یک غمی در اولین آهنگ این ریمکیس نهفته است من در مستی و هوشیاری آن را بار ها گوش داده ام. انگار جملاتی کنار هم چیده شده اند که مرا تا ناکجا های درونم می برند و به فکر وا می‌دارند نمی دانم او در چه حالی این سروده را به نظم آورده است چه حالی داشته است و در چه طور وضعیتی بوده است ولی میدانم که شدیدا دوستش دارم و برایم تکراری یا کهنه نمی شود
فراق ات مانده بر من یادگاری ز چشمت خورده قلبم زخم کاری نمی پرسی که مجنونت کجا شد هنوزم می کنم شب زنده داری بتا جفا را دادی جولان ستم کردی به من تا حد امکان ندارم از تو چیزی یادگاری بجز درد و غم و یک عکس بی جان
بتا اسپ جفا را دادی جولان ستم کردی به من تا حد امکان روح استاد سرور سرخوش شاد و یادش گرامی باد! او در شرایطی دمبوره نواخت و خواند که آخوند ها داشتن دمبوره را کفر می دانیستند و هر کس در خانه اش دمبوره می بود تمام غذا و وسایل خانه اش مردار پنداشته می شد. صدای موسیقی و آواز او نه گفتن بلند به استبداد مذهبی و دینی بود که هنر را در هزارستان با تفنگ جهاد و سر نیزه زمین گیر کرد!
