Qəfil Zəng - Mehriban Zəki (Ramiz Rövşən) 

Bu payız gecəsi boş küçələri
Gəzirəm kimsəsiz bir uşaq kimi.
Sənə zəng vurmağa gicişir əlim;
Sənə... bir qəfil zəng... şapalaq kimi.
Bir zəng... çoxdandı ki, yadından çıxan
O sevgi dolusu illərdən sənə.
Bir vaxt saçlarına yüz sığal çəkən,
Səni əzizləyən əllərdən sənə.
Sənsiz o əllər də indi yetimdi -
Bu payız gecəsi, ay işığında
Gəzir ciblərimi o əllər indi
Bir ikiqəpiklik axtarışında.
Tapdım, yavaş-yavaş yığdım nömrəni;
Əvvəli beş idi, axırı iki.
Səsin səksəndirdi qəflətən məni:
- Alo, eşidirəm... Alo, kimdi, kim?!
Nə deyim? Səninçün mən kiməm axı?
Köhnə sevgilimi? Köhnə tanışmı?
Ömrün bir ötəri səhvi, günahı,
Bir şirin yuxumu, ya aldanışmı?!
Daha o yuxudan ayılmısan sən,
Daha bu zəngimə nə ehtiyac var?
Gör sənin dərdindən nə qədər ölən,
Gör sənin sevginə nə qədər ac var.
Eşitdim səsini... mənə bəsdi, bəs...
Bağışla bu dəli istəyimi də.
Bir kəlmə demədən, dinməz-söyləməz
Asdım telefonun dəstəyini də.
... Yenə tək gəzirəm boş küçələri,
qapıdan qovulmuş bir qonaq kimi.
Yenə zəng vurmağa gicişir əlim;
sənə... bir qəfil zəng... şapalaq kimi...