Bu şarkı çıktığında dokuz, bu konser verildiğinde on yaşındaydım. Bu performansın icra edildiği Rumeli Hisarı konserleri esnasında Bodrum'da babam, annem ve ablam ile yaz tatilindeydim. Konseri ailemle birlikte akşam vakti televizyondan izlemiştik. Şimdi ben aynı şarkıyı yıllar sonra bu platformdan çocukluğuma dönmüş halde, gözlerim yaşlı ve yapayalnız başıma izliyorum. Babam, annem ve ablam. Maalesef üçünü de farklı zamanlarda kaybettim. Onlar bir bir göçüp giderken adeta benim de canım azalarak bitti. Tüm o anılar, tüm yaşadıklarımız, fotoğraflarla, videolarla asla ispatlayamayacağım bir şekilde sadece benim zihnime hapsolmuş durumda. Ve tüm o anılar günden güne zamanın acımasızlığı ile solup gidiyor yavaş yavaş. Ne acı ki, herşey benim ölümümle delilsiz, ispatsız yok olmaya mahkum. Herşey çok ama çok acı verici ve benim tek tesellim bir gün, bir yerlerde yine onlarla olup, onların varlıklarını ve sıcaklıklarını yanımda hissedebilme ihtimali. Bu vesileyle Metin Altınok'a, Onno Tunç'a, babama, anneme ve ablama rahmet diliyorum. Mekanları nurla, ışıkla dolsun.
