Prawda o NIEŚMIAŁOŚCI i LĘKU SPOŁECZNYM 

Zjawisko nieśmiałości u mnie wzrastało wraz ze wzrostem świadomości o społeczeństwie i mechanizmach w nim występującym. Coś co miało mi pomóc się w społeczeństwie odnaleść, utrudniło mi życie

Najgorsza w nieśmiałości jest świadomość irracjonalności lęku, pomimo której nadal tkwi się w niemocy. Późniejsze wyrzucanie sobie bierności boli jednak dużo bardziej. Zimbardo w "Nieśmiałości" porównywał ją do tkwienia w otwartej klatce co jest bardzo adekwatnym porównaniem. Moim zdaniem tym właśnie różni się lęk od strachu - lęk jest irracjonalny, a strach - racjonalny, w odpowiedzi na bodziec rzeczywisty lub prawdopodobny.

Byłem kiedyś dość otwartą, dobrze bawiącą się na imprezach osobą, aczkolwiek zawszę piewszy kontakt był dla mnie ciut stresujący. Potem rozstanie z dziewczyną po długim związku, depresja, nadużywanie marihuany, okazyjnie innych dragów. Zawalałem w życiu co się dało. Mocno podupadło moje poczucie własnej wartości, zacząłem czuć spiralę lęku społecznego i wstydu za niego. Praktycznie odizolowałem się od wszystkich, na 3-4 lata. Wobec przyjaciół, którzy rozumieli ten stan lepiej niż ja, akceptowali to, ale starali się mnie z tego wyciągnąć udawałem greka, byłem pasywny, zniechęcając do jakichkolwiek wysiłków. Od 2 lat się ogarniam. Z używek pozostały mi fajki, kawa, czasem kieliszek wina. Uprawiam regularnie sport, dbam o dietę w miare regularnie medytuję. Wkręciłem się w paru pisarzy, przez co sporo czytam. Trochę się uczę. Z pracy przed kompem przeszedłem na pracę z ludźmi. Ogólnie mam zajęty czas i niby mi dobrze. Nie czuję już lęku, wstydu, mam parę, solidnie osadzonych w moim systemie wartości, filarów na których mogę oprzeć swoje poczucie własnej wartości... Jednak nie umiem usiąść z ludźmi przy ognisku, wyjść do knajpy, po prostu siedzieć i gadać o pierdołach, bo wydaje mi się to bezcelowe. Szanuję i cieszę się jak widzę kiedy bliscy mi ludzie tak się bawią, ale totalnie nie czuję klimatu... Kiedyś tak nie mialem (mam 29 lat) Czy to może być jakiś hen hen wyparty lęk, schowany pod skorupą i powinienem poszukać terapeuty ( w sumie mam to w planach jak covid thing się skończy) Czy zaakceptować, to że się zmieniłem, nie będzie jak było, ewentualnie dać sobie trochę czasu Sorki za esej. Tnx jak ktoś to doczytał

U mnie często przejawiała się się nieśmiałość w szkole (szczególnie w liceum, które skończyłem niedawno). Zawsze czekałem, aż nauczyciel zapyta się, czy ktoś z klasy zna odpowiedź na jakieś pytanie itd. Jak już miałem się zgłosić, to od razu czułem jakąś blokadę i ostatecznie nie mogłem odpowiedzieć, bo bałem się, że powiem coś głupiego i inni zaczną się śmiać. A niestety przeważnie okazywało się, że znałem odpowiedź. Studia coraz bliżej, a ja się zastanawiam, czy dalej będę się zamartwiał tym, że ktoś się może śmiać z mojej odpowiedzi itd. Czasem się zastanawiam, czy w ogóle powinienem iść na studia skoro nie potrafię nawet przełamać takiej bariery albo nawiązać jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi (zawsze się boję powiedzieć komuś cześć, hej itp. bo zastanawiam się czy druga osoba życzy sobie, żebym się z nią witał, więc przeważnie czekam aż druga osoba jako pierwsza się odezwie).

Najgorsza jest niemoc, gdy nawet przed nami jest rozwiązanie ale nie mamy energii i siły woli by coś zrobic

Ja jako dziecko zawsze byłem cichy i nieśmiały. Moi rodzice często się kłócili i bojąc się trochę, że ta agresja przejdzie na mnie, zawsze byłem "niewidzialny". Dobrze się uczyłem, nie sprawiałem problemów, nigdy o nic nie pytałem, zawsze jak ognia unikałem uwagi innych. W dorosłym życiu to zbiera straszne żniwo, bo moja praca polega niejako na zebraniu jak największej społeczności wokół mojej osoby (sprzedaje usługi i kursy), a ja mam wewnętrzną blokadę przed wrzuceniem zdjęcia na instagrama czy posta na fb. Jest co prawda lepiej niż z czasów liceum i studiów, gdy to bałem się w ogóle mieć zdjęcie profilowe, ale dalej np. nagrać swój głos na story na ig to dla mnie wysiłek jakby kanapowiec miał nagle przebiec maraton. Książkę na pewno kupię, jeśli choć trochę może mi pomóc przełamać tę nieśmiałość.

To w dużej mierze skutek polskiego systemu edukacji, niestety. Oraz rodziców, którzy nie maja żadnego pojęcia o wychowywaniu.

Książka kupiona 🙃 fobie społeczną odziedziczyłam po ojcu. Ale moja mama jeszcze ją potęgowała powtarzając w kółko, że jestem nieśmiała. Np ktoś mnie się pytał o coś w dzieciństwie i bałam się odpowiedzieć to zamiast mnie zachęcić i wesprzeć to mówiła ona jest nieśmiała. W przedszkolu miałam zagrać główną rolę w przedstawieniu to dowiedziałam się od niej, że nie dam rady, bo do tego trzeba być odważnym, a ja jestem nieśmiała...

Potwierdzę twoje słowa, gdyż miałam okres w dzieciństwie wczesnym kiedy byłam bardzo otwartą małą osobą. Potem na okres szkolny (od podstawówki do liceum) przeszłam orkopną zmianę do osoby z ogromnymi kompleksami, zamkniętej w sobie, bojącej się oceny, rozmowa z obcymi była niewykonalna. A na studiach i w nowej pracy bardzo dużo nad tym pracowałam i wyszłam z tego. Wiec jest to jak najbardziej odwracalne! Tylko trzeba znaleźć punkt zaczepienia w tej wspinaczce. :) Pozdrawiam :)

Kiedy jest się odrzucany, nie akceptowany przez innych ludzi za wygląd czy charakter to w człowieku włącza się lęk przed ludźmi bo ma obawy czy nie zostanie wyśmiany, czy ludzie go nie będą obgadywać za plecami, znam to z własnego doświadczenia a umówmy się, że coraz więcej socjopatów żyje na tym świecie dla których ważniejsze są pieniądze a nie dobro innych

Bardzo rzeczowy i profesjonalny materiał. Sam zmagałem się z fobią społeczną przez większość życia. Obecnie jest to tylko mgliste wspomnienie: odżyłem i jest wręcz odwrotnie - nie boję się absolutnie nikogo. Po wielu latach walki i analizy doszedłem do kilku wniosków. U mnie zaczęło się dość niewinnie, ot byłem spokojnym i grzecznym chłopcem (może nieco nieśmiały). W gimnazjum przerodziło się to w dyskomfort, a następnie w lęk przed ludźmi. Co do wniosków, to zgodzę się z treścią i uzasadnieniem użytym w materiale - rodzice i otoczenie odgrywają ogromną rolę. Nie pochodze z patologii, w żadnym wypadku, ale zawsze brakowało rozmów i nigdy nie czułem, że mogę znaleźć oparcie w rodzicach. Mijały dni, tygodnie, miesiące i tak w sumie nikt nie dociekał, nie dyskutowaliśmy o problemach itd. Wyjazd za granicę był moim sposobem na wyzbycie się lęku. Oczywiście, na początku było to strasznie stresujące (a nawet przerażające) przeżycie, bo przecież prócz lęków doszła bariera kulturowa. Zacząłem stawiać sobie wyzwania, aby przezwyciężyć strach. Na początku proste na zasadzie krótkiej rozmowy z kimś w sklepie itp. Jasne, że w środku cały dygotałem, ale starałem się tego nie okazywać i naprawdę było dużo łatwiej z każdą kolejną interakcją społeczną. Wiele razy słyszałem i czytałem, ze z fobii społecznej nie da się wyjść. Nieraz nazwano mnie nawet cudotwórcą, bo z niej wyszedłem. Oba podejścia są błedne. Zmiana postrzegania problemu fobii jest kluczem do sukcesu. Najlepsza rada od byłego "fobika", to "rozmowa" z samym sobą. Zrób listę wad i zalet, zastanów się co chciałbyś/chciałabyś zmienić w swoim zachowaniu, sposobie myślenia. Jeśli raz czy drugi zająkniesz się podczas rozmowy lub załamie się głos, to nie koniec świata - zdarza się najlepszym. Zamiast skupiać się na porażkach, celebruj małe sukcesy. Nie rzucajcie się na głęboką wodę i przede wszystkim nie próbujcie dostosować się do przyjętych norm społecznych. Każdy, absolutnie każdy z nas jest w czymś wybitny. Sęk w tym, by odszukać swój talent. Miłego dnia/wieczoru :)

Mam ten sam problem i przypadkiem parę dni temu kupiłem właśnie tą książkę. Chętnie ją przeczytam, ale sama lektura raczej jakiegoś wielkiego przełomu nie przyniesie. Mam 26 lat, za sobą pasmo sukcesów, bardzo dobrze zdana matura, prawko B zdane za pierwszym podejściem, skończone wyższe studia inżynierskie, nauczyciele zawsze bardzo mnie chwalili. Mam bardzo dobre wyniki w przedmiotach ścisłych, lubię odkrywać i uczyć się zasad działania różnych systemów informatycznych. Ogólnie w domu jestem taką złotą rączką od wszystkiego. Jednak ze strony życia towarzyskiego jestem kompletnym zerem. Od lat większość wolnego czasu spędzam w domu, odzwyczaiłem się wychodzenia gdziekolwiek do ludzi. Doszło do tego, że zacząłem się obawiać spotykania obcych ludzi. W kontakcie z nimi robię się nerwowy, wygaszony, onieśmielony (szczególnie w obecności ładnych dziewczyn). Często zamiast coś powiedzieć po prostu słucham co mówią inni. Od jakiegoś czasu myślę by zapisać się na jakieś treningi psychologiczne, bo chyba tylko to może mi realnie pomóc - terapia szokowa = zderzenie się z obcymi ludźmi, którzy mają podobny problem. Może taka wspólna dyskusja pod okiem specjalisty mogłaby mi pomóc oswoić się z bodźcami, których wyuczony jestem unikać.

Jestem tymi 13% Nie potrafię odezwać się nawet do babci Odzywam się tylko przy rodzicach i przyjaciółce

Ja już od kilku lat zmagam się z niezwykle silnym lękiem społecznym, który uniemożliwia mi normalne życie. Co gorsza, zupełnie nie panuję nad swoim strachem, mimo ciągłych prób jego opanowania. Pozdrawiam i gratuluję 100 tys. subskrypcji. :-)

Uważam się za osobę nieśmiałą, ale nie mam lęku społecznego. Kiedyś miewałem w niektórych sytuacjach, głównie w szkole kiedy byłem w czymś słaby i to mogło wyjść na jaw, ale teraz mam prawie 30 lat i mam za sobą także okres śmiałości i kontaktowości. Nigdy nie byłem duszą towarzystwa, ale ludzie lubili mnie za to jaki byłem sam na sam lub w gronie 3 osób. W większych grupach często się wyłączałem. Zwykle ktoś przejmował inicjatywę, a rozmowa wyprzedzała moje myśli i była powierzchowna, a ja myślę zwykle wolniej i dokładniej. Mówię szybko kiedy coś komuś tłumaczę, ale nie lubię tej roli. Kiedyś szukałem ludzi myślących podobnie jak ja, wierzyłem w możliwość wytłumaczenia innym każdej kwestii (lub żeby to mi wytłumaczono to czego nie rozumiem w rozumowaniu innych), miałem wysoką samoocenę (prawie bezwarunkowo) i wydawało mi się, że to czego nie wiem jest trudne do zrozumienia, a to czego nikt nie wie wydawało się niemal magiczne. Długo byłem otwarty ale nie poznawałem ludzi, którzy by mi odpowiadali. Miałem jednego bardzo dobrego kolegę, którego uważałem za przyjaciela (zbyt pochopnie), a reszta znajomych ulegała rotacji. Kilka razy kończyłem znajomość w głupi sposób, przestając się umawiać, tłumacząc to brakiem czasu i wymyślonymi obowiązkami, a tak naprawdę czułem od tych osób, że chcą się ze mną umawiać coraz częściej i to akurat w momentach kiedy czułem znudzenie nimi i rozczarowanie ich schematycznością. Czułem po prostu, że przestaję czuć się przy nich swobodnie i nie wiadomo co powiedzieć, a oni mieli już wobec mnie wyższe oczekiwania i mieli mnie za kogoś lepszego niż jestem, jednocześnie nie wykazując zrozumienia dla myśli, które są dla mnie ważne. Wolałem już towarzystwo osób, które rozumieją moje "przemyślenia wyższe" ale się z nimi nie zgadzają, bo mają swoje, inne. I te znajomości przeradzały się w szacunek i twórczo spędzony czas, ale przyzwyczaiły mnie do emocjonalnego niedosytu. Od jakiegoś czasu nie czuję potrzeby poznawania nowych ludzi, a ze swoimi mam wrażenie, że już wszystko przegadaliśmy i czego miałem ich nauczyć to nauczyłem oraz zmodyfikowałem wiele swoich przemyśleń dzięki temu czego nauczyłem się od nich. Ostatecznie każda z tych osób jest zawieszona na jakichś problemach, których nie potrafi przeskoczyć. Ja również. I potrzeba kontaktów i rozmów z innymi jakoś zmalała. Przestałem zaczynać rozmowy i mówić innym o sobie. Kiedy widzę się ze znajomymi, rozmawiamy o czymś przegadanym po raz n-ty, ulepszając opisy i zmieniając słownictwo albo wałkujemy tematy życiowe tej drugiej osoby. Swoje problemy rozwiązuję sam i nie czuję potrzeby mówienia o nich. Ideały się przetarły, wątpliwości rozmyły, marzenia przeszły jakbym z nich wyrósł i przestał ich pragnąć. Nierealne już nie zaprzątają mojej głowy, a realne zamieniły się w cele, ale realizowane małymi nudnymi krokami, więc nie ma o czym mówić. Wiem, że nie przekonam ludzi do zmiany zdania racjonalnie coś tłumacząc. Do przeszłości przestałem wracać kiedy zauważyłem, że za bardzo nią żyję. Czyli o przeszłości nie ma co gadać bo to już minęło. Śmieszne sytuacje przestały być śmieszne. Fajnych nie wspominam bo nie były nadzwyczajne i lepiej skupić się na tworzeniu fajnej przyszłości. Z dawnych błędów nadal wyciągam wnioski, ale zachowuję to dla siebie. O przyszłości nie ma co gadać bo ci co głoszą najwięcej planów, zwykle robią najmniej, jakby sama świadomość zwalniała ich z tego obowiązku i czyniła ich lepszymi ludźmi. Lepiej działać. Prywatnością nie chcę się dzielić bo nie ma czym, a poza tym to bez sensu. Nie chcę nikogo przekonywać bo to zbyt rzadko odnosi skutek i właściwie też nie ma sensu. Osoby pasującej do mnie już nie spotkam i przestałem tego pragnąć żeby czuć się lepiej. Z dawnymi znajomymi jest o czym gadać tylko jeśli któryś ma problem. Interesujące tematy zgłębiłem na tyle, że nic już nie jest dla mnie magiczne ani trudne. Nowa wiedza interesuje mnie już na innej zasadzie. Nie czuję ciekawości, tylko zdobywam wiedzę po to żeby uzupełnić szczegóły lub poznać coś nowego, bo jeśli tego nie zrobię, to będę się za bardzo nudził. "Trudne" zamieniło się w "bardziej złożone" co może też oznaczać nudę i brak zainteresowania zgłębianiem szczegółów. We wszystkim dostrzegam wtórność. Najciekawszego i tak się nie dowiem. Chciałbym poznawać ludzi, z którymi rozumiałbym się bez słów. Rozmowa stała się dla mnie czymś zbędnym i męczącym. Słowa stały się zbyt wieloznaczne, a kiedyś widziałem w nich raczej formę, którą można się bawić. A kiedy ograniczam się do powierzchownych uprzejmości zaczynam lubić ludzi, choć bardziej są mi obojętni jako jednostki. Gdy byłem otwarty i towarzyski to ludzie z reguły mnie irytowali, ale miałem potrzebę kontaktu, szukania dziewczyny i przyjaciół. Teraz jestem nieśmiały bo kiedy mówię, reprezentuję mój interes i albo kogoś o coś proszę, albo wyświadczam przysługę i to ktoś mnie prosi, a tego nie lubię chyba najbardziej bo albo odczuwam czyjeś zakłopotanie albo butę i chamstwo, albo emocjonalność tej osoby i kiedy na nią reaguję, to od razu odbieram jej reakcję na moje słowa. A może bardziej chodzi o to, że śmiała, pewna siebie postawa sprawia, że ludzie zaczynają mnie przeceniać albo czują się zagrożeni i zaczynają walczyć, a ja nie potrzebuję jednego ani drugiego? Nieśmiałość powoduje, że ludzie traktują mnie bardziej neutralnie, jakby nieśmiałość była maską. Rozpisałem się. To typowe. Nie chcę zadręczać ludzi swoimi problemami, ale w necie zdarza się, że ktoś pisze, że ma podobnie albo nawet doradzi coś mądrego. Pisanie ma też tą zaletę, że w razie potrzeby nie muszę powtarzać tego samego komuś kto najprawdopodobniej tego nie rozumie, ma to gdzieś albo poddaje moje słowa nadinterpretacji przypominającej psychoanalizę.

*Uwielbiam pana gestykulacje, jakoś tak lepiej się słucha*

Czy tylko ja tak mam, że gdy poznaje jakąś grupę ludzi i wiem że będę się z nimi dosyć często widywał przez dłuższy czas (np nowa szkoła, praca) to ciężko mi cokolwiek powiedzieć, bo jestem nieśmiały i boje się co sobie inni o mnie pomyślą i jak mnie ocenią jako osobę :/ a gdy jestem na mieście, lub w drodze do szkoły, sklepie etc. to w ogóle nie boje się rozmowy z obcymi ludźmi których nie znam :v tak jakby wiem że nic mnie z nikim nie łączy i że każdy tak jak ja jest tu (w danym miejscu i momencie) po coś. Zauważyłem że jestem typem osoby która potrzebuje czasu żeby z kimś się zaprzyjaźnić i sie nie krępować przy kimś. Nawet jak byłem na kolonii to przez pierwsze dni praktycznie nie mówiłem nic, a miesiąc później ktoś mi powiedział ze się zmieniłem, a to dlatego że lepiej ich poznałem i już się nie wstydziłem ani nie krępowałem cokolwiek powiedzieć :))

może teraz film o nastoletniej depresji? i o rodzicach, którzy mówią że to "humory"

Dla osób posiadających lek społeczny mogę polecić praktykowanie uważności mi bardzo pomogło raz na jakiś czas można zrobić sobie Reset od telefonu wszystkich urządzeń itp oraz wychodzenie na spacery do jakiegoś lasu jeziora itp wychodząc na taki spacer polecam wsłuchiwać się w dźwięki przyrody i skupiać na nich jak najwieksza uwagę

Nie często, ale czasami mam tak, że nie chcę widzieć i spotkać ludzi. Jakiś czas temu, jakoś na początku pandemii, miałam taki dzień, a musiałam iść na zakupy. Wychodzę z bloku (zanim otworzyłam drzwi musiałam oczywiście sporo się namyśleć) patrzę a tam NIE MA NIKOGO. No ulga jakiej doznałam była przeogromna. I dostałam takiego pozytywnego kopa, że mogłabym nawet na woodstock pojechać wtedy. :)))

Wybacz ,ale pierwszy odcinek od dawna który mnie zainteresował

Gratulacje z powodu 100tyś subskrypcji! :)

dwa lata temu byłam duszą towarzystwa, łatwo nawiązywałam nowe znajomosci. wszystko to przez jednego chłopaka który się mną zainteresował i zapoznał z innymi. stałam się wtedy bardziej śmiała i odważna. kiedy zerwaliśmy i ci pseudoprzyjaciele się ode mnie odwrócili, znowu stałam się nieśmiała i cicha. mam bardzo duży problem w nawiązywaniu nowych znajomosci - myśle sobie wtedy, ze osoba z która się poznaje uważa ze jestem nudna, głupia i bezsensu się ze mną w ogóle poznawać. moim największym zmartwieniem jest to, ze nie będę miała tematów do rozmów. w tym roku będę zmieniała szkole i bardzo się tego obawiam. zaczęłam czytać dużo książek psychologicznych jak bardziej otworzyć się na ludzi, bo naprawde uważam ze ludzie są wspaniali. dziękuje za przeczytania mojego komentarza. co mogę zrobić w takiej sytuacji? jak się zmienić i przestać się bać kontaktów z nowopoznanym ludźmi?

Ja akurat jestem ciekawym przypadkiem.Pokonalam lek przez prace w handlu. I w dalszym ciagu na kasie sie czuje swobodnie . Natomiast o prywatnie to ostatnio sie boje wyjsc z kata podvzas imprezy. Jak jest znane - kameralne towarzystwo no to ok ale w wieksza i nieznanej grupie potrafie sie zgubic. Dobrze sie sprawdzam w mediach .I to jest bardzo dobra opcja dla niesmialych. . Dzieciaki to juz tak cykaja na tych komorkach ze ho ho

swojej nieśmiałości zacząłem pozbywać się dzięki usuwaniu negatywnych przekonań i negatywnych konstrukcji na temat samego siebie, o których istnieniu dowiedziałem się na blogu "transformacja umysłowa" którego polecam, u mnie w praktyce wyglądało to tak (nie wiem jak to możliwe) że po usuwaniu kolejnych wspomnianych negatywów ( a miałem ich naprawdę sporo) mój sposób myślenia zaczął się zmieniać, przede wszystkim moje oczekiwania mocno spadły np. w stosunku do innych ludzi, do rozmowy z nimi, które wcześniej były wręcz dziwne a wraz z nimi moja nieśmiałość zaczęła się odchodzić.

Będzie kiedyś odcinek o nerwicy natręctw?? dość ciekawe zaburzenie

Właśnie dziwne kiedyś byłem bardzo nieśmiały,a gdzieś od roku normalnie do ludzi zagaduje i jestem dość pewny siebie, niewiem z czego to wynika

Bylam niesmiala w dziecinstwie, w latach 60 tych , nie z natury, bo z natury bylam uparta i odwazna, mialama temperament , ale mnie w domu i w szkole wpedzano w kompleksy, hamowano rozwoj mojej osobowosci. Mialam byc wszystkim posluszna, grzeczna, pobozna, ale z natury nalezalam juz od dziecka do niezaleznych , wolnych, indywidualistow. Tak zle sie w tych " kajdankach zle czulam, ze podjelam probe samobojstwa, zeby sie uwolnic i ukarac rodziciw. Ale przezylam, na szczesie . W wieku 19 lat, po maturze , jak juz moglam , ucieklam z domu, wyjechalam do duzego miasta, a w akademiku wsrod mlodych ludzi z roznych stron kraju poczulam wolnosc, zrzucilam te kajdanki , wreszczcie moglam byc soba . W zyciu dalam sobie rade, tez na Zachodzie, tam tez musialam walczyc z uprzedzeniami, ale zniwu dalam rade, nabralam pewnosci siebie, stalam sie twardsza . Teraz podrozuje sama po swiecie, znam 6 jezykow i nikt mnie juz nie wpedzi w kompleksy!

Może odcinek o osobach małomównych? :)

Mnie ciekawi fakt że cierpię na silną fobie społeczną a jednocześnie mam skłonności do ryzyka i podejmowania się różnych rzeczy których nie zrobili by inni, lubię sporty walki, nie mam problemu jeśli na ulicy spotka mnie jakiś "delikwent", lubię też urbex, latanie lotnią i skoki spadochronowe a wśród ludzi dusi mnie niepokój i mam problem z prostymi czynnościami społecznymi.

Nie wiem czy aby najgorszym co mi sie przytrafilo, bylo to jak pomimo nieśmiałości, eksponowalem sie na wyzwania, nawet osiagalem sukces , z tym ze nie mialem kompletnie satysfakcji z tego osiągnięć. Popadlem w depresję na wiele lat, jednak czasem lepiej odpuścić i ratowac zycie, trzeba do samego siebie podchodzic z miłością, wymagac nawet gdy inni nie wymagaja, ale miec dobroć, nawet gdy nie spelnilo sie marzen, zycie jest najważniejsze.

Ja mam problem właśnie z wyglądem i dodatkowo (w trochę mniejszym stopniu) głosem. Pod kątem swojego charakteru i podejmowanych działań wcale nie przejmuje się opinią innych. Gdy przychodzi jednak moment, w którym widzę gdzieś swoje odbicie/ma miejsce coś związanego z robieniem sobie zdjęć/ktoś mi się przygląda, cała pewność siebie ulatuje. Jeśli chodzi o głos najgorsze są sytuacje kiedy muszę mówić głośno - wtedy ciężej go kontrolować. Jestem chłopem i mój głos nie jest jakiś "śmieszne" wysoki, ale zawsze chciałem, by był niższy i bardziej donośny. Z tego właśnie powodu nigdy nie lubiłem np. odpowiadać na pytania nauczycielki o wakacje na początku roku. Jestem przekonany, że sam lepszy głos naprawdę zmieniłby moje życie na lepsze.

Tak bardzo potrzebowałam tego filmu. Przez lata byłam przekonana, że coś ze mną jest nie tak - że jestem popsuta, bo inni mogą robić coś, co dla mnie jest po prostu nieosiągalne... bo się boję. Mam stwierdzony lęk społeczny, biorę leki. Źródłem byli moi rodzice, którzy w fazie największej wrażliwości na krytykę (nastolatek) bardzo mnie "temperowali" - mówili, że jestem za gruba, za dużo jem słodyczy. A potem, że w ogóle do nich nie przychodzę, nie rozmawiam. Zamykałam się w sobie coraz bardziej... aż wreszcie moja psychika stwierdziła, że na pewno wszyscy tak mnie oceniają. Ktokolwiek nie spojrzy, to od razu myśli, że jestem za gruba, brzydka, źle się ubieram. Mam 27 lat, od 4 chodzę na terapię. Jest lepiej, ale ten lęk jest tak głęboko zakodowany, że naprawdę ciężko się go pozbyć.

Czy aby napewno fobia społeczna jest skrajną formą nieśmiałości? Mnie się wydaję, że fobia społeczna to zaburzenie, a nieśmiałość to cecha osobowości.

Ja się stresuję przy kasie w sklepie nawet jak mam coś kupić, gdy jestem sam. Nie lubię przebywać przy niektórych osobach np: z moim bratem lub osobami nie znajomymi albo kolegami kolegów.. Jak to naprawić?

Byłam kiedyś bardzo nieśmiałym dzieckiem, później nastolatką, a jako młoda kobieta przeżyłam za dużo jak na swój wiek, ale chęć życia wprowadzała mnie sukcesywnie z tego stanu! Poprostu aby żyć swoim życiem trzeba stawiać granice i rozpoznawać własne emocje, bo często targani jesteśmy nimi przez innych ludzi dając im na to przyzwolenie! Terapia też jest bardzo przydatna, jeśli odnajdzie się właściwego terapeutę, pozdrawiam serdecznie 😊

Gratuluje 100k subów

Jestem osobą nieśmiałą i prawdopodobnie mam lekką fobie społeczną. Po kilku próbach i wielu latach, kolejnej relacji romantycznej która się skończyła i zmieniła w toksyczną, może w końcu uda mi się, coś zrobić ze mną.

W moim przypadki dopiero w pracy czyli po studiach nabrałam pewności i pokonałam strach, szczególnie w obcym języku. Niestety zycie jest wredne i trzeba walczyć o swoje. Jednak do nowych osób zawsze podchodzę z rezerwa, nie przepadam za głośnymi osobami, takich które robią wokol siebie duzo hałasu ( maja tzw gadane). Zdecydowanie młodsze pokolenia nie wiedza co to strach, ale myla to czesto z bezczelnością...

Ja zawsze byłam raczej otwartą osobą, jednak po toksycznej przyjaźni z pewna nieśmiała osoba stałam się taka nieśmiała i teraz dalej taka jestem :((

Bardzo ciekawy temat! Jestem też ciekawa czym uwarunkowane jest wyzbycie się strachu, nawet w sytuacjach zagrażających życiu. Chętnie zobaczyłabym filmik na ten temat :)

Kiedy Q&A na 100 tys subskrybcji.? Gratuluję!!!!

Bardzo ciekawy popularnonaukowy materiał, jednak jako osoba cierpiąca na fobię społeczną i lecząca się pod tym kątem, mam kilka uwag, a w zasadzie wątpliwości: 1. Termin "lęk społeczny" - ten termin ma dwa znaczenia, z czego jedno zdaje się bardziej formalne. W literaturze, którą czytałem w ramach autoedukacji, termin "lęk społeczny" jest używany jako synonim dla fobii społecznej, socjofobii i zespołu lęku społecznego, czyli usystematyzowanego zaburzenia psychicznego. Można się też niekiedy spotkać z użyciem terminu "lęk społeczny" w sensie lęku odczuwanego w sytuacjach społecznych, który dotyka każdego w różnym stopniu i niekoniecznie wiąże się z jakimkolwiek zaburzeniem. Wydaje mi się, że autor tego filmu używa tego terminu w tym drugim znaczeniu, niemal zamiennie ze słowem "nieśmiałość", której nie należy mylić z fobią społeczną. Myślę, że warto byłoby to uściślić na początku filmu, aby uniknąć przypadkowego wprowadzania w błąd osób potencjalnie zainteresowanych. "Lęk społeczny" rozumiany jako socjofobia jest zaburzeniem lękowym i jeśli podejrzewamy, że mamy z nim do czynienia, powinniśmy udać się do specjalisty. 2. Co do części związanych z eksperymentem na dzieciach oraz z ewolucyjnym podłożem lęku społecznego - nie jestem psychologiem, ale na tyle, na ile jestem w stanie ocenić, ta część nie dotyczy bezpośrednio lęku społecznego, a lęku jako takiego. Hamowanie behawioralne jest zjawiskiem związanym z unikaniem potencjalnych zagrożeń i może się odnosić do wielu różnych czynników - na przykład do węży, pająków czy szeroko rozumianego "nieznanego". Wiąże się z ostrożnością zachowywaną przy kontakcie z czymś nowym, ale żadna część wypowiedzi autora na ten temat nie ma związku z lękiem społecznym jako takim. To, że takie zjawisko ma swoje miejsce w społecznościach, nie znaczy, że jest to lęk społeczny, który, według definicji, jest wyzwalany przez sytuacje społeczne i wiąże się z lękiem przed ludźmi (a dokładniej przed ich reakcją oraz oceną), z którymi wchodzimy w interakcję. Zabrakło mi uściślenia tego w filmie oraz wspomnienia, że wymienione przez autora badania dotyczą ogólnie lęku i że można je jedynie przekładać (również, ale nie tylko) na zagadnienia dotyczące lęku społecznego.

40% i 13%? ... moze jednak nie jesteśmy istotami społecznymi tak bardzo jak zwykło się to uważać. Tygrys nie jest porąbany dla tego, że żyje sam a nie tak jak lwy w stadach.

po prostu jak slimak wystawia leb z muszli i zawsze w ten leb dostaje to potem ostroznie bedzie wychylal lub wcale zeby nie dostawac proste

Nie poruszyłeś tu tematu wg mnie też istotnego - ukrywanie swoich słabych stron jest naturalne gdy otoczenie jest do nas wrogo nastawione, musimy stoczyć jakąś walkę ... Wstyd/lęk przed obnażeniem wydaje sie wtedy naturalnym czynnikiem chroniącym, też pachnie nieco atawistycznie. (psycholog naiwny więc nie wiem czy mam rację :) )

Ma ktoś może tak jak ja że w miejscu publicznym zaczynają lecieć łzy?

Hej może być zrobił odcinek stricte o tzn. lęku przed bliskością? Nie znalazłem na Twoim kanale takiego tematu przynajmniej poruszanego ze szczegółami, a myślę że to ciekawe zagadnienie jak człowiek z jednej strony bardzo pragnie kochać i być kochanym, a z drugiej strony jak relacja zaczyna się pogłębiać to ucieka z niej tłumacząc sobie że nie jest gotowa, że partner nie odpowiadni bo nie odpowiada wymyślonym i nierealnym ideałom, że boi się zaangażować etc.

Czy ktoś bierze pod uwagę że wszystkie odczucia są tylko poddawane recepcji indywidualnie? Każdy inaczej przeżywa nieśmiałość, miłość, zazdrość ... objawy są może na 1 rzut oka społecznie podobne ale diabeł tkwi w szczegółach :)

Pomaga lekkie uderzanie w gore płata czołowego oraz myśl: Wstyd przed opinia na swoj temat, to nic innego jak utrudnienie sobie życia. Przed śmiercia będziesz żałował swojego życia pod ich opinie

Jeszcze dodam trzęsące sie łapy gdy ktos patrzy na ręce. Przy zaplanowanych sytuacjach nacpam sie betablokerow i jakos daje rade, ale czasem trzeba cos spontanicznie zrobic przy kims i po entym komentarzu "ooo musisz chyba wypic" czlowiek ma ochote rzucic sie z balkonu w pizdziec. Poteguje to nieśmiałość i introwertyzm do ogromnych rozmiarow. A jak samemu cos czlowiek robi to ręce jak u sapera psia mać.

Ostanie materiały nie zbyt mi sie podobały ale ten to juz inna sprawa. Dzięki 👌

Mam propozycję tematu na jakiś odcinek w przyszłości. Mizofobia/ germofobia, czyli lęk przed bakteriami, moim zdaniem temat akurat bardzo "na czasie". W dobie pandemi zauważyłam, że duża część społeczeństwa zachowuje się teraz jakby cierpiała na tą fobię. Zastanawiały mnie od dawna przyczyny tej fobii, teraz natomiast ciekawa jestem czy istnieje możliwość, że przez nasz nowy styl życia, w maseczkach i rękawiczkach silikonowych, wzrośnie liczba germofobów. Jest to fobia o której o dziwo bardzo mało się mówi.

Czy tylko u mnie tak jest czy też macie wrażenie, że odcinek mógłby być nagrany odrobinę głośniej?

Nie jestem nieśmiała, po prostu nie przepadam za ludźmi.

Ciekawy materiał, szczególnie część dotycząca hamowania behawioralnego.

Czy lepiej kogoś poznać najpierw zanim się wejdzie w związek romantyczny? Czy jeśli będę zbyt długo zwlekał z gestami związkowymi(pocałunek, dotyk, seks) to taka dziewczyna nie zniechęci się i zaszufladkuje mnie jako kolegę i nie wpadnę we friendzone? Czy bycie zbyt samodzielnym jest faktycznie atrakcyjne dla kobiet? Np, że umiem gotować, zrobić koło siebie. Nie lubię być „potrzebujący” i z jednej strony może to być wygodne dla kogoś ale też trudne, że czuje się niepotrzebna. Czy zbyt samodzielny facet przyciąga ofiary losu i niezdarne dziewczyny aby się nimi zaopiekować? Gdzieś w głowie zakodowało mi się, że nie wolno mi być potrzebującym, że to odpycha kobiety. Jeśli chodzi o przeszłość seksualną dziewczyny - mam większy szacunek, gdy dziewczyna stanowczo powie, że to jest przeszłość i wręcz mnie okrzyczy, że jej coś wypominam, niż gdy się zacznie tłumaczyć "ale to trwało tylko chwilę" albo "nic do niego nie czułam" itd. Zapraszam do dyskusji w komentarzach

Może nie da się znaleźć jednego genu ponieważ udowodniono ostatnio że sami mamy-konkretnie nasz umysł-ma wpływ na ekspresję genów. Więc wszystko siedzi w naszej głowie.

Czy ktoś mi powie jak zdać dobrze maturę ustną z lękiem społecznym? Jestem w liceum i za 1,5 roku matura, a tego się najbardziej obawiam, że nagle się zablokuję i nic nie powiem.

Wydaje mi sie, że strach i lęk to jednak nie to samo, a są tutaj używane jako synonimy.

Dobry wieczór 😁Wszystkim nie nie jesteśmy skazani na to cierpienie polecam Suzan Jeffers "Nie bój się bać"!! Pozdrawiam serdecznie zdrowej spokojnej Reszty dnia!!!😊

Fajny film i gratuluję 100k subów

Tak nie na temat ale może zrobisz odcinek o efektu Mandeli ale w ujęciu psychologicznym?

Gratuluję 100 tys subow :) Może jakieś QA z tej okazji?

A moim zdaniem wszystko to kwestia dopaminy. Gdy ma sie jej duzo jest sie odwaznym.

Rozumiem, ze odcinek dotyczy sytuacji w ktorej ustalilismy ze stu procentowa pewnoscia zrodlo lęku jako niepochodzace z obiektywnej rzeczywistosci tak?

Ja jestem nieśmiała przez środowisko, wstydziłam się mojej wady wymowy i docinków innych. Odkąd używam języka angielskiego na co dzień to jestem ekscentryczna i otwarta 😕🤔

Po raz pierwszy usłyszałam że mogłabym potraktować swoją strachliwość jako pozytywną i zdecydować się ją przekazać potomstwu :-D

A gdzie Morty po detoksykacji i toksyczny Morty? XD

Dzień dobry 🙂🙃🙂

strach jast dobry, budzi zmysły, panika jest zła, paraliżuje zmysły.

Ciekawostki i badania okej, jednak szkoda, że zabrakło jakichkolwiek analitycznych faktów wpływu poziomu hormonów na strach. Może w przyszłości poruszysz ten temat 🤔 Pozdrawiam 🤝

Coś tu jest nie tak. Naukowcy coś chyba źle policzyli..jest dokładnie odwrotnie. :D Z własnych obserwacji wnioskuję.

Mógłbyś zmienić muzyczkę z tła? Niesamowicie irytuje to buczenie co jakiś czas przypominające wibrujący telefon...

A ja nadal nie mogę sobie z tym poradzić, boję się iść do pracy, bo nie umiem rozmawiać z ludźmi, chciałam iść na pielęgniarstwo i pomagać ludziom, ale z tym zjebanym charakterem myślę tylko, że nie będę umiała rozmawiać z ludźmi. Ciągle myślę o samobójstwie, bo nie umiem tak żyć, boję się ludzi, boję się wyjść z domu.

Jak uważasz przeczytanie tej książki może pomoc człowiekowi odczuwającemu lek?

plis, nie wrzucajcie do jednego wora lęki społeczne i nieśmiałość

Co ma Jason Stahtam na miniaturce do tematyki odcinka?

W sobotę mam randkę 'a ja cholernie boję się. Co ja mam robić? Nie mam już sił ☹😭Tyle lat sama 'bo boję się ludzi. A jak ten facet odrzuci? CHYBA będzie jeszcze gorzej.

Niby lęku społecznego nie mam, nie boję się ludzi, ale jednak jest jakaś niechęć do bycia bardziej odważnym. Wiem na pewno, że wpływ na to ma wychowanie w mojej dawnej szkole. Opierające się na wywoływaniu poczucia wstydu.

Polacy z uwagi na swoje "historyczne przygody" odziedziczyli traumy po przodkach. Bez świadomości tego cyklu nowe pokolenia będą powielać i powielać masę błędów. Do tego dodać możemy wpływ KK na każdą sferę życia...i mamy to co mamy🙄.

Może chciałbyś nagrać film na temat pornografii - chciałbym usłyszeć ,,egzystencjalny" głos w tej sprawie

Muzyka w tle to przypadkiem nie jest z Kerbal Space Program ?

Ciekawy temat

Ja tak z innej beczki, ale skąd takie świetne półki i jak się nazywają?

Ciekawy temat i kompetentnie autor mowi.Ale 6 minuta i juz 3 przerwa na reklamy to przegiecie...

3:49 to tłumaczy cenzure genitaliów i piersi w niektórych azjatyckich filmach pornograficznych

Wczoraj oglądałam wywiad z Wojciechem Eichelbergerem. Powiedział, że nikt nie udowodnił dziedziczenia lęku. Z tym by się zgodził pewnie sam Freud.

46 lat i prawie nic o erytrofobi to jest naprawde zabojcza choroba .Nieśmiałość to nawet niekiedy zaleta

A można nie być nieśmiałym i mieć fobię społeczną?

Próbowałem terapii i mogę powiedzieć że to stracone pieniądze. Płacisz i co dostajesz? Gościa który się prawie nie odzywa i potakuje na wszystko. Totalnaa akceptacja. Tylko to jakoś nie działa. A co działa? Wyznaczanie sobie zadań po których wykonaniu jesteś z siebie dumny. Np. będę biegać 10 okrążeń wokół stadionu bez przerwy. Albo pojadę do drugiego miasta oddalonego o 30 km rowerem i wrócę tego samego dnia. Niby pierdoly ale jak zbierze się tego wystarczająco dużo to nie można się oceniać negatywnie bo stają nam przed oczami te wszystkie rzeczy które zrobiliśmy i które jasno nam dowodzą ze jesteśmy wartościowymi ludźmi zasługującymi na szacunek.

Powinien się Pan zainteresować tematem nofap, to odwróciło moje życie do góry nogami.

PIEPRZENIE. Wszystko to chemia mózgu, na ecstasy bedziesz po pierwsze ciekawy świata, pełny motywacji, ucieszony nawet, gdy zginie ukochana osoba. Poznawczo behawioralnie można wpływać na aspekty fizyczne (ja na przykład pocę się BARDZO nadmiernie, pomaga trzymanie palców na wzór tybetańskich mnichów), lub mam problemy ze skokami poziomu sodu, przez co miałem kilka ataków padaczki, dopóki nie nauczyłem się rozpoznać, kiedy się zapowiada. Noszę przy sobie zawsze sól, powstrzymałem w ten sposób już chyba 20 ataków. TO DZIAŁA. Terapia nie działa, WSZYSTKO TO CHEMIA MÓZGU. A terapii nie potrzebuję, od kiedy biorę SNRI.zaburzenia lękowe to zaburzenia chemii mózgu I JUŻ

Przypominasz mi Kolegę Ignacego 🙂

Masz bardzo podobne intro do kanału "między słowami" czyżby jeden autor? 🤔 XD

I ta muzyka z Kerbali XD Tak wiem, to Creative Commons xD

30 % + 30% = 60% co z resztą dziećmi one nie czuły nic

A. Bandura - teoria społecznego uczenia sie. Moim zdaniem Zbudowanie poczucia skuteczności w jednostce tworzy odwagę wobec lęku. Lęk również może być zdesentyzowany do intensywności nie przeszkadzającej w funkcjonowaniu. A gdy mam lęk ale jestem w stanie podejmować akcję pomimo lęku to akceptacja że ten lęk jest to również akceptacja siebie. Można się bać, ale nie powinno się tchurzyć wobec swojego strachu....

A czy ma to związek z masturbacją do porno ?

"Skąd wiesz, że to ty będziesz najlepszym partnerem?"