تراژدیِ ایران و ایرانی به همین سادگی ست : "اصل " را پس میزند و " کپی " را در آغوش میگیرد . کسی همین قطعه را با "کیفیتِ بد " بر تصویری بدتر." گنگ و تیره و تار " میگذارد. بی هیچ شناسنامه یی. آن گاه ۵۰ هزار تن نگاهش میکنند و پیام میفرستند خطاب به شاعر ( حتا نمیبیند که شاعر رو به رویشان نیست !) اما وقتی خودِ اصل را بر پیشانیِ خانه ا ت میگذاری، فقط بچههای محله میبینند . و این یعنی : جماعتِ کپی شیدا !
شهیار عزیز درود, قلم شهیار قنبری خود هویت اثار اوست... چینش واژگان در اثار قنبری به گونه ای است که هر مخاطبی ناخوداگاه پی به مولف اثر میبرد, چه نام شهیار به میان بیاید چه نامی از وی نباشد, کپی کردن از شهیار, اثر شهیار و قلم شهیار جز رسوایی برای سارق اثر هیچ پیامد دیگری نخواهد داشت.