Dag Marcus, ik heb altijd - en nog steeds - een warme, liefdevolle met mijn ouders. Toch geef je aan dat het meestal bij je ouders vandaan komt. Ik kan dit nog niet helemaal plaatsen.
Marcus, maak ook eens een video over waarom mensen met bindingsangst vaak mensen met verlatingsangst elkaar aantrekken. En dat tijdens deze relatie de rollen soms onbewust wisselen. Bindingsangst en verlatingsangst is verschrikkelijk waardeloos, maar ook een zeer interessante dynamiek tussen twee mensen. Om er van bevrijd te raken is bewust worden van jezelf en jouw rol erin echt enorm belangrijk. Ik vind het een super interessant onderwerp.
Dank je Marcus voor deze mooie en duidelijke uitleg. Het klopt, is ben opgegroeid met een narcistische moeder. Thuis emotioneel onbereikbare ouders, geen liefde en er werd niet gepraat. Nergens over. Nooit iets goeds kunnen doen of niet snel genoeg. Maar ik, de oudste moest alles doen. Dus ik werd haast de verzorgende van mijn ouders en broertje en zusje. Geen belangstelling voor mij. Later was de 1ste relatie er een van 3 jaar met een narcist. Later een relatie van 30 jaar met een narcist. Vechtscheiding. Vriend gekregen met borderline. Toen geen huis meer, en 2 jaar bij mijn moeder van 84 jaar gaan wonen om haar te verzorgen tijdens haar lympheklier kanker. Zelf compl. Ptss opgelopen. Dit was zwaar om te verzorgen, maar met veel plezier gedaan. In deze 2 jaar werd haar narcisme zo erg, dat er wel eens wat gezegd is. Nu ze beter is, ben ik zo het huis uitgezet en ze heeft tegen iedereen gelogen om aandacht te krijgen. Ze weet dat ze liegt, maar gaat niets recht zetten en iedereen gelooft haar. Ze is nog steeds de baas. Ik heb nu afscheid van mijn hele familie. Het kan niet anders. Ik heb door dit alles eigenlijk geen bindingsangst. Maar bindingsangst om de angst om mensen weer te verliezen. Door dit alles verlatingsangst. Kan dit zo werken?
Heel erg herkenbaar. Voor mij geldt eenzelfde soort situatie wat betreft mijn jeugd alleen dan met een narcistische vader. Tijdens de relaties die ik daarna ben aangaan, ervaarde ik zowel bindingsangst als verlatingsangst. In het verhaal van de codependent herken ik mij voor een deel, namelijk jezelf afhankelijk maken van de ander en daarmee je eigen behoeftes en waarden verliezen. Echter treedt er bij mij altijd op een bepaald punt een realisatie op van de situatie waarmee ik in één klap afstand creëer. Ik denk dat dit vooral gebeurt wanneer de ander te dichtbij mijn ware emoties komt. Meestal beëindig ik de relatie op dat punt, juist dan treedt er een wisselwerking van bindingsangst en verlatingsangst op, wat de keuze extreem lastig en verwarrend maakt. Hoe lang de relatie heeft geduurd, hangt zoals ik het nu zie, vooral af van hoe emotioneel onbereikbaar mijn partner is. Hoe meer dit aanwezig is, hoe langer de relatie stand houdt, wat ik als positief beredeneerde. Na het beëindigen van een relatie, wordt ik geconfronteerd met eenzaamheid en weet ik helemaal niet meer wie ik als persoon ben. Daarna komt er een automatische behoefte om weer iemand anders te vinden om mij goed te voelen, dit is eerder vaak gebeurt waar alles opnieuw herhaald wordt. Nu, mede dankzij dit kanaal en confrontaties van de psycholoog, zie ik deze patronen eindelijk zelf in en zie ik ook dat dit niet gaat veranderen tenzij ik mijn verleden goed afsluit en gezonde patronen ontwikkel. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit voor heel veel mensen ontzettend lastig is om dit van zichzelf te ontdekken en daadwerkelijk ook te erkennen. Het is heel pijnlijk, maar is wel dé basis voor een écht herstel. Ik ben nu pas op het punt dat ik de patronen herken en nu komt de fase dat ik oude emoties aanga, om die voor eens en voor altijd een plekje te geven.
Bedankt voor jou reactie. Het is fijn om te weten dat je niet de enigste bent. Ik heb me wel al een hele poos voorgenomen en daar hou ik me aan : ik ga geen enkele relatie meer aan zolang ik mijn trauma's uit de kindertijd niet verwerkt heb.
@@mitsufan2 Ik heb jou reactie diverse keren gelezen. Wat ben jij soms ook bang, bang om je emoties te voelen, jou oude pijnen te voelen. Dan liever vluchten. Ik hoop dat je op korte termijn met de filmpjes van Marcus en de psycholoog dit kunt doorbreken. Heel veel liefde en succes gewenst.
@@jaks4164 Je hebt helemaal gelijk, dat is het hardnekkige patroon waar ik zelf niet uit kom. Hopelijk gaat dit me lukken met goede begeleiding. De motivatie is er. Bedankt voor de reactie en jij ook heel veel succes en gezondheid toegewenst!
Ik ben trouwens wel bang om mijn vrijheid te verliezen omdat ik nu 57 jaar ben en al die jaren geclaimd ben om altijd voor een ander klaar te staan en mijzelf op te offeren. Ik weet ook dat dit ook aan mij lag, ik kon geen grenzen stellen of men ging hier over heen.
Dankjewel voor de waardevolle video’s. Ik herken veel van wat je omschrijft over bindingsangst maar daarnaast heb ik ook het idee dat het voort kan komen uit verlatingsangst. Kan dat? Zou je daar meer over kunnen vertellen. Waar raakt bindingsangst verlatingsangst en waar overlappen ze elkaar als ze al met elkaar in verbinding staan of is er een duidelijk verschil waar ik overheen kijk?
Graag gedaan Jheira. Goede vraag, ik zal eens kijken of ik hier een aparte video aan kan wijden. Als je je aan iemand bindt, bestaat uiteraard ook de kans dat je verlaten wordt. Zowel bindings- als verlatingsangst komt voort uit jeugdervaringen. Bij push-pull dynamieken in relaties zie je dit patroon bijvoorbeeld terugkomen.
Bindings en verlatingsangst zijn 2 kanten van dezelfde medaille. Ze kunnen elkaar ook afwisselen. Eigenlijk is het het zelfde, hoewel bij verlatingsangst met name vrouwen nogwel een distructief gedrag kunnen vertonen. Beide angsten zijn nogal complex en kunnen al in de baarmoeder ontstaan. Hanna Cuppen heeft er één prachtig boek over geschreven.
Ik snap jou vraag. Ik ben heel anders dan mijn familieleden. Ik pas er gewoon niet bij. Ik ben sociaal, open en eerlijk, vind gezelligheid belangrijk. Heb 27 jaar een commerciële baan gehad en heb in diverse besturen gezeten. Met een leuk iemand durf en praat ik na een poosje open over mijn emoties en angsten. Dat is het niet. Maar dan komt er na een poos een angst opzetten. Ben ik wel goed genoeg, vind hij mij wel leuk, doe ik het goed? Dan word ik bang : gaat hij ook bij mij weg? Dit heb ik meerdere malen meegemaakt met de ex-vriend met borderline, pas na ander half jaar begon dit gedrag. En die pijn van afwijzen en in de steek gelaten worden (vluchten en zelfmoordpogingen), wil ik niet meer. Dat kan ik geestelijk niet meer aan. Ik ben dus erg bang om nog steeds op een voor mij foute man te vallen.
Dag Nicoline, ik maak daar binnenkort een video over. Het is o.a. belangrijk om push-pull dynamieken in relaties te vermijden. Uiteraard hoort daar eerlijke, en open communicatie bij. Elkaars behoeften uitspreken, en weten dat de relatie een veilige plek is.
Ik vind gewoon de meeste mannen fysiek niet aantrekkelijk en met weinig diepgang => niet interessant en heel saai Diepgang en intimiteit vind ik juist wel fijn en kan ik makkelijk hebben… en dan zijn ze verliefd terwijl ik ze dus nog steeds niet aantrekkelijk vind. Heb ik bindingsangst? Ik had vroeger net verladingsangst! Wil ik dit wel overwinnen? Geen zin om met iemand te daten waarbij ik in elkaar krimp bij het idee dat ze me zoenen 😵💫
