Sketch Nov 2020 - Aan tafel Patrick Nederkoorn en Vera van Zelm. Met de toegepaste Thierry Baudet retoriek kan je overal onderuit. Ook als je poep op de muur hebt gesmeerd.
In het begin bestond het perfect reproducerende zelf. Er bestond nog geen niet-zelf waarmee het zelf zich had kunnen vergelijken, geen imperfecte kopie. Nee, enkel volledige reproducties van hetzelfde bronmateriaal. Materiaal is datgene waarvanuit wordt voortgebracht, dat bemoedert, waarop wordt gereageerd, maar er was toen nog geen reagent. Een nieuw, half zelf kon slechts tot een heel zelf groeien. Materiaal kon slechts meer materiaal worden. Het kon niet veranderen. Het zelf reproduceerde onmiddelijk, oftewel was hermafrodiet. Er was geen tijd noch ruimte van het niet-zelf tussen het zelf en het bedachte. Alles wat het zelf bedacht, bestond gelijk. Het zelf maakte slechts meer perfecte kopiën van zichzelf. De perfecte vermenigvuldiging van het zelf was oneindig. De oneindigheid van het zelf was de eerste paradox. Hoe kon oneindigheid bestaan zonder eindigheid? Hoe kon het zelf bewust zijn van zichzelf, zonder zich te spiegelen aan het niet-zelf? Hoe kon er worden gekozen voor het goede, zonder mentaal te reflecteren op het kwaad? Uit de tegenstelling tussen het zelf en het niet-zelf kwamen vele creaties voort, maar alleen de mensheid is evenredig gesynthetiseerd door het Zelf en het On-zelf tot een evenwichtige strijd tussen goed en kwaad. Alleen de mens kiest werkelijk voor het goede, oftewel voordeligheid, tegenover het kwaad, nadeligheid ten opzichte van zichzelf. De mens lijdt echter onder de illusie dat zijn eigen zelf gescheiden is van het perfecte zelf. De mens gelooft soms dat een voordeel voor zichzelf noodzakelijkerwijs een nadeel moet betekenen voor het perfecte zelf; en vice versa dat een voordeel voor het perfecte zelf noodzakelijkerwijs een nadeel moet betekenen voor de mens zijn eigen zelf; dat kwaad voor goedheid kan dienen en vice versa, terwijl in feite kwaad wordt vergroot en goedheid wordt verkleind, door menselijke misschatting; de mens denkt de doeleinden van het imperfecte en het perfect voordeel gescheiden zijn. Dit is de natuur van het kwaad: het on-zelf dat het perfecte zelf nabootst op het scherm van het projecterende, menselijke zelf, waarmee de mens zichzelf ervan overtuigd dat het on-zelf bestaat buiten, in perfectie, in plaats van slechts binnen zijn eigen zelf, in imperfectie. Hoe goedheid vrijblijven van de smet van het kwaad? Het On-zelf bestaat in zoverre de mens het bedenkt en het perfecte zelf het toestaat. Het perfecte zelf stelt de bovengrens aan het on-zelf en de mens bepaalt de ondergrens binnen de oneindigheid van het perfecte zelf. Maximale vrijheid van het on-zelf om af te wijken van perfecte reproductie van het zelf oftewel perfecte reproductie en perfect voordeel, versus minimale vrijheid, oftewel imperfecte reproductie en imperfect voordeel. Voordeel buiten en binnen het menselijke zelf. Het perfecte zelf bedenkt niet geheel en direct het on-zelf, maar deels en indirect via de mens. De mens bedenkt niet geheel het perfecte zelf, maar deels en indirect via reflectie op het on-zelf. De mens bevrijdt zich van de illusie van het on-zelf, in zoverre als de mens zichzelf durft terug te zien in de natuur, in zoverre de mens bekent dat het perfect zelf één is en on-zelf slechts een illusie, een imperfecte kopie. Dit is onmogelijk zonder dat de mens zich beroept op het perfecte zelf, al kan hij het perfecte zelf nog niet direct ervaren. Door te reflecteren op het kwaad, door er afstand van te nemen, kan de mens naderen tot het perfecte zelf. De mens gelooft soms dat zijn eigen imperfecte reproductie in strijd is met perfecte reproductie. Hij gelooft in het bestaan van de Ander, de belichaming van het On-Zelf. De mens is kwaadaardig, in zoverre dat hij de Ander werkelijk acht, hoezeer hij On-zelf verwart met het perfecte zelf. Hij verwart leven met dood en vice versa. De tegenstelling van het on-zelf binnen het menselijk zelf is God. God representeert de wil om leven te scheiden van dood, goed van kwaad, geest van vlees, perfectie van imperfectie. God is de werking van het perfecte zelf op het imperfecte zelf, de creatie van perfectie door middel van imperfectie. Doordat de mens het imperfecte zelf verwart met het perfecte zelf, strijd hij met behulp van God tegen de Ander. De mens heeft de illusie dat de Ander hem wil doden. Dit is een projectie van het imperfecte zelf op het perfecte zelf, van het idee dat imperfecte reproductie zal leiden tot uitsterving, terwijl het leven in feite perfect reproduceert, hoewel de mens dat niet geheel of direct kan waarnemen. Het menselijke, imperfecte zelf projecteert zijn manier van imperfecte reproductie op het perfecte zelf, terwijl in werkelijkheid perfectie via imperfectie groeit. Imperfectie is de uitzondering van de regel van perfectie. Imperfectie is tijdelijk, perfectie is eeuwig. De ander mag strijden in de overtuiging dat hij kan winnen, maar God zal uiteindelijk winnen.
