[Płatna współpraca] Już w 2009 roku badacze szacowali, że jeśli nie podejmiemy żadnych działań, w 2030 roku przybierze ona rozmiary epidemii. Epidemia samotności, bo to o niej mowa, toczy nasz świat, choć tak naprawdę to nie sama samotność jest niebezpieczna, a poczucie osamotnienia.
Samotność to po prostu bycie samym czy samą - doświadczenie potrzebne każdemu, zarówno dla równowagi psychicznej, jak poznania samego czy samej siebie. Dobra samotność wzmacnia, sprzyja ważnym przemyśleniom i zachwytom nad światem. Jest podstawą dobrego kontaktu ze sobą i z innymi ludźmi. Kiedy jednak się przedłuża lub nie jest naszym wyborem, zaczyna doskwierać. I wtedy do gry wkracza osamotnienie.
To nie tyle stan, co poczucie, i to zawsze bolesne. Można go doświadczyć zarówno pośród pustych czterech ścian, jak i w sali pełnej ludzi, być smutnym na najgłośniejszym i najbardziej radosnym przyjęciu. Bo kiedy pragniemy nawiązać kontakt, ale przychodzi nam to z trudem, czujemy się niechciani, nieakceptowani, odrzuceni. W dodatku kiedy mamy poczucie, że nie obchodzimy innych, zaczynamy się od nich odsuwać. I koło się zamyka, często nie pamiętamy już, co było pierwsze.
W czasach, które stawiają na indywidualizm, szybki zysk i jeszcze szybszą karierę - poczucie osamotnienia staje się powoli naszą codziennością. Nie podtrzymujemy ważnych dla nas relacji, bo to wymaga czasu i pracy, a te stają się wartościami deficytowymi. Co więcej, czujemy się opuszczeni przez system, czyli urzędników, polityków, rządzących - mamy poczucie, że musimy liczyć tylko na siebie. To wszystko nie sprzyja wzrostowi zaufania i tworzeniu bliskich relacji, ale ich nie wyklucza. Jak wyrwać się z błędnego koła osamotnienia? Ale też jak nie uciekać od samotności? O tym właśnie będziemy rozmawiać w szóstym odcinku „Przerwy na kawę z Kasią Miller”.
29 сен 2024
