Բարեւ. երկու արե՞ւ, թէ՝ բարի-բարիով-բարեաւ... Եռագւ՞յն, թէ՝ եռագոյն... Առիւծն ու արծիւը խորհրդաբար կան ոչ միայն Հին, այլ նաև՝ Նոր կտակարանում... Ւնա՞յն, թէ՝ Ունայն...Ձայնաւորներ միայն հայերէ՞նն ունի... ԿոնՖետը վնասակար է, իսկ շոկոլա՞դը... Այդ ամենը ոսկեղէնիկ գրաբարի՞ հիմքով է կառուցւում, թէ՝ այլ և այլ հայերէններով. եթէ գրաբարեան հիմքով է, ապա որտե՞ղ է գրաբարի նախանձախնդրութիւնը իր իսկ հնչիւնների իւրայատուկ արտասանութեամբ եւ ուղղագրութեամբ... Աւա՜ղ, ո՛ր մեկն ասեմ... Այո՛, այբ-ի մէջ է թաքնուած իմաստութեան գաղտնիքները, իսկ չէ՞ որ Տէրը սիրում է միայն նրանց, ովքեր ապրում են իմաստութեամբ, բայց ոչ թէ մարդկային, այղ՝ երկնային, ոչ թէ՝ եղծական, այղ՝ անապական ու յաւիտենական իմաստութեամբ... .ա.
Հիմա եմ հասկանում թե ինչու է ֆ հնչյունը օգտագործվել որպես երաժշտական խազերի բանալի։ Այսինքն հնչյունը կա, բայց արգելափակվել է նրա գործնեությունը բառային արժեքների մեջ։ Ֆ հնչյուն կաս ու իրավունք չունես գործողություն կատարել։
PARON BEKTASHYAN DUQ UZUM EQ. VOR ASTCO XOSQOV APRENQ U GORCENQ'. DRA HAMAR MEZ PETQ E CER NMAN ARACHNORD' MI MARD, VOR@ GITI TE VOR@ VORIC HETO E EV UNEQ DASTIRAKELU MEC SHNORH.....MERSI
