var. Gezi direnişi de bunun içindi. İşyerlerinde insanları birbirine çarpıştıran ortamlar bizi tüketiyor. Patronları iş barışına zorlayacak işçi örgütlerine ihtiyacımız var. Aksi halde, 'bu işte bir kelek var' dediğimizde kaçma imkanı varsa kaçar, yoksa antidepresanımızı alıp devam ederiz.

Çok güzel bir çalışma olmuş. İyi ailelerin iyi çocukları iyi yerlere gelme ümidiyle ömürlerini tükettiler… Doktorlar olarak bizlerin de süreçlerini ekrana taşırsanız çok memnun oluruz 🙏

Uzun zamandır izlediğim en kafa açıcı, farklı şeyler üzerine düşündüren, bakış açısı kazandıran işti. İyi ki anasayfama düşmüş. Teşekkürler 👏👏

"kutu içinde kutu"... çok güzel ifadeymiş =)

İstanbul'dan taşınmadan önceki halimi anlatayım . Kadrom Sultangazi'de , evim Kartal'da.İstanbul'dan tayin olmadan önce iki ay karşıya geçtim durdum . Sabah otomobilimle çıksam 5:00'te çıkmam gerekiyor , 6:00'da Sultangazi'deyim , işyeri 8:00'de açılıyor . 6:00'da çıksam , 9:30'dan önce işte olma şansım yok . Sırf bu tedirginlik bile ayrılmadan önceki iki ayımı mahvetmeye yetti de arttı . Arabamın kilitlerini sürekli kontrol etmekten obsesyon manyağı oldum . Biri cüzdanımı mı aldı diye kontrol edene kadar düşün ey insan , yaşadığın bu şehir zaten hayatından çalıyor , sağlığından çalıyor , cüzdanını çalsa ne olur o sağlık olmadıktan sonra . Onbir yıldır İstanbu dışında yaşıyorum ve mutluyum , çok vakit kalıyor bana .

Almanya 80 milyon en büyük şehirleri 2 milyonu geçmiyor, her adımda koy fabrika var, bizde tek yere toplanmış sebep bu

iş alanlarının, en güzel kariyer imkanlarının daha çok İstanbulda olması konusu maalesef, 2000li yılların başından beri hızlandı. İş hayatına Ankara’da başlamış ve belli bir noktaya kadar Ankara’da kalmayı ‘başarabilmiş’ biri olarak kamu-özel bankaları, düzenleyici kurumlar hepsinin İstanbul’a taşındığına bizzat şahit oldum. Bize ve çocuklarımıza Istanbul’da çalışmak ve köleleşmek dışında bir şans bırakılmadı malesef. Gençliğin İstanbul’un kariyer anlamında tek şans olduğunu kabul etmeyip bu vizyonla hayatlarını sürdürmelerini hayranlıkla izliyorum. 🙌🏻🙋🏻‍♀️

4 kat üzeri bütün binalar yıkılmalı... en az 1 dönüm bahçesi ve otoparkı olmayan bütün binalar yıkılmalı... tüm türkiyede.... yüksek binalardan daire alanlar eş-şektir ve aidatları artırılmalıdır..

Çok etkileyici ve son bittiriş, güzel bir bakış olmuş. "Bazı sorgularız iyi şeyler olsun diye ama bazen de sorgulayıp yaptığımız durumu sistem ve doğa ana, ne denirse artık, size bir öğreti verir. Ama önemli olan umudu kaybetmemek. bilimi ve ilimi izlemek" :) Elerinize sağlık

Olurda yerlesirsem sehir usulu icat isleri oralara tasırım ama oralara entegre olmayı secmem,gercekten sistemin dısına aslında cıkmıs olmam,oralarıda geldigim yerlere donustururum cunku diger turlusu cidden cabalamayı gerektiriyor,acılı ,hic kolay degil boylelikle nereye giderse gitsinler kucuk Istanbullar yaratıp bozuyorda oluyorlar.Her seyi kendilerine isteyenler cok oluyor,konaklama bende,uretim bende o bende su bende,sunu demiyorlarki bir kısmını koyluye ihale edelim beraber yapalım. Komunler kuralım aynı degerlerle yasayalım. Dısarıdan bakınca Istanbul hayatının baska bir formu,bana cogu cok samimi gelmiyor hatta bencilce.Soz meclisten dısarı. Bu goc konusu pek oyle dusunuldugu kadar romantik bir hikaye degil

13 yıldır istanbuldayım. 3 ayım kaldı. ❤