Καλησπέρα!Όλα καλά Βασίλη μου,δεν κάνουμε επάγγελμα.Την τρέλα μας για το μέταλ δείχνουμε.Σιγα μην παρεξηγηθουμε για τα share και τα views.Ωραιο βίντεο με δομημένη σκέψη και γλώσσα.
Vic υπέροχος, όπως πάντα, αυτή τη φορά κράτησα και σημειώσεις για να πλέξω πάπλωμα και να μη βγω εκτός θέματος (πολλά τα γραπτά που έπρεπε να διορθώσω, πολλά τα εκτός θέματος, πολύ το self-awareness, πλέον, χαχαχα!) Πριν μπω στις θεματικές, να ξεκαθαρίσω ότι ο ορισμός του μεταλλά ακούγεται ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ στοχευμένος, που αφενός με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι κάνουν τη ζωή τους ΤΟΣΟ δύσκολη και αφετέρου να υπογραμμίσω τη σημασία του ρήματος που χρησιμοποίησες. Ο μουσικόφιλος αγαπάει τη μουσική - την όποια μουσική. Η μουσική γεννάει συναισθήματα, αυτό δεν είναι κλισέ ή σχήμα λόγου. Επειδή έτυχε να βγαίνω από συναυλιακή βδομάδα με τρομακτικές εκδηλώσεις αγάπης (και στους Καβαλέρες, αλλά κυρίως στους Mahcine Head που εδώ λατρεύονται με μεταφυσικούς όρους) από τους παρευρισκόμενους, έχω να πω ότι το αποτύπωμα του συναισθήματος αυτής της αλληλεπίδρασης είναι μια μοναδικά υγειής κατάσταση, που διάφοροι 'περίεργοι' φθείρουν είτε με 'δικανικούς' όρους περί ορθότητας γούστου, είτε με αφορισμούς (προφανώς και δε μιλάω για το χιούμορ, αυτό και για μένα είναι αποδεκτό σε απόλυτο βαθμό), χάνοντας την ουσία. Αυτή την ουσία που βρίσκεται στο ρήμα σου. Συνεπώς 100/10 ο ορισμός και με τη βούλα της γλωσσικής λεπτομέρειας (discourse analysis τσεκ!). 1. Slayer. Λατρεύω Slayer, λατρεύω 5 πρώτα, λόγω βιωμάτων έχω μια αδυναμία και στα early 00s (GHUA, CI), αλλά αφενός μετά το Seasons έχω κι εγώ πρόβλημα με τον ήχο - πρόβλημα γούστου - αφετέρου υπάρχει χάσμα μεγάλο στο πόσο με κέρδισε το οτιδήποτε post 1990 με τα πρώτα, πράγμα που σε μπάντες που αγαπάει κανείς ξενίζει λίγο. Araya συμφωνώ, Lombardo συμφωνώ, αλλά νομίζω ότι και οι δύο αυτές μεταβλητές αποτελούν μέρος της αισθητικής που επέλεξαν οι Slayer (και προφανώς επηρεάστηκε από τη φυγή του DL, αλλά όπως ανέφερες και για το Hoglan πριν, ακόμα και παίχτες που περιμένεις τυφλά τερματισμό επικότητας, μπορεί να βρεθούν σε δίσκους μονότονους και κλαταρισμένους). Οι Slayer ειναι η άβυσσος και το απόσταγμα που στάζει η ατμόσφαιρα από τις συνθέσεις, εκτός των παιξιμάτων και των συνθέσεων, αυτό έφερνε το δέος. Ευλογία να έχω δει τη σύνθεση με DL και JH, παρόλο που εκείνη τη μέρα οι Metallica και οι Anthrax πήραν τα μετάλλια - αλλά ήδη φεύγω εκτός θέματος, οπότε πάμε Testament! 2. Πάω μέσω Λαμίας, αλλά υπόσχομαι ότι μένω στο θέμα! Αφιέρωμα MH στο Thrash (2008?). Εγώ είμαι χαμμερικός (ακόμα, πως είναι οι ομάδες ένα πράγμα!), αλλά ειδικά τότε, το ξεκοκκάλισμα ήταν τελετουργία με μοναδικό αντίκτυπο. 2007/08 ανακαλύπτω Slayer, Metallica, Sepultura, Kreator, αλλά είμαι ακόμα χαμένος στον Power/Classic κόσμο. Εκείνο το αφιέρωμα ήταν ο λόγος που βούτηξα με τα μούτρα, που αγόρασα τα ραφτά μου, τους σωλήνες μου, και που αλλάξαμε τη μπάντα σε πιο thrash κατέυθυνση! Έγραψα Kreator σε ό,τι επιφάνεια βρήκα, βρήκα μια νέα βίβλο ζωής στο Bonded By Blood, και...ανακάλυψα πρώτο πρώτο το the Gathering!!! Three Days in the Darkness/Legions of the Dead τα δύο πρώτα που άκουσα (download), και πήγα Rock City να το πάρω. Δεν το βρήκα, αλλά βρήκα το The New Order. Οι Testament ηταν μέσα στις 3 αγαπημένες μου Thrash μπάντες και ένα ένα τα άλμπουμ άρχισαν να λιώνουν! Το The GAthering το αγάπησα πολύ, αλλά το σοκ των δύο πρώτων θα το έχω πάντα στις κορυφές - ειδικά το TNO, το προσωπικά αγαπημένο. Ωστόσο, η ακρότητα του TG ήταν, είναι, και θα είναι μια πύλη για έναν ακόμα πιο ακραίο ήχο και κυρίως ένα παράδειγμα του πως ακούγεται μια μπάντα που γουστάρει αυτό που παιζει. Three Days in the Darkness πάει καρφί για τριάδα Testament, ενώ στο DNR έχω νιώσει περισσότερο από ποτέ τι σημαίνει φονικά τύμπανα! Ρυθμοί, ήχος, και άποψη, με στέλνει για cardio κάθε φορά - ηλεκτροσόκ - ακόμα και σήμερα 16 χρόνια μετά. Σούμα; Testament θρησκεία, με ενεργό ρόλο στην αλληλεπίδραση ενός νέου ακροατή με πολλά μέταλ ρεύματα, και με ουσιώδη πρόταση στο πως παίζεται/ακούγεται το ανανεωμένο thrash ( περί The Haunted, δεν είμαι ο πιο ενημερωμένος, αλλά προτιμάω το 2ο). Το έκαναν και με το Formation of Damnation, αλλά αυτό παρακάτω. 3. Αναβίωση. Θυμάμαι ότι όταν μπήκα εγώ στη φάση, η αναβίωση που ανέφερες είχε ήδη εδραιωθεί (και στην Ελλάδα). Θυμάμαι φουλ 15/16 χρονους (σαν κι εμένα) στα πρώτα μας λαιβ (Kreator, Destruction, Municipal Waste, Exumer, Venom, Testament, etc), θυμάμαι το Get Thrashed Documentary (δώρο στα 16α γενέθλιά μου από την τότε σχέση!) να είναι χοτ τόπικ σε συζητήσεις και αναλύσεις ονλαιν και έντυπες, θυμάμαι νεαρές/σχολικές μπάντες να παίζουν thrash, κλπ (έχω ακούσει σε σχολικό λαιβ Critical Mass, Black Magic back to back, χαχαχα!) . Θυμάμαι το Formation of Damnation, το μύθο γύρω από τον Chuck και τη νίκη της υγείας του, τα αφιερώματα, τους επαίνους, τις συγκρίσεις (οκ, πιο ανώριμες φάσεις εκεί) και τους αφορισμούς σε Μεταλλικα ΛΟΓΩ του 'νέου Testament', ε, απέπνεε μπαρούτι η φάση! Όσο κι αν μου άρεσαν οι Violator, BbB, κλπ, νομίζω ότι εν τέλει αυτή η αναβίωση σε καινοτομία δεν (με) κράτησε, μέχρι να έρθουν οι Vektor και τα υπέροχα come backs από Anthrax/Flotsam, το έπος των Trallery, κλπ. Η πύλη που λέγεται Testament επαιξε ρόλο και στην αναβίωση (όπως ειπες) αλλά και στο πως αντιλήφθηκαν οι νέοι στα mid 00s αυτή την αναβλίωση (τι είναι thrash, ποιος παίζει ΣΗΜΕΡΑ καλό thrash, ποιος είναι larger than life, ποιος δε μασάει και γράφει όπως θέλει, κλπ). Μεγάλη αγάπη οι Testament, μεγάλο σχολείο οι Testament, μεγάλη σημασία οι Testament, και μεγάλη πύλη (το ξαναγράφω αυτό) για την είσοδο ενός ακροατή σε πολύπλευρες καταστάσεις του 'σκληρού ήχου' - ειδικά αν αναλογιστώ (όχι βιωματικά, όπως εσύ) το ηχητικό πλαισιο της εποχής κατά την οποία βγήκε το T.G.
Θοδωρή μου, πάντα γράφεις τις πιο μερακλίδικες και ψαγμένες απαντήσεις, θα μπορούσες κάλλιστα να κάνεις κάτι παραπάνω γραπτώς ή γιουτιουμπικώς να ξέρεις! Μου αρέσει πολύ να διαβάζω τα σχόλιά σου (και ακόμα περισσότερο όταν συμφωνείς μαζί μου, χαχα!) Και εδώ το ίδιο ισχύει για κάθε πόιντ (εκτιμώ πολύ το 1!), ευχαριστώ για το δώρο λοιπόν! Black Magic παίζαμε και εμείς με την μπάντα που είχαμε, το 1993 σε σχολικό λάιβ! Μαζί και Venom και Metallica και φυσικά το Orgasmatron! Πριν από εμάς μια μπάντα έπαιζε Doors και Σιδηρόπουλο, ήταν μια όμορφη αντίθεση θα έλεγα! Την αγάπη μου στην Σκωτία!
Εκπομπή οδοστωτήρας, όπως πρέπει, thrashiζουσα και με πολλά ωραία σχόλια όπως πάντα!!! Συνέχισε αδερφέ να είσαι ο εαυτός σου και να μιλάς για τα πάντα όλα!!! Πάμε!!!
Α ρε Vic, ωραία θέματα, μου θυμίζουν ατελείωτες συζητήσεις με φίλους τα παλιά χρόνια. Περί Testament τώρα, η αγία τριάδα για μένα χωρίς σειρά προτεραιότητας είναι The Gathering, The Legacy, Practice What You Preach. Από κοντά και το The New Order αλλά νομίζω υστερεί αισθητά στην παραγωγή. Το The Gathering είναι από τους κορυφαίους μεταλ δίσκους των 90s για να μην πω στους 100 καλύτερους metal δίσκους όλων των εποχών. Το αγάπησα διότι καραγουστάρω το thrasodeath, δηλαδή τα καθαρά, thrash riffs με brutal φωνητικά και το βρίσκω ηχητικά αρκετά κοντά στο επίσης λατρεμένο From Beyond από τους Massacre. Και οι δύο αυτοί δίσκοι είναι μόνιμα στο αμάξι μου. To Low στην αρχή με είχε ξενερώσει πλην του ομότιτλου τραγουδιού αλλά στη συνέχεια το κατανόησα και μου άρεσε περίπου στο 80%. Συμφωνώ ότι ο ντόρος με τους The Haunted ήταν υπερβολικός. Έχουν κάτι που με ξενίζει στον ήχο τους...ίσως αυτή η υφέρπουσα μοντέρνα σουηδίλα που κάπου την ανέφερες. Προσωπικά διασκεδάζω περισσότερο και θεωρώ πιο γνήσιο thrash τον ήχο των Havok (Time Is Up τι δισκάρα) ή των Power Trip. Φοβερά riffs και οι δύο. Εύστοχο και το σχόλιο ότι κάποια μοντέρνα thrash σχήματα μοιάζουν υπερβολικά σήμερα κι αυτό χτυπάει αρνητικά. Περί αναβίωσης του Thrash στα 00s εκτός από το Thrash of the Titans πιστεύω έπαιξε σημαντικό ρόλο και η πτώση του grunge και του απόηχού του στο δεύτερο μισό των 90s. Αρκετός κόσμος που αναζητούσε το extreme είχε πάει σε αυτό τον ήχο, αλλά όταν το εν λόγω ιδίωμα έκανε τον κύκλο του, ο κόσμος που συνέχισε να αναζητάει ένταση και εκρηκτικότητα βρήκε στέγη είτε στο thrash είτε στο nu metal που κι αυτό τότε άρχιζε να μεγαλώνει σε δημοφιλία. Μια καλή ιδέα για επόμενο βίντεο...υποτιμημένοι ή λιγότερο γνωστοί thrash δίσκοι που αξίζουν μεγαλύτερη προσοχή. Να δούμε τίποτα Xentrix, Deathwish, Exhorder, Defiance, Holy Moses κλπ να γουστάρουμε!
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και το πολύ ενδιαφέρον σχόλιο! Προτιμώ και εγώ το Time is Up από κάθε δίσκο Haunted και γενικά δεν τρελαίνομαι για Σουηδία και μελοντέθ Γκέτεμποργκ αλλά είναι και θέμα γούστου. Στην αναβίωση νομίζω ότι το nu metal και η σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση του παραδοσιακού ήχου από το mainstream, μαζί με τις επανακυκλοφορίες κλασικών δίσκων τότε (η Century Media ειδικά αλλά και η Metal Blade) μαζί με τα reunion και τα live, αυτά νομίζω συνετέλεσαν κυρίως. Vio-Lence και Exodus ήταν απείρως πιο γαμάτοι από τους κάθε Papa Roach και Disturbed, όσο ντεμοντέ και να τους θεωρούσε το mainstream. Πριν μιλήσω για τους Xentrix θα ήθελα να μιλήσω και για τα πιο αγαπημένα και πρωτοκλασάτα ονόματα, όχι ότι δεν γουστάρω Xentrix δηλαδή (Shattered Existence και For Whose Advantage? είναι εξαιρετικά, χώρια η παιδική ανάμνηση του Ghostbusters και η τρελή επιθυμία να βρω το ομώνυμο μπλουζάκι! - δεν μου έκατσε δυστυχώς!). Μόνο αποσπασματικά έχω αναφερθεί σε πολύ αγαπημένα πράγματα ακόμη. Ευχαριστώ για το σχόλιο και πάλι! :)
Αμάν ρε Vic με το μπλουζάκι σου... Με στραβώσει! Σαν Def Leppard το βλέπω τόση ώρα με το κίτρινο και την πυραμυδωειδη γραμματοσειρά. Καθένας με τον πόνο του θα μου πεις.... Πάντα βιντεαρες! Πολλά μπράβο!
Τζώνη μου ευχαριστώ πολύ! AMKEN είναι το μπλουζάκι αλλά γέλασα με το κόλλημα! Πρέπει να βρεθούμε σύντομα γιατι σε λίγο ξεκινάει το κλασικό συνέδριο και δεν θα προλαβαίνω ούτε να αναπνεύσω! ΣΗΜΕΡΑ;
Γεια σου Γιώτη! Ναι, φέτος βρήκα αυτό το μέσο να μπλαμπλαδιζω για να ξεφορτωνω γενικώς! Ε, δεν είναι και κάτι προσεγμένο όπως θα διαπίστωσες! 😁 Την αγάπη μου!
Καλημέρα Βασίλη, άλλο ένα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον βίντεο. Μου αρέσει που αναφέρεσαι σε διάφορα θέματα στα βίντεο σου και δεν κουράζουν. Sabaton, Powerwolf κλπ δεν παίζουν άσχημα, έχουν κάποια ωραία κομμάτια αλλά από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνονται και προσωπικά με κουράζει. Powerwolf αν θυμάμαι καλά έχω δυο άλμπουμ τους, από τα πρώτα. Οι Testament έχουν βγάλει πολύ ωραία άλμπουμ, θυμάμαι που τους έλεγαν Testalica αρχές 90ς, δεν με χαλούσε καθόλου το οτι θύμιζαν Metallica σε ορισμένα σημεία. Οι ταμπέλες στο metal ναι μεν βοηθάνε αλλα σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ισχύουν καθόλου (βλέπε πχ post black metal και μόνο black δεν είναι). Γενικά δεν δίνω σημασία στις ταμπέλες, αν μου αρέσει κάτι πολύ ας είναι και pop metal και rap metal κλπ θα το αγοράσω. Star Wars μόνο τα τρία πρώτα κλασικά αξίζουν. Είχα δει τα μετέπειτα και δεν θυμάμαι τι είδα χαχα.
Καλημέρα Αντώνη! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :) Tα cartoon metal γενικά έχουν μια μανιέρα (όχι ότι άλλα είδη δεν έχουν) και επειδή σίγουρα δεν είναι το αγαπημένο μου είδος έχω πολύ περιορισμένη αντοχή. Για τις ταμπέλες θα κάνω βίντεο αργά ή γρήγορα. Δουλειά τους είναι να βοηθάνε, όχι να περιορίζουν και σίγουρα είναι ανούσιο (έως και γελοίο) να πλακώνεται κόσμος για το σωστό κουτάκι. Στην ταμπέλα μπλακ έχει γίνει μια κατάχρηση γενικά νομίζω αλλά δεν θα επιμείνω καθώς είναι είδος το οποίο γενικά δεν ακούω, οπότε δεν με αφορά και είμαι και αναρμόδιος. Το τι μας αρέσει είναι το απόλυτο κριτήριο, όλα τα άλλα έπονται εξ ορισμού. Για τα Star Wars θα γίνει βίντεο επίσης κάποια στιγμή για τους καμένους σαν και μένα - αλλά αυτό που λες κατά βάση είναι σωστό, τα τρία πρώτα ΕΙΝΑΙ το Star Wars. Τα λέμε! :)
Επικό βίντεο και συμφωνώ απόλυτα. Χαίρομαι που δεν χρησιμοποιείς την λέξη για "εμένα "όπου πολλοί κρύβονται .Ότι είπες για Slayer τέλειος. Μεγάλο όμως το δίλημμα ανάμεσα στα δύο άλμπουμ.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια αν και νομίζω είπα 2-3 φορές "για μένα" και το εννοώ, δέχομαι και αντίθετες απόψεις/γουστα, για τέχνη μιλάμε άλλωστε., Απλά είμαι και πολύ παθιασμένος με τις δικές μου απόψεις! 😁
Φοβερός όπως πάντα! Αν και οι ύστεροι Testament όσο καλοί και να είναι δεν πιάνουν τα πρώτα τρία άλμπουμ. Disney διελυσε κάθε καλό που είχε το Star wars και όντως η υπερβολή στη εμμονή για συμπερίληψη καταντάει αστεία και χάνει το σκοπό της στο τέλος.
Γούστα φυσικά, προσωπικά όπως άκουσες βάζω δύο δίσκους πάνω από τα TNO και Practice. Και δεν είμαι και πάρα πολύ σίγουρος για τα Formation και Dark Roots of Earth! Η Disney έβγαλε τα Clone Wars/Star Wars Rebels, Rogue One, Mandalorian, Andor, τουλάχιστον αυτά, τα οποία τα αγαπάω πάρα πολύ. Ευχαριστώ όπως πάντα και εγώ! :)
Φοβερο επεισοδιο το καταχαρηκα! Να αγιασει το στομα σου Vic ! Oι Slayer μετα το Seasons In The Abyss ειναι χασιμο χρονου . Ενα ανελεητο νταπα ντουπα με generic riff και αδιαφορα σολο .Το χω πει πολλες φορες και πεφτουν ολοι να με φανε !Divine Intervention μετριοτητα ,Diabolus αδιαφορο οπως και τα μετεπειτα και γενικα πεφτει πολυ φασον μετα το Seasons . Hell Awaits επισης δεν το θεωρω αριστουργημα,ενα εφταρακι με το ζορι . Συνθετικα οι Slayer ειναι στο απογειο τους στο South και στο Seasons .
Αν και το 7αράκι στο Hell Awaits με ζορίζει/πληγώνει, ευχαριστώ πάρα πολύ! Συνθετικά τα πρώτα 5 είναι όλα αριστουργήματα για μένα, προσωπικά θεωρώ το South of Heaven και το Hell Awaits λίγο (ΛΙΓΟ όμως) άνισα αλλά με δυσθεώρητες κορυφές με τρομακτικό impact. Δεν βαθμολογώ με μέσο όρο που βγάζουν τα κομμάτια (=ας έχει και κανά δυο μέτρια ή μια πατάτα, δεν χάλασε ο κόσμος) αλλά με το συνολικό impact του δίσκου. Προσωπικά αυτό κάνω δηλαδή. Έχουν σποραδικές στιγμές μετά, περισσότερες με την επιστροφή Lombardo αλλά η διαφορά με τα 5 πρώτα είναι πάρα πολύ αισθητή! Ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σου λόγια! :)
@@vicsdungeon Αν βαθμολογησω το Hell Awaits με βαση το impact ειναι οπως τα λες . Μετα το Seasons εχουν ενα καλο κομματι ανα δισκο η κανενα. Δεν πα να παιζει τις καλτσες του ο Λομβερδος.
Την ώρα που βλέπω το βίντεο φοράω μία μπλούζα αρχαία φθαρμένη Renewal με κομμένα μανίκια που είχα ανταλλάξει δεκαετία '90 όταν πήγαινα λύκειο, δε θυμάμαι με ποια, μάλλον με κάτι Heavy/Power μιας κι από τότε πλέον άφηνα πίσω μου το Heavy/Power κλπ κι είχα αφοσιωθεί στο Thrash, Death (περισσότερο) και Black μετέπειτα, που σήμερα, αμφιταλαντευόμαι για το ποιο είναι το αγαπημενο μου είδος. που μάλλον είναι το Black, αν και τελευταία το κόλλημα που είχα πάντα με τους Death, με έχει κάνει να ακούω, εδώ κάνα χρόνο ίσως, σχεδόν μόνο Tech Death/Thrash! Επίσης ένα "παράδοξο" για πολλούς, μου αρέσουν περισσότερο οι δίσκοι των Testament από το Low και μετα (το "Demonic" όχι) παρά οι προηγούμενοι, με εξαίρεση το "The New Order" που μου αρέσει το ίδιο με τους μετέπειτα! Εγώ πάντως τον δίνω τον τίτλο στο "The Gathering"!!! Είναι ο αγαπημένος μου!
Μπράβο φίλε. Τρομερό video. Πάντως την εποχή του the ritual οι Sodom απέναντι στην τότε κατάσταση του thrash έβγαλαν έναν πολυ καλό thrash death άλμπουμ. Το tapping the vein. Επειδή βαρέθηκα τα ranking είσαι όαση στο ελληνικό metal RU-vid.
Ευχαριστώ πολύ! Έχεις απόλυτο δίκιο για τους Sodom και όχι μόνο για το Tapping the Vein. Όλη την δεκαετία σκοτώνανε και σίγουρα βγάλανε πολύ βαρύτερα πράγματα από την δεκαετία του 80, σαν τους Testament. Βίοι παράλληλοι με την έννοια της thrash συνέπειας! Οι συνεπεστεροι στις δύο ηπείρους! Και οι Tankard κολλάνε εδώ. Χρειάζονται αναφορά και θα την κάνω σε επόμενο βίντεο! Σε ευχαριστώ και πάλι!
Ήταν μεγάλη έκπληξη το The Gathering, ήρθε από το πουθενά και σάρωσε, τόσο γιατί το thrash είχε εξαφανιστεί όσο και γιατί ούτε οι ίδιοι ήταν πλέον στις κορυφές των 80ς. Ευκαιρία να παίξει ξανά! 🎵🤘 Τα δύο πρώτα haunted ήταν επίσης ένεση για το revival πάντως κ ας ήταν πασπαλισμένο με πολύ μελωδικό death, θυμάμαι τότε να τονίζουμε τη slayer ματιά κυρίως και όχι την αυτονόητη σουηδίλα που λες
Εμ, το Slayer στοιχείο μας είχε λείψει και γουστάραμε, για αυτό το τονίζαμε! Συμφωνώ ότι ήταν σημαντικοί δίσκοι και μάλιστα προτιμώ το Made me do it από το ντεμπούτο. Ξεκινάει και αυτό βέβαια με 101% Hanneman ριφολογια! Απλά θεωρώ πολύ σημαντικότερο το The Gathering, το Thrash of the Titans και τους Γερμανούς για τις εξελίξεις των πραγμάτων.
Ευχαριστώ πολύ! Και να ήθελα να επιδείξω την δισκοθήκη μου όμως, α. είναι πολύ μικρή (η δισκοθήκη) και β. είναι σε χαοτική κατάσταση! Δεν βρίσκω κακό πάντως να δείχνει ο κόσμος δίσκους και μιλάει για αυτούς και είναι ωραίο ντεκόρ μια βιβλιοθηκάρα γεμάτη βινύλια και cd!
Συμφωνώ σε όλα σε σχέση με το The Gathering. Eίναι πραγματικά τιτάνιος δίσκος. Η παραγωγή είναι μια από τις καλύτερες ever στο metal, είναι σκοτεινό, η απόδοση όλων είναι εξωγήινη, ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ Lombardo σε παίξιμο, δημιουργικότητα και ήχο και to make a long story short, πρόκειται για ένα απίστευτα εμπνευσμένο και πηγαίο άλμπουμ που ακούγεται σα να κυκλοφόρησε χτες. Επίσης συμφωνώ στο ότι οι δίσκοι των Grip Inc. είναι ριζοσπαστικά αριστουργήματα. Keep it up!
Ολόσωστα όλα και έπρεπε να πω και κάτι για την παραγωγή του Andy Sneap γιατί ανήκει στις καλύτερες του και έχει και φυσικό ήχο στα τύμπανα που είναι το αδύναμο σημείο του γενικά! Πάντα χαίρομαι να διαβάζω καλά λόγια για τους Grip! Ευχαριστώ πολύ!
Σίγουρα πολύ σημαντικό ντοκυμαντέρ! Σύστησε σε πολύ πιτσιρικαρία τα μεγαθήρια και την ιστορία του είδους, αν και η νέα σκηνή ήδη είχε αρχίσει να δισκογραφεί και εμφανίζονται και στο ντοκυμαντέρ διάφοροι (μαζί με την Βεκτοράρα φυσικά!)
Βασίλη χαίρομαι τα βίντεός σου τρομερά, αν και στα μισά που λες δεν έχω ιδέα τι ακριβώς (πρέπει να έχω ακούσει ένα κομμάτι Testament που δεν έχω ιδέα ποιο ήταν, και επίσης Anvil το March of the Crabs που πρέπει να είναι διάσημο γιατί αλλιώς δεν θα μου το είχε βγάλει τότε το spotify 😁), δεν έχει σημασία όμως, τα συμφραζόμενα τα πετυχαίνω! Βασικά κατάλαβα πολύ καλά το χατζημεταλάς, που κάτι τέτοιο σκεφτόμουν ότι σημαίνει, και επίσης κατάλαβα τα θρας σπιντ παουερ, όχι ότι τα κατάλαβα-κατάλαβα, αλλά πήρα την άποψη που χρειαζόμουν. Το Ride The Lightning, πολύ άλλος δίσκος από τον πρώτο, όχι η καμία η σχέση βέβαια, αλλά πραγματικά άλλος δίσκος. Όταν ξεκινάω τις ακροάσεις δεν θέλω να ξέρω τίποτα απολύτως, θέλω απλά να ακούσω το κομμάτι και να δω στίχους. Στιχουργικά (αλλά και μουσικά, κάτι που ακόμα εξερευνώ) είναι ο δίσκος Θάνατος, κάτι λίγο περίεργο τόσο σύντομα μετά το Kill Em All, που ήταν η αυτοκρατορία της υπεροχής και της δύναμης, μου έκανε τρομερή εντύπωση αυτό. Και ακόμα μεγαλύτερη όταν είδα ότι ο Cliff έχει συμβάλλει σε πολλά του δίσκου. Προς στιγμήν θεώρησα ότι μετά από αυτό το album πέθανε, και ότι ήταν ανατριχιαστική η συγκυρία, αλλά όχι ακόμα τελικά. Ωστόσο, ακόμα μου φαίνεται σαν self fulfilled prophecy, δεν ξέρω πολλά για τον Cliff, όμως και μόνο η μορφή του μου φέρνει ένα μοιραίο, που θα το είχα αν δεν είχε πεθάνει? ποιος ξερει.. καλή συνέχεια περιμένω την άποψή σου !
"Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς" Story of my life, έχω ένα σημαντικό πρόβλημα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν μιλάω μόνο στους καμμένους φίλους μου! Αλλά όπως έλεγε και μια παλιά μου καθηγήτρια που με πέτυχε στο youtube(!) "δεν ξέρω για μιλάς αλλά τα λες ωραία!", χαχα! I'll take it! Λοιπόν, Anvil, Καναδοί, πρωτοπόροι στο next level heavy metal (81-83 το peak τους), εντάσσονται στους πρώτους που επιτάχυναν αισθητά, μεγάλη επιρροή σε όλο το speed/thrash φάσμα μπαντών. Ήταν από αυτούς που φαίνονταν ότι θα είναι μέσα στους επόμενους μεγάλους αλλά εξαφανίστηκαν σχεδόν. Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ/ταινία για αυτούς (και άσχετος να είσαι με την μουσική γενικά έχει ενδιαφέρον), το Story of Anvil του 2009 που αποτυπώνει γλαφυρότατα γιατί δεν έκαναν επιτυχία, αποκαθηλώνει το φαντασιακό όλο του χεβυμεταλά ήρωα και τονίζει ότι δυστυχώς χωρίς καλό μάνατζερ και business sense δεν πας πουθενά. Πολύ ωραίο το March of the Crabs, αν θέλεις ένα πραγματικά υπέροχο heavy metal ύμνο, Free as the Wind από τον καλύτερο δίσκο τους Forged in Fire. Και το ομώνυμο αυτού, για doom metal ΕΠΟΣ. Δεν σχολίασα τίποτα ακόμα για το Ride the Lightning εκτός του ότι έχει διαφορά από το ΚΕΑ και σε ποιον οφείλεται αυτή η διαφορά! Για να αποφύγω να κάνω spoilers ή να δημιουργήσω προσδοκίες. Το ότι πέθανε ο Cliff (και ότι κάποιοι ξεροσταλιάζουμε ακόμα με την πάρτη του) σαφώς δημιουργεί μια αύρα μυστικιστική λίγο. KEA: Νεανική απερισκεψία, λύσσα και πάθος για δύναμη και ταχύτητα. RTL: Ωρίμανση, κρατάμε δύναμη, κρατάμε πάθος αλλά η παλλέτα χρωμάτων μεγαλώνει ΠΟΛΥ αισθητά και παύουμε να υμνούμε το heavy metal σε κάθε στίχο και πώς τα σπάμε γενικά και προσπαθούμε να μιλήσουμε για κάτι σοβαρότερο. Και τα δύο 11/10 και γεμάτα τραγουδάρες για τον υποφαινόμενο! Όταν τελειώσεις τα 4 πρώτα θα κάνουμε εκτενή κουβέντα! :P Χαιρετισμούς και τα λέμε ξανά! :)
δεν ξερω τι ακριβως λες διοτι δεν ξερω τις μουσικες, αυτο εννοω, κατα τ άλλα είσαι από τους πιο εύγλωττους και σαφείς ομιλητές (σίγουρα ο καλυτερος ολων μας εδω στο youtube περί μέταλ)! Τα έχω ακούσει τα 4 πρώτα, έχω ακούσει τα 6 πρώτα για την ακρίβεια, και έχω σημειώσεις για δύο ζωές 😆(κατάλαβες τι σημειώσεις τώρα, ό,τι μου σκαει εκεινη την ωρα σε πραγματικο και φαντασιακο επιπεδο). Σύντομα φώτα κάμερα! Χαιρετισμούς πολλούς!
@@rockromance1 Ευχαριστώ πολύ Ελένη! Αναμένω με πάαααρα πολύ ενδιαφέρον να ακούσω σκέψεις και σημειώσεις και όσο πιο κοζμάρα ειλικρινή, τόσο καλύτερα! :) H Κρήτη χαιρετά!
Πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα είπες, όπως πάντα άλλωστε. Να προσθέσω ότι στο Souls Of Black οι Testament έκαναν το ίδιο λάθος με τους Anthrax στο State Of Euphoria: είχαν πολύ περιορισμένο χρόνο για να δουλέψουν στο δίσκο λόγω της Clash Of The Titans περιοδεία (οι. Anthrax είχαν πέσει στην ίδια παγίδα με την ευρωπαϊκή Monsters Of Rock περιοδεία του '88 με Iron Maiden, όπως φαίνεται και στο δίσκο ο οποίος είναι άνισος όπου αριστουργηματικά καλοδουλεμένα τραγούδια πχ Be All Εnd All, Who Cares Wins κλπ εναλλάσσονται με κάπως ελλειπείς συνθέσεις πχ Now It's Dark κλπ) και αυτό αποτυπώθηκε και στο Souls Of Black. Παρένθεση Cliff Burton: ποιά άλλη μπάντα θα συμπεριελάμβανε στο ντεμπούτο της σόλο μπάσο; Μια μπάντα με πολλά attributes, που λένε και στο χωριό μου. Τέλος, να 'σαι καλά για το κεφάλαιο Star Wars, μια μικρή λεπτομέρεια: η αρχική σκηνή στο The Book Of Boba Fett είναι homage σε ένα επεισόδιο της σειράς Parks And Recreation όπου σε μια συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης Pawnee (Indiana) εμφανίζεται ένας πολίτης (Patton Oswalt) ο οποίος θέλει να καθυστερήσει την έγκριση ενός ψηφίσματος με την τεχνική του filibuster (μιλάω μέχρι τελικής πτώσης για ο,τιδήποτε) και χρησιμοποιεί το χρόνο του για να εκθέσει τις ιδέες του για τα επικείμενα σίκουελ των Star Wars. Κάπου στο γιουτιούμπ υπάρχει η extended cut σκηνή με την ολοκληρωμένη ομιλία του, σχεδόν 8 ή 9 λεπτά, μιλάμε για έπος. Αυτά καλή συνέχεια, τα σέβη μου.
Γεια σου Θωμά! Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και το πολύ ενδιαφέρον σχόλιο. Ορθότατη η παρατήρηση για Anthrax/Testament (State... καλό αλλά σαφέστατα το πιο αδύναμο των 5 πρώτων). Parks and Rec ΦΥΣΙΚΑ είναι τεράστια σειρά, πολύ αγαπημένη και θρυλική η σκηνή με Patton (λατρείας, έχεις δει Happy;) Εγώ αναφέρομαι στα end credits scene στην δεύτερη σεζόν Mando. Fucking badass crime lord but with honor! Κάπως έτσι το περίμενα.
Sins Of Omission, κομματάρα απο τις λίγες. Γενικά πιστεύω οτι οι πιο πολλοί γουστάρουνε τα δυο πρώτα και μετά απο το Gathering και μετά. Εγω προσωπικά είμαι οπαδός της περιόδου απο το New Order μεχρι το αγαπημένο μου Souls Of Black (σας κουφανα) κυρίως. Οφείλουμε να παραδεχτούμε οτι ειναι ισως η μονή μπάντα που έγραψε κλασσικά τραγούδια απο το 2000 και μετά και μιλάω για το Down For Life και το More Than Meets The Eye πράγμα σπάνιο δεδομένου του ποτε ξεκίνησαν. Οσον αφορά το tempo, θα πω οτι πολλα τους κομμάτια γυριφερνουν στην ίδια γειτονιά οσον άφορα τα bpms και ειναι και τα πιο Testament. Βασίλης
Γεια σου Μπίλαρε! Το ξέρω ότι το αγαπημένο σου (και του Αναστάση, τον έχεις επηρεάσει πολύ γενικά!) είναι το Souls of Black. Δεν μπορώ να το καταλάβω ακριβώς, εκτός κι αν είναι η πρώτη βιωματική επαφή με δίσκο τους; Είναι σαφώς κατώτερο των προηγηθέντων νομίζω. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι σνομπάρεις το Legacy! Πώς κι έτσι; Γιατί στην απόξω; Τρελές κομματάρες μόνο αυτός ο δίσκος. Απο ύστερα κομμάτια δεν ξέρω αν έχουν μπει στην σφαίρα του κλασικού αυτά που λες, κομματάρες βέβαια (ειδικά το Down for Life) αν και η αδυναμία μου από το Formation είναι το Henchmen Ride. Φοβερό comeback γενικώς πάντως και αν και είναι σχετικά κοντά στο ύφος τα άλμπουμ, σίγουρα δεν βγάζουν τον ίδιο δίσκο συνεχώς. Από την νέα εποχή ΠΕΘΑΙΝΩ για το Throne of Thorns (extended version φυσικά!) Χαιρετώ!
@@vicsdungeon καλώς τονε. Ισχύει ότι το Souls Of Black ήταν ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα (το πήρα το 1990) αλλά πρέπει να πω ότι μου άρεσαν μόνο το Malpractice και το One Man's Fate. Δεν ασχολήθηκα μαζί τους πέρα από σκόρπια κομμάτια και θεωρούσα και το Practice What You Preach τίγκα Metallica. Πρέπει να πω όμως ότι όταν φτιάξαμε την μπάντα (1994) άρχισα συνειδητά να ψάχνω το Bay Area Thrash και το Technothrash γιατί ήθελα να πατήσω στο πιο ποιοτικό κατά την γνώμη μου στυλ metal. Τότε έδωσα ευκαιρία στο The New Order που .ου φάνηκε απίστευτο και μετά ακολούθησε το Practice όπου υπάρχει το απόλυτο Sins Of Omission. Το Souls Of Black το εκτίμησα το 2008 όπου το ξανάκουσα ύστερα από καιρό γιατί μου είχε ανοίξει η όρεξη με το More Than Meets The Eye (εποχές MySpace) και δεν έβλεπα την ώρα να ακούσω Testament "φρέσκο" υλικό. Επειδή δεν ψηνόμουν για τις πιο death φάσεις τους (Low & Demonic), είπα: ποιο ατόφιο Testament δεν έχω ακούσει πολυ;;;; Το Souls Of Black. Αν εξαιρέσεις τον ήχο στις ρυθμικες κιθάρες μου φάνηκε απίστευτος δίσκος και είναι στην δεκάδα μου. Το ακούω πολύ συχνά. Όσον αφορά το The Legacy, μάλλον δεν είμαι πρωτοδισκακιας εκτός και αν είναι της Thrash τρίτης γενιάς (Forbidden, Toxik κτλ.). Έχει βέβαια μέσα Raging Waters, Apocalyptic City, Burnt Offerings. Ούτε στο Big 4 είμαι πρωτοδισκακιας. Τον Ανασταση προσπαθώ να μην τον καταστρέψω πάντως :-😜
@@verdictdeniedtube Ανησυχώ που δεν διάβασα για Over the Wall και ομολογώ ότι απορώ πώς κατέληξε αγαπημένο το Souls of Black το 2008! Το Low δεν θα το έλεγα death metal καθόλου, ακόμα και το Dog Faced Gods δηλαδή που είναι το πιο ντεθ μέταλ δεν το έλεγα καθαρόαιμο. Ένας μοντέρνος θρας δίσκος θα έλεγα ότι είναι που έχει πάρει χαμπάρι τους Pantera αλλά δεν αντιγράφει, ούτε παίζει απλά/απλοϊκά γκρουβ ριφ. ΦΡΡΡΡΕΣΚΟΣ. Σίγουρα όχι παραδοσιακό αλλά το πιο παραδοσιακό της εποχής (πολύ πιο θρας από αυτά που έκαναν οι Overkill τότε). Αγέραστο, το άκουγα πάλι τις προάλλες. Forbidden είμαι πρωτοδισκάκιας οριακά (στην τρίχα κυριολεκτικά, δεκάρια και τα 2). Toxik στο σχολείο ήμουν 100% World Circus. Φοιτητής ερωτεύτηκα το Think This και νομίζω στην τρίχα κερδάει αυτό σήμερα. Τον Αναστάση τον περιμένω από μέρα σε μέρα να μου την πει για το Star Wars σημείο του βίντεο!
@vicsdungeon καλό το Over The Wall αλλά το The Haunting είναι καλύτερο. Αν το Souls Of Black έχει έναν αξιοπρεπή ήχο στις ρυθμικες κιθάρες, πιστεύω ότι θα φαινόταν το μεγαλείο του. Η κιθαριστικη δουλειά είναι απίστευτη....έτσι εξηγείται, τόσα χρόνια μέρα τα αυτιά μου άκουγαν καλύτερα μέσα στην θολούρα, ξεχώριζα τα θέματα. Γενικά το groove όπως εκφράστηκε από τα 90s και μετά δεν είναι του γούστου μου. Οι Pantera γαμανε. Forbidden τα δύο πρώτα είναι πολύ καλά αλλά με τα χρόνια μου μείνανε τα Chalice I Blood, Through Eyes Of Glass, Forbidden Evil και όλη η πρώτη πλευρά του Twisted Into Form. To Think This και εγώ μετά τα 25 μου, το εκτίμησα και τώρα είναι το αγαπημένο μου.
Μπιλυ καλημερα.Με ο λη την καλη διαθεση να σου πω οτι ενω μιλας για τους μεταλοπατερες και τα λες πολυ ωραια στο επομενο κεφαλαιο σκορπιες σκεψεις αυτοαναιρεις τα οσα ειπες και γινεσαι αυτο ακριβως.Χαχα δεν πειραζει.Νομιζω ολοι εχουμε ενα μεταλοπατερα μεσα μας και δεν ειναι και κακο νομιζω
Κανένα πρόβλημα, νομίζω δεν αρνούμαι τις εξάρσεις μεταλοπατερισμου γενικά που με πιάνουν πού και πού! Ποιο σημείο πάντως λες συγκεκριμένα, γιατί δεν ένιωθα καμία στιγμή να τραμπουκιζω ή να ισχυρίζομαι ότι ξέρω καλύτερα από τους θεατές μου; Στο σημείο για αγαπημένους τους Σαμπατον και πόσο μέταλ να είναι αυτό; Γιατί εκεί το λέω ρητά ότι με πιάνει το μεταλοπατεριστικο! 😁 Κακό δεν είναι γενικά όσο δεν το παίρνουμε στα σοβαρά. Το χιούμορ είναι το αλάτι της ζωής!
Φυσικά ανηψιε! Μπρίκια κολλάμε; 😁 Αν και δεν έχω τελειώσει το Tales from the Jedi ακόμα! Μου αρέσει πολύ. Και το Bad Batch που δεν ανέφερα είναι έπος. Το Ahsoka είχε θεματακια αλλά θετικό πρόσημο γενικά. Περιμένω κάτι πολύ καλύτερο από Thrawn για την ώρα!
Το tales of the Jedi για μένα είναι το καλύτερο Star Wars μετά από πολύ καιρό. Bad batch μου άρεσε η 3η σεζόν, με 1η και 2η σεζόν δεν τρελάθηκα εκτός απο κάτι επεισοδιαρες που είχαν μέσα. Και Ashoka μου άρεσε φουλ μόνο και μόνο για τις σκηνές clone wars
Είναι μια άποψη που στέκει. Κάλλιστα! Είμαι πιο γέρος και οι Τιτάνες των 80ς έχουν καβατζώσει όλες τις θέσεις μου αλλά The Gathering είναι δίσκος που προκαλεί Δέος για μένα. Ευχαριστώ για το σχόλιο! :)
