ԿԱՐՈՏ
Խոսք ՝ Մանե Հակոբյան,
Երաժշտություն՝ Ազատ Հակոբյան
Հեռանում և թողնում եմ տունը իմ`
Տանելով լոկ հուշեր, մուժեր անհիմն:
Սահելով տարիները կմարեն,
Իմ հոգու սուրբ կանթեղը կվառեն:
Այն, որ կարոտն է հայի,
Այն սրտեր է հուզում ամայի,
Թև տալիս իմ հոգուն
Եվ ուժ` իմ աչքերին:
Դողում է սիրտը իմ,
Ինձ կանչում է երկիրը հին:
Կարոտի լուռ ձայնով
Անրջում եմ տունը իմ:
Քաոս է իմ հոգում.
Արցունքներն են ինձ ամոքում,
Մտքերով միշտ հածում,
Հայ կարոտն եմ իմ կոծում…
Հեռավոր իմ երկիր, հող հայրենի,
Իմ փափագ` գեղալանջ գոռ լեռների,
Գարունքիդ ծաղկունքով կուզեի այրվել,
Քո կիզող արևով կուզեի վառվել:
Պաղ ջրերիդ կարկաչով,
Կռունկիդ երամի կանչով
Դառնայի փարվեի,
Սուրբ հողն իմ համբուրեի:
Դողում է սիրտը իմ,
Ինձ կանչում է երկիրը հին:
Կարոտի լուռ ձայնով
Անրջում եմ տունը իմ:
Քաոս է իմ հոգում.
Արցունքներն են ինձ ամոքում,
Մտքերով միշտ հածում,
Հայ կարոտն եմ իմ կոծում…
Թող ճառագի հույսը հայի,
Վերածնվի հավատ,
Որ դառնան հայրենիք
Կարոտով, լույս կարոտով
Դողում է սիրտը իմ
Դողում է սիրտը իմ,
Ինձ կանչում է երկիրը հին:
Կարոտի լուռ ձայնով
Անրջում եմ տունը իմ:
Քաոս է իմ հոգում.
Արցունքներն են ինձ ամոքում,
Մտքերով միշտ հածում,
Հայ կարոտն եմ իմ կոծում…
4 апр 2017
