Fermoso poema adicado aos Ancares, polo gran poeta galego Toño Nuñez. Unha mostra de amor profundo pola terra e denuncia do abandono dunha das zonas mais ancestrais non só de Galicia e León, senón de toda Europa.
Precioso, eo deixei todo pra vivir eiqui, reformar a casa dos meos abuelos, cheo de ánimo e ilusión, conocendo pouco a pouco a xentiña, a sabiduría, os relatos de outros tempos, cando nas aldeas vivía moita xente, ahora somos pouquiños, cerca do río, rodeado de castaños e carballos, protexidos das eólicas e dos eucaliptos...hasta cando!? Loitamos nos Ancares e no Courel
