भये प्रगट गोपाला दीनदयाला यशुमति के हितकारी । हर्षित महतारी सुर मुनि हारी मोहन मदन मुरारी ॥ कंसासुर जाना मन अनुमाना पूतना वेगी पठाई । तेहि हर्षित धाई मन मुस्काई गयी जहाँ यदुराई ॥ तब जाय उठायो हृदय लगायो पयोधर मुख मे दीन्हा । तब कृष्ण कन्हाई मन मुस्काई प्राण तासु हर लीन्हा ॥ जब इन्द्र रिसायो मेघ पठायो बस ताहि मुरारी । गौअन हितकारी सुर मुनि हारी नख पर गिरिवर धारी ॥ कन्सासुर मारो अति हँकारो बत्सासुर संघारो । बक्कासुर आयो बहुत डरायो ताक़र बदन बिडारो ॥ तेहि अतिथि न जानी प्रभु चक्रपाणि ताहिं दियो निज शोका । ब्रह्मा शिव आये अति सुख पाये मगन भये गये लोका ॥ यह छन्द अनूपा है रस रूपा जो नर याको गावै । तेहि सम नहि कोई त्रिभुवन सोयी मन वांछित फल पावै ॥ नंद यशोदा तप कियो , मोहन सो मन लाय । देखन चाहत बाल सुख , रहो कछुक दिन जाय ॥ जेहि नक्षत्र मोहन भये ,सो नक्षत्र बड़िआय । चार बधाई रीति सो , करत यशोदा माय ॥