Լռել չկա՛։ Մենք շղթայով կապված գերի չե՛նք։ Շատ սթափեցնող և ոգի, թևեր տվող երգ է։ Անչափ շնորհակալ եմև երախտապարտ այսպիսի երգ ունենալու, ունկնդրելու համար։
խոսք՝ Ռ. Պատկանյան երաժշ.՝ Կոմիտաս Հիմի է՞լ լռենք, եղբարք, հիմի է՞լ, Երբ մեր թշնամին իր սուրն է դրել, Իր օրհասական սուրը` մեր կրծքին, Ականջ չի դնում մեր լաց ու կոծին: Ասացե’ք, եղբարք, Հայեր, ինչ անենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին, Դավով, հրապուրքով տիրեց մեր երկրին, Ջնջեց աշխարհից Հայկա անունը, Հիմքից կործանեց Թորգոմա տունը, Խըլեց մեզանից թա’գ, և’ խոսք, և’ զենք: Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք երբ մեր թշնամին, Խլեց մեր սուրը` պաշտպան մեր անձին, Մշակի ձեռքիցն էլ խոփը խլեց, Այդ սուր ու խոփից մեր շղթան կըռեց: Վա˜յ մեզ, շղթայով կապած գերի ենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին, Սոսկալի զենքը բըռնած մեր գլխին Կուլ տալ է տալիս արտասուք առատ Աղեխարշ բողոք վարուց ապիրատ, Մեր գլուխը լալու Եփրատ ուր պտռենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին, Լիրբ գոռոզությամբ լցրած իր հոգին Արդարության ձայնը հանած իր սրտից Արտաքսում է մեզ մեր բնիկ երկրից. Պանդուխտ, հալածյալ եղղբարք, ուր դիմենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին Անգոհ մեր բերած ծանր զոհերին, Յուր լիրբ նզոված ձեռքը կարկառեց, Ազգությանս վերջին կապը պատառեց. Հայի կորուստը մոտ է, ինչ անենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին Արհամարհելով մեր փառքն ազգային, Մեր եկեղեցուն ձեռնամերձ եղավ, Գառնազգեստ գայլին մեզ գլուխ դրավ. Սուրբ խորան չունենք, արդ ուր աղոթենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, մարդիկ ինչ կասեն, Երբ մեր տեղ քարինք, ապառաժք խոսեն, Չեն ասիլ որ Հայք արժանի էին Այդ ստրական անարգ վիճակին. Մեր սուրբ քաջ նախնյաց գործերը գիտենք. Մինչև երբ լռենք: Թո’ղ լռե մունջը անդամալույծը, Կամորոց քաղցր է թշնամու լուծը, Բայց մենք որ ունինք հոգի ու սիրտ քաջ Ե’կ, անվախ ելնենք թշնամու առաջ. Գոնե մեր փառքը մահով հետ խըլենք: Ու այնպես լռենք:
խոսք՝ Ռ. Պատկանյան երաժշ.՝ Կոմիտաս Հիմի է՞լ լռենք, եղբարք, հիմի է՞լ, Երբ մեր թշնամին իր սուրն է դրել, Իր օրհասական սուրը` մեր կրծքին, Ականջ չի դնում մեր լաց ու կոծին: Ասացե’ք, եղբարք, Հայեր, ինչ անենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին, Դավով, հրապուրքով տիրեց մեր երկրին, Ջնջեց աշխարհից Հայկա անունը, Հիմքից կործանեց Թորգոմա տունը, Խըլեց մեզանից թա’գ, և’ խոսք, և’ զենք: Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք երբ մեր թշնամին, Խլեց մեր սուրը` պաշտպան մեր անձին, Մշակի ձեռքիցն էլ խոփը խլեց, Այդ սուր ու խոփից մեր շղթան կըռեց: Վա˜յ մեզ, շղթայով կապած գերի ենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին, Սոսկալի զենքը բըռնած մեր գլխին Կուլ տալ է տալիս արտասուք առատ Աղեխարշ բողոք վարուց ապիրատ, Մեր գլուխը լալու Եփրատ ուր պտռենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին, Լիրբ գոռոզությամբ լցրած իր հոգին Արդարության ձայնը հանած իր սրտից Արտաքսում է մեզ մեր բնիկ երկրից. Պանդուխտ, հալածյալ եղղբարք, ուր դիմենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին Անգոհ մեր բերած ծանր զոհերին, Յուր լիրբ նզոված ձեռքը կարկառեց, Ազգությանս վերջին կապը պատառեց. Հայի կորուստը մոտ է, ինչ անենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, երբ մեր թշնամին Արհամարհելով մեր փառքն ազգային, Մեր եկեղեցուն ձեռնամերձ եղավ, Գառնազգեստ գայլին մեզ գլուխ դրավ. Սուրբ խորան չունենք, արդ ուր աղոթենք, Հիմի էլ լռենք: Հիմի էլ լռենք, մարդիկ ինչ կասեն, Երբ մեր տեղ քարինք, ապառաժք խոսեն, Չեն ասիլ որ Հայք արժանի էին Այդ ստրական անարգ վիճակին. Մեր սուրբ քաջ նախնյաց գործերը գիտենք. Մինչև երբ լռենք: Թո’ղ լռե մունջը անդամալույծը, Կամորոց քաղցր է թշնամու լուծը, Բայց մենք որ ունինք հոգի ու սիրտ քաջ Ե’կ, անվախ ելնենք թշնամու առաջ. Գոնե մեր փառքը մահով հետ խըլենք: Ու այնպես լռենք:
