Panie Leszku, ma Pan jeszcze jednego fana. I to jako człowiek. Do tej pory słuchałem muzyki ale to co tutaj usłyszałem rzuciło mnie na kolana. Czapka z głowy i zamiatam chodnik przed Panem.
Oh jak jest przyjemnie mi być świadkiem jak pan Możdżer cudownie rozprawia się z dysharmonią tego świata, w którym przyszło nam żyć. Z panem Leszkiem jazz staje się dla mnie do wytrzymania. Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkim takiej świadomości jaką obserwuję u pana Leszka Możdżera. Miłość ponad wszystko.
Roześmiałem się do łez - naprawdę. Może mam trochę inne spojżenie, ale słuchając tych słów i spotykając przed szkołą takie "duety" jak Możdżer/Olejniczak albo Olejniczak/Maksymiuk (Maestro J. Maksymiuk powiedział wtedy do woźnego: "...bo wie Pan My tu przyszliśmy coś zagrać." ), wierzę, że żyjemy w magicznym świecie, który pomimo ilości wszechobecnych toksyn jest w stanie się obronić - chociażby "zderzając" się z takimi LUDŹMI. Przypomina mi się wtedy ten termin z chemii "wytrącanie", to tak jakby w kontakcie z muzyką wytrącały się z naszych organizmów toksyczne związki, o których możemy nawet nie mieć pojęcia. Swoją drogą - czy Wasz lekarz powiedział kiedyś: Niech Pan/Pani stosuje muzykę?
Pytanie do Leszka, czy instrumenty były przestrojone na strój A=432 Hz, czy dopiero w cyfrowym remasteringu zjechaliście o te 8 herców w dół, żeby efekt końcowy współgrał i zarezonował z wibracją otaczającej nas CAŁOŚCI...?
Ogólnie bardzo szanuję tego człowieka i lubię jego rozważania, ale zastanawia mnie to, czy on umie udzielać wywiadów, jakby aaaaa, wydaje mi się, że dziennikarze oraz duża część słuchaczy nie rozumie w ogóle tego co pan Możdżer mówi. Wypadałoby się dopasować do odbiorców...
Oto własnie chodzi aby się nie dopasowywać a Pan Leszek doskonale wie i korzystając z tego., że "jest na szczycie" zmusza odbiorców do poszerzenia horyzontów, i wewnętrznej pracy :)
