TAR, reż Todd Field, prod 2022, wideorecenzja Tomasza Raczka 

Kochany Panie Tomku Gdyby pan był księdzem to chyba bym się nawróciła i zaczęła chodzić do kościoła tak pana uwielbiam słuchać. Wielki szacunek dla wszystkich recenzji🫠💕

Praca muzyka to życie w kieracie. Praca= styl życia. Kto tego nie rozumie niech nigdy nie wiąże się z muzykiem.

Film oscarowy… i pana recenzja też.

W piatek obejrzalam ten film. Kreacja Blanchett fenomenalna. ❤

Wczoraj byłem na filmie i sobie myślałem ciekawe co Pan Raczek o tym myśli. 9/10 ode mnie.

Panie Tomku, Pana można słuchać w nieskończoność 🥰

Każde Pana słowo to perełka!!!! No i poniedziałek ODRAZU staje się lepszy !!!!!

Panie Tomaszu, być może dla niektórych zabrzmi to głupio i pretensjonalnie, ale ja po prostu Pana kocham. Nawet gdy opowiada Pan o filmie, który nie jest wzruszający, ja mam łzy w oczach słuchając Pana i myśląc, jakim mądrym można być człowiekiem

L. Bernstein to geniusz i szkoda, że dzisiaj już nie emituje się jego programów. To były inne czasy..

Panie Tomaszu , Kochałam Pana Kałużyńskiego, jego perfekcyjne recenzje i osobowość . Nie muszę pisać dokladnie bo Pan obcując że swoim Mistrzem doskonale i lepiej wie o czym mysle . Jest Pan "kopia mistrza" najwyższej próby, jest Pan klasą dla siebie i tworzy nowy , wspanialy i oryginalny wzorzec dla potomnych . Podziwiam

Wróciłam właśnie z kina, a tu powiadomienie o Pańskiej recenzji...Film mnie wchłonął...

Dziękuję za recenzję . Cudownie Pan opisuje dzieło i zawsze daję się ponieść tym opisom. Pozdrawiam!!!

Witam o Poranku T R 😘🎧Pozdrawiam serdecznie 👋🍀Wyjątkowy T R ...Wyjatkowa Recenzja ...Ciarki wzdłuż Ciała !❤🌷🤔

W żadnym razie nie kadzę, ale to była genialna opowieść o filmie.

Rozmarzylam sie gleboko sluchajac pana Tomasza🧚🏼‍♂️🧚🏼‍♂️🧚🏼‍♂️👼👼, cudowna recenzja🙇🙇🙇. Pozdrawiam🍀🐶🐶❤️

Przez kilkanaście minut myślałem, że to film oparty na faktach...Rewelacyjna fikcja w wykonaniu duetu Field i Blanchett. Ależ to napisane i zagrane... no zarąbiście. Cate Maestro-10 gwiazdek. Pozdrawiam

Opowieść z Premium świetnie zakańcza tę recenzję.Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

Tuż po obejrzeniu filmu też czułam jakąś nieścisłość w scenariuszu, ale ponieważ obraz nie chciał wyjść z głowy przez kilka dni uważam, że zmiana tempa była celowa. Ze po wypłynięciu afery i oskarżeniach życie Lydii leci na łeb na szyję, stąd wydarzenia wydają się pojawiać bez kontroli, a szaleństwo i przemoc łamią dotychczasową stabilność obrazu i jej życia. Poza tym świetna, dogłębna recenzja. Wspaniale się Pana słucha

Panie Tomaszu, dziękuję bardzo, szczególnie dziękuję za wytłumaczenie końcówki scenariusza a już myślałam, że to ja nie zrozumiałam/nie dorosłam do tej Sztuki. Piękna recenzja ✨👌 dziękuję, pozdrawiam🤗

Wybieram się jutro na ten film. Po recenzji pana Tomasza i lekturze wpisów doszłam do wniosku, że nie mogę go pominąć. Dawno nie oglądałam filmu, który rozpalalby emocje i przemyślenia widzów wręcz do białości.

Raczkuję w dobrym kinie (haha taka analogia do nazwiska Panie Tomku, zupełnie niezamierzenie), ale - jeśli Pan pozwoli - będę moje spotkania na kanale tak nazywać. Wracając do dobrego kina, wczoraj miałam przyjemność przeżyć Tar w Gdyńskim Centrum Filmowym. Mam kilka przemyśleń. Przede wszystkim pierwszy raz w kinie i w życiu w ogóle miałam dostęp do takiej wykładni dyrygentury. Czym jest, jaki to interdyscyplinarny i pełen wyzwań proces (ludzie i relacje, muzyka, praca ciałem, niezwykła wiedza z historii muzyki, proces twórczy w interpretacji dzieła). Samo słownictwo było dla mnie wyzwaniem, sporo się nauczyłam, a wcale nie liczyłam na to. Po drugie sceny w których Lydia Tar operując dwoma językami (angielski i niemiecki - wielka radość, że znam), prowadzi próby były dla mnie doznaniem mistycznym. Melodia tych dwóch języków, w wykonaniu Cate w połączeniu z muzyką i ruchem jej ciała zatrzymała mi oddech. Jest w tym w wymiarze artystycznym coś niezwykłego, jeszcze nie umiem tego nazwać, przeżycie potrzebuje okrzepnąć. Po trzecie dla mnie to historia wielkiej samotności. Pierwsza scena wywiadu i ostatnia finałowa to klamra dla wyrazu tej samotności. Zgadzam się również z Panem, że zabrakło `kogoś` dostatecznie blisko, aby powiedzieć `przesadzasz`. Być może to moja nieumiejętność oddzielenia aktorki (którą podziwiam za jej talent i pracę) od roli, ale ja przeżyłam w filmie również wiele wyrazów wrażliwości bohaterki. Jej kontakt z córką, scena z partnerką po powrocie z podróży, spieszenie na ratunek kobiecie która krzyczała w parku (scena joggingu), scena ze staruszką - sąsiadką, którą trzeba było podnieść z podłogi (mimo widocznego natręctwa i fobii) to przykłady, z którymi zostałam. Dodatkowo nieprzypadkowo `udział` Lydii w samobójstwie studentki jest pełen niedopowiedzeń, składam tę historię z fragmentów w narracji filmu, natomiast obraz który się wyłania, nie przesądza dla mnie o jej winie. ... i jwszcze jedno, oczy Cate Blanchett - ten film i tę rolę zagrała wyrazem oczu, w nich jest zamknięta cała historia. Myślę, że to ciekawa miara aktorstwa.

Film był cudowny i bardzo głęboki. Jako osoba która mieszka w Niemczech, wymowa Cate była bardzo dobra. Jej aktorstwo + subtelność filmu sprawiły że film był ciekawy do oglądania.

Panie Tomku, Pana recenzje tworzone bez przepisu, recepty, wzorca to perły. Komputer nie ma najmniejszych szans. A w kwestii odwagi żeby powiedzieć "przesadzasz", to myślę, że nie tylko o odwagę chodzi. Często chodzi o to, że z góry wiadomo, że "przesadzasz" nie pomoże. Lokomotywa rozjedzie i to.

Piękna , oscarowa recenzja .Wielki szacunek dla Pana .

Genialne porównanie do Pogorelicia. Jednak, ja tak łatwo nie wpadam w wir uwielbienia dla Lydii, ale bardzo mnie porywa Pana energia, bo to jest lodolamacz, tylko, że w naszym świecie jest empatia, subtelność, delikatność, wrażliwość.... Pan je wszystkie ma, a jednak pieję pan hymn dla zła, zła usprawiedliwionego talentem.... O tempora, o mores.... Uwielbiam Pana, nawet, gdy pan odlatuje..... 💟

Jeszcze nie byłam w kinie na Tár ale już rezerwuję bilety. Dziękuję za takie wprowadzenie (w moim przypadku) do filmu. Jeśli jest chociaż w połowie tak dobry jak dobrze się Pana słucha to jest to film MEGA:)

Ciekawie Pan mowi, ale po chwili okazuje sie, ze tak sobie sluchajac minal caly wieczor. Trzeba uwazac!😊

Idę dziś na Tar i nie mogę się doczekać, dzięki za wspaniałą recenzję. Muszę to napisać, panie Tomaszu, z opowieści w część premium śmiałam się tak długo i głośno jak już dawno nie. Wyobrażenie sobie Pana w takiej roli- surrealistyczne! Będę wracać, gdy dopadnie mnie zły humor, polecam każdemu😂

Dla mnie to film o tym jak można będąc na wyżynach spaść z nich bardzo nisko. Ale nie tylko o tym. Bardzo dobre zobrazowanie postaci, która zazwyczaj obserwujemy raczej w świecie mężczyzn a tutaj to kobieta jest z jeden strony wzorem a z drugiej katem, mentorem i chłodnym negocjatorem, który nie patrzy na emocje innych. Z jednej strony nosi w sobie zachwyt do muzyki i geniusz swojego kunsztu a z drugiej nie potrafi być naprawdę z drugim człowiekiem. Używa wszystkiego i wszystkich w jednym celu. To cel jest najważniejszy - tworzenie muzyki pozbawionej szablonów, artyzmu przez duże A. Film niesie ze sobą wiele niedopowiedzeń. Łatwo jest wydać ostateczny wyrok. We mnie jednak postać grana przez Cate Blanchett (Świetnie zagrana) wzbudziła zrozumienie i smutek. Jestem w stanie zrozumieć kobietę w świecie mężczyzn, która, żeby cos osiągnąć musi iść taranem, bo inaczej zostanie łatwo zepchnięta. Gdy jesteś u szczytu masz wokol siebie często tych, ktorzy chcieliby na tym sukcesie skorzystać i tych, których ucieszy tej osoby upadek. Jestem wiec w stanie zrozumieć konieczność „uzbrojenia” w obronie przed zepchnięciem, zwłaszcza gdy dochodzi się na ten szczyt po włożeniu w to ogromnego wysiłku (lata nauki, wykształcenie, jest sie kobietą i do tego lesbijką). Z drugiej strony film sugeruje, jak będąc na szczycie można się zagubić, przesadzić w swoich zachowaniach, pozwolić sobie na zbyt wiele, gdy „szczyt” uderza do głowy. Ze można zapomnieć, co przyprowadziło na ten szczyt, co kiedyś było najważniejsze, a gdzieś się zagubiło i dopiero upadek pozwala sobie to przypomnieć - obejrzeć stare nagranie, uronić łzy.

Mnie zafascynowało to, jak Lydia jest wrażliwa na dźwięk. To oczywistość w przypadku muzyka, ale po raz pierwszy zobaczyłam to na ekranie ukazane tak wyraźnie. Co za tym idzie, w Lydii jest dużo wrażliwości i pustki emocjonalnej. A scena w Julliard jest moim zdaniem w punkt, zwłaszcza biorąc pod uwagę dzisiejsze tendencje do oceniania dzieł artystycznych przez pryzmat życia artysty.

Ze wszystkim co tu zostało powiedziane zgadzam się całkowicie. Uważam jednak, że należy podkreślić to co Pan powiedział. Lydia Tar nie była podła! Powstaje zatem pytanie, czy wszystkiemu była winna. Dzisiaj wyroki często wydają media, a ludzie natychmiast uznają je za prawdę. Wiele pytań pozostało w tym filmie bez odpowiedzi i wg mnie to dobrze. Często w życiu jest wiele niejednoznacznych sytuacji, które zostają jednoznacznie ocenione komplikując życie niektórym ludziom. Ostatnie słowa w filmie potwierdzają to. Też miałam wrażenie, że scenariusz trochę się posypał, ale i tak film trzeba zobaczyć. U mnie jest tematem dyskusji od soboty :)

Mówił Pan o deficycie empatii. Ja coraz silniej odczuwam jej brak w moim otoczeniu, coraz trudniej mi żyć. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za każdy Pana komentarz.

Zakończenie recenzji w punkt! Na tym polega dramat ludzi wielkich, twórców skupionych na dziele, gubiących siebie jako człowieka w drodze do celu. Ogromną sztuką życia jest pogodzenie wybitnego talentu, drogi do sukcesu i w końcu sławy z zachowaniem społecznych norm, zachowań, dbaniem o bliskich. Dobrze mieć kogoś obok, kto odważy się powiedzieć STOP, ogarnij się człowieku, nie odlatuj za wysoko, wróć na ziemię…

Ależ jestem już ciekawa tej postaci, tego filmu. Dziękuję

Witam! Płyta już w drodze!(oczywiście vinyl) A jeśli rozchodzi się o Ivo Pogorelića to pamiętam(jeśli mnie pamięć nie myli) to Martha Argerich ostro stanęła w obronie pianisty , chyba nawet opuściła konkurs .

No właśnie... Mieć wyobraźnię, artyzm, ale też przy tym świadomość, że dzięki temu, że idziesz jak burza, możesz stracić wiele...

Dziękuję. Tak mnie bolała głowa i Pana głos mnie tak uspokoił i wyciszył. Ból minął

Jest to fenomenalne jak Pan rozumie ten Film, Tar, muzykę nie wiem dla czego ale w każdym wątku trafia Pan w 10.

Artyzm ,wybitne dzieło wymaga odrobinę szalenstwa

Dziękuję za piękny czas z Panem:)

Sztuczna inteligencji, odcięta od ogromnych baz danych, które tworzone są przez ludzką inteligencję jest tylko maszyną. Pozdrawiam🌷

A propos skojarzen sytuacyjnych :-) Idac kiedys na jakims rajdzie alejka, doslownie spacerowa, na Trzy Korony, spotkalismy ze znajomymi grupe zadyszanych piecdziesieciolatkow. Dla nas studentow byli okrutnie starzy. Jeden z nich sapiac powtarzal, tak, tak, teraz mozemy sobie wyobrazic jak to jest gdy ci Himalaisci wspinaja sie na K2

Raz, dwa, trzy, cztery..! . Mam scenę przed oczami... salwa śmiechu się uwolniła i sąsiad na tarasie upuścił szklankę... 😂😂😂😂 Tak mnie to rozśmieszyło

Jak fajnie, że Pan jest.

Akurat obejrzalam Pana recenzje filmu "Ennio" calkiem przypadkiem kilka dni temu a tu patrze taki smaczek teraz Dziekuje

No dobra, po 16 minutach przekonał mnie pan. Jestem po 2 podejściach. Coś mnie tam uwierało.

Kolejna fantastyczna recenzja. Panie Tomku jest Pan naszym dobrem narodowym!

Panie Tomku, nie oglądam filmów, o których Pan opowiada, ale słucham Pana zawsze z niesłabnącą fascynacją 🙂

W ramach owej wspomnianej obiektywnej prawdy: 1. Trochę się z Panem nie mogę zgodzić. Dla mnie szczytową rolą w kreowaniu muzyki jest jej komponowanie na kilkadziesiąt różnych instrumentów. Dyrygent nadaje "tylko" graficznemu zapisowi partytury indywidualną wizję interpretacyjną , a na samym końcu czuwa nad zaistnieniem całego procesu w czasie i w emisji emocji, czyli nad narracją muzyczną. 2. Eksperci muzyczni są sceptyczni i twierdzą, że Lydia Tar "rzeźbi" (jak Pan powiedział), ale wystylizowane i skąpane w erudycji banały. To i tak wiele, jak na przygotowanie muzyczne współczesnej publiczności kinowej. Sic! 3. To prawda, niedawno sztuczna inteligencja na podstawie zaprojektowanych algorytmów indywidualnego stylu twórczego, ukończyła X. Symfonię Beethovena. Przez chwilę było o tym głośno, acz nie wśród polskiej widowni kinowej. Sic! 4. Jednakże, tak potrzebna kreatywność winna być zawsze oparta na jakiejś strukturze, pochodzącej ze skarbnicy wiedzy, szczególnie w muzyce. Wielce oryginalny Ivo Pogorelich nie abstrahował od zasad, tylko nadawał im własną, niepowtarzalną wizję interpretacyjną. W przytoczonym przykładnie Konkursu Chopinowskiego nie uwzględnia Pan istotnego paradygmatu. Misją jego było zachowywanie i utrwalanie prawdziwości chopinowskiego stylu. Zatem wszystko, co się w to nie wpisuje, nie powinno zostać szczególnie uhonorowane nagrodami. Tak było, ponieważ już nie obowiązuje i sam Fryderyk Chopin nie zostałby zakwalifikowany do konkursu swojego imienia. Tu ma Pan jednak (niestety) rację ! To niestety ...z powodu chopinowskiego. 5. Kierowanie się za wszelką cenę samą tylko oryginalnością musi wieść wszak na manowce. 6. Analiza psychologiczna postaci (tu zawarta) pozostaje już bardzo interesująca i odkrywcza. 7. Hollywood'zka anegdota znakomita! 8. Anegdota o obserwacjach poczynionych przez islandzką kompozytorkę pozostaje frapująca. Szczególna klamra wiedzie jednak nie do Ennio Morricone, lecz do wspominanego Leonarda Bernsteina, który pragnąc komponować, musiał niestety dyrygować, ...co robił zresztą lepiej. Kiedyś zachwycony nowym własnym dokonaniem zaprezentował je przyjacielowi. Tenże skonstatował: "Ależ Leonardzie drogi, przecież to już upisał Johannes Brahms". Złość i frustracja zalała serce Leonarda. 9. Anegdota o Morricone i Kilarze zaskakująca. No, ale to też film o władzy i jej deprawującej sile. I nic by nie pomogło powiedzenie Lydii Tar, że ta przesadza. Gdzie nie ma umiaru, tam nie ma i przesady. Pomimo niezgody w wybranych aspektach, warto było wysłuchać Pana recencji! Łączę pozdrowienia.

"w sztuce przepis", absurd, zgadzam się i dlatego chrońmy prawdziwych artystycznych geniuszy

Dziękuję za kolejną bardzo dobrą recenzję:))

Pozwolę sobie mieć nieco inne spojrzenie na zakończenie tego filmu. Posłużę się wykorzystaną przez Pana metaforą pociągu. Moim zdaniem Lidia pędzi wówczas dalej, próbuje żyć ciągle na wysokich obrotach. Ale spotyka ją zasłużona kara za nadużywanie władzy i ludzi - traci komfort życia, dotychczasową jakość, wygodę do której się przyzwyczaiła i z której nie chce rezygnować. Udaje, że żyje jak dawniej, nie przyznając się do utraty. A to podkręcone tempo, właśnie tę stratę obnaża i dobrze unaocznia. Więc tego zabiegu podkręcenia na końcu tempa nie odbieram wcale na minus tego filmu. To ciekawy zabieg i mi dał spodziewany katharsis - Lidię spotkała zasłużona kara, choć ona w swojej dumie i poczuciu własnej wartości, nie chce się sama przed sobą do tego przyznać. Ale ja, widz to dostrzegam między wierszami. Pozdrawiam 😊

No, no, no . . . koniecznie muszę zobaczyć ten film, dziękuję za recenzję ..

Totalnie się nie zgadzam co do interpretacji filmów czy ogólnie rzecz biorąc dzieł sztuki, ale i tak miło było posłuchać

Widzialam film dwukrotnie. Kreacja Blanchett fenomenalna. Scena finalowa bardzo niejednoznaczna. Mialam rowniez skojarzenia z Susan Sontag.

Pod batutą Tomasza Raczka 🙂 Panie Tomaszu, dziękuję za kolejną wspaniałą recenzje; Pani Magdzie również, że kiedyś powiedziała Stop, inaczej może by Pan tu nam tak wspaniale nie opowiadał swoich wspaniałych historii;

Kupowałam "Galę". Do pisma były dołączone świetne filmy. Poza tym pamiętam, że były tam piękne zdjęcia. Byłam na filmie Tar, doceniam grę Cate Blanchett, obejrzałam z zainteresowaniem (na seansie chyba był zbyt wyciszony dźwięk, a szkoda, posłuchałoby się angielskich dialogów i głosu Blanchett, oczywiście podpierając się napisami). Jednak większe wrażenie na mnie ostatnio zrobiły dwa inne filmy: Duchy Inisherin i Blisko.

Czekałam, film mnie zafascynował od pierwszego pokazu.

Prawdziwie pokochałem ten film. Cało doświadczenie jak zwykle zostało wzbogacone dzięki Pańskiej recenzji. Bardzo za to dziękuję.

To że znalazłby się ktoś, kto miałby odwagę powiedzieć "Lydio, chyba przesadzasz" to dopiero połowa sukcesu. Ponieważ z opowieści o głównej bohaterce (nie widziałam filmu) wnioskuję, że niekoniecznie miałaby odwagę posłuchać... Do tego trzeba mieć samoświadomość i pokorę.

Bardzo lubię Pana recenzje i osobiste odniesienia do poszczególnych filmów. One sprawiają , ze bardziej chce się obejrzeć i bardziej zrozumieć… Cytując Pana wypowiedzi staje się ekspertka w rodzinie, ale tez sprawia , ze oglądam niektóre filmy sama. Bardzo dobrze!!!! Dziękuję i pozdrawiam z Nowej Zelandii! Iza Fanka Pereł z Lamusa

Panie Tomaszu dzięki.

Nawet mój mąż już się zainteresował Pana recenzjami i chętnie słucha, szczegolnie premium

Panskie recenzje sprawiają że poszerzam swoje horyzonty. Zaraz przesłucham nagrań Bernsteina oraz rozmow z pania Sontag. Dziekuje bardzo za te inspiracje!

Jestem bezpośrednio po seansie Tar w wiedeńskim Filmcasino i dyskusji po nim, niestety nieobecna byla montażystka Monika Willi. Jestem muzykiem, który poznał cienie tego zawodu i poznał podobne do Tar osobowości odebrałam więc film Tar bardzo osobiście, podobnie zresztą jak Black Swan, dzieło wybitne, pokazujące, niszczące machinę perfekcjonizmu, aktu tresury, która doprowadza do obłędu. Niestety Tar, mimo poruszonych ciekawych wątków (nadużywanie władzy, hierarchicznosc świata muzyki klasycznaj) wybitnej kreacji Blanchett, w której jako widz zakochuje się na początku i jestem nią z każdą minutą filmu coraz bardziej przerażona. WYBITNYM DZIEŁEM NIE JEST. Nie jest to film dobrze skomponowany, już przekroczone ponad miarę ramy czasowe wskazują na brak spójności kompozycji. Osoba z dystrybucji zdradza, że reżyser dostał wolna rękę i to nie wyszło filmowi na dobre. A szkoda, gdyby ten film przemontowac, mógłby powtórzyć sukces Czarnego łabędzia. Dluzyzny wielu scen i fatalne, przydlugie zakończenie, budzą zniecierpliwienie i salwy śmiechu publiczności. A przecież przesłanie filmu jest zacne. Wszystkim liderom, dyrygentom, intendantom orkiestr teatrów, kiedy zaczynają się upajac władza powinno się powtarzać do znudzenia, jak mantrę: To Nie TWOJE. Ty tu jesteś na chwilę. Ty przeminiesz. Czy dyrygent ma wszechwladze? Chwilową, która czasem upaja i uderza do głowy, jak u Tar. Bo łatwiej jednak wymienić dyrygenta w razie problemów, niż cały zespół Filharmonikow Wiedenskich, czy Berlinskich.

Minął już rok od dyskusji pod recenzją pana Tomasza. W międzyczasie obejrzałem film „Tár”. I zdarzyło się, że w wakacyjne wieczory, w towarzystwie wakacyjnych znajomych obejrzałem serial „Osiecka”. O tym drugim niewiele napiszę. Ale wysoką oceną dla twórców „Tár” niech będzie, że z każdym kwadransem filmu, niedawno udręczony serialem o życiu Agnieszki, za postacią kreowana przez Juliette Binoche widziałem niecodzienny talent, dramat, samotność i duchową opresję Osieckiej. I nie ma znaczenia, że Agnieszka nigdy nie dyrygowała zespołem Dresdner Philharmoniker. I że pisała poezję, pamiętane do dziś szlagiery, a nie adnotacje na marginesach partytur. Za tajemniczy dar, coś, co wyjątkowe i nieuchwytne Agnieszka, postać prawdziwa i Tár, postać fikcyjna, płaciły tą samą monetą. I tylko one znały rzeczywistą cenę. „I tylko taką mnie ścieżką poprowadź, gdzie śmieją się śmiechy w ciemności...” W jednym z wywiadów powiedziała: „Dziwne. Nic mi o tym nie wiadomo, żeby ktoś był mi nieprzychylny. Moim jedynym wrogiem jestem ja sama”.

Obejrzałam wczoraj i cóż...Oscar powinien był "pójść " do Cate Blanchett..film zbyt wymagający jak na Oscary .

GALA pol. dwutygodnik. Dziękuję za recenzję👍🙋‍♀️💚

Osoby, które mówią: Tomek, chyba przesadzasz, nie dochodzą na szczyt. Zmieńmy historię. Nie kończycie na czas, bo ludzie nie będą na czworakach na ziemi pracować. Poza tym o 12:00 jest lunch. To dlatego Pana wybierano na "dyrygenta". Wiedziano, że zrobi pan absolutnie wszystko co trzeba, ale też więcej. Jest Pan wybitny, kreatywny, oryginalny. Takich Tomaszów Raczków już nie produkują. Pozdrawiam

Tam gdzie jest przepis tam nie ma sztuki❤️trochę mi się skojarzył Ohad Naharin i dokument o nim MrGaga, który obejrzałam z 5 razy już , jednak u niego (w tym co mówią w filmie o nim tancerzy) nie chodziło o pokazanie siły tylko wydobycie tego, na czym mu zależało. W tym celu mówił ciągle: nie, nie, nie aż w którymś momencie powiedział "tak" , kiedy to powiedział nikt nie wiedział dlaczego akurat wtedy. I potrafił mówić do tancerza: you are boring me, don't fuck with me, my life depends on you . Jego tancerze kochali jednak bycie w jego zespole tak, że zostawali, miłość do tego co robili była silniejsza ...wspaniała recenzja, skąd pan ten informacje bierze , że np scenarzysta miał wypadek i wtedy C.Blanchett zgodziła się zagrać :). Oglądałam wywiady z C.Blanchett nt tego filmu, wielka przyjemność słuchać jej erudycji, jej samej coś przeszło z tego stylu mówienia a la Susan Sontag:)

Postaci drugoplanowe również zasługują na jakiegoś zbiorczego Oscara 😀 Obejrzałam wczoraj, dla mnie to była perfekcja!

Słynnych dyrygentów,którzy przesadzali było i jest dużo.Być może wielu z nich tak daleko zaszło,bo nie stawiano im granic.Byli zbyt doskonali i słynni by ktoś kwestionował ich zachowanie.Taki np Kurt Masur.Muzycy starszej daty mówili,że swoim bezkompromisowym perfekcjonizmem, czepianiem się ad personam na próbach doprowadził do 2 samobójstw wśród muzyków z orkiestry.

Doskonała rola Cate Blanchett, świetny film, a Pana recenzja po prostu genialna! Dziękuję!

swietny film!!

Intrygujący film. Trzeba dać mu czas, co jest oczywiście zaletą. Być może nie będzie to seans łatwy dla każdego. Niewątpliwie pomysl na film jest frapujący -- film opowiada o dyrygentce, osobie muzycznej, mniej więcej jak Whiplash, ale w odróżnieniu od tamtego filmu, tu nie ma muzyce ponieważ to nie o niej jest ten film. Jednakże kreacja Cate Blanchett -- WYBITNA.

Nie podzielam Pana zachwytu nad stylem gry Ivo Pogorelića. Moim zdaniem zbytnio udziwnia swoje interpretacje. Wiem, wiem... Martha Argerich była nim również zachwycona i w proteście opuściła jury, wyjechała z Warszawy.

Swietna recenzja! I pointa...

❤️

Studium narcyzmu jest tu ukazane. Narcyzi działają tak jak Lidia Tar.

W moim odczuciu kluczem do rozumienia tego filmu jest metafora zaślepienia władzą.Fenomenalna Cate Blanchett pokazuje szaleństwo opètanych ideologią przywódców którzy zawsze zostawiają za sobą zgliszcza...

Ale czy można osiągnąć sukces bez poświęcenia się swojemu celowi,nie można mieć dystansu do tego co się robi😚

Ten film jest do bólu schematyczny. Bohater u szczytu, ujawnienie grzechów i złych czynów, osądzenie, kara i na koniec katharsis. Taki scenariusz to już od starożytności regularnie powraca w nowych wcieleniach. Cate to było faktycznie 10/10. Reszta aktorów nie przeszkadzała, zdjęcia dobre/przyzwoite. Dla mnie scenariusz to jakieś 5/10, film z pominięciem Cate 6/10. Jedyne po co na prawdę warto pójść na ten film to Cate. Reszty nominacji kompletnie nie rozumiem. A teraz taka moja dygresja. O ile ciekawiej wyglądałby ten film gdyby Tar dzięki wpływom i pieniądzom wyciszyła aferę, zamiotła wszystko pod dywan i w ostatniej scenie poprowadziła ten wymarzony koncert a wszyscy, łącznie z jej już ex-partnerką, podporządkowali się bez słowa. Tak jak robili to latami wcześniej.

Wreszcie Ktoś mówi coś sensownego o Tar. To jest cudowny film, magiczny, ponadczasowy, genialny. A Cate Blanchett w tym filmie to prawdziwa lokomotywa. Powinna dostać Oskara za Lydię Tar, ale jeśli nie dostanie, to trzeba nakręcić kolejny film o tej historii oskarowej🤣

Najbardziej elitarną wytwórnią płytową nagrywającą muzykę klasyczną jest Harmonia Mundi, z dyrygentem Philippem Herreweghe na czele:)

❤️❤️❤️

Ten film to opis upadku osobowości psychopatycznej - narcystycznej. Musi być długi, ażeby dać rys osobowości. Ciekawe ujęcie tematu.

Według mnie Lidia Tar wszystko dobrze widzi co robi, tak jak widzą narcyzi, ale mimo to robią to.... zło

Niestety z tym filmem jest taki problem, że jest Blanchett i długo, długo nic. Wątki niezamknięte, miałkie drugoplanowe postacie, ona w ogóle nie potrzebowała czegokolwiek dookoła. I to zderzenie z tym słabym tłem dodaje animuszu jej roli.

Nie zgadam się stanowczo! W sztuce są przepisy na sukses. Można w muzyce się nauczyć pisać szlagery. Literatura jest zbiorem 7-miu wątków, jak Panu wiadomo. Tak, trzeba mieć warsztat, mieć pomysły, być oryginalnym, ale ważne też, czytelnika zainteresowac, zauroczyć, zaczarować: zmusić do przewrocenia kartki i pozostania przy czytaniu. W filmie podobnie, ale tam praca jest bardziej zespołową. Myślę, że ważnym wątkiem w tym filmie jest przedstawienie gay woman w świetle negatywnym. W naszych czasach to jest niespotykane. Lidia wykorzystuje uczniów dla seksualnej gratyfikacji.

Panie Tomku, z tego co Pan mówi to ten film trochę przypomina "Pianistkę", zgadza się? :)

Wyszedlem z kina z wyrzutami sumienia…

Nie podzielam zachwytów nad filmem, ani nad Cate w tym filmie - zarówno film, jak i rolę nazwałabym poprawnymi :/ film co prawda nieźle ukazuje kulisy pracy z orkiestrą, ale już postaci Tar i jej historii wiele brakuje by porwać widza - nie jest ani na tyle sympatyczna, żeby jej kibicować, ani na tyle zła - żeby ją nienawidzić, choć jest okropną osobą. Nie zgodzę się, że Lydia nie jest podła i jest nieświadoma tego jak rani ludzi. Jest świadoma, ale jej to nie obchodzi - liczy się tylko sprawienie, żeby ktoś był lepszym artystą lub zaspokojenie swoich potrzeb. Gdyby nie była świadoma swej podłości, nie wiedziała co złego zrobiła to nie usuwała by wiadomości, nie prosiła by asystentki, żeby też usunęła wiadomości. Ona jest nie tylko podła, ale też mściwa: w momencie kiedy jedna z jej uczennic ( potencjalnych kochanek) stawia jakiekolwiek warunki, zamiast jedynie zakończyć związek, Lydia torpeduje karierę tej dziewczyny, wysyłając wiadomości do wszystkich(!) liczących się orkiestr.

Panie Tomku, spytałam Pana w mojej recenzji w Radiu Nowy Świat, czy szukał Pan informacji o Lydii Tar w Wikipedii.... Pewnie nie, ponieważ Pan już wiedział. Cate dałam Plus minus nieskończoność za kreacje, 7 na 10 za scenariusz, słaby i chaotyczny pod koniec.

Co raz bliżej święta, co raz bliżej święta 🎶

Wydaje mi się, że oprócz znakomicie zagranej postaci dyrygentki - rola naprawdę oscarowa - w tym filmie nie ma nic, dosłownie nic, no, może jeszcze niezła fragmenty muzy, ale niestety, okraszone strasznym, szpanerskim montażem, łeee! Film jest zresztą z pewnością kapitalną gratką dla melomanów. Ale dla pozostałych niekoniecznie… Film zadaje mnóstwo pytań, ale nie daje żadnej odpowiedzi. Nie wiemy np., czy na pewno Lydia miała romanse, czy też może jednak została niesłusznie oskarżona i dlatego wyprowadziła się z domu… być może te relacje były z jej strony platoniczne i stanowiły jedynie inspirację do tworzenia… Nie wiemy tego. Nie wiemy też, czy nocne pobudki to jedynie nadwrażliwość na dźwięk, czy też początek zaburzeń psychicznych, uwydatnionych w scenie bijatyki, nomen omen, na scenie - czy też w scenie z akordeonem… Tych pytań bez odpowiedzi jest zresztą dużo więcej, ale dla twórców tego filmu, nie są one istotne, są pomijane, chociaż „ciągną” prawie przez cały czas tę przydługą produkcję. I gdyby nie genialna rola Blanchet, film zatonąłby w ich gęstej mgle i pogrążył się w szarówie nijakości.

Myślę że aby film się spodobał należało by znać osoby przytoczone w tym filmie. Obejrzałem pierwsze sceny i niestety nie wiedziałem o czym rozmawiają

Ja jej nie lubiłam i ten film jest b b smutny tak naprawdę. Do tego z nitka grubą niepokoju.

Czy naprawde mysli Pan, ze powiedzenie komus, ze przesadza, powstrzyma go od przesady? To sie bardzo rzadko zdarza.

Dla potrzeb filmu nauczyła się dyrygować ? - może lepiej, że nie został Pan tym dyrygentem.

film jest niemiłosiernie długi, zabrakło pomysłu na jego zakończenie, główna bohaterka została sprowadzona do roli sztucznej inteligencji... i tyle w tym temacie