Θυμάμαι το 86, εγώ παιδί πεντάχρονο στη διασπορά γεννημένο, τα καλοκαίρια στα Χωριουδάκια των γονέων μου και να μυρίζω υγρό χώμα, βασιλικό και ο ήλιος να βαράει ντάλα. Ελλαδίτσα μου χώρα του φωτός.
όταν ήμουν παιδί μου το τραγούδαγε η μητέρα μου γέμιζε δάκρυα στα ματάκια τις τώρα ξέρω των λόγο !!! βλέπεις μετά απο πόλεμο μόνο αυτό το τραγούδι είχε να θυμάται το σπίτι τις !!!!
1950..ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΓΓΙΣΤΑΣ .ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ .ΤΑ ΜΕΤΡΗΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΥΛΕΣ.! Ένα ένα μπορείς να τα ξεχωρίσεις και να τα ονοματίσεις..Το σπίτι του τάδε του τάδε., που είχε δύο και τρία παιδιά,μαζί και τη γιαγιά και τον παππού..Το σπίτι της χήρας με τα ορφανά...Λίγα σπίτια όμως δεκαπλάσιος πληθυσμός.Το μισό χωριό συγγενείς με το άλλο μισό.! Στην αρχή όλοι μαζί στη μεγάλη κάμαρα ,κι ύστερα χτίστηκε κι άλλη κι άλλη κάμαρα με το κουζινάκι μέσα.Ένα μέσα κι ένα έξω, για τη λάτρα και το μαγεριό .Με το ξύλινο η τενεκεδένιο αποχωρητήριο μακριά στην άκρη της αυλής..Με τα κομμένα φύλλα της εφημερίδας κρεμασμένα με τάξη στο μεγάλο καρφί ... Το χωριό χωρισμένο στα δυό ..Με τέλεια ρημοτομία που θα τη ζήλευε ακόμη και η πρωτεύουσα..Πάνω από τις γραμμές του τρένου οι πρόσφυγες και από την κάτω μεριά οι Ντόπιοι ,θρακιώτες ,Σαρακατσανέοι..Αργότερα σαν ήλθε ο έρωτας συγχωνεύτηκαν μεταξύ τους. Και βάρεσαν τα νταούλια ,τα κλαρίνα και οι λύρες οι ποντιακές .Μια βδομάδα το χωριό σε χαρούμενο αναβρασμό για το μεγάλο γεγονός .Έχουμε γάμο..Την ντραμιτζάνα παραμάσχαλα κι ένα ποτηράκι για ούζο ,πόρτα πόρτα για το κάλεσμα του χαρμόσυνου γεγονότος.. Οι πίτες ,οι πουρμάδες,τα κρέατα και τα στίπα γεμίζαν τα πελώρια τραπέζια.Κι οι συγγενείς σουρωμένοι να ξαπλώνουν στα πόδια της νύφης για να την πάνε στην εκκλησιά ..Να ρίξουν ένα τόπι ύφασμα στις πλάτες του ζευγαριού ,για νάναι λέει ..πάντα ενωμένοι ,και να κρεμάσουν χαρτονομίσματα στο πέτο και στο νυφικό του αντρόγυνου. Μετρημένα τα σπίτια με τις μεγάλες αυλές χωρίς περιφράξεις ..Έκοβες δρόμο για να πας από τη μια μεριά του χωριού στην άλλη .Κι΄ύστερα όταν ήλθε ο πολιτισμός ,υψώθηκαν μαντρότοιχοι,,μπήκαν σύρματα και όμορφα κάγκελα με λαδομπογιές..Μπήκαν λέει όρια..Και η καλημέρα με το συγκρατημένο χαμόγελο πιο σπάνια και πιο τυπική..Πιο πολιτισμένη..Μπήκαν όρια μέσα στις καρδιές μας..Ναι ακόμη και στα χωριά..Στα χωριά μας μωρέ... Αλήθεια ...Πως γίναμε έτσι ρε παιδιά 😒..κλειώ..Σταθμός Αγγίστας παλιές φωτό .
Κλαίω με αυτά που γράφεις έτσι ακριβώς ήτανε.αξεχαστα θα μου μείνουν εκείνα τα τεράστια ψωμιά που ψηναν η τα φαγητά που φουρνιζαν και βγεναν κάτι μυρωδιές που ήθελες να φας τα Μπριάν ταψητα τις πίτες δεν υπάρχουν αυτές οι μυρωδιές πλέον.γιαυτο είμαστε όλοι αρωστοι απ' το καθησιο και τα παριζακια.
Wow this brings back so many memories growing up and still thinking of my mother and Father how they lived during the wartime from my mother's family during the attacks and the occupation and then the Communist system from the north with drove greece into the bloody civil war. Thank God the American State Department rescued my mother's family during the height of the civil war I brought them back to Boston. And my father service in Germany and in England during the blitzkrieg.
