UKRYTA DEPRESJA - jak ją rozpoznać? 

Problemem w Polsce jest dostępność do lekarzy i psychoterapeutów. Mieszkam w Warszawie gdzie dostęp do leczenia wydawałoby się jest najlepszy. Wizyta do psychiatry w ramach NFZ - 9 miesięcy oczekiwania. Terapia w ramach NFZ - 2,5 roku oczekiwania. Żeby leczyć depresję trzeba być dobrze sytuowanym. 1 sesja terapeutyczna tygodniowo za minimum 150zł + jedna wizyta u psychiatry w miesiącu za 200 zł + leki. W moim przypadku potrzebowałbym prawie 900zł miesięcznie żeby się leczyć. Nie mam tych pieniędzy, bo depresja doprowadziła mnie do bezrobocia i długów. Wszystko fajnie wygląda w teorii ale łatwiej jest trafić pod opiekę psychologiczno psychiatryczną jeśli się sobie podetnie żyły i zadzwoni po pogotowie albo zrobi inny cyrk z próbą samobójczą niż w normalnym trybie ambulatoryjnym. Gdy pomimo trudnej sytuacji zacząłem terapię prywatnie, po 5 sesjach terapeuta stwierdził że to nie jest dobry pomysł żebym w obecnej sytuacji finansowej wydawał 600zł miesięcznie na sesje i zakończył moją terapię dając mi jedynie namiary na jedną z państwowych poradni, gdzie czas oczekiwania to były "zaledwie" dwa lata, wcześniej gdy szukałem terapii w ramach NFZ na własną rękę terminy były między 2,5 a 3 lata. Niestety nasze państwo wychodzi z założenia że w świra nie ma co inwestować więc lepiej żeby się zaje.ał.

"Nie płacz bo jak Ci wpie*dolę to dopiero będziesz miała powód do płaczu.", tak często słyszałam gdy byłam kilkuletnim dzieckiem więc unikam płaczu przy ludziach bo nie chcę być oceniana. Jako WWO zaś silnie wszystko przeżywam więc znajduję sobie czas/miejsce i/lub zajęcie aby rozładowywać napięcie. Płaczę do muzyki jak nikogo nie ma obok. A jak przeżywam coś gorszego to najpierw zawsze staram się sama rozwiązać swoje problemy i trudne stany emocjonalne, w ostatecznej ostateczności poruszam z kimś ten temat. Nawet wobec partnera jest mi trudno okazywać mój smutek czy żal. Boję się zdewaluowania moich uczuć.

Życie w Polsce to jedna wielka depresja

Gdy twoja depresja ma depresje ...

Temat interesujący. Również z chęcią obejrzałabym film o przyjaźni jak na nas wpływa, jak rozpoznać szczere intencje innych wobec nas i jakie piętno odciska na nas jej brak. Może jeszcze jak się przełamać do poznawania nowych ludzi i czy tylko psychoterapia jest rozwiązaniem. Pozdrawiam ;)

Na wstępie napiszę, że z problemem depresji i nerwicy borykam się już od lat dzieciństwa i brałem przeróżne leki, chodziłem na terapie. Wychodzenie z tego typu problemów to jest bardzo długa droga i podstawą jej powinna być nauka obsługi własnej psychiki, która jest po prostu zbyt wrażliwa na to co spotyka nas w życiu. Nadreaktywny układ nerwowy, rozpamiętywanie, przeżywanie wszystkiego, lęki, natrętne negatywne myśli to jest coś co w dużej mierze sami sobie fundujemy bo nikt nas nie nauczył jak kontrolować psychikę. Wydawało mi się, że jestem zależny od nastroju, czyli jak mam dobry nastrój to super i jak mam doła i lęki to źle i to jest jak pogoda, zmienia się i przychodzi i odchodzi kiedy chce bez mojej kontroli a to nie jest prawdą. Trzeba się nauczyć jak siebie obserwować, jak zmieniać perspektywę obserwacji świata, siebie samego, stosować ćwiczenia związane ze zmianą myślenia. Na początku to się wydaje nierealne, albo przynajmniej bardzo trudne, ale nastrój można kontrolować kontrolując własne myśli. Dobrym startem jest sama obserwacja bez osądu naszych stanów, potem nauka podchodzenia bez emocji, albo zmiana tych emocji. To jest trudne bo to wywołuje bunt ego i nie wszyscy mają odwagę by grzebać we własnej psychice. Dużo daje pogodzenie się z rzeczami, które minęły, ze zjawiskami na które nie mamy wpływu. Na to co się dzieje wokół nie mamy wpływu, ale mamy duży wpływ jaki mamy stosunek do tych rzeczy bo właśnie ten stosunek wywołuje zaburzenia psychiczne, ale wiele osób nie jest tego świadoma. Traktujemy nasze emocje i psychikę jak coś niezależnego od nas, co jest błędem. Coś co działa na nas negatywnie możemy po pewnym wysiłku i nauce zamienić w coś co przynajmniej jest obojętne i nie powoduje stresu i depresji. Trzeba pogodzić się i zaakceptować przemijanie, śmierć, ból, odrzucenie. Jest to trudne, ale do zrobienia. Może niektórzy to zrozumieją, niektórzy nie, ale nasze życie to ciągła nauka i nabywanie doświadczeń, również takich jak depresja, która moim zdaniem jest rodzajem wewnętrznego buntu na to co nas spotyka a co nie jest zgodne z naszym wnętrzem. Życzę wszystkim owocnej pracy nad sobą i udanych porzuceń tych czarnych dni smutnych myśli. Aha, na koniec dodam, że ja osobiście nie traktuję depresji jako choroby, choć w najgorszych momentach czułem, że to jest sprawa działania mózgu, że po prostu źle funkcjonuje. Mimo, że jest to straszny stan to jest on jakby potrzebny, żeby dotrzeć do swojego wnętrza i wydobyć to co cierpi, zrozumieć dlaczego cierpi i zaakceptować to. Trzeba też przestać się obwiniać za takie stany bo one są w pewnym sensie normalne, tylko świat zabrania cierpieć bo według kulturowych norm trzeba być na chodzie non stop, zawsze w formie. Depresja dla sformalizowanego świata to choroba bo jednostka nie może pracować, więc trzeba ją leczyć by znów była "szczęśliwym" trybikiem w materialistycznej machinie. Dlatego psychika się buntuje

Znam ten problem, żyje w czasie przeszłym, bazując na przykrych doświadczeniach, dostaje obsesji na ich punkcie. Ciągłe zmęczenie i brak motywacji. Ale czasami mam taki zastrzyk energii, i zaciesz, na krótko i znowu to samo

Moja depresja jest jak covid: bezobjawowa

Ja w czasach szkolnych robiłem wszystko na odwal się kolokwialnie rzecz ujmując Po lekcjach byłem zmęczony spałem całymi popołòdniami i wieczorami Noc też przespać potrafiłem Jak znajomi pogadać przychodzili to gadałem z nimi żeby gadać czekając aż sobie pòjda Na siłkę też chodziłem żeby nie truli mi zabardzo Po skończeniu edukacji gdy opuściłem szkołę poczułem przypływ energii i wszystko jest przyjemniejsze

Zgadzam się, że teraz możemy przypisywać zjawisku depresji za dużo objawów i może być ona mylnie za często diagnozowana. Uważam też że wynika to częściowo z tego, że często w codziennym życiu ten problem jest bagatelizowany do zwykłego smutku i ludzie, którzy np. mają gorszy dzień kolokwialnie mówią „deprecha mnie dopadła” czy inne pododaje sformułowania, które nie podnoszą świadomości na temat tego jak poważna jest ta choroba, a wręcz ją zmniejszają.

Te przewidywania WHO mogą przyprawić o depresję.

Jak ja Pana szanuje! Jeden z najbardziej wartościowych kanałów na you tube.

Jakoś dziecko bardzo często słyszałam od moich rodziców 'nie płacz, bo zaraz będziesz miała prawdziwe powody do płaczu', 'nie masz czego ryczeć', 'znowu beczysz?' itp.Teraz już jakoś dorosła kobieta mam problem z okazaniem uczuć..

Myślę, że kobiety mogą lepiej przechodzić depresję przez to, że znacznie łatwiej rozmawia im się z innymi o uczuciach i dzięki temu mogą o tym z kimś porozmawiać. U mężczyzn jest to trochę gorsza sytuacja, bo rozmawianie o uczuciach w tym gronie potrafi być wyśmiewane i ostatecznie człowiek czuję się przez to jeszcze gorzej i pojawia mu się kolejny powód, którego się w życiu żałuje + pojawiają się myśli typu: "Co on sobie o mnie myśli". Warto znaleźć sobie takich znajomych, którzy wysłuchają, a nawet i będę Cię wspierać - to pomaga. A jeśli nie przyjaciół płci męskiej, to pewnie znacznie łatwiej porozmawia się o tym z jakąś koleżanką. Pozdrawiam wszystkich i trzymam kciuki za tych, którzy aktualnie zmagają się z depresją

Myślę że po koronawirusie ( albo już w trakcie niego ) dużo osób zachorowało na depresję albo zachoruje na tą chorobę z powodu strachu lęku lub odrzucenia przez bliskich albo samotności ......

Wszyscy ludzie powinni zostać psychopatami wtedy nie byłoby depresji

Odzyskuję balans. ...zmuszając się do pracy i działania. ...Nie pokaże, że żle się czuje. ...bo od kiedy pamiętam jako dziecko musiałam być silna dla bezsilności mojej mamy która była jak dziecko....wobec ojca. ...Czułam wtedy, że ja muszę się nią opiekować i że ona jest dla mnie najważniejsza. ....i to zostało do dziś. ...Dziękuję ...Dużo się dowiedziałam i dzięki temu mogę zmieniać siebie. ... na lepsze. ...🌹🍀Często zastanawiałam się nad tym, że dlaczego jestem dobra i staram się być wyrozumiała dla złych ludzi, .? dlaczego myślę, że swoją dobrocią jestem w stanie zdziałać cuda. ...Myliłam się. ...😢

Nic dziwnego ze duzo ludzi czuje podskórnie że coś jest nie tak - bo coś jest nie tak i to grubo - DEPRESJA TO ZYCIE / ZYCIE TO DEPRESJA

Od ponad roku podejrzewam u siebie depresję ale boję się komukolwiek powiedzieć a tym bardziej iść do psychologa

"" idź pobiegaj 🏃"

Choruje na depresje i leczenia się od 8 lat. W wieku 13 lat miałam próbę samobójczą i dopiero po próbie zdiagnozowano mi depresje. Wczesniej nikt nie zauważył nic niepokojącego

Depresja, z tego co wiem, jest znieczuleniem się na emocje, wyłączenie ich. Tak jak antybiotyk zabija wszystkie bakterie, te dobre i te złe, tak depresja zwalcza złe emocje, które nas dręczą, ale przy okazji wyłącza te dobre, niezbędne do życia. Jest to jakieś lekarstwo na objawy, ale nie leczy choroby. Wszystkie wypierane uczucia zostają zablokowane w ciele i na ogół objawiają się chronicznym, nieświadomym napięciem różnych mięśni. Na przykład spięte mięśnie karku, szyi, gardła, żuchwy i jakie tam jeszcze są, mogą elegancko wywoływać ból głowy. Problemy gastryczne, niewydolność oddechowa, niewydolność krążeniowa - dla organizmu obciążonego wypartymi emocjami to pikuś, taki mały dodatek do ogólnego, syfiastego samopoczucia. Emocje, wrażenia, doświadczenia i przeżycia muszą przez życie płynąć, bo inaczej robi się emocjonalne zatwardzenie. Jakby ktoś chciał o tym poczytać, to odsyłam do bioenergetyki Lowena.

Świetny merytoryczny odcinek -zresztą jak zwykle. Trochę jestem zaskoczona, bo odnalazłam duzo siebie w tym odcinku .. szczególnie w temacie masek. Aktualnie pracuje z osobą chrujaca na depresję(fizjo), ale nie spodziewałam się, że mamy az tyle wspólnego. Życzę wszystkim chorującym powrotu do zdrowia ❤

Jest lekka odmiana depresji to dystymia. Moze kilka slow w tym temacie. Co mozesz Lukaszu o tym cos wiecej powiedziec?

Moja matka na to zmarła w 2008r. Była psychoterapia, było ignorowanie, było tłumaczenie, było tak naprawdę dużo, oprócz ciepła domowego, wsparcia przytulenia i płaczu. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że potrzebne jest takiej osobie zamknięte leczenie w ośrodku. Mało rozumieliśmy z tego co się dzieje 😢

Właśnie mam taką depresję, zwolniłem się niedawno ze stresującej pracy gdzie była nieprzyjazna atmosfera i niby jest lepiej ale wciąż nie jest dobrze.

Ja też nie wiedziałam co mi dolega, do czasu aż mi psychiatra przepisała leki bo nie umiałam czytać ze zrozumieniem, zero koncentracji, senność, bóle brzucha i to takie, że nie mogłam z łóżka wstać, bóle mięśni, kołatanie serca, i inne. Psychotropy pomogły na wszystkie moje objawy fizyczne.

Najlepsze są wasze komentarze 😊 to tak jakby się czytając uzyskiwalo ciąg dalszy vide.Pozdro dla wszystkich "obciążonych " Kiedy się pojmiesz ze życie to ciągła płynność i zmiany, życie to różne bieguny ...to żyję się łatwiej .

Ja się lecze na depresję..... bardzo trudna choroba :/ bez leków bym sobie nie poradziła ale trafiłam na super psychiatre i wszystko idzie ku lepszemu :)

Myślałam, że obejrzę kolejny banalny filmik o depresji, a miło się zaskoczyłam! Interesujące spojrzenie i ciekawe źródła inspiracji

Szkoda że nie ma na tym świecie człowieka który byłby mi wstawianie pomóc 😢😢

Kiedyś lubiłem i pasjonowało mnie wiele tematów. Między innymi motoryzacja od małego była moja pasja ,dziś to nie jest to samo

Dla odmiany, trochę kontrowersyjnie, powiem co mnie osobiście irytuje. Gorszy dzień albo sytuacja, która powoduje 'negatywne' emocje takie jak smutek czy złość (które przecież nie są złe i bardziej bym się martwiła o zdrowie psychiczne osób, które cały czas czują się szczęśliwe albo utrzymują, że tak jest) i kiedy zapyta się je co się stało albo jak się czujesz a taka osoba odpowiada, że po prostu ma depresję... Chociaż to jeszcze jestem w stanie znieść, można uznać, że taka osoba ma na myśli po prostu spadek nastroju a nie faktycznie stan chorobowy. Jednak kiedy taki stan utrzymuje się dłużej i taka osoba zamiast zastanowić się co mogło spowodować taką sytuację albo zamiast udać się chociażby na konsultacje psychologiczne za namową bliskiej osoby wściekła się, że przecież nie jest 'psychiczna' (Chociaż nikt tak nie uważa) i nadal przy tym utrzymuje, że ma depresję to osobiście coś mnie w środku ściska. I nie chcę dewaluować tego, że taka osoba faktycznie ma się źle i odbiera takie formy pomocy jako atak to bardzo mnie to boli. I ja wiem, że każdy reaguje inaczej i prawdopodobnie żadna z takich osób nie chcę źle ani dla siebie ani dla innych jednak takie zachowanie wydaje mi się bardzo krzywdzące i w pewien sposób toksyczne dla bliskich jej osób, które z jednej strony się martwią i chcą pomóc a z drugiej tak naprawdę nie wiedzą co tak właściwie mają myśleć i potem faktycznie mogą przestać wierzyć w wiarygodność owej depresji (która przecież nie została stwierdzona przez lekarza czy psychologa). Z kolejnej strony są osoby, które walczą z tą depresją. Bardzo krzywdzące może być dla nich spłaszczanie depresji do spadku nastroju (tymbardziej, że wyjście z depresji często kosztuje je wiele czasu farmakoterapi połączonej z psychoterapię co i tak nie wyklucza późniejszych nawrotów choroby, tymbardziej jeśli wynika ona np z niedoczynności tarczycy) albo stawianie potwierdzonej diagnozy na równi z byciem 'psychicznym' cokolwiem to znaczy. Wyszedł mi elaborat, mam nadzieję, że nie jest on dla nikogo krzywdzący bo moja irytacja wynika również z frustracji dlaczego niektórzy mając tak poważny problem dewaluują go i uciekają przed pomocą. Pomimo świadomości jak złożona jest ludzka psychika i jak złożone są czasami problemy to chciałabym mimo wszystko, żeby ludzie chcieli szukać pomocy i po nią sięgać. Do materiału niemal się nie odniosłam, uważam jednak, że jest on niesamowicie merytoryczny i bardzo mi się podobał.

Moje podejście jest takie że dużo cierpliwości trzeba do takich osób.

Byłam na terapii. W jej trakcie, zaczęłam się gorzej czuć. Dotarło do mnie, że tonę w problemach i już nie mogę się wycofać z terapii. Pani terapeutka powiedział, że jeśli nie zacznę pracować to może się to skończyć antydepresantami. Przeraziłam się. Terapię ukończyłam, ale ból rąk, nóg i pleców nasilił się. Wylądowałam u psychiatry. Wg mnie, powinnam brać leki w trakcie terapii u psychologa. Leki pozwalają się uspokoić, skupić na problemie i zacząć działać. U mnie na samą terapię było za późno. Wielu rzeczy się nauczyłam, ale nie miałam siły żeby je wtedy wprowadzić w życie.

Podoba mi się odwoływanie do filmów i seriali u pana. Przez trafiłem na ten kanał 😃 A co do depresji. Ta choroba strasznie niszczy, ciężko w obecnych czasach jej nie mieć. Ona chyba niedługo będzie już stale nam towarzyszyć jak Koronawirus. Pozdrawiam 🤙

Moja jakość życia poprawiła się dzieki uprawianiu sportów między innymi właśnie dzięki bieganiu. Gdziekolwiek nie poszłam o poradę psychologa w większości przypadkow przepisywali mi leki nawet zaraz po 30minutowej rozmowie z takim specjalista (masakra) . Mam wstręt do tego typu rozwiązywania problemow gdyż jako dziecko faszerowano mnie psychotropami ( psycholodzy nie wiedzieli, że znęcała się nademna matka fizycznie i psychicznie bo bałam się mówić o tym ponieważ byłam bardzo zastraszana, mówiła że jak powiem to komuś to moja siostra trafi do domu dziecka) i przez tego typu leki nie czułam się sobą, miałam wrażenie, że jestem w zupełnie innym ciele i mało pamiętam w ogóle z tamtych dni, w których musiałam zażywać lekarstwa. Także mam ogromny wstręt do leków a psycholog, który z góry ustala, że trzeba coś brać jak dla mnie jest skreślony. Od kad w końcu wyprowadziłam się od matki i już jej nie widuje z moimi problemami zmagam się właśnie po przez sport i częste przebywanie między ludźmi, nawet przejście się po parku i świadomość, że jestem między innymi niekoniecznie z nimi rozmawiając sprawia, że czuję się naprawdę dobrze i zapominam o wszystkim co było złe . Zgadzam się z tym, że metodą sportu i ogólnie jakiejkolwiek aktywności fizycznej można wyjść z depresji samo to, że uprawiając sport (o ile nie robi się tego tylko w domu w zamkniętym pomieszczeniu) ma się styczność z innymi ludźmi i otaczającym nas światem, masz mózg wydziela wtedy endorfiny, do tego nasze ciało też zmienia się na lepsze. Gdy już się raz sprobuje biegania, sportu to naprawdę ciężko jest to zatrzymać. Trochę jak uzależnienie. Jedyny minus tego jest taki, że jeśli sytuacja zmusi nas by na moment z tym skończyć to depresja i złe samopoczucie wraca czasami bardziej nasilone 😒 bo do tego dochodzi jeszcze ten żal, że nie można już robić tego co tak bardzo poprawiało nam nastrój, nasza jakość życia . ❤️

Przez wiele lat zmagałam się z ciężką depresją. Farmakologia sprawiała, że smutek mijał, ale wraz z nim wszelkie emocje. Czułam się jak kłoda. Na członków rodziny patrzyłam jak na obcych, mijanych na ulicy. To było jeszcze gorsze od samej depresji. Rzuciłam więc leki, za to zmieniłam dietę. I choć trudno w to uwierzyć: pomogło. Skończyły się bezsenne noce, ciągłe uczucie pustki, bezdenny smutek. Owszem, czasem się zdarzają gorsze dni, ale to jest niebo w zestawieniu z tym, co gnębiło mnie przez tyle lat..

żałuję że nie wiedziałam o różnych rodzajach depresji, miałam bardzo silny przewlekły ból głowy i wszystkie badania u neurologa były robione wszystko było ok. radości z życia też było mało w sumie żyłam tak o, szare życie zwykłego człowieka. Neurolog nawet zapytał się czy nie mam depresji ale powiedziałam że chyba nie jestem bardziej smutna niż inni ludzie . przez półtora roku miałam leki antydeoresyjne ale zero wsparcia psychicznego. Później za to miałam też problemy z jedzeniem. Wygrzebałam się sama po 3 latach z tego gównianego czasu

Ciekawy odcinek. Z pewnością różne rodzaje bólów mogą mieć podłoże psychiczne, ale to także bywa raniącym stereotypem. Ja chodząc do lekarzy często byłam lekceważona, bo miałam widoczną depresję. Bagatelizowali moje opowieści o dolegliwościach i musiałam na własną rękę wykonywać różne badania (prywatnie), by wrócić z nimi do lekarza, jak z dowodem na swoją niewinność. Czytałam też o tym, że kobiety rzadziej mogą liczyć na poważne traktowanie ich dolegliwości. Staram się jednak patrzyć obiektywnie na to, co mi dolega i muszę powiedzieć, że medytacja jest wspaniałym środkiem na objawy bólowe wywołane złym samopoczuciem.

Na depresje , najlepsze jest zajecie ,ktore kochamy i zgodne z talentem ...

Genetyczna jest. Ale też życie z traumami i z brakiem rozwiązań.brakuem światełka w tunelu.Brakiem wsparcia od rodziny ect.

Od dłuższego czasu zastanawiam się, czym jest to, co czasami czuję. Widzę po tym filmie oraz wcześniej zdobytych informacjach, że objawy depresji są temu dalekie. Pamiętam, że zauważyłam to dwa lata temu, miałam takie dni, najczęściej w weekendy (chyba dlatego, że nie byłam wtedy tak często zajęta innymi rzeczami, ludźmi jak w tygodniu), kiedy czułam się po prostu dobita, czułam psychiczny ciężar w głowie, fakt że to wszystko nie ma sensu i jest po nic, życie jest bez sensu sprawiało, że byłam zdołowana, czułam się z tym samotna, zmęczona, chociaż to wcale nie brało się od tego, że myślałam w jakikolwiek sposób o sensie życia czy coś, po prostu w wolnej samotnej chwili pojawiało się znikąd i tak przez resztę dnia. Potem albo już nie pamiętam czy to się pojawiało, rzadziej albo w ogóle już tego nie było, ale w tym roku (może jeszcze pod koniec 2019) zauważyłam znowu kilka takich przypadkow (jednak dużo mniej - do tej pory z 2 czy 3). I bardzo mnie zdziwiło, że to wróciło, nie spodziewałam się tego, trochę zdążyłam o tym zapomnieć. Naprawdę nie wiem co o tym myśleć, na pewno nie jest to depresja, ale też na pewno nie jest to zwykły smutek.

9.30. Mimo wszystko wydaje mi się, że fakt, że teraz jesteśmy "słabi" poniekąd jest oznaką sukcesu cywilizacyjnego. Żyjemy na tyle bezpiecznie i komfortowo, że po prostu nie musimy być tak twardzi.

Moim zdaniem u podłoża depresji leżą problemu i patologiczne wzorce jakich człowiek doświadczył w dzieciństwie i emocje, z którymi nie potrafiliśmy poradzić sobie wtedy odbijają się w dorosłym życiu pod postacią m.in depresji.

Bardzo ważny temat, sama zmagam się z problemami psychicznymi i widze w swoim otoczeniu, że jest to wielki temat tabu, a często ludzie nie wiedzą jak sobie z tym radzić jak jest ktoś chory. Często również osoby wtydza się prosić o pomoc i czekają aż samo przejdzie.

Szacun. Wszystkie poruszane tematy są doskonale ujęte i przekazane we wspaniały, wręcz mistrzowski sposób. Absolutnie nie rozumiem dlaczego ktokolwiek poddaje się dyskusji, jeżeli temat nie interesuje, sugeruję zwyczajnie nie oglądać, forum dyskusyjnych zapewne są tysiące. Słucha się wspaniale i przekaz bezbłędny... Dziękuję za informację o chorobie dwubiegunowej, mieszkam w Hiszpanii, tutaj za dużo na ten temat nie mówią... Pozdrawiam serdecznie. 🌷🌷🌷

Całe moje życie to depresja maskowana.

Nazywajmy rzeczy po imieniu: "Dystymia" - stan kiedy osiągnąłeś dno na każdym etapie życia i walisz cały czas głową w mur, nie widzisz rozwiązań bo wszyscy dookoła nie wiedzą o co kaman, cieszą się, mają jakieś cele itp, a ty walisz jak głupi w ścianę - frustrujesz się przez swoją np; "bezradność"- a najlepsze jest to: wszyscy mówi wyjdź do ludzi, myślę że to jest zaburzenie wartości, nie przepracowane konflikty, nie ogarnięte życie, brak zdrowych nawyków, np: głupie wymówki jakie natłukło ci społeczeństwo i ty sam za dzieciaka, odziedziczenie różnych symptomów po rodzicach np: "toksykach" (bardzo możliwe że jest się kopią 2.0 zachowań po rodzicach), to może wyglądać tak jak byś był zagubiony w jakimś obszarze życia i szukał jakiejś ścieżki wyjścia, ale się poddajesz przy 'którejś' próbie, potem masz symptomy nerwicowe przypominające choroby narządów. Więc sprawa wygląda tak: z mojej perspektywy "trzeba posprzątać to gunwo od najmniejszych rzeczy - metodą jak zjeść słonia" i pamiętaj 1 ważną zasadę ludzki organizm wszystko bierze na kredyt np: sen, zbędne informacje, dopaminka z komputera, telefonu i innych rzeczy nałogowych przez co ci to utrudnia wyjście ze zrozumienia siebie. Pozdrawiam sam się jeszcze zmagam z tym.

Bardzo ciekawy materiał, niestety uważam że nauka za bardzo zrzuca winy w depresji na biologię i dziedziczenie. Radzilabym się przyjrzeć środowisku naukowemu na nowo w tej materii... U mnie depresja została wywołana głównie traumami z dzieciństwa, które zostały zepchane do podświadomości, do tego głęboka wrażliwość na codzienność i na różnorodne bodźce występujące jednocześnie jak chalas i ruch uliczny połączony ze smogiem i do tego wrzeszczace dzieci albo muzyka której nie lubię. Do tego chroniczny brak słońca, śmierć bliskiej osoby i obecna sytuacja społeczna i inne. Dla mnie depresja to wciąż krwawiacy wrzod na tyłku i rak duszy.. I właśnie zdałam sobie sprawę jak jestem silna psychicznie że to wszystko znoszę okolo 44 lata co jakiś czas dostając kolejny cios. Niestety męczyć się z samym sobą przez tyle lat to nie wiem nawet jak to nazwać a najgorsze ze nie wiem w imię czego to się odbywa. Dla mnie depresja to efekt widzenia zdarzeń i świata w taki sposób że nie daje się psychicznego i mentalnego zezwolenia na rzeczywistość w której przyszło nam żyć i nie ma to nic wspólnego ze źle pracującymi neuroprzekaznikami w mózgu... Mówienie przez Panią psycholog że diagnoza depresja jest nadużywana jest nie na miejscu. Wystarczy przewlekły stres z którym sobie nie radzimy i jest już podwalinami pod depresję a do tego jak dodamy inne czynniki, które mają charakter ciągły destrukcyjnych to choroba duszy gotowa.

Ja zauważyłam że wszyscy teraz mają depresję. Tylko nikt się nie przyznaje bo trzeba żyć, jak okażesz słabość to zamiast otrzymać pomoc to jeszcze cie dobiją.

Muszę to komuś powiedzieć, więc zrobię to tu. Często miewam takie objawy depresji, np. przez 3 dni z rzędu a potem przez 3 dni wszystko jest ok i jestem szczęśliwa i tak w kółko. Niedawno trafiłam do szpitala z bólami w klatce piersiowej i kołataniem serca, ale wszystko było ok. Miałam tam rozmowę z psychologiem i było to najcięższą rzeczą jaką zrobiłam. Płakałam 2 lub 3 dni i czułam się jak gówno po czym mi przeszło ! Serio nie wiem co ze mną nie tak ale tak już jest. Niewiem co mam ze sobą począć, bo gdy mówię mamie że nie mam siły wstać z łóżka a po paru dniach czuję się o niebo lepiej to ona myśli że symuluje ☹ Czy ktoś może mi tu w jaki kolwiek sposób pomóc bo czuje się winna i że tak naprawdę to sobie tylko wmawiam czy coś 🙁

Doceniam Pana filmy, szczególnie ten. Powinno się mieć świadomość istnienia takich "ukrytych objawów" różnych chorób, nie tylko, aby sprawdzić obiektywnie siebie samego, ale też by obserwować zachowania bliskich sobie osób. Niepokojące znaki, często brak "dogadania się" po dokładnej analizie mogą okazać się kluczem do rozwiązania konfliktu lub rozpoznania u danej osoby choroby oraz podjęcie leczenia. Oczywiście nie można wrzucać każdego przypadku do 1 worka, trzeba patrzeć "z dystansem", ale zawsze warto wiedzieć o takich rzeczach.

Bardzo dobry materiał, zwłaszcza z tą depresją ukrytą. Mnie kiedyś mocno bolały mieśnie po pracy, mimo, że praca biurowa- tak wychodził ze mnie stres... Obecnie jest chyba trochę wiecej depresji niż kiedyś, ale kiedyś też była, tylko tak się o niej nie mówiło, ludzie z depresją byli nieco stygmatyzowani, nie było też takich możliwości leczenia i psychoterapii jak dziś... W tej chwili jest wiecej depresji, bo świat biegnie szybciej, media zarzucają informacjami, wywołują stres, ludzie skupiają sie na sukcesie, mniej interesują się duchowością ,religią, która zawsze dawała wsparcie i jakąś równowagę życiową. Wychowanie dzieci tak jak sie je obecnie wychowuje też przyczynia się do większej ilości depresji w społeczeństwie...Patrzac na moich znajomych z depresjja to jednak myślę,że na początek dobre jest leczenie farmakologiczne Wielu ludzi zaczyna od psychoterapii i na tej terapii nie bardzo sobie dają radę, szybko ją rzucają. Więc wg mnie najpierw leczenie, potem terapia, a dopiero potem różne dodatkowe: muzykoterpia, bieganie-jako coś podtrzymującego i motywującego. Ale dla każdego pewnie to będzie wygladać trochę inaczej. Pozdrawiam.

Mega ważny temat, najważniejsze jest wsparcie kogoś bliskiego , poza tym według mnie sensowna psychoterapia. Pomaga też medytacja i np joga lub tai chi. Pozdrawiam ciepło

Każdy psycholog jest w czymś najlepszy.Idealnie pan to przedstawił.

Bardzo interesujący i wartościowy film. Mam pytanie / prośbę, czy mogły się Pan wypowiedzieć bardziej na temat skłonności do fantazjowania / nadmiernego marzycielstwa u ludzi. O przyczynach i leczeniu. Pozdrawiam serdecznie 😃

Bardzo ciekawy materiał, przez długi czas miałem ukrytą depresję, po czasie przerodziła się w paraliżujące zaburzenia lękowe, a w trakcie leczenia okazało się, że jestem dwubiegunowy. Jednak wspominanie o dr Wojdyłło ugh, nie lubię jej podejścia do leków, nie ma wykształcenia medycznego, więc nie powinna się na ten temat wypowiadać.

Od dziecka praktycznie wogóle nie płakałam. Ostatnio płakałam (tak że parę łez spłynęło mi po policzkach) jakieś parę miesięcy temu. Prawdziwego płaczu nie pamiętam. Nie płakałam w żaden sytuacji. Kolega obcia w przedszkolu mi włosy- nie płakałam. Złamałam sobie rękę, nogę, zwichnęłam palec- nią płakałam. Czułam się okropnie- nie płakałam. Zmarła mi babcia - też nie płakałam. Trzymam od dziecka wszystkie emocje w sobie, płacz czasami zastępuje durnym uśmiechaniem się by sobie pomóc. Po obejrzeniu tego filmiku postanowiłam że umowie się do psychologia- może on mi coś powie, doradzi, bo już nie umiem wykazywać żadnych negatywnych emocji

Myślę że depresja dotyka ludzi o większym IQ niż reszta. Taki robol idzie do pracy z dnia na dzień piję piwerko i nic go nie obchodzi, ludzie którzy obierają proste schematy,ustalone drogi przez życie,mają mniejsza okazję aby spotkać się tą piękną przypadłością. Można by powiedzieć że dzięki niej, człowiek lepiej widzi. ;D

Denerwują mnie ludzie którzy śmieją sie z "9 latki z depresją" ja w wieku 9 lat popadłam w depresje .... I jak widze osobe która powie " Matka zabrała mi telefon.... Mam depresje" zaczyna we mnie sie coś gotować , nie każdy wie jak to jest mieć deprsje . Niestety po depresji najczęściej dręczą innych wspomnienia np. Wyśmiewanie , nękanie. Nie jest łatwo sobie z tym poradzić bo sama tak mam , inni mówią " zapomnij przecież to proste" ale jak można zapominać o rzeczach przez które odechciewało Ci sie normalnie funkcjonować a w głębszych przypadkach żyć? Nie jest łatwo. Dlatego nie ocenia sie przedewszystkim ludzi po ich zachowaniu , wyglądzie bo nie wie sie co tak naprawde ta osoba przeżła . Dziękuje i miłego dnia.

Ciekawostka: kiedy czułam się szczęśliwa nie dostawałam komplementów a propos wyglądu. Aktualnie umieram od środka a ludzie mówią, że wyglądam na szczęśliwą.

Dziękuję, super wideo 💜

Jeśli jest ktoś bliski Wam i ma depresję - pomóżcie mu, bo w depresji potrzebna jest pomocna dłoń.

Bardzo ciekawy film. Liczę na to, że pojawi się więcej takich filmów o tej tematyce

Lekarze to najchętniej wypisują antydepresanty z których jest ciężko wyjść. Ja chodzilam od lekarza do lekarza z bólami wędrującymi po ciele, zaparciami. I tak naprawdę lekarze wiedzę mają żadna na temat depresji. Sama sobie znalazłam na siebie sposób. Zioła i vit b12 w dużych dawkach i światłoterapie i taniec latino. Po lekarzach już nie chodzę. Szkoda czasu i mojego zdrowia.

Nie wiem czemu ale lubię twoje filmy 👍

Za długi wstęp. Ogólnie ciekawy, dobry materiał.

Chyba juz wiem na co cierpie, az się rozplakalam

Co jakis czas mam problemy z depresja ,ktora przychodzi nagle zazywalam rozne antydepresanty ale nie czulam sie jakos specjalnie dobrze ,mialam bole glowy i wymioty .Przypadkiem natknelam sie na program leczenia depresji umyslalfa ,juz po pierwszych nagraniach poczulam sie jakby ktos zaczal sciagac ciezar z mojego umyslu.poczulam niesamowita ulge .Nie wierzylam w takie rzeczy ,ale teraz widze poprawe .To lepsze niz tony lekow.

nie podoba mi się to niebieskie światło, przez nie ciężko pozniej zasnąc bo pobudza ale i tak w tle odsłuchuje takze light hahaha

Chyba właśnie odkryłam że mam depresję, ja pierdole.

A co jeśli wiadomo jakie są przyczyny, sytuacja bardzo trudna do zmiany, jeśli ma się świadomość skąd to się bierze, to czy jedynym ratunkiem jest farmakoterapia? A co po odstawieniu leków?

Oj. Depresja to jest bardzo poważny problem😔

Dzisiaj jest naprawdę niemożliwe, o tym nie wiedzieć. Wszyscy wiemy, że mamy głęboką depresję.

Temat mi bliski, gdyż moja mama choruje na depresję i boję się, że też mogę na nią chorować

Idealnie! Akurat interesuję się tym tematem.

Jak mi kiedyś babcia opisała, co się stało z prababcią, po śmierci pradziadka, to jest klasyczny opis depresji. Prababcia, bardzo silna i energiczna kobieta, na pewien czas wyłączyła się z życia i wszystko spadło właśnie na moją babcię, która to jakoś dźwigała. A babcia przez większość życia cierpiała na migreny... Były depresje, ale i też problemy były kiedyś inne... bardziej namacalne... egzystencjalne. Teraz wszystko się coraz bardziej komplikuje. Mózg często jest przebodźcowany. Czasami się zastanawiam, czy depresja, to nie jest próba naszego organizmu, żeby nas zmusić do zwolnienia zanim rozbijemy się o ścianę. Jak osobiście nie cierpię tych okresów depresyjnych w moim życiu, to te kryzysy zmuszają mnie do pewnych introspekcji, na które bym w innych warunkach nie wpadła, które później okazują się być bardzo owocne i umożliwiają mi poprawienie czegoś. Teraz mam taki trudny okres, bo w zeszłym roku podjęłam pewne odważne kroki odnośnie zmian w swoim życiu... szło dobrze, ale potem się wysypało... i nie wiem co dalej... pojawił się spadek nastroju... a potem jeszcze przyszła pandemia i już wszystko stanęło na głowie... niefajne dla kogoś, kto aktualnie nie wie, co zrobić ze swoim życiem... ale co począć... to też kiedyś minie. Tylko póki trwa, boli...

Czytam komentarze i wydaję mi się, że większość nie ma pojęcia o depresji. Najlepiej wiedzą ludzie którzy ją mają/mieli.

Nie byłam u lekarza, lecz zmagam się z objawami, przez co nawet moja pamięć w młodym wieku ma bardzo słabą jakość

"głowa do góry", "inni mają gorzej", "pokochaj siebie".

o super wychodzi na to że mam depresje, tak myślałem

Zastanawiam się czy ukryta depresja pokrywa się z pojęciem funkcjonalnej depresji. Przez pewien czas leczyłam się na zaburzenia depresyjno-lękowe i temat jest dla mnie bardzo ciekawy.

W Łodzi, jak chciałam zapisać się do psychiatry w ramach NFZ, usłyszałam "To ja panią ołówkiem zapiszę" po tym, jak usłyszałam, że kolejka to około 2 lata i pół-żartem pół-serio stwierdziłam, że nie wiem, czy do tego czasu to w ogóle dożyję. Pozdrowienia dla "bab" z rejestracji - obyście też kiedyś się znalazły w podobnej sytuacji ;-;

Jeżeli ludzie nie wiedzą,że mają depresję,to trzeba im koniecznie wmówić to za premię lub utratę jej. Emocje to normalne reakcje na różne sytuacje życiowe💫🕊️💜

Depresja bierze sie z tego ze nie zyjemy tak jak chcemy. Ja choc kocham moje dzieci to mialam depresje. Mineła jak tylko poczulam ze moge isc gdzies sama bez dzieci a one czekają w domu. Ze moge isc do pracy i nie rozmyslac z kim zostawic dzieci. W jednym slowie moglam robic znowu to co wczesniej i nie czulam sie uwieziona. Zajelo mi wiele lat zeby to zrozumiec.

Ja mam tak, że przez ok 2 tyg może dłużej/krócej (różnie, zazwyczaj dłużej jak jestem z moją bff z ktorą rzadko się widzę, a krócej jak chodzę do szkoły i mam strasznie dużo nauki) mam motywację i mam energię, a późnej przez tydzień, może 2 mam tak że nic mi się nie chce, jestem pesymistką, smutno mi, mam dość otaczających mnie ludzi. Ogólnie jestem też introwertykiem. Kiedyś bardzo przejmowalam się opinią innych, teraz mam ją gdzieś, ktoś mi coś powie wrednego prosto w twarz, a to mnie nie rusza, gdy nie próbuje dopuścić do sb tej myśli i nie analizuję właśnie tego co się stało. Teraz też nie płacze publicznie i nie mówię o swoich emocjach, po prostu nie potrafię Myślę, że nauczyłam się wyłączać emocje przed ludźmi, niestety nie tylko negatywne... znaczy ogólnie to jest dziwne, bo potrafię też świetnie udawac pozytywnie nastawiona i uśmiechniętą osobę. Nie potrafię za to byc sobą przy innych, nawet przy mojej bff, którą znam długo, napewno lepiej czuje się w jej towarzystwie, ale nawet po wielu latach przyjaźni nie potrafię się otworzyć. Jest mi ciężko nawiązywać dłuższe znajomości Tylko przed sobą mogę okazywać emocje, tak jest najlepiej, po prostu... nikt nie musi też wiedzieć kiedy mi smutno i co mnie rusza, a co nie To nie ich sprawa Czy to właśnie taka depresja? Idk i tak ciężko mi to tu pisać

2:10 o zajebiście wymienione wszystko o mnie

A może przyczyną jest fakt że ludzi jest tak wielu a i tak nikt z nikim nie ma żadnej relacji?

Depresja to żal nad sobą że nie wszystko w życiu układa się po naszej myśli . Trzeba sobie uświadomić jjaką piękną istotą jesteśmy niepowtarzalną i jedyną we wszechświecie jak bardzo zasługujemy na miłość .Osoby niekochane nie potrafię się odnależć.Kiedy kochamy rozwijamy się emocjonalnie .Kochajmy wszystko i wszystkich a smutek i depresją odejdę w zapomnienie.Ja kocham wszystkich smutaskow bo pod smutkiem zawsze ukrywa się cudny szlachetny biedny nieszczęśliwy ukochany człowiek.

Skala problemu depresji może wskazywać, że z ewolucyjnego punktu widzenia nasz umysł/inteligencja uległy hipertrofii, w ten sposób, że wcale już nie pomagają w przetrwaniu. Inteligencja wraz z innymi cechami doskonale się sprawdza w wypadku kiedy przetrwanie jest rzeczywiście jakimś wyzwaniem. Natomiast "dryfujący" umysł napotyka na zagadnienia jakby ponadprogramowe, z których może wyciągać zupełnie słusznie przygnębiające wnioski. Dochodzenie do przygnębiających wniosków o życiu nie jest moim zdaniem dysfunkcją umysłu, ale naturalną koleją rzeczy wynikającą z działania naszego bardzo kompleksowego aparatu poznawczego oraz emocjonalnego. Jako osoba, która żyje z depresją od wielu lat mam mieszane uczucia wobec terapii tej choroby. Leki mi pomagają w tym sensie, że często umiem się cieszyć z rzeczy, jednak bardzo przygnębiające obserwacje rzeczywistości i mojej własnej sytuacji nie znikają. Co więcej, uważam, że próba tłumienia ich jest głęboko niestosowna i pozbawiona szacunku wobec naszej ludzkiej zdolności rozumowania. Z perspektywy osoby żywej, która obserwuje okazjonalne doniesienia o samobójstwach osób z depresją, mogę powiedzieć, że patrzę na to nie jak na tragedię, ale jak na dokonany wybór.

Nie bez pardonu funkcjonuje powiedzenie "w zdrowym ciele zdrowy duch"...ale to 1 z aspektow niemniej wazny

Ważny temat! 👍

Ja miałam depresję ukrytą (teraz jest po prostu nie ukryta) i cały, czas szukałam przyjaciół, nigdy się nie izolowałam, ta izolacja przyszła dopiero jak zdiagnozowano u mnie depresję

Czy możesz zrobić odcinek o incelach? Zawsze mnie frapowało skąd się wzięło to zjawisko i jak je wytłumaczyć .? Ciekawy będzie zwłaszcza męski punkt widzenia...

Nie wiem co mam napisać po wysłuchaniu tego materiału, moja terapeutka namawia mnie na to żebym poszedł się zdiagnozowac pod kątem depresji, a ja w głowie mam tylko jedno dadzą mi lekki, i nie idę po diagnozę, w końcu minie ten zjebany stan od dwóch lat nic mi się nie chce czekam aż to życie po prostu się samo skończy, z drugiej strony jest osoba która od 10lat nie używa środków zmieniających świadomość, tylko dlatego wiem że życie ma smak , i czekam aż to wszystko minie

Moja depresja została zdiagnozowana ponad rok temu. Okazało się, że mam ją od ponad 9lat....poszłam po pomoc dopiero jak już nie mogłam sama ze sobą wytrzymać i moje otoczenie też.

Moja depresja jest ze mną już tyle że stała się w moim życiu celem do walki z nią samą

Kategoria nr 1 2:45. Ciesze sie ze w koncu ten temat zostaje odkryty. 3 lata chodzilem po lekarzach z migrenami i cpps. Tomografy nie tomografy itp. W koncu sam doszedlem do tego co mi jest. Lekarze sa chuja warci czasami. Na przestrzeni lat pomogl mi jeden i faktycznie znal problem i wiedzial jak go zwalczyc.

Nie wiem jak reszta oglądających, ale wnioskuję 🤔 większość osób, które znam jest chore 🙄 niesamowite!