Dramat polega na tym ze Jaś nie jest głupi on jest tylko niedojrzały - dojrzałość polega na umiejętności odróżnienia co się mówi publicznie a czego się nie mówi
Jasia poznałem dopiero przez hejt park, tam niestety zrobił z siebie strasznego pajaca, ale na tym filmiku sprawia wrażenie spoko gościa. Podejrzewam, że dragi mu zryły beret. Jasiek, jeśli to czytasz, to serio, rzuć to chujstwo, jest szansa na poprawę.
No niestety taka prawda. Aktualnie ma kompletnie przecpaną głowę.. jeżeli ktoś miał problem z narkotykami/alkoholem długi czas lub znał kogoś lub zna z takimi problemami, to dobrze wie, jak bardzo ryje chlanie i ćpanie głowę po miesiącach/latach.
W sumie nie wiem po co minusowa ten materiał. Jak chłop się skompromitował u Stanowskiego tak w tym materiale nie pada nic głupiego czy ogólnie negatywnego od materialik o jego zbiorze książek.
Albo na początku, na początku można nawet uwierzyć że narkotyki nie są takie złe, bo czasem to co się pierdoli ma jakiś głębszy sens, dopiero po kilku latach wyraźniej widać nieodwracalne skutki
@@wieprz00009 brzmi niemiło, ale prawda XD ma teraz mordę jak major a major to raczej trochę poniżej dna społeczeństwa się znajduje, takie głupie oczy i przypięty tepy uśmiech do twarzy
@@pawep7104 A wiadomo dokładnie jakie? Ekspertem nie jestem, ale psychodeliki to chyba nie jest coś co ludzie biorą w wielkich ilościach. Raczej bym obstawiał jakiś niepewny "kolekcjonerski" towar z nieznanym składem.
On tego nie przeczytał po tylu książkach mysle ze czlowiek powinien być mądrzejszy miec większy asortyment słów i nie mówić o tak banalnych rzeczach jak ile czyta bo poprostu czyta, książek sie nie robi tylko pisze no chyba ze je rozbierasz i ładujesz w okładkę swoim flakiem, trzebabylo go zapytać o jakąś losową książkę, nie namówisz nikogo na czytanie swoją postawa wola czytać internet i oglądać takich wykręceńców jak ty
@@jakubszczepanski9189 To prawda, np. potrafi ponoć dobrze gotować i jest cukiernikiem. Po latach odwołuję ten komentarz i przepraszam Gracjana, bo go obraziłem.
Gościu opowiada o książce: ta jest fajna a w tej są fajne rozmowy, ta natomiast jest mniej fajna niż ta fajniejsza. Ta natomiast jest smutna, generalnie. Poeta ? Pisarz? To jest cymbał!
Hahaha, Jaś to postać wybitnie Allenowska: "...generalnie dużo czytam o holokauście, przesunę na chwilę świnię" :D Jasiu domyślam się że to przeczytasz, więc pozdrawiam. :D
Naczytałeś się chłopaczyno poezji i wyda ci się, że tobie też się uda. Jakby powiedział Pawlak: "Zobaczyła żaba jak konia kują i sama łapy podstawia". Twoja twórczość to grafomania w najczystszej postaci. Chcesz poezji? Oto arcydzieło: Kruk Alan Edgar Poe Raz w godzinie widm północnej Rozważałem w ciszy nocnej Mądrość dawnych ksiąg przesławnych Zapomnianych dzisiaj już. W tem znużoną chyląc głowę, Na pożółkłe karty owe Słyszę oto w nocną ciszę Kołatanie do drzwi, tuż. Gość to myślę, u podwoi, Zapóźniony u drzwi stoi. Pragnie wejść choć późno już. Gość, lecz jaki? Któżby? Któż...? Grudzień to był wichrem śpiewny, Lampy mojej blask niepewny Kładł u stóp mych cienie drżące Jak gasnących płatki róż. Chciałem nim dnia wróci białość W starych księgach uśpić żałość, Za promienną, rzadką dziewą Gdzieś zniknioną w blaskach zórz. Za straconą, opłakaną Dziś Lenorą w Niebie zwaną Co w dal senną, bezimienną Poszła i nie wróci już. Słyszę smętne snując mary Purpurowej szum kotary. Fantastycznym zdjęty lękiem Nie wiem, co mam myśleć już. Tłumiąc trwożne serca bicie Chciałem lęk ów uśpić skrycie Powtarzając: U podwoi Gość spóźniony jakiś stoi, Pragnie wejść choć późno już Cóż innego? Cóżby? Cóż? Wreszcie płonnej zbywszy trwogi Bez wahania szedłem w progi, Gdzie u wniścia, mego przyjścia Czeka gość wśród nocnych burz. - Panie! - rzekłem - czy też Pani! Wasze lekkie kołatanie Tak ostrożne, ciche, trwożne, Ledwie do mnie doszło już. Byłem senny, śniłem może, Raczcie wejść, wnet drzwi otworzę. Otworzyłem, lecz na dworze Nic, prócz nocnych wichrów, burz. Nie śmiąc wejść w te pustki ciemne Stałem długo... Sny tajemne... Marząc, jakich nikt śmiertelny... W taką noc nie wyśni już. A przede mną ciemność głucha, Wicher tylko z jękiem dmucha, Niosąc tylko jedno imię smętne, Tej, co zgasła w blaskach zórz. Imię to Lenora! śpiewne, Wyrzekł ktoś... To ja zapewne Sam je rzekłem w tę noc burz Bo któż inny? Któżby? Któż? Więc na miejsce wracam dawne, By znów badać księgi sławne Lecz znów słyszę, w nocną cisze Kołatanie, bliżej, tuż! Czując żar płonący w łonie Myślę: ... chyba w nocnej toni Wicher w szyby okien dzwoni, Wicher co jęczy w tę noc burz. Okno w ciemną noc otworzę Wicher w szyby dzwoni może Cóż innego! Cóżby? Cóż? Otworzyłem. I wnet potem Szumnym, pewnym, równym lotem Czarnopióry kruk wspaniały Prosto ku mnie leciał już. Ni się wstrzymał, ani zbaczał, Ku drzwi moim lot zataczał Gdzie u góry biust Pallady Jak domowy świeci stróż. Na Pallady posąg biały Wzleciał czarny kruk wspaniały Czarnopióry demon burz. Nie chcąc by gość hebanowy Przejrzał z marzeń mych osnowy Nawał mętnych myśli smętnych Co mój duch obległy już. Rzekłem siląc się na żarty: - Choć czub nosisz mocno zdarty, Wiem, żeś nie jest zwykłym kurem Co przy ziemi gdacze tuż. Tyś wędrowny kruk prastary Co piekielne rzucił mary Z Plutonowych spiesząc wzgórz Powiedz jak cię tam nazwano? Jakie nosisz wśród nich miano A kruk rzecze: - Nigdy już! Lęk ogarnął mnie bezradny, Na ten dziw tak bezprzykładny, Że się do mnie ten twór ptasi Tak od razu ozwał już. Bo pomyślcie tylko sami! Jak to dziwnie!? gdzieś nad drzwiami Kędy biały biust Pallady Jak domowy świeci stróż Widzieć taki twór ponury, Wyschły, straszny, czarnopióry Co się zowie: - Nigdy już! Na popiersiu cicho tkwiący Siedział czarny kruk milczący Jakby w słowie, które wyrzekł Całą duszę zawarł już. Więc ja w smętnej rzekłem mowie: - Jak odbiegli mnie druhowie Jak nadziei jasne gońce, W zmierzch wieczornych zgasły zórz, Tak nim ranny brzask zaświeci Gość skrzydlaty mnie odleci! A kruk rzecze: - Nigdy już! Słysząc znów tak trafną mowę, Rzekłem wznosząc trwożnie głowę, Gdzie nad cichą biel posągu Wzleciał czarny demon wróż. - Bez wątpienia, w słów twych treści Echo się dalekie mieści, Myśli smętnych, mar natrętnych, Co obległy w tę noc burz, Pewien duch, którego śladem, Idzie troska z czołem bladem, Wiecznie za nim kroczy tuż By w niezmiennej mu kolei Nucić zgasłych pieśń nadziei Jedną zwrotkę: - Nigdy już! Lecz znów chciałem pokryć śmiechem Lęk i smutek. Więc z pospiechem Odwróciłem krzesło w stronę Gdzie posępny zasiadł wróż Potem twarzą w twarz patrzący, Jąłem sam rozważać drżący, Co chciał rzec ten cicho tkwiący Czarnopióry poseł burz? Jakie mógł złowróżbne mary? Snuć upiorny kruk prastary Kracząc swoje: - Nigdy już! Na poręczy wsparłem głowę Wciąż domysły snując nowe, Już nie rzekłszy nic do ptaka, Co nad biustem siedząc tuż Oczy we mnie wpił błyszczące, Jako żagwie dwie płonące, Paląc serce mego łona Jak pożarnych ogniem zórz. I tak w dziwnych mar osnowie Czoło wsparłem o wezgłowie Gdzie się kładły mętne blaski Jak opadłych płatki róż. Na wezgłowiu głowę kładę, Gdzie Lenory czoło blade Już nie spocznie nigdy już! Naraz w nocnej ciszy łonie Słodkie się rozeszły wonie, Jakby miękko, cicho ręką Ktoś wonności rozlał kruż, Chłonąc wonnych dym kadzideł, Usłyszałem jakby skrzydeł, Jakby lekkich stóp anielskich Cichy szelest blisko, tuż! - Panie! - rzekłem - Ty łask zdroje Przez anioły szlesz mi swoje, Balsamicznych lek nektarów Gdzieś z niebiańskich zsyłasz zórz. Przychyl ustom wonnej czary, Bym przepomniał smętnej mary A ból we mnie zmilknie stary A kruk rzecze: - Nigdy już! - Kruku! - rzekłem - Hej wróżbito! Czarnych potęg zły najmito! Powiedz czyś ty twór śmiertelny Czy piekielnych mocy wróż? Z jakich burz niezlękłych gromem Nad tym smętnym zwisłeś domem Jakby nocnych wichrów złomem, Z Plutonowych zwiany wzgórz. Powiedz błagam wróżu stary! Czy te rajskich wód nektary? Czy ta Serafinów dłonią Kołysana wonna kruż Zniszczy we mnie żalu piętno, Za Lenory marą smętną A kruk rzecze: Nigdy już! - Kruku! - rzekłem - Hej wróżbito! Czarnych potęg zły najmito! Niewiem czyś ty twór śmiertelny? Czy piekielnych poseł burz? Lecz na święte Niebios godło Co z nicości nas wywiodło Powiedz, błagam dziwny ptaku! Z Plutonowych zwiany wzgórz Mów! czy ból mój i tęsknota, Za Edeńskie spłyną wrota, Gdzie Lenory duch promienny Wśród niebiańskich gości zórz Czy w Edeński kraj daleki Wnijdę złączon z nią na wieki? A kruk rzecze: - Nigdy już! Więc gniew we mnie wezbrał mocny I krzyknąłem: ptaku nocny! Niech cię znów na zrąb piekielny Grom niezlękłych niesie burz. Zwiń te skrzydła co się ścielą Nad posągu cichą bielą. Zdejm mi z serca dziób twój ptasi Co jak ostry razi nóż. Niechaj kłamny byt twój zgaśnie jak przebrzmiałych echo baśni, Snem śmiertelnych cicho zaśnij! W bezpamietnych toni mórz. Precz ode mnie! W kraj daleki Odejdź stąd, lub zgiń na wieki A kruk rzecze: - Nigdy już! I wciąż siedzi cicho tkwiący Czarnopióry kruk milczący Kędy blady biust Pallady Jak domowy świeci stróż. A wzrok jego w snów pomroce Błyskiem dziwnych skier migoce Jak sennego wzrok demona, Co z piekielnych spłynął wzgórz, Lampy mojej światłość blada Na twór ptasi cicho pada Czarnopióre cienie drżące U stóp moich kładąc tuż. A z tych cieni co się włóczą U stóp moich marą kruczą Już mnie żadne moce władne Nie wyzwolą Nigdy już!
Chłopie jak już czytasz Edgara Allana Poe to mogłeś wstawić wiersz tak jak został napisany w oryginale czyli po angielsku. Ma wtedy zupełnie inny wydźwięk i na innych aspektach się skupia
@@Adi-ri2sx Istnieją jednak pewne obiektywne politologiczne kryteria, a zagłuszanie ich bonmotami tego nie zmienia. Poza tym fajna taka wolność jak samotna matka na najniższej krajowej niema za co utrzymać dzieci, albo ludzie z małych miejscowości są odcjęci od komunikacji zbiorowej bo się nie opłaca.
@@lgks2130 Po pierwsze w wolnym społeczeństwie samotna matka nie będzie zarabiała minimalnej krajowej, ponieważ tej minimalnej krajowej nie będzie. Będzie zarabiała tyle, ile wyprodukuje. Poza tym zawsze może to dziecko oddać. Po drugie w krajach rozwiniętych praktycznie nie ma sytuacji, w której ktoś pracuje i nie ma na utrzymanie. Masowa produkcja żywności i odzieży prowadzi do masowej konsumpcji tych produktów. Po trzecie zdecentralizowana edukacja będzie tak efektywna, tania i szybka, że mało kto będzie pracownikiem niewykwalifikowanym. Już w wieku licealnym zamiast uczyć się o Mickiewiczu, dzieci będą się uczyć do zawodu, który jest obecnie najbardziej dochodowy. To obecny system edukacji, który nadmiernie wydłuża proces zdobywania wykształcenia powoduje sporą dysproporcję pomiędzy płacami w różnych sektorach. Po czwarte komunikacja zbiorowa będzie poddana kalkulacji ekonomicznej. To oznacza, że przychody będą z konieczności wyższe od kosztów. Dajmy na to koszt przewozu jednego pracownika z wsi do miasta kosztuje 100zł miesięcznie. Jeśli różnica płac pomiędzy wsią a miastem jest równa 500 zł, tzn. na wsi wynosi 2500zł, a w mieście 3000zł, pracownik najprawdopodobniej zdecyduje, że opłaca mu się kupić bilet z 100zł, gdyż zyska na tym 400zł. Bez wątpienia taka sytuacja jest korzystna dla gospodarki i lepiej, żeby ten pracownik pracował w mieście. Jednak to czego nie widzisz, to możliwość zaistnienia innej sytuacji. Koszt przewozu pracownika może kosztować 400zł, a różnica płac w mieście i na wsi może wynieść jedynie 300zł. Wtedy w warunkach kalkulacji ekonomicznej pracownik nie kupi biletu za 400zł, gdyż straci na tym 100zł. Zaś w systemie etatystycznym - który proponujesz - pracownik zdecyduje się na rzekomo darmowy/tani przejazd, jednak odniesie stratę w podatku wynoszącą 100zł. Wtedy cała gospodarka straci 100zł, ponieważ koszt przewozu pracowników był wyższy, niż benefity z tego płynące w postaci wyższej płacy. Tak więc jak widać, to twoja propozycja wolności jest nieludzka, niekorzystna i głupia. Jakieś jeszcze zarzuty, które mógłbym zaorać?
