Mijn moeder zong het toen ik een klein ventje was, terwijl ze stond te strijken. Ik vond het toen al een merkwaardig mooi liedje. Wist ik veel dat het ooit voorbij zou gaan. Nostalgie kan pijn doen.
Ik kom uit Oost Groningen (Noord Nederland-Duitse grens). In 1987 heb ik Bobbejaan zien optreden in zijn park en dat was een hele belevenis! Groeten oet Oost Grunnen mit mooie herinners aan Bobbejaan!
Buitenaards mooi. Een ode aan een fantastisch man. Ik herinner mij Bobbejaan op zijn paard met zijn vrouwtje aan de zij, ik was nog een kind. Toen al keek ik naar deze meneer op.
Mijn vrouwke Jenny had een trombose gehad en na weken in het ziekenhuis, waren wij aan het wandelen, (Jenny in haar rolwagen) langs de Leie in Menen en ze kon met moeite ja & neen zeggen en plots zong ze dit nummer van Bobbejaan.... toen is alles veel veranderd, ondertussen is mijn Jenny plots overleden op 8 maart 2019 door een spuit Penadure....