ağlamaksa ağladım. bağırmaksa bağırdım zafer. uykusuz kaldım aç kaldım aptal gibi çok ağır ilaçlar da aldım intihara kalkıșmadım ama sabah akşam hiç durmadan tasarladım. yetmedi mi. her şeyi her şeyi unuttum tarihler hedefler amaçlar verdiğim sözler nereye ne zaman nasıl gidecektim unuttum ne yapacaktım ne oldu ne bitti hepsi hepsi yetmedi mi.
ihtiyarladım çirkinledim beni kimse sevmesin istedim. iş aradım kaç kere buldum hiçbirine başlamadım. saçlarım korkunç uzadı faturalar birikti her şey üst üste bindi cildim soldu gözümün feri söndü zafer daha yetmedi mi. aramaksa aradım. yazmaksa yazdım. sokak köpekleri gibi titreye titreye dolaştım ayaklarım şişti düşmekse düştüm dizlerimde yaraysa yara bin parça zafer.
kaç defa silkelendim. artık yeter bugün uyandığım yeni bir gün bu yeni bir sayfa dedim kendime tokat bile attım ama aynı gün aynı yırtık sayfa işte. üstü karalı altı çizili onca hatıra yüzüme yüzüme tükürdü. yetmedi mi.
üç beş arkadaşla görüşünce sahile inip biraz temiz hava teneffüs edince saçlarımı kesip tırnaklarımı yiyince yemek yapmayı resim çizmeyi öğrenince geçer sandım kaçığı yürüyen bir çorap gibi sadece günler geçti zafer. diktiğim ne varsa söküldü, doldurduğum ne varsa döküldü, silmekse sildim ama lekesi kaldı iz bıraktı yetmedi mi.
herkes yaşamış herkes unutmuş hayat böyle de sürüp gidiyormuş dedim. dediler dedim sana anlattılar bak onulmaz değilmiş dedim ekmek çiğnedim zeytin dövdüm hepsini yarama sürdüm pansumansa pansuman işte ama oluk oluk kan sızdı zafer.
yumruğumu sıktım ayaklarımı yere bir kere daha çok sağlam bastım yokluğuna şöyle sağlı sollu birkaç kroșeyse kroșe ama benim boşluğuma geldi işte havlu attım yenilgiyse yenilgi. yetmedi mi.
tuğba karademir
25 авг 2024
