Plaza Köylüleri (2022) | Belgesel Film - White Collar Peasants | Documentary Movie (2022) 

Yüksek bilgisayar mühendisiyim. İstanbulda her gün git gel 100 km yol katedip kurumsal(?) bir firmada çalışıyordum. Nefret ettiğim bu işten ayrıldım. Yaklaşık 3 ay önce memleketim olan Karabük te Safranboluya taşındım. İstanbulda 2+1 daire tutamayacağım bir paraya bahçeli triplex villa kiraladım. Mesleğim gereği uzaktan çalışabiliyorum. Uzaktan çalışacak bir sistem de kurdum kendime. İstanbulda kazanacağım paradan daha az olsada burada çok rahat geçimimi sağlıyor ve üzerine birikim yapabiliyorum. Bahçemde erik ağaçları elma ağaçları var. Türlü türlü sebze de ektim büyümelerini bekliyorum. Her sabah taze çilekleri topluyorum. Her sabah verandada eşim ve çocuğumla yeşile ve gökyüzüne bakarak kahvaltı yapabiliyoruz. Çalışma odamdaki pencereden bakınca gökyüzünü ve karşıdaki dağların manzarasını seyredebiliyorum. Temiz hava motivasyonumu oldukça arttırıyor. Bununla beraber buradaki insan davranışları çok daha naif ve sakin. Çevre daha güvenli. Bana Allah yardım etti imkanlar şartlar oluştu ve taşınabildim. İsteyen herkese Allah fırsat versin.

Doğma büyüme İstanbul'luyum. 2016 yılında Beyoğlu'ndaki işimi bıraktım ve o gün bu gündür 3-5 gün gezeyim diye bile İstanbul'a dönmedim. Epey bir yer gezdim. Son 3 yıldır da 40 kişilik, bakkalı bile olmayan bir köyde tek başıma, kendime ait bir yerde yaşıyorum. Haftada ya da 15 günde bir kasabaya inip alış verişimi yapıyorum. Arada bir eş dost ziyarete geliyor. Herkes doğaya hayran kalsa da, genel yorum ıssızlık. Bu doğru ama ben işten güçten bazen kitap okuyacak vakit bile bulamıyorum. Buradaki arkadaşların samimiyetine inanıyorum ama bir gerçek var ki, sadece beyaz yakalı değil bu vahşi hayatın genelinden sıtkı sıyrılmış büyükşehir insanlarının çoğu aslında tam olarak ne istediğini bilmiyor. Şehrin debbdesinde bir depresyondan çıkıp diğerine dalan arkadaşlarım oluyor, "diyorum al çantanı gel, koca arazi, kalacak yer çok, senden para pul isteyen de yok. bir şeyler mi ekip biçeceksin, oturup romanını mı yazacaksın, ne yaparsan yap. Köydekilerle aramı bozma, benim yaptıklarımı yıkma yeter." Kimi hemen tamam diyor ve nedense bir türlü bağını kesip gelemiyor. Kimi bir iki gün kalıp başlıyor mızmızlanmaya sorun benimle uyuşamama olur bunu anlarım ama maalesef bu da değil. Hem bu doğa olsun, hem de mümkünse 15 dakika uzakta bir de takılabileceği bar olsun falan kafasında. Böyle bir hayat yok. Var da, öyle bir yerde yaşayabilmek için bir kenarda 10-15 milyon paran olması lazım. Atıyorum, Bodrum, Marmaris, Datça vs gibi yerlerin köylerine yakın bir noktada 2 dönüm arazide bir müstakil eve yerleşeyim falan desen bu kadar para tutar zaten. 10 milyon liraya 420 bin lira faiz veriyor bankalar git boğazda otur, işe de gitme zaten o zaman. Yani ilk sorun, hem şehirden bıktım deyip, hem de bir yandan şehir konforu istemeyeceksin. İnanın çok zor oluyor ama bir yerde kırılma noktası var. Orada kırılmazsanız, bir kabul başlıyor ve ondan sonra her şey yerli yerine oturuyor. Evrim geçirip başka bir canlıya dönüşmüş gibi oluyorsunuz ve o arzularınız bazı zamanlar bir hayvanın içgüdüsü gibi ara ara yoklasa da anında bir kar tanesi gibi yok olup gidiyor. O dereceki örneğin, bu ıssızlıktan Bodrum 1.5 saat ve orada oturan yeğenim 2 yıldır davet ettiği halde henüz gitmedim. Akyaka 1 saat sevdiğim insanlar var. Bir kez arabayla beni gelip aldıkları için gittim. Münzevi falan da değilim. Her yaşam biçiminin kendine ait bir sürdürülebilirlik düzeni oluyor mecburen bir devamlılık içine girebiliyorsunuz. Örneğin bitkilerinizi suladıktan sonra 3 gün bir yerlere gidip dönebilirsiniz. Ben tek olduğum ve otomasyon sistemlerine harcama yapmadığım için bu böyle. Bu tip işlerin hakkından gelecek komşular edindiyseniz bu süre uzayabilir de. Bir arkadaşımla bunu konuşurken "bu insanı bağlayan bir şey vs" laflar etti. Sanki kendisi İstanbul'da Pazartesi'den Cumartesi öğleye kadar çalışıp bir yere bağlı kalmıyormuş gibi. Bir diğer sorun da beyaz yakalı arkadaşların hep bir 'proje insanı' gibi düşünmesi. Elbette planlı programlı olmak iyi bir şey ama "şunu ekeyim, bunu biçeyim turşu satayım, zeytin salamura edeyim." Kasmayın bu kadar kardeşler. Bir yerde bir yaşam varsa orada hayatın bir akışı vardır. Dışa bağımlı elzem ihtiyaçlarım, 500 internet, 200 cep, 200 elektirik, 50 tl su parası burada. Ondan sonrası karın doyurma. Hiçbir şey yoksa bahçeye çıkıp Isırgan, Ebegümeci, Semiz otu, Sarı ot, İğne otu vs bir şey soğanla kavurup iki yumurta kırın size mis gibi ekolojik yemek. Önemli olan köle gibi çalışmaktansa hayatınızda bazı zevklerinizden feragat etmeniz. 4 gün zeytin toplamaya yardıma gidiyorsunuz 20 kilo zeytinyağı alıyorsunuz, zeytin istemediğiniz kadar. 1 sene yetiyor. Ne bileyim bir şekilde çark dönüyor. İstanbul trafiğinden nefret ettiğim için ne araba merakım oldu, ne de ehliyet aldım. Köy yerinde araba gerekli. Bu kendini dayattı.Taka tuka bir şey işinizi görür. Özetlersek tarım vs. bir şey yapacağım derseniz, ne kadar kalabalık olursanız size o kadar çok zaman kalır. Benim gibi tekseniz yalnızlığı iplemeyeceksiniz. Sabırlı olmak çok önemli. Köklü bir hayat değişikliği gerçekten ciddi bir irade istiyor, hevesle olmaz. Sonra daha çok üzülmek de var. Daha o kadar çok anlatacak şey, o kadar çok yaşanılmışlık ve tecrübe var ki, daha önce bir arkadaşımızın yazdığı gibi hepsini anlatmak istesem kitap olur. Sonuç olarak ben geldiğim noktadan memnunum. İnsanın kendinde bitiyor her şey.

Ben de 2 yıldır sürekli olarak İstanbul'dan göç etme fikrini ölçüp biçiyorum kafamda. 20 yıldır burdayım ve çok yoruldum. Bünyem kaldırmıyor bu bitmek bilmeyen kalabalığı, gürültüyü, trafiği. Fakat ben köye filan yerleşmem. Benim hedefim İzmir, Antalya, Mersin, Adana gibi hem her tür büyükşehir imkanına sahip olup, hem de genel halkın yüksek yaşam standartlarının olduğu yerler. Metrobüs diye bir insanlık suçunun varlığı bile İstanbul'dan tiksinmek için yeterli sebep. İş-ev, ev-iş. Başka hayat yok. Varmış sanıyorsun. Yüzlerce restoran, konser, sanat galerisi, müze, kitapçı, vs. var. Fakat çalışan insanların bunlara gidebilecek vakti yok. Gitti diyelim, oturacak yer bulamıyor, bilet alacak diyelim, biletler tükenmiş. Çok insan var, çok. İstanbul'un dert şehri olmasının en büyük sebebi bu. Çok kalabalık. İkinci olarak da ulaşım, yapılaşma berbat. Buna karşın ülkedeki her şeyin en iyisi, en fazlası, en çeşitlisi burda. En çok iş dalı burda, en çok iş yeri burda. Bunların Anadolu'ya yayılması, İstanbul'un tek cazibe merkezi olmaktan çıkarılması lazım.

15 sene full Şehirhatları ,vapurlarında Büfede çalıştım..Her hatta yolcularlarla münasebetlerimiz oldu. En mutsuzlari Beyaz yakalilar oluyordu. Bunu çok net gözlemledim.

Ankara'da doğdum büyüdüm. 2019'da Ankara'da yazılım uzmanı olarak çalışırken işimi bırakıp köye yerleştim. Fakat ben ata topraklarına Ordu Mesudiye Çavdar köyüne yerleştim. Dağların, ormanların arasında 5 yılım geçti. Arıcılık yaptım, İkipınar Arıcılık markasını kurdum ve ciddi bir müşteri kitlesi yakaladım. Şimdi yeni bir göç arefesindeyim. Ege ya da Ankara'nın kırsal bölgelerinde bir çiftlik hedefim var. Göç edeceklere bazı tavsiyelerde bulunacak kadar fazla tecrübe edindim. Mümkün olduğunca bağımsız olabileceğiniz yerler seçin. Kendi köyünüzde bir şeyler yapacaksanız akrabayla ortak araziye girmeyin. Hazine arazisi kiralama yoluna gidin. Devlete güvenmek akrabaya güvenmekten iyidir. İstediğiniz zaman sosyalleşebileceğiniz istediğiniz zaman inzivaya çekilebileceğiniz bölgeler seçin. Mutlaka bir ulaşım aracınız olsun. Gibi gibi... Bu konuda kitap yazmak geldi aklıma şu an 🙂

Yaşadığımız yetmiyor bir de sizden dinliyoruz hayatın acı gerçeklerini.

Teams de toplantının başlamasını beklerken youtube bakayım dedim, o sıra tıkladım ki teams sesi, laaaa diyorum toplantıda değil miyim, çıktım mı? izlemeden daha ilk saniyede kafayı yedirttiniz, töşökküllerrr

Çalışma saatlerinin uzunluğundan kimse bahsetmemiş. Mesaiden bahsetmiyorum, haftada 45 saat çalışıyoruz. Bu OECD ülkelerinde ortalama 37 saat. Önce bu konu çözülmeli, sonra şirketlere uzaktan çalışma teşvikleri getirilmeli. 15 senedir evden/hibrit çalışan biriyim.Şilede yaşıyorum, ofisimiz Maslakta paylaşımlı bir ofis. Ayda 1 Cuma günü ofiste toplaşıyoruz. O gün akşm mutlaka kültür/sanat etkinliğine gidiyorum. Gece arkadaşlarımda veya kardeşimde kalıyorum. Ctesi sabah kahvaltıdan sonra Şileye geri dönüyorum :) Aylık rutinim bu, çok mutluyum

Maslak’ta plaza hayatı yaşıyordum. 2012 yılında part-time olarak yeni bir meslek (e-ticaret) öğrenmeye karar verdik. bir plan yaptık eşimle birlikte. Plan şuydu : 3 yıl sonra part-time işimizden elde ettiğimiz “pasif” gelir maaşın 2 katı olunca istifa ediyorum. 3 ncü yılda olmadı ancak dördüncü yıl başardık. Yıl 2016 sonra 2019 yılında neden biz hala İstanbul’da yaşıyoruz diye sorguladık hemen karar verdik istikamet İzmir urla idi . Urla’da yaşıyoruz. Evden çalışıyoruz. Yaşadığımız deneyime hala inanmakta zorlanıyorum. Geçmişten gelen travmatik durumlar herhalde. Hala sabah saat 05:30’da çalar saat çalacak beylikdüzünden maslağa 2 saat 15 dakikalık yolculuk başlayacak zannediyorum. Allah herkesin gönlüne göre versin.

Atalarımızın hayatta kalma derdi vardı, bizimki varoluşşsal mücadele..

Arkadaşların sorunu beyaz yakalı olmak değil. Türkiye’de beyaz yakalı olmak. Ben de yıllarca öyleydim. Sonra geldim İngiltere’de beyaz yakalı oldum. Doğanın içerisinde, kimsenin kimseyi çekiştirmek gibi dertleri olmadığı bir iş ortamında, evimden çalışarak, patron baskısı olmadan, emek verip kazanmak ve bunun tadını çıkarmak çok nadiren de olsa olabiliyormuş… Ama beynimi kullanmadan bir iş yapsam daha rahat olurdu diye düşünüyorum ben de bazen… Zira her projede ayrı stres istesen de istemesen de oluyor… Bizim nesli baya şehir kölesi olmak üzere yetiştirmişler…

İstanbul'da doğup büyüdüm. Hayatım boyunca en büyük hedefim İstanbul'dan kurtulmaktı. Başardım. Eşimle evlendikten sonra Bartın-Amasra'ya taşındık. Kafamız öyle rahat ki. Yıllardır insomnia hastasıydım, onu bile yendim. Çok daha sağlıklı ve mutlu hissediyorum. Arkadaşlarımız hep "küçücük yerde ne yapıyorsunuz?" diye soruyorlar. O kadar çok vaktimiz var ki! Yolda, trafikte harcadığım vakitte inanılmaz güzel şeyler yapıyorum. Yeni hobiler edindim. Köpeklerim bile daha mutlu çünkü artık tasma takmama gerek yok. Çünkü her yer yeşil alan!! Kurtarın kendinizi... Ciddiyim. Hayata bir kere geliyoruz. Toz, pas, trafik içinde yaşamayın. (imkanınız varsa tabii ki... ) Arabanız varsa sıkıldığınızda istediğiniz yere gidersiniz zaten. İstanbul'da yaşamak bence gerçek hayatı kaçırmak ve ömrünü kısaltmak demek.

İstanbul’u sanki ülkenin tek şehriymiş görmeyi bırakıp Anadolu’da farklı yerlerde cazibe merkezleri oluşturulmadığı sürece ülkenin %90’ı antidepresan kullanmaya devam eder. Köy hayatı öyle kolay değildir. Sosyal hayat olmalı, eğitim, sağlık gibi temel ihtiyaçlara ulaşım kolay olmalı. Şehirleşme köylere de yayılmalı. Aksi takdirde bu devran böyle devam eder.

Belgeseli çok beğendim. Üniversiteye hazırlanan bir genç olarak bana çok motivasyon kaybettirdi 😀

Kırsala rönesans gelicek ✅woowww Edit: baya etkilendim belgeselden. Gün sonunda olay herkesin bildiği işi istediği yerde yapmasını sağlamak bence. Tarımla uğraşanlara teknolojiyi ve teknolojinin nimetlerini beyaz yakalılar köylere getirmeli...herkesin bilgi birikimini kolektif bir şekilde kullanmasını sağlamak. Bir pazarlamacı köylü için alternatif pazarlar ya da ürünler bulabilir, reklamcı ürünü tanıtır vs vs. 0 dan bir reklamcinin gidip tarla ekmesi hem zaman hem emek kaybı.. gün sonunda bunu başarirsak zaten Hollanda-Almanya modeli bir tarım yapmış oluruz.ne şehirler tıka basa dolar, ne köyler atıl kalır. Herkes mutlu olur.

Anlatılan her detayda bir parçam var. 12 yıl istanbul'da yasadım. İlk baslarda cok guzeldi. Reklam dünyası, renkli bir hayat, aktif sosyal yaşam. Derken; - son bir sene şehirle bağalantım koptu. - 3,5 sene boyunca Yenikapıdan günde iki kere geçtim ama semti bilmiyorum. Çıkıp bakmak aklıma geldi ama 'şimdi acelem var sonra', 'şimdi işim vars sonra' derken kaldı. - reklam filmlerinde ana cast direktörlüğü yaptım yıllarca. Başlarda rol için en ideal olanı bulup sunma seçtirme derdindeydim. 7/24 çalışma, iş yükü, her şeyin acil olması falan derken; 'aman biri seçilsin de en azından şu proje aradan çıksın' demeye başladım. Bu da uzun vadede iş tatminini öldürdü. Fabrikada dişli sıkan biri gibi hissetmeye başladım. - tekirdağ'a ailemin yanına döndüm ve ilk beni etkileyen şey videoda anlatıldığı gibi yüzüme vuran doğrudan güneş ve açık gökyüzü oldu. Yıllarca kurtulusta oturdum. Bina koridorları güneşi dogrudan gormenizi engelliyor. Hepsini saymıyim ama gercekten videoda anlatılan her detayda bir parcam var. Şehre verdiklerimden daha azını aldığımı anladigim an istanbulu terkettim. Ve uzun bir sure gezmeye bile gitmek istemiyorum. Dikiş dikiyorum. Ellerimle bir şey üretmek, ürettiklerimin insanların hayatlarına dokunması cok buyuk bir tatmin veriyor. İlla köye göç etmek gerekmiyor. Herkesin kendine göre bir çıkış yolu var🤞🏻

37 yaşındayım birçok A-B-C planlarım var benim de İstanbuldan kaçmak için. Belgeseldeki karakterler gayet açık ve net bir şekilde durumu özetlemiş. Belki 100 binlerce beyaz yakalının aklındaki sorulara yanıt olmuş bu güzel içerik. Nerde mutluysanız, orda yaşamak en doğru söz olacak bence. İnsanlar ihtiyaçlarına göre hayatta karar verirler. Bunlar ; ekonomik, içsel tatmin, idealler vb. şeyler olabilir. Gün gelir herşeyden tatmin olmuşsunuzdur ya da olamamışsınızdır. Şehir hayatı kötü veya köy hayatı mükemmel diye birşey yok. Belgesel de katkısı olan herkesin emeği sağlık. Sevgiler Saygılar.

Bahsi geçen sorunların hiçbirini ben Avrupada yaşayan bir beyaz yaka olarak yaşamıyorum, tek sebebi maalesef Türkiye'deki kötü şehirleşme. Herkes ister egenin bir kasabasından deniz manzarasına açılan bir ortamda çalışmayı. Sürdürülebilir değil, yoksa kim ne yapsın o bahsi edilen tünellerde her gün saatlerce yol gidip gelmeyi. Bunun temelde müsebbibi ise Türkiyenin modernleşme çağında treni kaçırmış olmasıdır, geç yakalarsan o gömlek böyle emanet duruyor işte tam oturmuyor üzerine. Cumhuriyete geçişte bile okuma yazma oranının %10, doğru şehirleşenlerde bu oranlar çoktan %70-80, sen sistemsel bir dönüşüm yaşıyorsun. Sermaye yok, müteşebbis yok, düzen yok, stabilite yok, eğitimli toplum yok. sonuç: katma değerli üretim yok. Haliyle köyünden şehire hayat kurmaya göç etmek zorunda kalmış lokal gurbetçi(bugünün şehirlileri) dalgası kaçınılmaz. Bunları barındıramıyorsun, düzgün altyapı sunamıyorsun, düzgün ulaşım sunamıyorsun çünkü atandan kalan ne çimento fabrikan var ne demir çelik sanaayin. Bu durumun günümüz uyarlması şuna benziyor, şuan Amerikan ve Çin şehirlerinde AI ile birlikte otonom taksiler, üretim bandlarında robotlar kullanılmaya çoktan başlandı. 60 yıl sonra bu mesajı okuyanların (varsa) torunları diyecek ki, niye bizim dedelerimiz zamanında ayak uyduramamışlar, bak adamlar almış yürümüş, biz hala işleri insan gücüyle yapıyoruz. Cevap bugünle aynı, Almanlar buna "generationenvertrag" diyor, yani önceki nesilin sonraki nesillere aktarmakla yükümlü olduğu niteliklerin tasdiğinin görünmez toplumsal anlaşması, bu bazen ev olur arsa olur yani toprak olur, ilim olur irfan olur, görgü olur, olurda olur. Bizim için bu kontrat çoktan bozulmuş (taa Osmanlıda matbaanın 300 yıl geciktirilmesiyle engellenmiş reformist hareketlerin yansımaları). Bu videoda anlatılan tüm dertler bu bozulan anlaşmanın günümüze indirekt yansıması, başka hiçbir şey değil. Velhasıl kelam, sen treni kaçırmış bir milletin çocuğusun, sahil kasabasına yerleşmek gibi birinci dünya dertlerinden evvel çözülmesi gereken onlarca daha öncelikli meselen var. Benimse tek hayret ettiğim, gün gibi aydınlık olan devamlılığı olmayacak romantik hayallerle bu tip bir geçişi yaşamak için nasıl bir duygu duruma sahip olmalı insan? Bile bile lades olmaya göz yumacak kadar ne tetiklemiş bu insanları acaba.

bunu izleyenlerin " İhsan Fazlığolu- İnsanlar Niçin Şehir Kurarlar?" konuşmasını da izlemesini tavsiye ederim

6 yıl önce istanbuldan kaçtım. Geldim bir anadolu şehrine. Anadoluda ama gelişmiş, büyük bir şehir. Ulaşım kolay trafik derdi kıyaslanamaz bile. Kiralar uygun. Ha ama burda da apartman hayatına mahkumuz. Yeterince zengin veya çok fakir değilsen yine müstakil ev şansın yok. Diğer bir sorun da yorumlarda da belirtildiği üzere kültürel olarak beslenememek… Hani tanışıp da sana bir şeyler katan insan sayısı çok az. Dedikodu, başkasının hayatını takip etme gibi aktiviteler ise istanbuldakinden kat kat fazla. Niye, çünkü boş vakit var 😅 kendini geliştirmek yerine başka hayatlara odaklanınca sonuç bu. İnsani ilişkiler anlamında gördüğüm en büyük problem bu diyebilirim. Bi süre sonra güvensizlik ve sosyal izolasyon ile neticeleniyor. İstanbulda kimse kimsenin hayatının takipçisi değildi, vakti de enerjisi de yoktu buna.

Umarım birde mavi Yaka belgeseli yaparsınız hemde istanbuldan göç etmiş ve fabrikalarda vardiyalı olarak çalışmak zorunda kalan insanlarında hayatlarında belgeselini yaparsınız.

Plaza dilini kırsala indirmiş hobi sahibi kişiler gördüm. Bunalımda bu insanlar, farklı olmak istiyorlar. Sıkıldıkları kişiler kendileri. Bir süre sonra bu moda da biter. Bu arada dilimize sahip çıkalım, zaten yeterince hırpalandı.

Nükleer Enerji Mühendisiyim, Ankara'da doğup büyüdüm ve okudum, büyükşehir yaşantısını iliklerime kadar hissettim ve sonrasında Manisa'da bir iş buldum bir yandan yoğun olmayan bir işte beyaz yakalı olarak çalışıp bir yandan da toprakla uğraşıyorum sanırım mutluyum ya darısı başınıza..

Herkes köyüne geri dönse, eski Türkiyede'ki gibi tarım,hayvancılık ülkesine dönüşsek şu pahallılık da olmazdı.

Harika bir çalışma. Keyifle izledim tabii birçok noktada kendimle bağdaştırdım. İstanbulda doğdum büyüdüm, okudum, çalıştım. Covid döneminden sonra küçük bir yerde görev yapmayı kafaya taktım. Lakin ne maddiyat konusunda tahmin ettiğim gibi tasarruf yapabildim ne şehirdeki gibi ek iş imkanı bulabildim. Ayrıca gittiğim yere yakın OSB olduğu için hiç de temiz havasından faydalanamadım. Sonra evlenip daha küçük bir yere taşındım. Kiralar ucuz, ulaşım için bütçe ayırmaya gerek yok çünkü her yer dip dibe küçük bir ilçe malum... Bu sefer de kültürel olarak beslenememekten muzdaribim :( 4 yıldır bir bunalımın içindeyim ama şehre de dönmeye cesaretim yok. Belki ileride canıma tak eder giderim bilemiyorum. Çok teşekkür ederim en azından yalnız olmadığımı, 30ların ortasında anlam arayışında olan tek kişinin ben olmadığımı anladım. HARİKA BİR BELGESEL ! 👏👏👏👏👏

Köy yerleri oranin insanina alisik olmayan icin kolay degildir. televizyonda gosterildigi gibi tatli sirin amcalar teyzeler maalesef pek bulamazsiniz. Hepsi anasinin gözüdür, adami sulu goturur susuz getirirler. Köyde herkes birbirini takip eder. Ne zaman geldin, ne zaman gittin, ne giydin,kimle konustun, ne aldin koyluler herseyi bilir. Ve bunlar kahvede amcalar sokakta teyzeler arasinda muhabbet konusu olur. Akla hayale gelmeyecek teoriler uretirler. Koyde kime selam verdigine bile dikkat etmen lazim. Yrn bigun o selam verdiginin hasmi gelir kapini calar hayirdir der. Arazin tarlan varsa ektra dikkat etmen lazim.gelirler bi ufak cop atarlar bakarlar bisi dicekmisin diye. Demezsen snrakine daha fazla atarlar boyle boyle bi bakmissin adamlar senin tarlayi copluk etmis. Bi tepki koyman lazim.al sana dert. Bunlara oyle lutfen, rica filan islemez teneke baglarlar arkana 2 gunde madara ederler. O plaza hayatini mumla ararsin sonra. Köy insanini asla ama asla hafife almayin. Koylerde kavgalar hep boyle sacma sebeblerden cikar

İstanbuldan başka yerde hayat olmadığını düşünenler İstanbuldan kaçınca asıl İstanbulda hayat olmadığın anlıyorlar. Köye göçün. Zekanızı ve yeteneklerinizi kendinize kullanın. Mutlu olacaksınız. Daha çok kazanacaksınız.

Beyaz yakalı filan değilim de yıllardır kafamdaydı gitmek. 2015 yılında memleketimde 23 dönüm yer aldım. Son 1-2 yılım kaldı gitmeme. Bazı sıkıntılar başta yalnızlık, Gideceğim yer denize yakın ama dağ başı sayılabilecek bir yer (Tirebolu) Suyu dağdan kendin getiriyorsun, odunu kendin kesiyorsun, bi işin olsa usta bulmak zor, sıcağı fena, soğuğu fena, tavuk, koyun besleyim desen gökyüzünde yırtıcı kuşlar, aşağıda tilki, çakal, köpek, domuz, sansar vs vs envai çeşit yırtıcı. Karda yollar kapanıyor, yağmurda kaçacak saçak yok. Köy insanı insan değil vahşi düştüğünüz anda olazadan daha beter bi tekme de onlar vurur. Yine de gitmeyi kafama koydum bi aksilik olmazsa 2025 sonu köydeyim.

Köyde sobalı evde büyüyüp, yörük çadırında geceler geçirmiş, belli bir yaşa kadar salon koltuğu dahi görmemiş ve şu anda da uluslararası bir sirkette plazada çalışan beyaz yakalı olarak röportajı yapan arkadaşların yaptıkları işi sanki devrim hareketiymis gibi idealize ve dramatize ettiklerini farkettim. Şahsi fikrim max 5 yıl içinde o kırsal ortamdan bıkıp eleştirdikleri plazaya dönerek tekrar eski sisteme geri dönüş yapacaklarını düşünüyorum. Yanlış anlaşılmasın bu sadece naçizane fikrim ve durum tespitimdir.

Ben 2012 yılında, son sınıfken üniversiteyi terk ettim. O zamanlar çok tepki gösterenleri de saygısız olarak değerlendirip hayatımdan çıkardım. Sonra eşimle iş kurduk, çalışmaya devam ediyoruz. Bizim gibi cesaret edebilenleri tebrik ediyorum. Zaten yaşayan bilir, kendi seçiminden pişman olmuyor insan.

2013 te İstanbuldan Fethiye'nin bir dag koyune yerleştim.Mustakil ev bahce evet mutluluk.Ama İnsan icin bu simülasyon da salt mutluluk yok.Bazen de Tiyatro, Kadıköy, cafeler deki insanlar ile beraber oturabilmek...Bunlari da ozluyorum.

Beyaz yakalılar hiç bu kadar değersiz olmamıştı onca yıl çalışıyorsun okuyorsun orta gelire bile çıkılmıyor, orta gelirden alt gelir grubuna indiler.

"Yeni hayatım tekrar sektöre geri döndüm". Belgeselin sonundaki tek cümle en can alıcı noktaydı bence. 1 Mayıs gününe yakışır izlenesi bir belgesel olmuş emeğinize sağlık 👏

30 yıl İstanbul da yaşadım. Son beş senesini kaçmak için uğraştım. Yaşayan bir ölü gibiydim, hapiste gibi.. Çoçuklarımı,ailemi orada yaşatmak büyürmek istemiyordum.2020 de hayalimi gerçekleştirdim. Evimizi satıp kaçtık,EYT den emekli oldum. Şimdi Karadeniz'in en güzel ilinde mutluyuz.İhtiyac halinde Kardeşimin işine yardımcı oluyorum. Bu dünyada yaptığım en doğru şey en doğru karar oldu. Çocuklarım okula kendi ve yürüyerek gidip geliyor. Bu bile çok şey...

İstanbul'da beyaz yaka olarak yaşarken pandemi sonrası çıldırıp Brezilya'ya taşındım. Uzaktan çalışmaya devam ediyorum, yine şehir hayatı var. Ama İstanbul'da o uzaktan baktığımız deniz burada evimin dibinde. Parklar, plajlar, orman ve aynı zamanda şehrin rahatlığı, aradığım her şey var. İstanbul çekilecek çile değil.

Çocukluktan beri bize öğretileni değiştirmek istediğimizde de bence büyük bir çıkmaza düşüyoruz ve bocalıyoruz. Çünkü uğruna çoğu şeyi bırakalım dediğimiz yeni hayat dögüsü, kurgusu ve dinamiği içinde donanımlı değiliz. Alıştığımız düzeni istemediğimizi biliyoruz ama onun yerine ne konması gerektiği ve ne istediğimizle ilgilide altı epeycede boş olan yeni sürecide kurgulayamıyoruz sanırım. Belgesel çok güzeldi insana yalnız olmadığını hissettirdiği için emeğinize sağlık 👏🏻👏🏻👏🏻

En iyi okullarda okumuş da 30 yıl çalışıp emekli mi olacakmış? Hayır efendim ne münasebet! Okul 22 yaşında bitiyor, bir de master yaparsan 24, askerlik falan derken 25’de iş bulsan en az 40 çalışman gerekiyor ki 65 yaşında emekli olasın. Avrupa ve Amerika koşulları bu. Türkiye’de 45 yaşında emekli olacağım dersen, senden sonraki nesillerin ve kendi çocuklarının geleceğini bitirirsin. Asıl sorgulanması gereken neden bizim halkımız 45 yaşında emekli olmak istiyor. Nedeni çok belli, aile ve toplumsal baskılarla sevmediğimiz işler yapıyoruz. Çalışan hakları diye bir şey yok. Günde 10-12 saat çalışmak normal kabul ediliyor. Bir çok şirket 24 saat ulaşılabilir olmanızı bekliyor. Cumartesi günleri de çalışmak olağan kabul ediliyor. Çoğu zaman over time için bir ödeme de yapılmıyor. Tabii ki bu da çalışanı erken yıpratıyor.

Çocukluğu bir sahil kasabasında geçmiş, yazları gelen yazlıkçılar, tüm sene bağ bahçe eken insanlar... Üretimin farkındayım, emeğin, oradaki işgücünün... Üretim içindeyken onu satabileceğin büyük kitleler oluşturmak da en mühimi. En iyisini üretebilirsiniz ama satamazsanız ürün kısa vadede kendini çürütür. Bu yüzden bu bir furya olmamalı. Gerçek anlamda tüm artı ve eksileri düşünüp bir şeyler yapılmalı. Kırsalda hep güneş, yeşil doğa yok. Yaşam 12 ay. Koca bir kışı nasıl geçirebileceğiniz, maddi manevi tokluğa erişmek önemli. Aile kurduğunuzda çocuğunuzu sosyal anlamda kısıtlı büyütmek de bu konuda hayıflanılacak bir şey olabiliyor günü geldiğinde. Hrkese yeni yollarında başarılar, mutluluklar.

Yorumlarda bile eğitimli gençlerin kalitesini görmek o kadar hoşuma gitti ki anlatamam.harika bir belgesel olmuş tebrik ediyorum

Ben üniversiteden sonra direk Almanya ya geldim, master okudum. En iyi kararı vermisim. Simdi sehre yakin ama doganin yanibasinda oturuyorum. Herseye sahibim. En önemlisi de çevremde özentilik ve kendini bisey sanan Türk beyaz yakalilar yok.

24 sene İzmir'li olarak İstanbul'da yaşayan beyaz yakalı köle olarak hiç alışamadım. Şimdi döndüm tekrar İzmir'e uzaktan bakınca nasıl çekmişim bunu... Keşke bu durumu daha öncesinde biraz uzaktan görebilseydim ona göre yaşamımı değiştirmiş olsaydım. Şimdi de her şey güzel değil ama orası cidden insanı yok ediyor...

Şu dikkatimi çekiyor, insanla ilgili iş yapanlarda bu bıkkınlık olmuyor, nerede sistem, management, işletme, operasyon diye uydurulmuş iş tanımları var, bıkkınlıklar orada başlıyor. Yapılan işin boş olduğunu, yapılmasa da bir sıkıntı olmayacağını yüreğimizde hissediyoruz, biliyoruz. Doktorluk, öğretmenlik, marangozluk, terzilik gerçek meslek çünkü ,diğerleri kralın ipek elbisesi gibi. herkese var ve gerekli dediği için var ve gerekli.

özel okullarda okuyan bir arkadasımın cocugu babasına keske o parayla bana bir daire alsaymıssın kiraya verir çalısmazdım dedigini hatırladım ??? biz çalısmaya başladıgımızda umut vardı , para vardı, sanat vardı sehirler temizdi !! bu şehir artık o şehir degil ne fiziksel ve sanatsal nede nüfüs aynı nüfüs , toptan yabancı !!!! İstanbuldan başka yerde yaşayamam derken nerde olsa yaşarıma geldik 20 yılda ... bu bilinç li bir yok ediliş !!

Emekli babam İstanbuldan köye ev yapmaya gittiğinde ailemden ve çevremizden sürekli yükselen eleştirici seslere rağmen onu hep destekledim ve ruhsal olarak gurur duydum. Bu videodaki tüm fikirler benim aklımdaki soru işaretlerine aydınlık getirdi. Neden böyle gurur hissettiğimi anladım ve bidaha gurur duydum. Sürüklenip gittiğimiz bu sistemde kırsal alanda yaşamanın güzelliğini görebilen çok az kişi var ama asıl iç huzur onlarda mevcut. Harika bir belgeseldi, emeğinize sağlık

Döviz ile maasim olup üst seviyede yasam standardim oldugu halde o eve bu kira verilmez deyip büyük sehirin kargasasindan kactim. Bu sistemi desteklememeliyiz.

60-70 lilerin yetistirdigi 80 lilerin aydinlanmasini guzel anlatmis herkes 👏🏻

30 Yaşında İstanbuldan kaçıp sakarya'da babamın köy evine gittik. 2 çocuğumla beraber. 1 yıldır doğa içinde evimde hayatı sevmeye başladık. gelirim düştü ama mutluluğum arttı. hiç pişman değilim.

Çok güzel bir çalışma olmuş. İyi ailelerin iyi çocukları iyi yerlere gelme ümidiyle ömürlerini tükettiler… Doktorlar olarak bizlerin de süreçlerini ekrana taşırsanız çok memnun oluruz 🙏

Genel temaya katılıyorum, bireysel olarak, eşim, arkadaşlarım, yaşıtım olan ve burada kalmış, oraya buraya gidememiş herkesle birlikte aynı duyguları aynı sıkışmışlıkları yaşıyorum, itirazım yok. Tepki çekme ihtimali var biliyorum ama; 97 üniversite girişimden 2013 sonuna kadar (Gezi sürecinin sonundaki yenilmişliğe) geçen 15-16 yıllık süre bu kadar bunaltıcı ve çıldırtıcı değildi diye düşünüyorum. Güzel günlerdi. Bir de hala her şeye rağmen İstanbul'un inanılmaz bir şehir olduğunu, 40 yıl doya doya gezsek bile bitiremeyeceğimiz bir derinliğe sahip olduğunu düşünüyorum. Evet linç yemeye müsait bir ilk yorum biliyorum ama kıyamadım herhalde o yıllardaki güzel günlere ve bu inanılmaz şehire. Öpüyorum sizleri ve sevgilerimi yolluyorum :)

Değerli, mana bulduğum bir uğurda çabalıyorum'u görmeden insan tatmin olamıyor, bu da kendisini değersizliğe götürüyor. Aslında idrakimiz, özümüzün değerli olduğunun farkında ve bu değeri dönüştürebileceği, aktarabileceği değerli, manalı bir bağlamı/ortamı arıyor. Kendini gerçekleştirmek, belli bir zümrenin değil, tüm insanların temel bir ihtiyacıdır.

Çok enteresan , is ve özel yaşamda kutular içinde yaşıyoruz diye 5 yıl önce yorumlamistim arkadaşlarıma, aynı şeyleri ve hisleri paylasmisiz

Bu kadar kendimi bulduğum bir belgesel izlememiştim.Büyükşehirde doğmuş ,büyümüş ve iyi bir kurumda yöneticilik yaparken daha küçük bir yere taşındım.Kafam rahat,mutluyum.Yoğun kent hayatı artık sıkmaya başlamıştı.20-30 yaşlarda yapmaktan keyif aldığımız şeylerde keyif vermeme başladı.Metropoller artık gereksiz insan kalabalıklığı ,survivor gibi sürekli mücadele gerektiren bir hayatın yaşandığı yerler oldu.Bu insanı yoruyor,hiç gerek yok.

Aslında filmden ve yapılan yorumlardan. Benim anladığım Büyük Şehirde plazada yaşamak köyde yaşamak önemli değil sorun bence finansal özgürlük. Plaza hayatı para veriyor özgürlüğünü kısıtlıyor. Köy hayatı özgürlük veriyor ama bir nebzede olsa duruma göre göreceli olarak konforunu elinden alıyor. İkisin ortak noktası finansal özgürlük çıkıyor yazın 6 ay köyde ilçede kalacaksın. Kışın geri kalan 6 ay şehirde konforlu apartman dairende canın istediği saat kalkacak canın isteği zaman yatacaksın. tiyatro konser sinema kısacası kendine kaliteli zaman ayıracaksın. Sonuç olarak benim fikrim. Ata Demirer hayatı herkesin aradığı bence 😊

memur olunca hayatım sakinleşti işten kalan zamanda istanbulun tadını çıkarabiliyorum

Tarımın çözümü beyaz yaka,beyaz yaka elinden gidince bu kadar da 'sen çözüm değilsin 'edebiyatı yapılmaz.Eminim o kedi personelden kiymetlidir.Benim köyüm var ve babam köylü ve evet ben beyaz yakayım, hiç köyde yaşamadım ama köyümün verimini artıracak bilince ben sahibim.Bu nasıl bir bilinçsiz küçümseme yahu. Emeğinize sağlık, mükemmel belgesel olmuş. 👍

Bir beyaz yakalı olarak izlerken bir sürü hayal kurdum, 300 m2 bir hobi bahçesi aldım geçen sene eker biçer takılırım hafta sonları diye :D Sonra "Ulan solucan gübresi işine mi girsem?" diye düşündüm biraz ufkumu açtınız biraz heyecanlandırdınız ve güzel lezzetli bir belgesel olmuş emeğinize sağlık benim de titrim şu olsun "Beyaz Yakalı Kurgucu"

Uzun zamandır izlediğim en kafa açıcı, farklı şeyler üzerine düşündüren, bakış açısı kazandıran işti. İyi ki anasayfama düşmüş. Teşekkürler 👏👏

Birkaç gün önce başarı hikayeleri anlatan bir kanalda herkesçe bilinen bir patronun hikayesini dinledim. "Benim için önemli olan para değil, mesai bitince kaç tane servis dolduruyoruz ben ona bakıyorum" diyerek plazasının tepesinden aşağı bakıyordu. Beyaz yakanın işte bu patronajı kırması gerekiyor. Bizler eşitler arasında bilmem neler değiliz. Bizler eşitiz! Patron da buna dahil! Beyaz yakanın önce öcü gibi korktuğu, karşısında dizlerinin titrediği patronunun karşısına dikilmesi lazım. Aslında bu, saygının ne yazık ki doğuştan kazanıldığı toplumumuzda kültürel bir problem. Fakat gelecek kuşakların bu cüreti göstererek bunu kıracağına inanıyorum. Masa başı çalışan iyi eğitimli beyaz yakanın bireysel veya küçük gruplar halinde şirketleştiği, hizmetini fatura karşılığı satar olduğu ve bu şekilde hem fiziki hem de ticari özgürlüğüne kavuşabildiği bir düzen hayal ediyorum. O devasa ofisler de artık küçülsün, varsın yok olsun.

Çok etkileyici ve son bittiriş, güzel bir bakış olmuş. "Bazı sorgularız iyi şeyler olsun diye ama bazen de sorgulayıp yaptığımız durumu sistem ve doğa ana, ne denirse artık, size bir öğreti verir. Ama önemli olan umudu kaybetmemek. bilimi ve ilimi izlemek" :) Elerinize sağlık

Ulus, Besiktas dogumlu & buyumluyum, 4 sene LA'de kaldim ve pandemiden 1 sene sonra San Diego'da bir avokado ciftligine gelin geldim. O kadar huzurluyum ki.. Yemyesil doganin icinde, kus sesleriyle, haynlarla yasayabiliyor ve 20 dakika uzakliktaki merkeze gittigimde herseye kavusabiliyorum. Bu ikisine sahip olabilmek buyuk luks. Dolayisiyla, sehir hayatinda yetismis birinin Turkiye’de kirsala tasinabilmesi ciddi cesaret ya da dibe vurma hissiyatiyla ziplama demektir. Tebrik ederim. Yolunuz acik olsun gencler❤

17 yaşında üniversiteye gittim ilk istanbul’a. Hiçbir zaman sevemedim. Kaç ülkede yaşadım, hep küçük kentler seçtim yaşamak için. Beyaz yakalı olma imkanım olsa da istemedim. Silinecekmişim gibi hissettim. Doğayı hissedebileceğim ve artık yolda karşılaşa karşılaşa selamlaştığım insanlarla çevrili, huzurlu küçük şehirler sevdim ve hayatımı hep böyle şekillendirdim. Şimdi de her sabah büyüdüğünü izlediğim bitkilerimle güne başlamak bana yetiyor.

Umuta üzüldüm, mutlu son bekledik. Ben de dinlerken Goji berry araştırmasi yapıyordum ki mutsuz son. Sağlık olsun.

Emeğinize sağlık, tüm gençlere yeni bir pencere açan ve başka bir hayat mümkün dedirten pırıl pırıl gençlerin ümit verdiği harika bir belgesel olmuş 👏

2018 yılının ekim ayında üniversite okumak icin geldim istanbula daha sonrasında okulum 2023 eylülünde bitti ve staj yaptıgım firmada tam zamanlı çalışmaya başladım. İlk maaşım 13.000₺ idi ev sahibi kirayı 4500₺den 7500₺ye cıkaracagını söyledi daha sonrasında ödeyip devam etmeye çalışsamda bi baktımki ne bana zaman kalıyor ne üstüme başıma birşeyler alabiliyorum nede kenara para koyabiliyorum. Her ay 3000₺-4000₺ içeri giriyorum arkadaşlarımla oturup kahve içmek için vs bile bir para gerekli parayı halletsek bile zaman gerekli. Hiç uzatmadan 5. ayın sonunda kendi memleketime geldim ve online iş buldum çok rahatım 15 dakikada meydana gidip 25 dakka araba ile mis gibi ormanların içerisinde mangal yakabiliyorum. İstanbulda yerli değilseniz yaşamak gerçekten mantıksız ve zararlı.

onlar plazadan çıkmış da plaza onların içinden çıkmamış :) hele her cümlede köylüleri aşağılayan ikili süperler .d

Konunun birçok açıdan ele alındığı güzel bir belgesel olmuş. Yorumları da baya bir okudum, güzel katkılar var. Genel olarak mesele aslında insanın yaşamını anlamlı kılma arayışı, var olma çabası. İnsanın ruhuna dokunan şehirler inşaa edemedik, dolayısıyla manevi tatminsizlik oluştu. İnsanın kendini keşfetme yolculuğu son nefese kadar devam eden bir şey. Düşünceler, beklentiler değişmeye devam edecek. Vazgeçmeye cesaret edebilmek harika bir şey bence. Aradığım bu değilmiş de diyebilirsin sonunda ama o konuda soru işaretini kafandan atmış olacaksın günün sonunda. Olumsuz sonuçlanan şeylere başarısızlık değil de, tecrübe olarak bakarsak kabullenmek ve yola devam etmek kolaylaşır diye düşünüyorum.

çok iyi belgeselmiş.. KUrgucu da çok iyi. röportajları harika bağlamış. bravo. fine cut

2022 nin yaz ayında istifa edip baba topraklarına döndüm bahçemiz vardı onla ilgilendim ekip biçtim ne kira derdim var ne geçim derdim hayvanlarımda oldu mutluyum.

Yıl olmuş 2024.. Belgesel gitmeyin pişman olursunuz algısı veriyor birazda.. Şuana baktığınızda bu şehirdeki pahalılık ev kiralarını ödeyemeyecek seviyelere gelişimiz.. Köye kaçamayan şimdi istesede gidemiyor.. Artık pahalılık heryerde..

Hepsinin ortak bir yönü olduğunu düşünüyorum. İyi niyetli saf insanlar kurtlar sofrasında mücadele edememişler. Yoksa kötüler çok mutlu bir şekilde ne yapıp edip yolunu buluyorlar bu şehirde 😢

Doğma büyüme İstanbulluyum. Geçen sene Trabzon'a atandım. İnsanlar daha küçük şehirlerde yaşamak istiyor ama bu gerçekten kolay değil. Menüsküslerimde zedelenme olduğu için dizlerimi 45 dereceden fazla kırmamam gerekiyor. Ve bu şehirde birçok merkezi lokasyonda klozet yok. Çalıştığım binada olmadığı için başka bir binaya gidiyorum. Yeme içme İstanbul kadar pahalı ancak kalite çok düşük. Birçok İstanbullu İstanbul'dan kaçıp köye yerleşmek istiyor ama o iş aslında öyle değil. Onlar İzmir, Antalya, Mersin gibi sosyal olanakların fazla olduğu İstanbul'dan biraz daha küçük bir şehre gitmek istiyorlar. Aşağıdaki bir arkadaş da bunu belirtmiş zaten. Siz siz olun gitmek istediğiniz yerde ufak da olsa bir süre yaşamadan böyle işlere kalkışmayın. O keşmekeşin içinde farketmiyoruz ama ulaşım kolaylığına, lezzetli yemeklere, güzel kafelere, sosyal aktivitelere alışmışız.

"hayatımın sonuna kadar bu işi yapmak istiyorum" eski plazalı yeni köylü romantizmi olsa gerek..

Pandemide üniversite son sınıfta öğrenciydim. Şehirde çok bunaldım. Bütün kitaplarımı ve bilgisayarı alıp dedem ve babaannemin yanına köye gittim. Bitirme tezimi yazdım ve o süreçte depresyondan kurtuldum. Şimdi is dolayısıyla yine şehirdeyim ve bazen o kadar bunalıyorum ki işi bırakıp yeniden köye gitmek istiyorum.

Köyden gelmiş ve beyaz yaka olmuş biri olarak söylüyorum, ağlamayın, hayatlarımız gayet güzel, zorluk görmemişsiniz diye birbirinizi gazlayip hayata laf ediyorsunuz

Benim tecrübelerim ve bir çok insanın hayat tecrübelerini izliyorum Dünyada bunun gibi videolar çıkarımım şöyle; insanın bir arayış üzerine doğmasıdır. yaradılışımızın nedeni de Allah'ın yarattığı bu kainatı izleyip zikretmek getirdiği kurallara kanunlara uyarak yaşamak çünkü bizi yaratan bizim nasıl daha doğru yaşayacağımızı da bilir bir imtihandayız Allah'ı anmaz düşünmez görmezden gelirsek nereye giderseniz gidin nerde çalışırsanız çalışın hep belli bir süre sonra oraya ait hissetmeyeceksiniz çünkü biz Allaha aitiz farkındalığımızı arttırıp gerçekleri görmek lazım en önemli soru bu hayatta Necisin, Nerden geliyorsun, Nereye gidiyorsun sürekli insanların böyle hayatla ilgili görüşlerini paylaşımlarını izliyorum çok hayatlar dinledim bu soruların peşinde koşmuş ve her şeyi denemiş kimi bulamamış hep tam doğru evet bu yüzden demiş ama o olmadığını anlamış bazısı da bulmuş İslam dini bunun cevabı Allah'a doğru bir şekilde yöneldin mi hiçbir sorun kalmıyor çünkü Kuran ve hadisler bütün sorulara cevap veriyor

daha 18 yaşındayım uni öğrencisiyim plaza kafası bana çok cazip geliyor umarım bu insanlar gibi bi ruhsal çöküşe geçmem kırsal hayattan nefret ediyorum yaz tatillerinde bile istanbulu özlüyorum bu belgesel belki öğrencilik hayatı böyledir diye sorgulattı

Doğma büyüme İstanbulluyum. Ailem 1800lerde balkanlardan göçüp buraya gelmişler. İstanbul'un değil çocukluğum 10-15 sene öncesiyle bile alakası yok. İlk fırsatta köy olmasa da daha ufak bir şehre veya böyle bir şehirde ilçeye taşınma hayalimiz var. 2008'de Yunanistan'da kriz çıkınca çoğu genç şehirlerden köylere dönmüştü. En azından karınlarını doyurup barınma sorununu çözmüşlerdi. Bizde de aynısı gerçekleşiyor gibi. O dönem uzaktan çalışma gibi bir konseptte yoktu. İstanbul'da yaşanmaz anca hayatta kalınır.

Beyaz yakalıların bunlar daha iyi günleri. Millet çoğunu diploma alsın yeter ki, ne olduğu önemli değil diye diye vasıfsız insanlar yığını ortaya çıktı. Artık ustalık para ediyor (tabi usta bulunursa) torna ve kaynak ustaları, inşaat ustaları uzman doktor ile hemen hemen aynı kazanıyor..

4 sene sonunda ekinleri giden çocuğa çok üzüldüm… İnşallah yine istediği zaman o hayata dönebilir, yolu açık olsun🙏

Almanya 80 milyon en büyük şehirleri 2 milyonu geçmiyor, her adımda koy fabrika var, bizde tek yere toplanmış sebep bu

Büyük bir keyifle ve umutla izledim, geri dönmek başarısızlık olduğunu düşünmüyorum, keşke demektense deneyimlemek ve mücadele ettim diyebilmek de güzel 🙂

Şehir ve çalışmak koşulları daha iyi olsa yine böyle hisseder miydik bilmiyorum. Ben de 3 sene önce köye taşındım. Her gün kuş sesleriyle uyanıyorum. Yıldızları görüyorum. Zaman daha yavaş akıyor. Evet hayat dört dörtlük olmuyor ve yine mücadele etmek zorundasın ama stresin şiddeti ve etkenleri değişiyor.

iş alanlarının, en güzel kariyer imkanlarının daha çok İstanbulda olması konusu maalesef, 2000li yılların başından beri hızlandı. İş hayatına Ankara’da başlamış ve belli bir noktaya kadar Ankara’da kalmayı ‘başarabilmiş’ biri olarak kamu-özel bankaları, düzenleyici kurumlar hepsinin İstanbul’a taşındığına bizzat şahit oldum. Bize ve çocuklarımıza Istanbul’da çalışmak ve köleleşmek dışında bir şans bırakılmadı malesef. Gençliğin İstanbul’un kariyer anlamında tek şans olduğunu kabul etmeyip bu vizyonla hayatlarını sürdürmelerini hayranlıkla izliyorum. 🙌🏻🙋🏻‍♀️

"kutu içinde kutu"... çok güzel ifadeymiş =)

Ayda 15 gün çalışıyorum meslegimin bir tık altında maaş alıyorum iyi bir okul mezunu degilim 1987 doğumluyum sıfırdan aile kurdum 2 evladım var ev ve arabam var beyaz yaka degilim işciyim tek avantajım iş hayatına pazarda bardak su satarak başladım sırtımı kimseye dayamadım sadece istedigim hayatı yaşamak için çok çalıştım kolay para diye bişey yok

Çok çok iyi prodüksiyon ve kurgu yapılmış emeğinize sağlık

şimdiye kadar izlediğim insanların tercihlerini çok güzel yansıtan net bir belgesel olmuş yapımda emeği geçenlerin eline sağlık bravo

ODTÜlü şehir planlamacısı abi, sürekli eşini bölmese onu da konuştursa keşke.

Almanya Berlin de mühendis olarak iyi kazansam da Türkiye gibi stresli bir halde olmasa da doğaya yakın olma arzusu ile kalabalıktan uzak yaşamayı seçip bir alman köyüne iki gün sonra yerleşmek için taşınma kolileri ı hazırlarken denk geldiğim video! Umarım tüm sıkılmış olan insanlar cesaretli bir karar alıp, huzura doğru yelken açar .

Belgeseldeki en buyuk sorun şu ki; evet beyaz yaka istanbul tükaka ama istanbul dışında kendi kurdukları düzeni aşırı olumluyolar ve idealize ediyolar. Bu durum bir nevi birzamanlar küçük şehirden taşranın boğuculuğundan imkansızlıklarından kaçıp modern fırsatlar şehri istanbula gelmeyi aşırı idealize etmemize benziyor.Konuşanların deneyimleri çok olumlu olabilir ama genel için ne kadar gerçekçi tartışılır.

Harika bir belgesel, emeği geçen herkese teşekkür ederim. Katılanlar çok samimi, bilimsel bakış açısı da çok güzel işlenmiş, değerlendirmeler etkileyici,

4 kat üzeri bütün binalar yıkılmalı... en az 1 dönüm bahçesi ve otoparkı olmayan bütün binalar yıkılmalı... tüm türkiyede.... yüksek binalardan daire alanlar eş-şektir ve aidatları artırılmalıdır..

Planlama sektöründen kurtulan meslektaşımın kurtulmuş olmasına çok sevindim. Mesleğin bulunduğu konum ve yapılanlara katlanmak gerçekten zor. ❤

En iyi okulda okuyup sonra gider excel'de tablo tutar, oradan rapor cikarirsan kacarsin tabi. Halbuki ne buyuk seyler yapabilirsin...

2020yilinda mecburi hizmet icin İstanbul'dan ayrildim bitince hemen donerim diyerek. Fakat o da ne ben istanbulda yasamiyormusum sadece hayatta kaliyormusum. Simdi bir karadenizde kucuk bir şehirde kendimi buldum, tekrar donmek zorunda kalmamak icin uğraşıyorum

Videonun başındaki skype sesine sevgilim mutfaktan panik atak geçirerek geldi biri beni mi arıyo diye…. Evden çalışan skype şehirlisi :’)

Uzun zamandır İstanbul'dan ayrılmayı düşünüyorum. Sorun belediyede değil, ama şehir fazla kalabalık. Kaç tane otobüs hattı, vapur ya da ulaşım aracı olursa olsun, artık bu şehir rahatlamaz. Sanırım Anadolu'ya göç etmek şart oldu.

Keyifle izlediğim bir video oldu emeği geçenlere teşekkürler. Çok şanslı olduğumu hissettim izlerken çünkü, bu bahsedilen son on yıldaki farkındalıktan çok önce ben, üniversite eğitimi ile yalancı bir elitizm pompalandığını ama sonunda insanın vardığı yerin aslında yine ve yeniden üçretli kölelikten başka hiç bir şey olmadığını bir şekilde çözmüştüm. Ardından hemen ne yapabilirim diye düşünmeye başlayıp kendimce bu sistemden mümkün oldukça az etkilenecek ve şirketlerden uzak durabileceğim bir mesleğe yönelmeye çalıştım. Ben çocukken ailem doktor veya avukat gibi net mesleklerden birine sahip olmam yönünde baskı yapmıştı. 25 yaşına gelince haklı olduklarını ben de anladım ama artık çok geçti. Şehirde rekabeti denedim bu arada aşık olduğumu sandım, evlendim. Bu da sistemin en büyük kandırmacalarındandır. Neyse kısa keseyim, şu an küçük bir şehirde az ama güvenli bir kazancım var. Yaşlıların vaktiyle söylediği gibi şöyleyeyim: ''Mutlaka bir mesleğiniz olsun! '' Çok klişe dimi? Ama doğru. Bakın çok para kazandığınız bir işiniz olsun demiyorum. O başka meslek başka. Ama canınıza tak ettiğinde, bir aydınlanma nasip olduğunda çantanızı toplayıp bir ege kasabasına veya küçük şehrine gidip karnınızı her şekilde doyurmanıza yarayacak bir meslek sahibi olun. Kötü bir üniversiteden mezun bir avukat oddü birinciliğinden iyidir eğer bağımsız şekilde çalışma şansı size vermiyorsa. Sistem sizi bazen markalı kıyafetlerle, bazen havalı otomobillerle, bazen (dışı) güzel kızlarla, bazen koltuk takımıyla kandırır. Sonra kendinizi 30 yıllık kredilerin altına girmiş bulursunuz. Sonrası zaten kemoterapi falandır. Oysa yaşamak için ücrete muhtaçsan sen işçisindir. Bu kadar basittir bu. Havalı kahveler içiyorsun diye bu değişmez. Benim aldığı maaşı iş kıyafetlerine, yola ve öğlen yemeklerine harcayan çok tanıdıklarım olmuştur. Sıradan bir mavi yakalı inanın bin kat daha zekidir. Böyle bir salaklık yapmaz. Siz farklısınız diye size muazzam bir tüketim dayatılıyor. Kanmayın buna. Bu arada eğitim de aynı şeydir. Çocuğunun okullarına toplamda 2 daire parası harcamış çok işçi (memur da ücret mahkumu olduğu için aslında işçidir) aile biliyorum. Halbuki o çocuk artık bugünkü ekonomide asla iki daire değil bir daire bile alamayacak. Devasa bir eğitim sektörü var ki inanılmaz paralar dönüyor. Bunların hepsi tuzak. Yani kardeşlerim, mesele organik domates meselesi değil. Reçel değil mesele. Herkesin babadan kalma tarlaları olmayabilir ve tarla işleri göründüğü gibi değil, cidden çok zor. Ama küçük şeylerle mutlu olma, hangi sosyal sınıfta olduğunun bilincinde olma ve dolayısıyla bizde kavolak denilen insan tipinde olmamak çok önemli. Havası temiz, temel gıdalara ulaşımın görece kolay olduğu bir kırsalda yaşamak bu açıdan önemli. Basit giyinmek, basit yaşamak, kıyafetlerini bile mümkün olduğunca tamir ederek kullanmaya devam etmek ve çok çalışmaya mecbur kalmamak. Daha doğrusu kendini çok fazla çalışmaya mecbur ve maruz bırakmamak. İşte asıl mesele bu.

Burak Bey ile tüm konularda mutabık olduğumu gördüm. Hatta ben cennette de bir bahçe dilerdim. 🙂 Akdeniz'de Torosların arasında bir vadide yaşıyorum. Sabahları gittiğim işte 17 yıldır aynı şeyleri yapıyorum. Teftişe gelen TSE ve iş müfettişlerinin defaten söylediği; "Böyle bir şirketi İstanbul'da Ankara'da göremiyoruz." akabinde ise bana İstanbul'da olsaydı siz daha değerli olurdunuz... Mamafih aynı fikirde değilim; akşamüstü mesai bitince bahçeye 1700 mt. yürüyerek gidebiliyorum. Şu günlerde şubatta diktiğim tohumlar çimlendi ve arkları oluşturmaya başladım. Daha dün akşamüstü 140 biber diktim, olgunlaşan bakla ve bezelyeleri topladım. Akşam eve(4km) varınca 4-5kg mahsulü yıkadım ve kışlık için kırdım. Dilediğim her şeye sahibim(belki de dilemeyi bilmiyorum). Aldığım maaşın çoğunu beslenme ve barınmadan daha yüksek ihtiyaçlara harcıyorum. Yine de kent mi taşra mı bilmiyorum. Galiba insan felsefe olarak aynı havayı çalabilen, sazının kavraştığı başka insanları arıyor.

videonun içeriğini beğendim, ancak şunu özellikle vurgulamak isterim: Videonun konuşma düzeninden her kim sorumluysa akışını çok güzel ayarlaşmış. Video içeriği 7/10 olacakken 10/10 olmuş.