Tarık Tufan: Yazdığım karakterler ile karşılaştığım oluyor ve bu korkutucu [10 kitap hediyeli  

Hosbulduk abim yorum isi bizde 😊😁

❤

@@beyzac.313 😅😅 Her zaman ki gibi

@@halise585 ayyyyyyy eveeeeetttttttttt

Abi şu nasiplilierden biri halise biri ben olsam nasil olur acaba 😊

hocam Tarık Tufan okuma yolculuğum sizinkini andırıyor. Tarık Abi'nin söyleşilerinden çok keyif alıyorum. Sunucu beyefendinin tavrı söyleşmek gibi değil de röportaj gibi olmuş. Tabi bize ulaştırdıkları iş yine çok kıymetli. Gözlemim bu yönde oldu yazmak istedim :)

Çok güzel yazmışsın Allah razı olsun kardeş 💐💐

Elinize sağlık, Dostoyevski ve Ahmet Hamdi Tanpınar Düşerken romanındaki ressam Jülide ve Hayal Meyal kitabındaki saatçiye(Nurettin efendi?) göndermeler vardı

Teşekkürler Nur hanım ,bu bir hizmettir. Allah razı olsun notlar çok yerinde olmuş.

Hüzün çiçeği Mutluluk, gerçi neydi mutluluk... Bir annenin yeni doğan yavrusuna kavuşması mıydı. Yoksa bir kızın yıllardır hayallerini kurduğu okulu kazanması mı? Hayır Hayır.. bu kadar güzel bir duygu geçici hiçbir şeye yüklenemezdi. Peki neydi mutluluk, neredeydi? Masanın başında yine değişik düşüncelere dalmışım. Annem odaya girince irkildim birden. Efendim anne dedim. Hadi kızım sofrayı hazırlayalım yemekler soğuyor,dedi. Gözlerimi bir noktaya kenetlemiştim. Anne, dedim. Annem anlamış olmalı düşünceli olduğumu. Efendim kızım bir şey mi oldu ?dedi. Sence nedir mutluluk? dedim. Bekledi biraz,sonra tuttu ellerimden; gözleri gözlerimdeydi. Herkes için farklıdır, değişkendir mutluluk... Hayatın her döneminde belkide her anında vardır kızım,dedi. Herkeste var mıdır peki? dedim. Istıraplı gözleri hafif kısık tebessüm etti. Tabii vardır güzel yavrum.Bir çocuk için mutluluk istediği oyuncağın alınmasıdır veya parkta doyasıya oynamaktır. Ya da dağlarda, yaylalarda nefesi kesilene kadar koşup sevdiklerinin kollarında dinlenmektedir. Okumak isteyen bir genç için istediği okulda iyi yerlere gelebilmektir. Bir anne için cennet kokulu yavrusunun hep yanında olup onun iyi ve sağlıklı olduğunu görmektir. Onu doyasıya bağrına basmaktır.bir baba için ailesinin mutlu olduğunu görmek, hissetmek yeterlidir mutlu olmasına. Tabii bunlar benim için mutluluk kavramı. Bir başkası için bir başkadır mutluluk... Mesela kalbi vatan aşkıyla düğünlenmiş bir yiğit için zaferdir, şehadet şerbetidir belki de... Mutluluk kalbinde sana yön veren bir duygu. Kimi zaman mutlu olacağın günleri düşleyerek ayakta durursun, direnirsin acılara,dedi. Bir nefes aldı ve bir şey dememi beklercesine baktı gözlerimin taa en derinine. Benim için mutluluk yok anne.Kalbimde gözyaşlarımla sulanan bir hüzün çiçeği var. Mutlu olmaya karar verdikçe toprağa sımsıkı tutunan ceviz ağacı gibi güçlü oluyor. Koparmaya çalıştıkça kalbimin pınarları kanıyor. Ruhum yoruluyor anne anlıyor musun? Ağlıyordum. Annem şefkatli kollarını açtı, hiçbir şey demiyordu fakat başını okşaması kendimi huzurlu hissedebilidiğim kollarını açması beni teselli etmeye yetiyordu. Bir zaman ağlaştık böyle. Sonra annem -ciddi bir tavırla- yemekler buz oldu kalk hadi sofraya dedi. Ve çıktı odadan. Hemen geliyorum dedim gülümseyerek. Babamı yıllar önce bir trafik kazasında kaybettim. Sakın ağlama demişti bana. Öyle güzel bakıyordu ki gözlerime.. Hatırladıkça ne güzel şeymiş ölüm dedim kendime. Fakat annemi kaybetmek istemiyordum. Bir kez daha yalnız kalmayı kabullenemezdim. Bu yüzden çok bağlıydım anneme. Mutluluk diye mırıldandım ve sofrayı hatırlayarak koştum içeri. Annemin lezzetli yemeklerini iştahla yedim ve tekrardan masama -hayal dünyamın yaşadığı yere- döndüm. Annemin sihirli sözcüleri hâlâ beynimde dolanıyordu. İnançlı bir kadındı annem. Namazlarından sonra ağlayarak dua ediyor hep. Beni görünce hemencecik siliyor gözlerini. Çocukken bende ne dediğini bilmeyerek taklit ederdim annemin hareketlerini. O minicik ellerimi açardım ve annemin dudaklarını takip ederek amin derdim her seferinde. Babamı kaybettikten sonra hiç ibadete,duaya yönelmemiştim. Çok isyankâr, sitemkâr hareketlerim vardı. Zamanla sakinleştim,duruldu kalbimin kanayan pınarı. Her nedense hâlâ annemle konuşmak,ona sarılmak istiyordum. Masadan kalktım ve içeriye annemin yanına gittim. Yine elleri Semada dua ediyordu. Buğulanmış gözlerini bana çevirdi. Ellerini yüzüne sürdü ve kalktı yerinden. Bir şey demesine fırsat bırakmadan sarıldım,hemde sımsıkı sarıldım. Kızım, dedi. Sensin anne,benim için mutluluk sensin, şefkatli ellerin, yüreğimi ısıtan gözlerin mutluluk... Nolursun sende gitme, beni hiç yalnız bırakma, sakın ölme anne, dedim. Annem gayet sakin bir tavırla; Ben neden gideyim canım kızım. Anneler ve babalar hep evlatlarının yanında olurlar. Ben ve baban senin kalbindeyiz kızım. Ve hep orada olacağız. Yeniden doğuşun adıdır ölüm. Güzel şeydir ve asıl mutluluk: Seni yaratanın rızasını kazanarak dünya imtihanını atlatmak ve böylece tertemiz yeniden doğmak.. Geçici ve aldatıcı hiçbir şey beraberinde mutluluğu getirmez ki. Eliyle başımı kaldırdı. Gözü gözüme değiyordu yine. Hakiki ve kalıcı mutluluğu huzuru istiyorsan Rabbine yönel, kalbini Ona aç, Ona teşekkür et dua et. Rabbinden iste her şeyini. Kısacası mutluluğun yolu inanmaktan geçiyor,dedi. Gözlerindeki ışık o denli parlıyordu ki tebessüm edebildim sadece. Dedikleri yüreğime kazınmıştı. İyi olduğumu söyleyip tekrar döndüm odama. Düşündüm, düşündüm ve annemin dedikerine hak verdim. Güzel bir abdest aldım ve annemin yanına koştum. Anne, dedim. Kur'an okuyordu annem. Başını kaldırdı baktı bana. Çok güzel güldü ve otur hadi, dedi. Yıllar önce öğrenmiştim birazcık. Fakat unutmuşum zamanla. Tekrardan öğretti annem bitmeyen sabrıyla. Artık her gün birlikte ibadet ediyorduk, gerçekten kalbim huzur doluydu. Gazetelere yazılar yazıyordum öylesine. Zaten hep severdim yazı yazmayı. Bir zaman sonra bir kitap yazmaya karar verdim,ve başladım yazmaya. Derken bir gün annem kötülendi. Ve hemen hastaneye gittik. Çok korkuyordum. Annemi bir odaya aldılar. Doktora sordum anneme ne oldu,diye. Müteessir bir tavırla kanser olduğunu ve az ömrünün kaldığını söyledi. Durduğum yere yığılacak gibi oldum. Beynimin içinde susturamadığım bir sürü ses, bayılmışım. Gözlerimi açtığımda karşımda ölümün acısını ve yalnızlığını fısıldayan beyaz bir duvar vardı. Neden orada yattığımı düşündüm ve kendime gelince hemen fırladım yataktan. Annemin yanına gittim. Aldığı ilacın etkisiyle derin derin uyuyordu. Ellerini tuttum ve kendime hâkim olamadan hıçkıra hıçkıra ağladım. Biraz toparladım kendimi sonraları ve yanındaki sandalyeye oturarak tıpkı annem gibi ağlaya ağlaya dua ettim. Uyuyakalmışım. Gözlerimi açtığımda melek annem gözlerini tavana dikmiş düşünüyordu. Hemen tuttum ellerini: merak etme annecim iyileşeceksin, dedim. Gülümsedi. İyiyim kızım,dedi. Alnındaki ıstırap çizgileri bin kat daha derinleşmişti. Yılların verdiği yorgunluğunu, acısını barındırıyordu. Günler geçtikçe ölümün anneme daha da çok yaklaştığını hissediyordum. Yinede onu hep mutlu etmek için çabalıyordum. Yazmakta olduğum kitabımdan her gün bir bölümü anneme okuyordum, çokça dua ediyordum ona. Yine bir gün anneme yazmakta olduğum kitabımdan bir bölüm okuyacaktım. Birden annem kendini zorlayarak: kızım, canım kızım,dedi. Hemen tuttum ellerini. Yorgun düşmüş yeşil gözlerindeki hüzün çiçeğine baktım. Annemm, dedim. Sakın ağlama kızım hep mutlu ol, her şey için şükret Rabbine,dua et her zaman,dedi. Dünki küçük kız edasıyla ağlayarak: babam gibi konuşuyorsun,sende bırakıp gideceksin, yalnız bırakacaksın beni, dedim. Annem son nefeslerini sarf ediyordu. Ben hep seninleyim, hep kalbindeyim canım kızım. Seni çok seviyorum mutluluk meleğim dedi. Bende seni annecim, bende seni çok seviyorum,dedim. Yanaklarına buseler kondurdum. Ve annem: küçük bir veda bu kızım, dedi. Artık konuşamıyordum. Sadece daha çok gözlerine bakabilmek için çabalıyordum. Annem şehadetini getirdi. Ve canını teslim etti. Elleri ellerimden kayıp gitti. Sarıldım, ağladım, çaresiz kaldım. Bir zaman böyle kalmıştım. Ta ki doktorlar içeri giripte beni kaldırmaya çalışana dek. Yüzüne baktım son defa. Sanki gülümsüyordu. Mutluydu. Annemin yastığının kenarında bir mektup bulmuşlar. Kapağında"canımdan değerli kızıma" yazıyormuş. Eve gittiğimde açtım hemencecik ve okumaya başladım. Her sözcükte hüzün çiçeğimi suluyordum. Şunlar yazılıydı: _Canım kızım! Sen bu mektubu okurken belki bedênen yanında olmayacağım. Fakat bilki anneler ve babalar evlatlarının kalplerinde yaşarlar. Hiç yalnız bırakmazlar. Sakın üzülme, isyan etme güzel yavrum. Güzel şeydir ölüm, yeniden doğuştur. Asıl mutluluk Rabbinin rızasını kazanmak,hep bunun için çabalamaktır. Sen hep mutlu ol kızım. Hep inan, hep dua et. Hayallerini gerçekleştir. Bana her gün okuduğun kitabın vardı ya hani. O kitabı bastır kızım. Sana güveniyorum biricik yavrum. Seni,hayallerini ve hayatını Yüce Rabbime emanet ediyorum. Seni yaratan,bana veren Allah'ım seni korusun..._ _Eğer bana ihtiyacın olursa, kararsız kalırsan, yorulursan kalbine sor. Çünkü ben ve baban hep orada olacağız._ _Seni seviyorum canım kızım..!_ O kadar çok ağladım ki bu mektuptan sonra. Hep dua ettim anneme ve babama. Annemi dinledim ve kitabımı bastırmaya karar verdim. *Herkesin kalbindeki hüzün çiçeğini koparıp atabilmesi için, Rabbine yönelip hep dua edebilmesi için ve en çokta kalıcı mutluluğu,huzuru bulabilmesi için yazmıştım bu kitabı...* Kitabım o kadar çok okundu o kadar çok satıldı ki. İlk söyleyişte herkes biliyordu, heyecanla sayfaları bir bir anlatabiliyordu. ... Yaşım çok ilerlemişti. Nice kitaplar yazmıştım, konferanslar vermiştim. Bir oğlum ve torunum bile vardı. Ölüm döşeğindeydim. Annemin sözcüleri aklımdaydı. Oğlum vardı başımda. Bana bakıyordu. Asıl mutluluk, dedim. Konuşmak için çabalıyordum fakat başarılı olamadım. Gülümsedim, baktım doyasıya oğluma. Bende bir mektup bırakmıştım ona. *Artık benim için de mutlu olma,yeniden doğma vaktiydi...* @tariktufan