2-6-1971. Εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο, η ομάδα του Φέρεντς Πούσκας, έγραψε την πιο χρυσή σελίδα, συμμετέχοντας σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αποκλείσει ποδοσφαιρικά πανίσχυρες Ευρωπαϊκές ομάδες, συμμετέχοντας στον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Δεν είναι όμως μόνο το αγωνιστικό επίτευγμα του Παναθηναϊκού που κάνει το Γουέμπλεϊ την πιο θαυμαστή στιγμή στην ιστορία του συλλογικού ποδοσφαίρου της Ελλάδας. Είναι όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του ονείρου και όλοι οι συμβολισμοί γύρω από τη θαυμαστή πορεία. Είναι το "11 εμείς, 11 αυτοί" του Πούσκας που πότισε αυτοπεποίθηση την ψυχολογία των παικτών και έδεσε μια ομάδα σαν οικογένεια. Είναι μια Ελλάδα που έγινε ευτυχισμένη και μια Ευρώπη που υποκλίθηκε στα παιδιά της Λεωφόρου. Είναι τα τραγούδια που γράφτηκαν για το "τριφύλλι", τα συνθήματα που τραγούδησαν οι Έλληνες, τα σκίτσα και τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα στον ευρωπαϊκό τύπο, η παρουσία χιλιάδων Ελλήνων φιλάθλων στο Γκούντισον Παρκ και στο Γουέμπλεϊ. Είναι η τρανή απόδειξη ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.
Η φρενίτιδα που επικρατούσε εκείνη τη χρονιά για τον τεράστιο άθλο του Παναθηναϊκού να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, άλλαξε ακόμα κι ένα τραγούδι των θρυλικών Beatles και το μετέτρεψε σε... θούριο του Γουέμπλεϊ. Ο άθλος ήταν τόσο μεγάλος για τα δεδομένα της εποχής, που αποτελούσε θέμα συζήτησης πανελλαδικά κι είχε επηρεάσει όλες τις πτυχές της τότε κοινωνικής ζωής. Μπορεί ν' αποτελούσε κάτι αδιανόητο για σχεδόν όλον τον κόσμο εκείνη την εποχή (ακόμα και σήμερα), όχι όμως και για τους πιστούς των "πρασίνων" που είχαν ουσιαστικά δώσει το έναυσμα για το έπος. Έτσι κι η μουσική άρχισε να κινείται σε "πράσινους" ρυθμούς και να "γεννά" θριαμβευτικά δημιουργήματα για λογαριασμό της αρμάδας του "τριφυλλιού" και του Φέρεντς Πούσκας.
Το "τραγούδι του Γουέμπλεϊ" ακούστηκε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1971 κι ένα μήνα περίπου πριν τον τελικό, μετά τη νίκη με 2-0 του Παναθηναϊκού επί της Καβάλας. Σε μουσική των Beatles - που δεν το ήξεραν φυσικά - και σε στίχους του ποδοσφαιριστή της ομάδας Φραγκίσκου Σούρπη, γεννήθηκε το τραγούδι που συνόδεψε την ομάδα του Πούσκας ως το Λονδίνο. Ένα συγκρότημα της εποχής - που λέγονταν "The Bunions" - ανέλαβε την ενορχήστρωση στο ρυθμό του σουξέ των "σκαθαριών" εκείνης της εποχής "Obladi Oblada". Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Γιάννης Χατζηαναστασίου το τραγούδησε και το 45άρι δισκάκι έγινε ανάρπαστο, αφού όλοι ήθελαν να 'χουν στη συλλογή τους "το Θούριο του Γουέμπλεϊ", όπως ονομάστηκε ο δίσκος που κυκλοφόρησε.
Εκείνη την εποχή βέβαια και σύμφωνα με το ντελίριο που επικρατούσε τότε, είχαν γραφτεί πολλά τραγούδια κι έτσι "το Θούριο του Γουέμπλεϊ", δεν ήταν το μοναδικό τραγούδι που 'χαν εμπνευστεί οι καλλιτέχνες της εποχής απ' τη μεγαλειώδη πορεία του Παναθηναϊκού. Η "αστραπή μες στο σκοτάδι", όπως παρομοιαζόταν η αρμάδα του Πούσκας ήταν ένα ακόμα μεγάλο τραγούδι της εποχής, ενώ δημιουργήθηκαν κι άλλα με θέμα το Γουέμπλεϊ και την πρόκριση του Παναθηναϊκού στον τελικό κόντρα στον Άγιαξ.
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ: Το βίντεο αυτό έγινε με το πρόγραμμα επεξεργασίας των windows movie maker με μοναδικό σκοπό τη διασκέδαση και δεν προορίζεται για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Το ακουστικό περιεχόμενό του δεν ανήκει σε μένα, δεν έχω κανένα κέρδος απ' αυτό το βίντεο και δεν είμαι κύριος πνευματικών δικαιωμάτων των φωτογραφιών, καθόσον αυτές αναπαράχθηκαν απ' το διαδίκτυο.
31 мар 2015
